December 28, 2010 -- New York -- AJC welcomed a letter from the Greek Orthodox Church leadership reaffirming the “longstanding dialogue” and “close cooperation” between the church and the Jewish community.
The letter to Rabbi David Rosen, AJC International Director of Interreligious Affairs, came in response to AJC’s condemnation of a high-level priest, Metropolitan Seraphim of Piraeus for his anti-Semitic remarks last week on national Greek TV.
“Such unfortunate comments have no place in our hearts and minds,” wrote Metropolitan Emmanuel of France on behalf of Ecumenical Patriarch Bartholomew. “The language of hate and mistrust will find ways to be heard. This, however, should not become an obstacle in our sincere and fraternal cooperation.”
Rabbi Rosen expressed appreciation for the letter, and reiterated that “It is the responsibility of the church leadership to condemn and uproot anti-Semitism.”
The full text of the letter follows:
Rabbi David Rosen
International Director of Interreligious Affairs
of the American Jewish Committee
New York
USA
Dear Rabbi Rosen,
It is with great disappointment that I have received the news regarding the anti-Semitic comments of a Hierarch of the Church of Greece that have been recently made on a public forum. You are well aware of the respect and sincere cooperation of the Ecumenical Patriarchate, and of His All Holiness, Ecumenical Patriarch Bartholomew himself. I would therefore like to take this opportunity to ensure you that such unfortunate comments have no place in our hearts and minds. The Ecumenical Patriarchate believes in our long-standing dialogue and strives to improve and strengthen our close cooperation with the Jewish community worldwide.
Incidents such as the aforementioned will unfortunately take place, and the language of hate and mistrust will find ways to be heard. This, however, should not become an obstacle in our sincere and fraternal cooperation.
Respectfully yours
Metropolitan Emmanuel of France
http://www.ajc.org/site/apps/nlnet/content2.aspx?c=ijITI2PHKoG&b=2818289&ct=8988415¬oc=1
26/12/10
ΟΙ ΕΒΡΑΙΟΙ ΣΤΟ ΣΤΟΧΑΣΤΡΟ…
24.12.2010
Βίκτωρ Ισαάκ Ελιέζερ
Πριν πέντε περίπου χρόνια, κυκλοφόρησε στην Ελλάδα ένα βιβλίο μίσους στο οποίο ο συγγραφέας αποκαλεί τους Εβραίους ως «υπανθρώπους» και διατυπώνει ούτε λίγο ούτε πολύ την πίκρα του που ο Χίτλερ δεν ολοκλήρωσε το έργο του αφανισμού τους. Αργότερα, ένας διεθνούς φήμης μουσικοσυνθέτης δήλωσε ότι οι «Εβραίοι είναι η ρίζα του κακού». Στη συνέχεια, αρχηγός κοινοβουλευτικού κόμματος αποφαίνεται ότι «οι Εβραίοι μυρίζουν αίμα». Στις αρχές του 2010 Ανώτατο Δικαστήριο αθωώνει τον συγγραφέα – νοσταλγό του Ναζισμού και αρνητή του Ολοκαυτώματος. Ένα μήνα πριν, ο Θεσσαλονίκης Άνθιμος αγνοεί επιδεικτικά το ρόλο και τη συμβολή χιλιάδων Εβραίων συμπολιτών του στον πολιτισμό και στην ανάπτυξη της πόλης του, που θανατώθηκαν στα στρατόπεδα συγκέντρωσης και που στο νεκροταφείο τους κτίστηκε το Πανεπιστήμιο της Θεσσαλονίκης.
Η αντισημιτική υστερία κορυφώνεται με την εμφάνιση του Πειραιώς Σεραφείμ σε πρωινή τηλεοπτική εκπομπή όπου υποχρεώνει μάλιστα ένα εκ των δύο παρουσιαστών να τον ρωτήσει σε τι διαφέρουν οι απόψεις του από εκείνες του Χίτλερ.
Ο Πειραιώς Σεραφείμ αντί την Χριστού αγάπη διδάσκει το εναντίον Εβραίων μίσος. Αντί της σοφίας του Μακαριστού Αρχιεπισκόπου Δαμασκηνού, διακατέχεται από το φανατισμό του Μαχμούντ Αχμαντινετζάντ αφού και οι δύο αποδίδουν το Ολοκαύτωμα σε σιωνιστική συνωμοσία.
Και εμείς, οι υπόλοιποι, οι πολίτες αυτής της χώρας, ανεξαρτήτως θρησκεύματος, ακούμε στωικά τα κηρύγματα μίσους. Προφανώς ο Αρχιεπίσκοπος αισθάνεται αδύναμος να αντιδράσει στην αλλοφροσύνη ρασοφόρων που φέρουν το τίτλο του Μητροπολίτη! Η υπουργός παιδείας και θρησκευμάτων δεν αντιδρά όταν ανώτατος θρησκευτικός λειτουργός, αμειβόμενος από το Ελληνικό κράτος επιτίθεται εναντίον πιστών άλλου θρησκεύματος και προσβάλλει τη μνήμη των νεκρών τους ισχυριζόμενος ότι το Ολοκαύτωμα είναι δικό τους δημιούργημα! Ο Αρχηγός της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης και ο νεοεκλεγείς Δήμαρχος Πειραιώς σιωπούν προκειμένου να μην δυσαρεστήσουν εν δυνάμει εκλογική πελατεία! Και οι Πανεπιστημιακοί δάσκαλοι είναι κι αυτοί απασχολημένοι με την αναβάθμιση της ανώτατης παιδείας και δεν προλαβαίνουν να αντιδράσουν! Και βεβαίως τα μέσα ενημέρωσης δεν πολυασχολούνται γιατί το θέμα δεν μυρίζει αίμα! Ο κυβερνητικός εκπρόσωπος με τρεις μέρες καθυστέρηση καταδίκασε τις δηλώσεις και αφού προηγουμένως το θέμα έλαβε διεθνείς διαστάσεις.
Είναι αλήθεια ότι η οικονομική κρίση μπορεί εξελιχθεί σε κρίση πολιτισμού. Σε αναθεώρηση δηλαδή ηθικών αξιών που χαρακτηρίζουν μια δημοκρατικά δομημένη κοινωνία. Ο συγγραφέας του βιβλίου, ο μουσικοσυνθέτης, ο πολιτικός αρχηγός, οι Θεσσαλονίκης και Πειραιώς ρασσοφόροι που φέρουν το τίτλο του Μητροπολίτη, μπορούν στα πλαίσια της Δημοκρατίας να παραβιάζουν τις ηθικές αρχές που την χαρακτηρίζουν. Είναι όμως χρέος και καθήκον, θεσμών και πολιτών να προστατεύσουν αυτές τις αξίες για να προασπίσουν την ίδια τη Δημοκρατία. Διότι όταν μια κοινωνία χάνει τα αντανακλαστικά της, μοιραία θα διολισθήσει στο δρόμο της πνευματικής και ανθρωπιστικής παρακμής. Εκεί όπου διολίσθησε η Γερμανία στην οποία αναδείχθηκε ο Ναζισμός. Για το λόγο αυτό οφείλουμε όλοι να αποκηρύξουμε όλοι με το πλέον κατηγορηματικό τρόπο τα κηρύγματα μίσους.
Βίκτωρ Ισαάκ Ελιέζερ
Πριν πέντε περίπου χρόνια, κυκλοφόρησε στην Ελλάδα ένα βιβλίο μίσους στο οποίο ο συγγραφέας αποκαλεί τους Εβραίους ως «υπανθρώπους» και διατυπώνει ούτε λίγο ούτε πολύ την πίκρα του που ο Χίτλερ δεν ολοκλήρωσε το έργο του αφανισμού τους. Αργότερα, ένας διεθνούς φήμης μουσικοσυνθέτης δήλωσε ότι οι «Εβραίοι είναι η ρίζα του κακού». Στη συνέχεια, αρχηγός κοινοβουλευτικού κόμματος αποφαίνεται ότι «οι Εβραίοι μυρίζουν αίμα». Στις αρχές του 2010 Ανώτατο Δικαστήριο αθωώνει τον συγγραφέα – νοσταλγό του Ναζισμού και αρνητή του Ολοκαυτώματος. Ένα μήνα πριν, ο Θεσσαλονίκης Άνθιμος αγνοεί επιδεικτικά το ρόλο και τη συμβολή χιλιάδων Εβραίων συμπολιτών του στον πολιτισμό και στην ανάπτυξη της πόλης του, που θανατώθηκαν στα στρατόπεδα συγκέντρωσης και που στο νεκροταφείο τους κτίστηκε το Πανεπιστήμιο της Θεσσαλονίκης.
Η αντισημιτική υστερία κορυφώνεται με την εμφάνιση του Πειραιώς Σεραφείμ σε πρωινή τηλεοπτική εκπομπή όπου υποχρεώνει μάλιστα ένα εκ των δύο παρουσιαστών να τον ρωτήσει σε τι διαφέρουν οι απόψεις του από εκείνες του Χίτλερ.
Ο Πειραιώς Σεραφείμ αντί την Χριστού αγάπη διδάσκει το εναντίον Εβραίων μίσος. Αντί της σοφίας του Μακαριστού Αρχιεπισκόπου Δαμασκηνού, διακατέχεται από το φανατισμό του Μαχμούντ Αχμαντινετζάντ αφού και οι δύο αποδίδουν το Ολοκαύτωμα σε σιωνιστική συνωμοσία.
Και εμείς, οι υπόλοιποι, οι πολίτες αυτής της χώρας, ανεξαρτήτως θρησκεύματος, ακούμε στωικά τα κηρύγματα μίσους. Προφανώς ο Αρχιεπίσκοπος αισθάνεται αδύναμος να αντιδράσει στην αλλοφροσύνη ρασοφόρων που φέρουν το τίτλο του Μητροπολίτη! Η υπουργός παιδείας και θρησκευμάτων δεν αντιδρά όταν ανώτατος θρησκευτικός λειτουργός, αμειβόμενος από το Ελληνικό κράτος επιτίθεται εναντίον πιστών άλλου θρησκεύματος και προσβάλλει τη μνήμη των νεκρών τους ισχυριζόμενος ότι το Ολοκαύτωμα είναι δικό τους δημιούργημα! Ο Αρχηγός της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης και ο νεοεκλεγείς Δήμαρχος Πειραιώς σιωπούν προκειμένου να μην δυσαρεστήσουν εν δυνάμει εκλογική πελατεία! Και οι Πανεπιστημιακοί δάσκαλοι είναι κι αυτοί απασχολημένοι με την αναβάθμιση της ανώτατης παιδείας και δεν προλαβαίνουν να αντιδράσουν! Και βεβαίως τα μέσα ενημέρωσης δεν πολυασχολούνται γιατί το θέμα δεν μυρίζει αίμα! Ο κυβερνητικός εκπρόσωπος με τρεις μέρες καθυστέρηση καταδίκασε τις δηλώσεις και αφού προηγουμένως το θέμα έλαβε διεθνείς διαστάσεις.
Είναι αλήθεια ότι η οικονομική κρίση μπορεί εξελιχθεί σε κρίση πολιτισμού. Σε αναθεώρηση δηλαδή ηθικών αξιών που χαρακτηρίζουν μια δημοκρατικά δομημένη κοινωνία. Ο συγγραφέας του βιβλίου, ο μουσικοσυνθέτης, ο πολιτικός αρχηγός, οι Θεσσαλονίκης και Πειραιώς ρασσοφόροι που φέρουν το τίτλο του Μητροπολίτη, μπορούν στα πλαίσια της Δημοκρατίας να παραβιάζουν τις ηθικές αρχές που την χαρακτηρίζουν. Είναι όμως χρέος και καθήκον, θεσμών και πολιτών να προστατεύσουν αυτές τις αξίες για να προασπίσουν την ίδια τη Δημοκρατία. Διότι όταν μια κοινωνία χάνει τα αντανακλαστικά της, μοιραία θα διολισθήσει στο δρόμο της πνευματικής και ανθρωπιστικής παρακμής. Εκεί όπου διολίσθησε η Γερμανία στην οποία αναδείχθηκε ο Ναζισμός. Για το λόγο αυτό οφείλουμε όλοι να αποκηρύξουμε όλοι με το πλέον κατηγορηματικό τρόπο τα κηρύγματα μίσους.
23/12/10
A Greek Bishop’s Anti-Semitic Tirade
Thursday, December 23, 2010
The Central Board of Jewish Communities in Greece complained to church authorities about the anti-Semitic remarks made by the Metropolitan Seraphim of Piraeus during an interview on Greek television on Monday, according to a statement (in Greek) on the group’s Web site.*
The Jewish Telegraphic Agency reported that the bishop “said that there is a conspiracy to enslave Greece and Christian Orthodoxy. He also accused international Zionism of trying to destroy the family unit by promoting one-parent families and same-sex marriages.”
According to the news agency, when the bishop was then asked, “Why do you disagree with Hitler’s policies? If they are doing all this, wasn’t he right in burning them?” he replied: “Adolf Hitler was an instrument of world Zionism and was financed from the renowned Rothschild family with the sole purpose of convincing the Jews to leave the shores of Europe and go to Israel to establish the new Empire.” He added that Jewish bankers like “Rockefeller, Rothschild and Soros control the international banking system that controls globalization.”
Greece’s Jewish community is ancient, but only about 10,000 Greek Jews survived the Holocaust.
The president of the European Jewish Congress, Moshe Kantor, called for the bishop to be fired in a statement sent to reporters on Wednesday. He added: “It is completely unacceptable that someone senior in a mainstream European religious denomination can make such repulsive and hate-filled claims.”
The American Gathering of Holocaust Survivors and their Descendants sent this statement to The Lede:
Holocaust survivors are aghast at the hate-filled remarks of Metropolitan Seraphim and call on the Greek Orthodox hierarchy to remove him from his position. We also demand that the Greek government prosecute him under its laws against incitement to hatred. Greece itself, which suffered grievously under Nazi occupation, is slandered by Metropolitan Seraphim’s bigotry. His remarks constitute a brutal assault on the memory of all Nazi victims, Jew and non-Jew.
Earlier this year, the bishop wrote to Britain’s Queen Elizabeth II to demand that Elton John be stripped of his knighthood for telling Parade magazine, “Jesus was a compassionate, super-intelligent gay man।” The bishop also complained to Britain’s ambassador to Greece about the singer’s “unacceptable and absurd” comment, which, he said, had caused “deep pain and bitterness.”
watch....
1stpart
2nd part
6/12/10
ΑΘΩΩΘΗΚΑΝ ΠΑΜΨΗΦΕΙ ΤΑ ΜΕΛΗ ΤΗΣ ΑΝΤΙΝΑΖΙΣΤΙΚΗΣ ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑΣ
Μετά από πολλές αναβολές, σε μια σύντομη δίκη που κράτησε σχεδόν δυο ώρες, τα μέλη της Αντιναζιστικής Πρωτοβουλίας (Α.Π.) που κατηγορούνταν πως «διέσπειραν ψευδείς ειδήσεις ικανές να επιφέρουν ανησυχίες στους πολίτες» αθωώθηκαν παμψηφεί σήμερα Δευτέρα 06.12.2010, από το Β΄ Τριμελές Εφετείο Πλημμελημάτων, παρά την πρόταση του Εισαγγελέα της έδρας για καταδίκη τους.
Συνήγοροι υπεράσπισης των μελών της Α.Π. ήταν (αλφαβητικά) οι κύριοι Γιώργος Δούδος και Νίκος Τζένος, οι οποίοι προσέφεραν τις υπηρεσίες τους αφιλοκερδώς.
Το δικαστήριο δέχθηκε να καταθέσουν τρεις από τους τέσσερις μάρτυρες υπεράσπισης που πρότειναν οι κατηγορούμενοι και η υπεράπσιση. Παρατίθενται με τη σειρά που κατέθεσαν : κ. Ηλίας Ζαφειρόπουλος, κ. Δημήτρης Ψαρράς, κ. Αβράαμ Ρειτάν.
Η δίωξη ασκήθηκε αυτεπάγγελτα μετά από μηνυτήρια αναφορά του κ. Κ. Πλεύρη, ο οποίος ήταν και ο μοναδικός μάρτυρας κατηγορίας.
Επίδικα κείμενα, μια αφίσσα και μια ανακοίνωση της Α.Π. που δημοσιοποιήθηκαν διαρκούσης της δίκης Πλεύρη, τα οποία επέκριναν τη στάση συγκεκριμένων δικαστών στη δίκη αυτή.
[Περισσότερα για το κατηγορητήριο: Αλεφ 36 -ΝΟΕΜΒΡΙΟΣ-ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΣ 2010, σελ. 20 [Οσονούπω και στο : www.athjcom.gr > ΕΚΔΟΣΕΙΣ > ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΤΕΥΧΟΣ]]
Ας σημειωθεί πως τα δικασθέντα μέλη της Α.Π. : Άννα Στάη, Ειρήνη Κούτελου και Χαράλαμπος Κατσιάπης, ήσαν μεταξύ των μαρτύρων κατηγορίας στη δίκη κατά Πλεύρη, ενώ συνέταξαν το αναλυτικό υπόμνημα-αναφορά (15.02.2007) που έπαιξε καταλυτικό ρόλο στη δίκη κατά του κ. Κ. Πλεύρη, καθώς σε αυτό στηρίχτηκε το μεγαλύτερο μέρος του κατηγορητηρίου.
Το σκεπτικό της αθωωτικής απόφασης δεν είναι ακόμη γνωστό.
Τα αντίποινα του κ. Πλεύρη δεν εξαντλούνται στην παραπάνω δίκη που προκάλεσε η μηνυτήρια αναφορά του. Ο ίδιος μήνυσε και τους υπόλοιπους κατηγόρους στη δίκη του, τα μέλη του ΕΠΣΕ: Π. Δημητρά, A. Gilbert, του Κ.Ι.Σ. : Μ. Κωνσταντίνη, A. Ρειτάν και της Ι.Κ.Α.: Β. Αλμπάλα, οι οποίοι παραπέμπονται για ψευδή καταμήνυση, ψευδορκία μάρτυρα και συκοφαντική δυσφήμηση του ιδίου, στις 24 Ιανουαρίου 2011, στο ΣΤ’ Τριμελές Πλημμελειοδικείο.
Προφανώς ο κ. Πλεύρης επιχειρεί να αξιοποιήσει την κατ' έφεση αθώωση του για να καταδικαστούν οι κατήγοροι του.
Στην πρώτη προσπάθεια απέτυχε.
Συνήγοροι υπεράσπισης των μελών της Α.Π. ήταν (αλφαβητικά) οι κύριοι Γιώργος Δούδος και Νίκος Τζένος, οι οποίοι προσέφεραν τις υπηρεσίες τους αφιλοκερδώς.
Το δικαστήριο δέχθηκε να καταθέσουν τρεις από τους τέσσερις μάρτυρες υπεράσπισης που πρότειναν οι κατηγορούμενοι και η υπεράπσιση. Παρατίθενται με τη σειρά που κατέθεσαν : κ. Ηλίας Ζαφειρόπουλος, κ. Δημήτρης Ψαρράς, κ. Αβράαμ Ρειτάν.
Η δίωξη ασκήθηκε αυτεπάγγελτα μετά από μηνυτήρια αναφορά του κ. Κ. Πλεύρη, ο οποίος ήταν και ο μοναδικός μάρτυρας κατηγορίας.
Επίδικα κείμενα, μια αφίσσα και μια ανακοίνωση της Α.Π. που δημοσιοποιήθηκαν διαρκούσης της δίκης Πλεύρη, τα οποία επέκριναν τη στάση συγκεκριμένων δικαστών στη δίκη αυτή.
[Περισσότερα για το κατηγορητήριο: Αλεφ 36 -ΝΟΕΜΒΡΙΟΣ-ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΣ 2010, σελ. 20 [Οσονούπω και στο : www.athjcom.gr > ΕΚΔΟΣΕΙΣ > ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΤΕΥΧΟΣ]]
Ας σημειωθεί πως τα δικασθέντα μέλη της Α.Π. : Άννα Στάη, Ειρήνη Κούτελου και Χαράλαμπος Κατσιάπης, ήσαν μεταξύ των μαρτύρων κατηγορίας στη δίκη κατά Πλεύρη, ενώ συνέταξαν το αναλυτικό υπόμνημα-αναφορά (15.02.2007) που έπαιξε καταλυτικό ρόλο στη δίκη κατά του κ. Κ. Πλεύρη, καθώς σε αυτό στηρίχτηκε το μεγαλύτερο μέρος του κατηγορητηρίου.
Το σκεπτικό της αθωωτικής απόφασης δεν είναι ακόμη γνωστό.
Τα αντίποινα του κ. Πλεύρη δεν εξαντλούνται στην παραπάνω δίκη που προκάλεσε η μηνυτήρια αναφορά του. Ο ίδιος μήνυσε και τους υπόλοιπους κατηγόρους στη δίκη του, τα μέλη του ΕΠΣΕ: Π. Δημητρά, A. Gilbert, του Κ.Ι.Σ. : Μ. Κωνσταντίνη, A. Ρειτάν και της Ι.Κ.Α.: Β. Αλμπάλα, οι οποίοι παραπέμπονται για ψευδή καταμήνυση, ψευδορκία μάρτυρα και συκοφαντική δυσφήμηση του ιδίου, στις 24 Ιανουαρίου 2011, στο ΣΤ’ Τριμελές Πλημμελειοδικείο.
Προφανώς ο κ. Πλεύρης επιχειρεί να αξιοποιήσει την κατ' έφεση αθώωση του για να καταδικαστούν οι κατήγοροι του.
Στην πρώτη προσπάθεια απέτυχε.
5/12/10
Ελλάδα:Εσοδα 300 δισ. δολ. από πετρέλαιο και φυσικό αέριο
τον φυσικό πλούτο της χώρας μας εναποθέτουν πλέον αρκετοί αναλυτές τις ελπίδες τους για την έξοδο της Ελλάδας από την οικονομική κρίση, κάτι που φαίνεται να ενστερνίζεται και η ελληνική κυβέρνηση. Δεν είναι τυχαίο ότι το υπουργείο Περιβάλλοντος, Ενέργειας και Κλιματικής Αλλαγής, όπως προανήγγειλε πριν από μερικές ημέρες στη Βουλή ο υφυπουργός Γιάννης Μανιάτης, δρομολογεί τη σύσταση δημόσιου φορέα που θα αναλάβει να προχωρήσει τις διαδικασίες παραχώρησης δικαιωμάτων έρευνας και εκμετάλλευσης υδρογονανθράκων στην Ελλάδα.
Η αλήθεια είναι ότι πολλάκις τα τελευταία χρόνια έχει χυθεί πολύ? μελάνι περί ύπαρξης «μαύρου χρυσού» στη χώρα μας, ωστόσο η σημερινή κατάσταση της ελληνικής οικονομίας δεν αποκλείεται να επιταχύνει κάποιες εξελίξεις, προκειμένου να αξιοποιηθεί ο όποιος φυσικός πλούτος μπορεί να έχει η Ελλάδα. Σύμφωνα με ασφαλείς πληροφορίες, ο νέος φορέας αναμένεται να πάρει? «σάρκα και οστά» τον ερχόμενο Φεβρουάριο, με την κυβέρνηση μάλιστα να προωθεί fast track διαδικασίες για την έναρξη των επενδύσεων (στο Ιόνιο σε πρώτη φάση), καθώς έχει ήδη εκδηλωθεί μεγάλο ενδιαφέρον από ξένους κολοσσούς του εξορυκτικού και πετρελαϊκού κλάδου.
Εξάλλου, σε δύο συνέδρια που πραγματοποιήθηκαν πρόσφατα προέκυψαν ενθαρρυντικά δεδομένα για την ύπαρξη φυσικού αερίου νοτίως της Κρήτης και του Ιονίου, αλλά και κοιτασμάτων πετρελαίου σε διάφορες περιοχές του Αιγαίου αλλά και της ηπειρωτικής Ελλάδας.
300 δισ. δολάρια «κρύβει» το ελληνικό υπέδαφος
Τ α δυνητικά έσοδα από την εκμετάλλευση των κοιτασμάτων πετρελαίου και φυσικού αερίου που υπάρχουν στην Ελλάδα αγγίζουν τα? 300 δισεκατομμύρια δολάρια!
Στον τομέα του πετρελαίου, παράγοντες του χώρου μιλάνε για 8 έως 10 περιοχές στη Δυτική Ελλάδα και το Ιόνιο με πιθανότητα ύπαρξης πετρελαϊκών κοιτασμάτων. Δεδομένη είναι η ύπαρξη μικρού κοιτάσματος στο Κατάκολο (που μπορεί να μας δώσει 2.000 βαρέλια ημερησίως για 20 χρόνια).
Στην υπόλοιπη Ελλάδα νέα στοιχεία που προκαλούν ενδιαφέρον υπάρχουν για τα Γρεβενά, τη Θεσσαλονίκη καθώς και στην περιοχή της Δυτικής Θράκης, καθώς ήδη στην Ανατολική που εντάσσεται στην ίδια γεωλογική λεκάνη, η Τουρκία έχει εντοπίσει περίπου 20 μικρά εκμεταλλεύσιμα κοιτάσματα αερίου.
Ο κ. Αντώνης Φώσκολος, καθηγητής στο τμήμα Μηχανικών Ορυκτών Πόρων του Πολυτεχνείου Κρήτης, υπογράμμισε σε πρόσφατη ημερίδα του ΕΛΚΕΘΕ ότι σύντομα ολόκληρη η Ευρώπη θα εξαρτάται από τους πόρους των περιοχών μας», τονίζοντας με έμφαση: «Γιατί άραγε οι Νορβηγοί αγοράζουν αυτή την εποχή ελληνικά ομόλογα; Μήπως επειδή οι εταιρείες που ειδικεύονται στην έρευνα και εκμετάλλευση των υποθαλάσσιων κοιτασμάτων είναι νορβηγικές και άρα βλέπουν μια προοπτική στη χώρα μας».
Ο καθηγητής έχει υπολογίσει ότι η χώρα μας μπορεί να έχει έσοδα της τάξης των 32 δισ. δολαρίων από τα 2 δισεκατομμύρια βαρέλια αργού πετρελαίου και άλλα 247 δισ. από τα 3,5 τρισεκατομμύρια κυβικά μέτρα φυσικού αερίου που εικάζεται ότι υπάρχουν εντός της ελληνικής επικράτειας.
Ειδικότερα, σε ό,τι αφορά στο φυσικό αέριο, ο δρ Ηλίας Κονοφάγος, ειδικός σε θέματα έρευνας υδρογονανθράκων και τέως γεν. διευθυντής Ερευνας & Παραγωγής Υδρογονανθράκων των Ελληνικών Πετρελαίων, ανέφερε σε ημερίδα ότι «ο υποθαλάσσιος χώρος που βρίσκεται μεταξύ Κύπρου - Ισραήλ - Αιγύπτου - Κρήτης θα μπορούσε να περικλείει συνολικά, αποδεδειγμένα και πιθανά αναμενόμενα προς ανακάλυψη και παραγωγή αποθέματα υδρογονανθράκων της τάξης των 15 τρισ. κυβικών μέτρων».
Ειδικότερα για τα κοιτάσματα που φέρεται να υπάρχουν 70 χιλιόμετρα νότια του Κόλπου της Μεσσαράς στην Κρήτη -στην ονομαζόμενη «Λεκάνη του Ηροδότου» -σε θαλάσσιο βάθος 1.650 μ. και μήκους 15 τουλάχιστον χιλιόμετρων, οι αναμενόμενες επενδύσεις εκτιμάται ότι θα ανέλθουν τα επόμενα χρόνια στα επίπεδα των 30 δισ. δολαρίων.
Από τον Πρίνο έχουν αντληθεί περίπου 120 εκατ. βαρέλια πετρέλαιο και πιθανόν να υπάρχουν άλλα 10-15 εκατομμύρια βαρέλια, ενώ παράλληλα έχουν αντληθεί και 850 εκατ. κυβικά μέτρα φυσικό αέριο. Στην περιοχή της Θάσου υπάρχουν ακόμα έξι δομές παρόμοιες με αυτήν του Πρίνου, βάσει γεωλογικών, γεωφυσικών και γεωχημικών δεδομένων.
Για μεταφορά αερίου στην Ευρώπη
Αγωγός συνεργασίας με Ισραήλ
To Ισραήλ άπλωσε χέρι συνεργασίας στους Ελληνες για την εξαγωγή φυσικού αερίου στην Ευρώπη μέσω της χώρας μας. Μετά την επιδείνωση των σχέσεών του με την Τουρκία, ο πρωθυπουργός της χώρας, Νετανιάχου, συζήτησε με τον Ελληνα ομόλογό του Γ. Παπανδρέου την κατασκευή υποθαλάσσιου αγωγού φυσικού αερίου από τις ισραηλινές ακτές έως την Ελλάδα.
Τον περασμένο Ιούνιο, ο όμιλος Noble Energy Inc ανακοίνωσε ότι στην περιοχή «Λεβιάθαν», υπάρχουν πιθανότητες μεγαλύτερες του 50%, ώστε να βρεθεί ένα νέο κοίτασμα φυσικού αερίου όγκου 453 δισ. κυβικών μέτρων.
Οπως εκτιμάται, με την υλοποιούμενη επένδυση των 150 εκατ. δολαρίων, υπάρχει πιθανότητα 17% για την εξεύρεση αποθεμάτων φυσικού αερίου ισοδύναμων με 3 δισ. βαρέλια πετρελαίου (σε βάθος 5.800 μέτρων) και 8% για αποθέματα ισοδύναμα με 4,2 δισ. βαρέλια μαύρου χρυσού (σε βάθος 7.200 μέτρων).
Μ. ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ
mapostolou@pegasus.gr
Η αλήθεια είναι ότι πολλάκις τα τελευταία χρόνια έχει χυθεί πολύ? μελάνι περί ύπαρξης «μαύρου χρυσού» στη χώρα μας, ωστόσο η σημερινή κατάσταση της ελληνικής οικονομίας δεν αποκλείεται να επιταχύνει κάποιες εξελίξεις, προκειμένου να αξιοποιηθεί ο όποιος φυσικός πλούτος μπορεί να έχει η Ελλάδα. Σύμφωνα με ασφαλείς πληροφορίες, ο νέος φορέας αναμένεται να πάρει? «σάρκα και οστά» τον ερχόμενο Φεβρουάριο, με την κυβέρνηση μάλιστα να προωθεί fast track διαδικασίες για την έναρξη των επενδύσεων (στο Ιόνιο σε πρώτη φάση), καθώς έχει ήδη εκδηλωθεί μεγάλο ενδιαφέρον από ξένους κολοσσούς του εξορυκτικού και πετρελαϊκού κλάδου.
Εξάλλου, σε δύο συνέδρια που πραγματοποιήθηκαν πρόσφατα προέκυψαν ενθαρρυντικά δεδομένα για την ύπαρξη φυσικού αερίου νοτίως της Κρήτης και του Ιονίου, αλλά και κοιτασμάτων πετρελαίου σε διάφορες περιοχές του Αιγαίου αλλά και της ηπειρωτικής Ελλάδας.
300 δισ. δολάρια «κρύβει» το ελληνικό υπέδαφος
Τ α δυνητικά έσοδα από την εκμετάλλευση των κοιτασμάτων πετρελαίου και φυσικού αερίου που υπάρχουν στην Ελλάδα αγγίζουν τα? 300 δισεκατομμύρια δολάρια!
Στον τομέα του πετρελαίου, παράγοντες του χώρου μιλάνε για 8 έως 10 περιοχές στη Δυτική Ελλάδα και το Ιόνιο με πιθανότητα ύπαρξης πετρελαϊκών κοιτασμάτων. Δεδομένη είναι η ύπαρξη μικρού κοιτάσματος στο Κατάκολο (που μπορεί να μας δώσει 2.000 βαρέλια ημερησίως για 20 χρόνια).
Στην υπόλοιπη Ελλάδα νέα στοιχεία που προκαλούν ενδιαφέρον υπάρχουν για τα Γρεβενά, τη Θεσσαλονίκη καθώς και στην περιοχή της Δυτικής Θράκης, καθώς ήδη στην Ανατολική που εντάσσεται στην ίδια γεωλογική λεκάνη, η Τουρκία έχει εντοπίσει περίπου 20 μικρά εκμεταλλεύσιμα κοιτάσματα αερίου.
Ο κ. Αντώνης Φώσκολος, καθηγητής στο τμήμα Μηχανικών Ορυκτών Πόρων του Πολυτεχνείου Κρήτης, υπογράμμισε σε πρόσφατη ημερίδα του ΕΛΚΕΘΕ ότι σύντομα ολόκληρη η Ευρώπη θα εξαρτάται από τους πόρους των περιοχών μας», τονίζοντας με έμφαση: «Γιατί άραγε οι Νορβηγοί αγοράζουν αυτή την εποχή ελληνικά ομόλογα; Μήπως επειδή οι εταιρείες που ειδικεύονται στην έρευνα και εκμετάλλευση των υποθαλάσσιων κοιτασμάτων είναι νορβηγικές και άρα βλέπουν μια προοπτική στη χώρα μας».
Ο καθηγητής έχει υπολογίσει ότι η χώρα μας μπορεί να έχει έσοδα της τάξης των 32 δισ. δολαρίων από τα 2 δισεκατομμύρια βαρέλια αργού πετρελαίου και άλλα 247 δισ. από τα 3,5 τρισεκατομμύρια κυβικά μέτρα φυσικού αερίου που εικάζεται ότι υπάρχουν εντός της ελληνικής επικράτειας.
Ειδικότερα, σε ό,τι αφορά στο φυσικό αέριο, ο δρ Ηλίας Κονοφάγος, ειδικός σε θέματα έρευνας υδρογονανθράκων και τέως γεν. διευθυντής Ερευνας & Παραγωγής Υδρογονανθράκων των Ελληνικών Πετρελαίων, ανέφερε σε ημερίδα ότι «ο υποθαλάσσιος χώρος που βρίσκεται μεταξύ Κύπρου - Ισραήλ - Αιγύπτου - Κρήτης θα μπορούσε να περικλείει συνολικά, αποδεδειγμένα και πιθανά αναμενόμενα προς ανακάλυψη και παραγωγή αποθέματα υδρογονανθράκων της τάξης των 15 τρισ. κυβικών μέτρων».
Ειδικότερα για τα κοιτάσματα που φέρεται να υπάρχουν 70 χιλιόμετρα νότια του Κόλπου της Μεσσαράς στην Κρήτη -στην ονομαζόμενη «Λεκάνη του Ηροδότου» -σε θαλάσσιο βάθος 1.650 μ. και μήκους 15 τουλάχιστον χιλιόμετρων, οι αναμενόμενες επενδύσεις εκτιμάται ότι θα ανέλθουν τα επόμενα χρόνια στα επίπεδα των 30 δισ. δολαρίων.
Από τον Πρίνο έχουν αντληθεί περίπου 120 εκατ. βαρέλια πετρέλαιο και πιθανόν να υπάρχουν άλλα 10-15 εκατομμύρια βαρέλια, ενώ παράλληλα έχουν αντληθεί και 850 εκατ. κυβικά μέτρα φυσικό αέριο. Στην περιοχή της Θάσου υπάρχουν ακόμα έξι δομές παρόμοιες με αυτήν του Πρίνου, βάσει γεωλογικών, γεωφυσικών και γεωχημικών δεδομένων.
Για μεταφορά αερίου στην Ευρώπη
Αγωγός συνεργασίας με Ισραήλ
To Ισραήλ άπλωσε χέρι συνεργασίας στους Ελληνες για την εξαγωγή φυσικού αερίου στην Ευρώπη μέσω της χώρας μας. Μετά την επιδείνωση των σχέσεών του με την Τουρκία, ο πρωθυπουργός της χώρας, Νετανιάχου, συζήτησε με τον Ελληνα ομόλογό του Γ. Παπανδρέου την κατασκευή υποθαλάσσιου αγωγού φυσικού αερίου από τις ισραηλινές ακτές έως την Ελλάδα.
Τον περασμένο Ιούνιο, ο όμιλος Noble Energy Inc ανακοίνωσε ότι στην περιοχή «Λεβιάθαν», υπάρχουν πιθανότητες μεγαλύτερες του 50%, ώστε να βρεθεί ένα νέο κοίτασμα φυσικού αερίου όγκου 453 δισ. κυβικών μέτρων.
Οπως εκτιμάται, με την υλοποιούμενη επένδυση των 150 εκατ. δολαρίων, υπάρχει πιθανότητα 17% για την εξεύρεση αποθεμάτων φυσικού αερίου ισοδύναμων με 3 δισ. βαρέλια πετρελαίου (σε βάθος 5.800 μέτρων) και 8% για αποθέματα ισοδύναμα με 4,2 δισ. βαρέλια μαύρου χρυσού (σε βάθος 7.200 μέτρων).
Μ. ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ
mapostolou@pegasus.gr
2/12/10
ΑΝΕΓΕΡΣΗΣ ΜΝΗΜΕΙΟΥ ΝΕΟΤΟΥΡΚΩΝ ΔΙΠΛΑ ΣΤΟ ΜΝΗΜΕΙΟ ΤΩΝ ΕΒΡΑΙΩΝ
ΑΝΕΓΕΡΣΗΣ ΜΝΗΜΕΙΟΥ ΝΕΟΤΟΥΡΚΩΝ ΔΙΠΛΑ ΣΤΟ ΜΝΗΜΕΙΟ ΤΩΝ ΕΒΡΑΙΩΝ Εκτύπωση E-mail
Τετάρτη, 01 Δεκέμβριος 2010 11:17
Αθήνα, Κυριακή 28 Νοεμβριου,2010
Αξιότιμε κ Μπουτάρη,
Συγχαρητήρια για την εκλογική σας επιτυχία. Ιδιαίτερη χαρά αλλά κυρίως υπερηφάνεια, μου έδωσε η συμμετοχή ομοθρήσκων μου Ελληνοεβραίων τόσο στο δικό σας ψηφοδέλτιο όσο και στο ψηφοδέλτιο του κ Γκιουλέκα .
Σας ευχαριστώ επίσης δημοσίως για την πρόθεση σας να δημιουργήσετε μνημείο για τους Εβραίους , θύματα της χιτλερικής θηριωδίας .
Θα ήθελα όμως να σας εκφράσω και την πικρία μου σε περίπτωση που δίπλα στο μνημείο των Εβραίων κτισθεί και μνημείο των Νεότουρκων .Ο λόγος είναι ότι θα γίνει ταύτισης των Εβραίων με τους Νεότουρκους, όχι μόνο από τους επισκέπτες των μνημείων αλλά και από οποιονδήποτε πληροφορηθεί ότι τα δυο αυτά μνημεία βρίσκονται το ένα δίπλα στο άλλο .
Οι κάθε αποχρώσεως αντισημίτες θα εξισώσουν τους Εβραίους, με τους προαιώνιους εχθρούς του Ελληνισμού . Παρεμπιπτόντως, αναρωτιέμαι αν στην Τουρκία υπάρχει κάποιο μνημείο για τους Έλληνες ήρωες της Επαναστάσεως του 21, αλλά αυτό βέβαια είναι ένα άλλο θέμα .
Σας παρακαλώ πολύ λοιπόν κ Μπουτάρη, εάν αποφασίσετε να χτίσετε μνημείο για τους Νεότουρκους ,να το κάνετε όσο γίνεται πιο μακριά από το μνημείο των Εβραίων , σε διαφορετική περίπτωση πιστεύω πως, άθελα σας, θα ενισχύσετε σε πολύ μεγάλο βαθμό, τον ήδη αυξανόμενο αντισημιτισμό.
Προς αποφυγήν παρεξηγήσεων σας διευκρινίζω ότι δεν εκπροσωπώ κανέναν παρά μόνον τον εαυτόν μου.
Σας εύχομαι ολόψυχα καλή επιτυχία στο πράγματι δύσκολο έργο σας.
Με εκτίμηση
Σάββας (Άμπης ) Κοέν
Καθηγητής Οικονομικών
Τετάρτη, 01 Δεκέμβριος 2010 11:17
Αθήνα, Κυριακή 28 Νοεμβριου,2010
Αξιότιμε κ Μπουτάρη,
Συγχαρητήρια για την εκλογική σας επιτυχία. Ιδιαίτερη χαρά αλλά κυρίως υπερηφάνεια, μου έδωσε η συμμετοχή ομοθρήσκων μου Ελληνοεβραίων τόσο στο δικό σας ψηφοδέλτιο όσο και στο ψηφοδέλτιο του κ Γκιουλέκα .
Σας ευχαριστώ επίσης δημοσίως για την πρόθεση σας να δημιουργήσετε μνημείο για τους Εβραίους , θύματα της χιτλερικής θηριωδίας .
Θα ήθελα όμως να σας εκφράσω και την πικρία μου σε περίπτωση που δίπλα στο μνημείο των Εβραίων κτισθεί και μνημείο των Νεότουρκων .Ο λόγος είναι ότι θα γίνει ταύτισης των Εβραίων με τους Νεότουρκους, όχι μόνο από τους επισκέπτες των μνημείων αλλά και από οποιονδήποτε πληροφορηθεί ότι τα δυο αυτά μνημεία βρίσκονται το ένα δίπλα στο άλλο .
Οι κάθε αποχρώσεως αντισημίτες θα εξισώσουν τους Εβραίους, με τους προαιώνιους εχθρούς του Ελληνισμού . Παρεμπιπτόντως, αναρωτιέμαι αν στην Τουρκία υπάρχει κάποιο μνημείο για τους Έλληνες ήρωες της Επαναστάσεως του 21, αλλά αυτό βέβαια είναι ένα άλλο θέμα .
Σας παρακαλώ πολύ λοιπόν κ Μπουτάρη, εάν αποφασίσετε να χτίσετε μνημείο για τους Νεότουρκους ,να το κάνετε όσο γίνεται πιο μακριά από το μνημείο των Εβραίων , σε διαφορετική περίπτωση πιστεύω πως, άθελα σας, θα ενισχύσετε σε πολύ μεγάλο βαθμό, τον ήδη αυξανόμενο αντισημιτισμό.
Προς αποφυγήν παρεξηγήσεων σας διευκρινίζω ότι δεν εκπροσωπώ κανέναν παρά μόνον τον εαυτόν μου.
Σας εύχομαι ολόψυχα καλή επιτυχία στο πράγματι δύσκολο έργο σας.
Με εκτίμηση
Σάββας (Άμπης ) Κοέν
Καθηγητής Οικονομικών
1/12/10
28/11/10
13/11/10
Ελληνικά μαχητικά σε βάσεις του Ισραήλ
ΤΟ ΒΗΜΑ 10.11.2010
Του Αγγ. Αθανασοπουλου
Επιβεβαιώθηκε η στρατιωτική συνεργασία στη συνάντηση του Π. Μπεγλίτη με τον υφυπουργό Αμυνας Ματάν Βιλνάι
Σημαντική θεωρείται η μεταστάθμευση ελληνικών μαχητικών στο Ισραήλ, κάτι που σπάνια δέχονται οι Ισραηλινοί από ξένες χώρες
Η μεταστάθμευση ελληνικών μαχητικών αεροσκαφών σε ισραηλινές αεροπορικές βάσεις, αλλά και η συνεργασία σε θέματα αμυντικών βιομηχανιών ήταν από τα βασικά θέματα που συζήτησε ο αναπληρωτής υπουργός Εθνικής Αμυνας κ. Π. Μπεγλίτης με τον ισραηλινό υφυπουργό Εθνικής Αμυνας Ματάν Βιλνάι που επισκέφθηκε χθες την Αθήνα.
Ιδιαίτερα η μεταστάθμευση μοίρας ελληνικών μαχητικών θεωρείται πολύ σημαντική από ελληνικής πλευράς διότι αποδεικνύει ότι δημιουργείται εμπιστοσύνη. Είναι άλλωστε το σπουδαιότερο στοιχείο του προγράμματος στρατιωτικής συνεργασίας Ελλάδος- Ισραήλ για το 2011 που υπεγράφη πριν από μερικές εβδομάδες. «Σπανίως οι Ισραηλινοί δέχονται αποστολές από ξένες πολεμικές αεροπορίες στο έδαφός τους» δήλωνε χθες προς «Το Βήμα» κορυφαίος επιτελής του Πενταγώνου.
Παράλληλα, ο κ. Βιλνάι επιβεβαίωσε το ενδιαφέρον της ισραηλινής κυβέρνησης για συμμετοχή στα εξοπλιστικά προγράμματα των ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων, μεταξύ άλλων στην προμήθεια των πυρομαχικών για τα άρματα μάχης Leopard 2, αλλά και για την πώληση συστημάτων αναβάθμισης βομβών αέρος- εδάφους τύπου SΡΙCΕ 1000/2000 που δίνουν ευστοχία και αυξημένο βεληνεκές στα πολεμικά αεροσκάφη. Ωστόσο, ειδικά για το πρώτο πρόγραμμα, η ελληνική πλευρά θα ήθελε να συνδυαστεί η προμήθεια των πυρομαχικών με την είσοδο στρατηγικού επενδυτή στα Ελληνικά Αμυντικά Συστήματα (ΕΑΣ) ώστε η εγχώρια βιομηχανία να έχει όφελος σε τεχνογνωσία και χρήμα.
Οι δύο υπουργοί συζήτησαν επίσης τις γενικότερες εξελίξεις στη Μέση Ανατολή και στην Ανατολική Μεσόγειο.
Ένα από τα θέματα που τέθηκαν στο τραπέζι ήταν και η γενικότερη συμπεριφορά της Τουρκίας. Σύμφωνα με πληροφορίες, υπάρχει έντονη ενόχληση τόσο στο Ισραήλ όσο και στις Ηνωμένες Πολιτείες από τη σκληρή στάση που εξακολουθεί να τηρεί η Άγκυρα έναντι των Ισραηλινών έπειτα από τα γεγονότα της Γάζας, αλλά και από τα «τερτίπια» της στο θέμα της εγκατάστασης μέρους της αντιπυραυλικής ασπίδας στο έδαφός της. Η Τουρκία δεν θέλει να αναφέρεται το Ιράν ως πιθανός στόχος της ασπίδας και το ζήτημα αναμένεται να κυριαρχήσει στη Σύνοδο Κορυφής του ΝΑΤΟ την προσεχή εβδομάδα στη Λισαβόνα.
Του Αγγ. Αθανασοπουλου
Επιβεβαιώθηκε η στρατιωτική συνεργασία στη συνάντηση του Π. Μπεγλίτη με τον υφυπουργό Αμυνας Ματάν Βιλνάι
Σημαντική θεωρείται η μεταστάθμευση ελληνικών μαχητικών στο Ισραήλ, κάτι που σπάνια δέχονται οι Ισραηλινοί από ξένες χώρες
Η μεταστάθμευση ελληνικών μαχητικών αεροσκαφών σε ισραηλινές αεροπορικές βάσεις, αλλά και η συνεργασία σε θέματα αμυντικών βιομηχανιών ήταν από τα βασικά θέματα που συζήτησε ο αναπληρωτής υπουργός Εθνικής Αμυνας κ. Π. Μπεγλίτης με τον ισραηλινό υφυπουργό Εθνικής Αμυνας Ματάν Βιλνάι που επισκέφθηκε χθες την Αθήνα.
Ιδιαίτερα η μεταστάθμευση μοίρας ελληνικών μαχητικών θεωρείται πολύ σημαντική από ελληνικής πλευράς διότι αποδεικνύει ότι δημιουργείται εμπιστοσύνη. Είναι άλλωστε το σπουδαιότερο στοιχείο του προγράμματος στρατιωτικής συνεργασίας Ελλάδος- Ισραήλ για το 2011 που υπεγράφη πριν από μερικές εβδομάδες. «Σπανίως οι Ισραηλινοί δέχονται αποστολές από ξένες πολεμικές αεροπορίες στο έδαφός τους» δήλωνε χθες προς «Το Βήμα» κορυφαίος επιτελής του Πενταγώνου.
Παράλληλα, ο κ. Βιλνάι επιβεβαίωσε το ενδιαφέρον της ισραηλινής κυβέρνησης για συμμετοχή στα εξοπλιστικά προγράμματα των ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων, μεταξύ άλλων στην προμήθεια των πυρομαχικών για τα άρματα μάχης Leopard 2, αλλά και για την πώληση συστημάτων αναβάθμισης βομβών αέρος- εδάφους τύπου SΡΙCΕ 1000/2000 που δίνουν ευστοχία και αυξημένο βεληνεκές στα πολεμικά αεροσκάφη. Ωστόσο, ειδικά για το πρώτο πρόγραμμα, η ελληνική πλευρά θα ήθελε να συνδυαστεί η προμήθεια των πυρομαχικών με την είσοδο στρατηγικού επενδυτή στα Ελληνικά Αμυντικά Συστήματα (ΕΑΣ) ώστε η εγχώρια βιομηχανία να έχει όφελος σε τεχνογνωσία και χρήμα.
Οι δύο υπουργοί συζήτησαν επίσης τις γενικότερες εξελίξεις στη Μέση Ανατολή και στην Ανατολική Μεσόγειο.
Ένα από τα θέματα που τέθηκαν στο τραπέζι ήταν και η γενικότερη συμπεριφορά της Τουρκίας. Σύμφωνα με πληροφορίες, υπάρχει έντονη ενόχληση τόσο στο Ισραήλ όσο και στις Ηνωμένες Πολιτείες από τη σκληρή στάση που εξακολουθεί να τηρεί η Άγκυρα έναντι των Ισραηλινών έπειτα από τα γεγονότα της Γάζας, αλλά και από τα «τερτίπια» της στο θέμα της εγκατάστασης μέρους της αντιπυραυλικής ασπίδας στο έδαφός της. Η Τουρκία δεν θέλει να αναφέρεται το Ιράν ως πιθανός στόχος της ασπίδας και το ζήτημα αναμένεται να κυριαρχήσει στη Σύνοδο Κορυφής του ΝΑΤΟ την προσεχή εβδομάδα στη Λισαβόνα.
20/9/10
Το Παγκόσμιο Εβραϊκό Συμβούλιο καταγγέλλει την Ελληνική Δικαιοσύνη για ευθυγράμμιση με γνωστό αντισημίτη
Παγκόσμιο Εβραϊκό Συμβούλιο
Ανακοίνωση
16 Σεπτεμβρίου 2010
Η Εβραϊκή Οργάνωση ζητά από την Ευρωπαϊκή Ένωση να αποστείλει επίσημο παρατηρητή στην δίκη που θα γίνει στην Ελλάδα.
ΝΕΑ ΥΟΡΚΗ/ΒΡΥΞΕΛΛΕΣ – Την ώρα που τρεις Έλληνες ακτιβιστές υπέρ των ανθρωπίνων δικαιωμάτων πρόκειται να δικαστούν στην Ελλάδα επειδή καταφέρθηκαν εναντίον των δικαστών που αθώωσαν γνωστό αντισημίτη και ακροδεξιό πολιτικό, το Παγκόσμιο Εβραϊκό Συμβούλιο (WJC) απηύθυνε έκκληση στον Πρόεδρο του Ευρωκοινοβουλίου προκειμένου να αποστείλει επίσημο παρατηρητή για να παρακολουθήσει τη δίκη που θα διεξαχθεί στην Αθήνα. Το WJC άσκησε κριτική στην Ελληνική Δικαιοσύνη για την περυσινή αθώωση του αυτόκλητου αντισημίτη Κωνσταντίνου Πλεύρη και για την σημερινή προσπάθεια να φιμωθούν οι επικριτές αυτής της απόφασης.
Ο Αντιπρόεδρος και Αναπληρωτής Γενικός Γραμματέας του WJC Maram Stern δήλωσε: “Δεν πρέπει να επιτρέψουμε να οδηγηθούν σε δίκη άνθρωποι που μιλούν εναντίον φανατικών όπως ο κ. Πλεύρης την στιγμή που οι κάπηλοι του μίσους αθωώνονται από τα δικαστήρια. “Σε επιστολή προς τον Jerzy Buzek, τον Πρόεδρο του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, ο Stern χαρακτηρίζει την δίκη “στρεψοδικία” και “προσβολή στις θεμελιώδεις Ευρωπαϊκές αξίες”. Εξέφρασε τις υποψίες του ότι τμήμα της Ελληνικής Δικαιοσύνης δεν είχε την πρόθεση να υπερασπιστεί θεμελιώδεις Ευρωπαϊκές αξίες αλλά ότι σκοπίμως ενήργησε εναντίον τους”.
Στην επιστολή του ο Stern κάλεσε το Ευρωκοινοβούλιο να αναλάβει δράση: “Με δεδομένο το σκηνικό προηγουμένων δικαστικών αποφάσεων στην συγκεκριμένη περίπτωση, προτρέπουμε το Ευρωκοινοβούλιο να αποστείλει έναν ανεξάρτητο παρατηρητή σ' αυτή τη δίκη προκειμένου να πιστοποιηθεί εάν τα Ελληνικά Δικαστήρια δρουν σύμφωνα με τις βασικές αρχές της ΕΕ. Ο Πρόεδρος του WJC δήλωσε: “Αυτοί οι θαρραλέοι άνθρωποι αντετάχθησαν στον γνωστό κάπηλο του μίσους, ο οποίος επανειλημμένα έκανε έκκληση για εξάλειψη των Εβραίων και που επαινούσε τους Ναζί. Υπερασπίστηκαν την μικρή Εβραϊκή Κοινότητα της Ελλάδας και αξίζουν την στήριξή μας”. Το WJC επίσης, έστειλε επιστολή στον Έλληνα Πρόεδρο Παπούλια, τον Πρωθυπουργό Αντρέα Παπανδρέου και τον 'Ελληνα Ορθόδοξο Αρχιεπίσκοπο Ιερώνυμο Β΄, καλώντας τους να εκφραστούν εναντίον της δίκης και του υποκινητή Πλεύρη”.
Το πλαίσιο
Ο δικηγόρος και συγγραφέας Κωνσταντίνος Πλεύρης επανειλημμένα έχει χαρακτηρίσει τους Εβραίους “υπανθρώπους” και έχει πει ότι “το ένστικτο επιβίωσης της φυλής μάς υποδεικνύει τον δρόμο του πολέμου μέχρι θανάτου εναντίον των Εβραίων Σιωνιστών”. Ο Πλεύρης, φανερός θαυμαστής του Εθνικοσοσιαλισμού, κρίθηκε ένοχος από Ελληνικό δικαστήριο το 2007 για υποκίνηση φυλετικού μίσους μέσω των δηλώσεων που έκανε στο βιβλίο του “Εβραίοι: όλη η αλήθεια” αλλά αργότερα αθωώθηκε στο Εφετείο. Ο Πλεύρης μήνυσε ανώτερους αντιπροσώπους της Ελληνικής Εβραϊκής Κοινότητας, δεκάδες δημοσιογράφους καθώς και ακτιβιστές υπέρ των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, για συκοφάντηση ενώ το γραφείο του Εισαγγελέα Αθηνών άρχισε νομικές ενέργειες εναντίον της Ελληνικής Αντιναζιστικής Πρωτοβουλίας (www.antinazi.gr) προκειμένου να οδηγηθούν σε δίκη μέλη της, επειδή κατήγγειλαν δημοσίως ορισμένους δικαστές που έλαβαν μέρος στην νομική διαδικασία εναντίον του Πλεύρη. Η δίκη θα αρχίσει στις 22 Σεπτεμβρίου.
Περί του Παγκόσμιου Εβραϊκού Συμβουλίου
Το Παγκόσμιο Εβραϊκό Συμβούλιο είναι διεθνής οργανισμός που εκπροσωπεί Εβραϊκές Κοινότητες σε 92 χώρες του κόσμου. Το WJC ενεργεί ως διπλωματικός βραχίονας του Εβραϊκού λαού σε κυβερνήσεις, κοινοβούλια και διεθνείς οργανισμούς.
Ανακοίνωση
16 Σεπτεμβρίου 2010
Η Εβραϊκή Οργάνωση ζητά από την Ευρωπαϊκή Ένωση να αποστείλει επίσημο παρατηρητή στην δίκη που θα γίνει στην Ελλάδα.
ΝΕΑ ΥΟΡΚΗ/ΒΡΥΞΕΛΛΕΣ – Την ώρα που τρεις Έλληνες ακτιβιστές υπέρ των ανθρωπίνων δικαιωμάτων πρόκειται να δικαστούν στην Ελλάδα επειδή καταφέρθηκαν εναντίον των δικαστών που αθώωσαν γνωστό αντισημίτη και ακροδεξιό πολιτικό, το Παγκόσμιο Εβραϊκό Συμβούλιο (WJC) απηύθυνε έκκληση στον Πρόεδρο του Ευρωκοινοβουλίου προκειμένου να αποστείλει επίσημο παρατηρητή για να παρακολουθήσει τη δίκη που θα διεξαχθεί στην Αθήνα. Το WJC άσκησε κριτική στην Ελληνική Δικαιοσύνη για την περυσινή αθώωση του αυτόκλητου αντισημίτη Κωνσταντίνου Πλεύρη και για την σημερινή προσπάθεια να φιμωθούν οι επικριτές αυτής της απόφασης.
Ο Αντιπρόεδρος και Αναπληρωτής Γενικός Γραμματέας του WJC Maram Stern δήλωσε: “Δεν πρέπει να επιτρέψουμε να οδηγηθούν σε δίκη άνθρωποι που μιλούν εναντίον φανατικών όπως ο κ. Πλεύρης την στιγμή που οι κάπηλοι του μίσους αθωώνονται από τα δικαστήρια. “Σε επιστολή προς τον Jerzy Buzek, τον Πρόεδρο του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, ο Stern χαρακτηρίζει την δίκη “στρεψοδικία” και “προσβολή στις θεμελιώδεις Ευρωπαϊκές αξίες”. Εξέφρασε τις υποψίες του ότι τμήμα της Ελληνικής Δικαιοσύνης δεν είχε την πρόθεση να υπερασπιστεί θεμελιώδεις Ευρωπαϊκές αξίες αλλά ότι σκοπίμως ενήργησε εναντίον τους”.
Στην επιστολή του ο Stern κάλεσε το Ευρωκοινοβούλιο να αναλάβει δράση: “Με δεδομένο το σκηνικό προηγουμένων δικαστικών αποφάσεων στην συγκεκριμένη περίπτωση, προτρέπουμε το Ευρωκοινοβούλιο να αποστείλει έναν ανεξάρτητο παρατηρητή σ' αυτή τη δίκη προκειμένου να πιστοποιηθεί εάν τα Ελληνικά Δικαστήρια δρουν σύμφωνα με τις βασικές αρχές της ΕΕ. Ο Πρόεδρος του WJC δήλωσε: “Αυτοί οι θαρραλέοι άνθρωποι αντετάχθησαν στον γνωστό κάπηλο του μίσους, ο οποίος επανειλημμένα έκανε έκκληση για εξάλειψη των Εβραίων και που επαινούσε τους Ναζί. Υπερασπίστηκαν την μικρή Εβραϊκή Κοινότητα της Ελλάδας και αξίζουν την στήριξή μας”. Το WJC επίσης, έστειλε επιστολή στον Έλληνα Πρόεδρο Παπούλια, τον Πρωθυπουργό Αντρέα Παπανδρέου και τον 'Ελληνα Ορθόδοξο Αρχιεπίσκοπο Ιερώνυμο Β΄, καλώντας τους να εκφραστούν εναντίον της δίκης και του υποκινητή Πλεύρη”.
Το πλαίσιο
Ο δικηγόρος και συγγραφέας Κωνσταντίνος Πλεύρης επανειλημμένα έχει χαρακτηρίσει τους Εβραίους “υπανθρώπους” και έχει πει ότι “το ένστικτο επιβίωσης της φυλής μάς υποδεικνύει τον δρόμο του πολέμου μέχρι θανάτου εναντίον των Εβραίων Σιωνιστών”. Ο Πλεύρης, φανερός θαυμαστής του Εθνικοσοσιαλισμού, κρίθηκε ένοχος από Ελληνικό δικαστήριο το 2007 για υποκίνηση φυλετικού μίσους μέσω των δηλώσεων που έκανε στο βιβλίο του “Εβραίοι: όλη η αλήθεια” αλλά αργότερα αθωώθηκε στο Εφετείο. Ο Πλεύρης μήνυσε ανώτερους αντιπροσώπους της Ελληνικής Εβραϊκής Κοινότητας, δεκάδες δημοσιογράφους καθώς και ακτιβιστές υπέρ των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, για συκοφάντηση ενώ το γραφείο του Εισαγγελέα Αθηνών άρχισε νομικές ενέργειες εναντίον της Ελληνικής Αντιναζιστικής Πρωτοβουλίας (www.antinazi.gr) προκειμένου να οδηγηθούν σε δίκη μέλη της, επειδή κατήγγειλαν δημοσίως ορισμένους δικαστές που έλαβαν μέρος στην νομική διαδικασία εναντίον του Πλεύρη. Η δίκη θα αρχίσει στις 22 Σεπτεμβρίου.
Περί του Παγκόσμιου Εβραϊκού Συμβουλίου
Το Παγκόσμιο Εβραϊκό Συμβούλιο είναι διεθνής οργανισμός που εκπροσωπεί Εβραϊκές Κοινότητες σε 92 χώρες του κόσμου. Το WJC ενεργεί ως διπλωματικός βραχίονας του Εβραϊκού λαού σε κυβερνήσεις, κοινοβούλια και διεθνείς οργανισμούς.
6/9/10
Abbas fears Hamas could still play spoiler to peace talks
Senior Hamas official Mahmoud Zahar has said the group wants to liberate the West Bank just as it liberated the Gaza Strip.
By Amos Harel and Avi Issacharoff
A few seconds after the speeches by Palestinian Authority President Mahmoud Abbas and Prime Minister Benjamin Netanyahu (who said little new ), came smiles, a warm handshake and an intimate conversation between the two leaders. U.S. Secretary of State Hillary Clinton sat between them, nodding. Netanyahu and Abbas have never before been seen so close to each other.
That may be the main reason for optimism ahead of the expected wrestling match between the two leaders' teams in the negotiations that lie ahead.
Until Thursday, Netanyahu and Abbas conveyed a sense of mutual contempt. If even the slightest amount of trust has been created between them, this would be the greatest American achievement so far.
But in just three weeks, the two face a challenge: the end of the construction freeze in the territories. There was consensus in Ramallah yesterday among both Abbas' Fatah party and his inner circle that if the moratorium does not continue, Abbas will not be able to continue the direct talks.
That would mean a prolonged impasse, at least until the next elections in Israel. And for the 75-year-old PA president, it would also deal a blow to his own standing and that of his party in the territories, leading many Palestinians to conclude that Hamas was right and force is the only language Israel understands.
Aware of the huge effort the Islamist group is investing in torpedoing the talks, Abbas told Netanyahu that the PA security forces were doing everything possible to catch the perpetrators of Tuesday's shooting attack near Hebron.
Both Israeli and Palestinian sources said the security forces have a lead to the identity of the perpetrators and Thursday's dragnet may have captured one of them.
Another positive development is that, unlike in the past, Israel did not blame the PA for the attacks. On the contrary, Israel holds the PA security forces in high esteem.
An Israeli officer who has been following developments said, only half jokingly, that over the past two days, the PA security forces have arrested every Palestinian who said the word Hamas more than twice a day.
But the PA fears that unknown sleeper cells might perpetrate attacks in the hope of provoking a harsh Israeli response, or settler violence, that would force Abbas to halt the talks.
Over the past few weeks, PA forces have stopped many couriers bringing cash from abroad to Hamas. They are teachers, doctors and merchants. Such people are a real threat to the PA: Coming in below its intelligence radar, these individuals could commit the next terror attack.
The money trail reveals that Hamas had been making increasing use of Palestinian businessmen working overseas. They buy merchandise abroad with Hamas money, sell it and give the money to Hamas operatives in the West Bank.
Hamas, for its part, is not even trying to hide its intentions. On Thursday, senior Hamas official Mahmoud Zahar said the group wants to liberate the West Bank just as it liberated the Gaza Strip. That means more attacks in the near future.
By Amos Harel and Avi Issacharoff
A few seconds after the speeches by Palestinian Authority President Mahmoud Abbas and Prime Minister Benjamin Netanyahu (who said little new ), came smiles, a warm handshake and an intimate conversation between the two leaders. U.S. Secretary of State Hillary Clinton sat between them, nodding. Netanyahu and Abbas have never before been seen so close to each other.
That may be the main reason for optimism ahead of the expected wrestling match between the two leaders' teams in the negotiations that lie ahead.
Until Thursday, Netanyahu and Abbas conveyed a sense of mutual contempt. If even the slightest amount of trust has been created between them, this would be the greatest American achievement so far.
But in just three weeks, the two face a challenge: the end of the construction freeze in the territories. There was consensus in Ramallah yesterday among both Abbas' Fatah party and his inner circle that if the moratorium does not continue, Abbas will not be able to continue the direct talks.
That would mean a prolonged impasse, at least until the next elections in Israel. And for the 75-year-old PA president, it would also deal a blow to his own standing and that of his party in the territories, leading many Palestinians to conclude that Hamas was right and force is the only language Israel understands.
Aware of the huge effort the Islamist group is investing in torpedoing the talks, Abbas told Netanyahu that the PA security forces were doing everything possible to catch the perpetrators of Tuesday's shooting attack near Hebron.
Both Israeli and Palestinian sources said the security forces have a lead to the identity of the perpetrators and Thursday's dragnet may have captured one of them.
Another positive development is that, unlike in the past, Israel did not blame the PA for the attacks. On the contrary, Israel holds the PA security forces in high esteem.
An Israeli officer who has been following developments said, only half jokingly, that over the past two days, the PA security forces have arrested every Palestinian who said the word Hamas more than twice a day.
But the PA fears that unknown sleeper cells might perpetrate attacks in the hope of provoking a harsh Israeli response, or settler violence, that would force Abbas to halt the talks.
Over the past few weeks, PA forces have stopped many couriers bringing cash from abroad to Hamas. They are teachers, doctors and merchants. Such people are a real threat to the PA: Coming in below its intelligence radar, these individuals could commit the next terror attack.
The money trail reveals that Hamas had been making increasing use of Palestinian businessmen working overseas. They buy merchandise abroad with Hamas money, sell it and give the money to Hamas operatives in the West Bank.
Hamas, for its part, is not even trying to hide its intentions. On Thursday, senior Hamas official Mahmoud Zahar said the group wants to liberate the West Bank just as it liberated the Gaza Strip. That means more attacks in the near future.
14/8/10
No other Jews like them
A new volume on the destruction of Greece's Jews in the Shoah is a fitting reminder of how little attention the 'official version' of history pays not only to that subject, but also to the miraculous culture that characterized the Jews of Salonika
By Leah Aini
*
* Published 20:13 12.08.10
* Latest update 20:13 12.08.10
No other Jews like them
A new volume on the destruction of Greece's Jews in the Shoah is a fitting reminder of how little attention the 'official version' of history pays not only to that subject, but also to the miraculous culture that characterized the Jews of Salonika
By Leah Aini
Jews are humiliated by the German occupiers in Liberty Square, Salonika, July 11, 1942.
Jews are humiliated by the German occupiers in Liberty Square, Salonika, July 11, 1942.
Photo by: Courtesy of the Jewish Museum of Thessalonki
Greeks in Auschwitz-Birkenau by Photini Tomai. The Hellenic Ministry of Foreign Affairs / Papazisis Publications, 191 pages
The year is 2000, on Holocaust Remembrance Day, and the place is Israel Radio's Reshet Aleph.
Announcer: Today we have as our guest in the studio a senior researcher from Yad Vashem, who will describe for us how the institution is organizing itself for the new millennium in everything connected to the Holocaust and Holocaust denial.
Researcher: We have begun a new research project, called "Rebirth." Our students are looking at cities, towns and communities in Europe, in order to learn about the vital Jewish life that thrived in these places before the coming of the Germans, and to bring back to life - to the extent that such a thing is possible - the community rabbi, the fishmonger in the market, the gvir, the tailor.
Announcer: Very nice. So you are going from one community to another: Vilna, Lodz, Sosnowiec, Salonika -
Researcher: Yes, yes. Well - Salonika, no.
Announcer: Why not Salonika?
Researcher: Um, no. No. They, there, they are conducting their own research.
That radio show, which is forever engraved upon my heart, and which I have rendered here somewhat freely, really did take place, and a recording of it can be found in the Israel Radio archive. You can check for yourself. It would also be worthwhile to check how it is that, out of 115,000 volumes about the Holocaust housed in the Yad Vashem library, only 34 are indexed under the heading "Greece," and under "Salonika," a mere 17, the most recent of which is from 1999. In contrast, about the Polish city of Lodz alone, to take just one example, there are 106 titles, 28 of them published during the past decade.
The situation on the educational front is also dismal: "Salonika is the second-largest port city in Greece, and the most important city in the north of the country. There were those who referred to it as the 'Jerusalem of the Balkans'" (emphasis mine), writes Efrat Belberg in a six-page appendix, "Jews of the Balkans," attached to a syllabus published by Yad Vashem this year. The topic is offered only as an elective to high school students studying the Holocaust, and teachers are asked to choose one Balkan country from the three dealth with by the appendix.
One might say: It's just a matter of numbers. There were more Jews in Poland, for example, and unfortunately more of them were killed. Yet, what normal state is expected to decide on the basis of numbers when it budgets time and resources for research on its murdered people and their history? Apparently, it is the responsibility of the Jews of Greece, 90 percent of whom were murdered, and whose principal city, Salonika, was Europe's largest Sephardic Jewish center until the Holocaust (and which between the 16th and 18th centuries was, without exaggeration, the largest Jewish center in Europe altogether), to research themselves. That's what is done today by a handful of Greek Jews in Israel and abroad who have taken the task upon themselves.
In light of all this, the book "Greeks in Auschwitz-Birkenau," by Photini Tomai, director of the historical and diplomatic archives of the Greek foreign ministry - a volume that includes eyewitness testimony, documentation, photographs and other research, at least some of which was new to me - is a significant event, even if it has its shortcomings. And as the book has been published in a nation where anti-Semitism is on the rise, it's important to establish the narrative of the Holocaust of the Jews of Greece, and in doing so to investigate the unique aspects of their specialness and otherness, especially as this specialness and otherness find almost no expression in Holocaust research and education in Israel.
Prior to the Nazi occupation, 77,000 Jews lived in Greece, organized within 25 different communities. The largest of them, the same "Jerusalem of the Balkans," was Salonika, with its 56,000 Jews, most of them descendants of those expelled from Spain in 1492. Salonika, which knew occupation, epidemics, fires and famines, had been a veritable empire of rare cosmopolitan experience, with a lively culture of tolerance, and it had served as a Ladino-speaking Jewish center for 450 years. Even after the Greeks liberated the city from Ottoman rule, in 1912, the Jews continued to be active in the country's social, political and military circles, according to the book, which mentions people like the senator Avraham Ben-Aroya, and military officers such as Col. Mordechai Frizis, a hero of the Albanian war.
The book also describes a flourishing Jewish intelligentsia; newspapers published in Ladino, French and Greek; Jewish theater, poets and writers; movements both socialist and Zionist; publishers and impressive libraries; a wide network of Jewish schools and community-run social-service organizations; a magnificent rabbinate; physicians and bankers.
But the book neglects what it was that made Greece's Jewish community unique, which turns out to have great significance when it comes to their situation and the way they coped during the Holocaust. Greece's Jews were the living realization of the vision of David Ben-Gurion and the Zionist movement: They were the "New Jew." The sea off of Salonika was home to Jewish fishermen, its ports employed Jewish stevedores - and when they rested on the Sabbath, the port was closed. The workshops of Salonika, many of which were Jewish-owned, employed Jewish craftsmen, and the city's streets were traversed by muscular Jewish porters, Jewish horse-drawn carriages, all organized in cooperative agreements that were fully honored in hard times. And with fraternal relations with their Christian brethren too, as the book characterizes them, they had a mentality that was Mediterranean. They celebrated life with good food, with song, dance and music, with entertainment, love and sports.
Among the letters and excerpts from memoirs filled with vitality I received in the wake of the publication of my last novel, "Rose of Lebanon," were those from the daughter of Yaakov Cohen. A Salonika Jew who immigrated to Israel before the Holocaust, Cohen wrote about a Jewish boxer by the name of David, who went by the nickname "Machista" and would make his rounds in the city with a large Magen David suspended around his neck. Such prizefighters later contributed another drop of life to Jewish and Christian prisoners who were ordered to watch them compete with Ukrainian bullies for the entertainment of the SS, and - heaven forfend - defeated them!
No, there were no other Jews like this in the Diaspora: Salonika's Jews were not weak, not assimilated, they were not forced to choose between religion and education. They were nursed on the harmony that was in the blood of the city, and blended body and soul. "A Jewish city unlike any other in the world, not even in Eretz Israel," wrote David Ben-Gurion in one of his letters, about the year he spent studying in Salonika. Wrote, and then forgot.
Forgotten facts
And yet, even in "Greeks in Auschwitz-Birkenau," some of the facts have been forgotten. There is no mention, for example, of the nationalism cultivated under the second term of prime minister Eleftherios Venizelos, between 1928 and 1933; of the development of a fascist movement, following the arrival of thousands of refugees from Turkey in 1923, whose members persecuted and abused Jews; of the anti-Semitic riots at Camp Campbell, in 1931; or of the Jews' expulsion from their positions and the emigration of some 25,000 of them, during the same period.
The book also contains a black hole with regard to the participation of Jews in the Greek resistance organizations. In other words: The heroism of Col. Pritzis was not a one-time phenomenon. His successors - even if not part of the national ethos of Greece - were educated young Jewish men and women who, left homeless after the arrival of the Germans, ascended into the hills to join the resistance against the invaders. Their contribution was decisive: "Captain" Sarika, 17, led her own women's corps against German targets, and her courage was widely known. And there were others who comported themselves with similar bravery. But their activism also found expression in instructing locals, including women, along with providing translation, supply, medical, agricultural and publishing services for underground anti-German tracts, as well as maintaining external links with the British and the Americans.
At their peak of activity, the Jews in Greek resistance organizations, together with those from other Balkan states, numbered about 1,000, according to Prof. Steven B. Bowman, of the University of Cincinnati, who spoke at a 2002 conference on the Jews of Greece at the University of Haifa. [Editor's note: Bowman is author, most recently, of "The Agony of Greek Jews, 1940-1945" (Stanford, 2009 ).]
And something else is missing from the current volume: "Greeks in Auschwitz-Birkenau" devotes only a few lines to the subject of the German occupation of Greece, and to Greece's division among Italy, Germany and Bulgaria. Tomai gives nearly equal weight to Athens under the Italians, where leaders and intellectuals refused to hand over the city's Jews, as opposed to Salonika, where most of the city's Jews were rounded up and, with the exception of a few instances of rescue on the part of Greeks, were handed over to the Germans, with almost total silence on the part of the Greek establishment.
Instead, the book "begins" with the transports, skipping over the long days of occupation, in which members of the Jewish community council were arrested, and over the suffering of Jews, whose property was confiscated and who were forced into the Baron Hirsch Ghetto. Forgotten too is the looting of the libraries of Salonika's synagogues (turned by the Germans into a library for the study of Judaism), or the story of the Black Sabbath of July 1942, when 9,000 of the city's Jews between the ages of 18 and 45 were humiliated for an entire day in Freedom Square, as well as many, many other events.
Moreover, according to the picture portrayed by Dr. Irith Dublon-Knebel of Tel Aviv University, whose research is presented in a book called "German Foreign Office Documents on the Holocaust in Greece (1937-1944 )," the occupiers too reacted to the Jews of Greece differently than they did to Jews of other national origins. So, for example, though the Germans entered Salonika in April 1941, the restrictions on the city's Jews went into effect only at the end of January 1943.
"The Germans felt an alien nature to their encounter with the Sephardic Jews," writes Dublon-Knebel. Indeed, and the Germans' postponement of measures against the Jews of Salonika actually motivated the Greek anti-Semite Laskris Papanaum to write a complaint to the German consul: "In all the countries of Europe and the Balkans, steps have been taken long ago ... to make ... the Jews harmless. Only in Greece, and especially in Salonika, have the Jews been left unharmed."
Twenty transports
On March 15, 1943, the first transport of Greek Jews left for Auschwitz; 19 others were to follow. The journey of 2,800 people crammed into cattle cars without food, with one bucket of water and one for waste, and with one stop, took seven days. For these Jews, the extermination process really began on the train. Only 10,000 of Greece's 77,000 Jews survived the Holocaust.
"In the concentration camp ... the Ashkenazim didn't believe that we were Jews ... because we were strong, suntanned from the sun of Saloniki ... 'Tfu, the Grecos, those Greeks,' the Yiddish-speaking Polish Jews said about us, and we were scared, thinking it was German they spoke ... We didn't understand a single word the SS shouted, and just for that we were beaten" (my father, Yizhak Aini, from the novel "Rose of Lebanon," and from life ).
Only 524 men and women were taken from the first transport from Salonika to the Auschwitz work camps and to the devilish project of medical experiments. All the rest were sent directly to the gas chambers. Because of this, there is very little information about them in German documentation. However, even if the situation was similar in the other transports, Greek Jews could be found in all the forced-labor venues of Auschwitz-Birkenau from the period before the crematoria: as forced laborers in construction of the Buna camp, in the Sonderkommando, in the camp orchestra. But their inborn pride and sense of freedom, their steadfast loyalty to their languages - Ladino and Greek - and camaraderie, patriotism and social cohesion, along with their singing, self-irony and cunning initiative, with which they were able to buy yet one more moment before descending into hell, quickly served to grant them a different pattern of survival.
While talking among the prisoners was forbidden, the Germans actually encouraged them to sing. "We changed the words of songs whose tunes the Germans liked, and included messages and words of encouragement instead," recounts Haguel Leon of Salonika in Tomai's book. On occasion, passing messages through song proved fateful. The Germans had located the crematoria far from the camp area, and housed the Sonderkommando (Jewish prisoners forced to work in the death camp facilities, gas chambers and crematoria ) in rooms above the ovens, in order to maintain secrecy. However, a Greek Jew with a strong voice sang one day from oven number 6: "Greek girls who can hear me, tra la la ... in these chimneys here that you see above, a death factory of the worst kind is operating ... thousands of Jews ... falling into flames ... and I know that I too will be burned ... Greek girls, please ... if you come out of here alive ... tell the world." Beri Nehemia, who worked in the Canada camp and heard the song, says she will remember it until the day she dies.
The brotherhood that existed among the Greek Jews was also well known. Only a few prisoners had positions that allowed them to save lives. But Aharon Rosa, a pharmacist from Salonika who was the only Jew working in the SS infirmary at Auschwitz, used to smuggle out medicine and other supplies to his friends, risking his life to do so. He was nicknamed "father of the Greeks."
But the most powerful testimony to the exceptionalism of the Jews of Greece may be found in the book "If This Is a Man" by Primo Levi, who was in the Buna camp for a year. Buna, located near Auschwitz, was the I.G. Farber factory, and served as a forced labor camp for thousands of Jewish and Christian prisoners.
As Levi testified: "Next to us is a group of Greeks, those admirable and terrible Jews of Salonika ... Those Greeks who have conquered in the kitchens and the yards, and whom even the Germans respect and the Poles fear. They are in their third year of camp, and no one knows better than them what the camp means .... And they continue to sing and beat their feet in time and grow drunk on songs" (from the translation by Stuart Woolf, Abacus Press, 1991 ).
Not for nothing was Buna the camp most identified with Greek Jews. It was built by 200 of them from Salonika who arrived at Auschwitz in the eighth transport, and within a year of its construction it housed about 3,000 Greek Jews. "The camp was the size of Salonika," relates Baruch Sabi,who worked in the camp with his brother Sam for seven months, in "Greeks in Auschwitz-Birkenau." But the work of Yaacov Handali, who dug tunnels in the frozen ground of Buna, was harder, and the food supplied at that camp the worst in all Auschwitz. Soon even the burly stevedores of Salonika were rotting in the oppressive labor of Buna. "They barely survived a month," said Handali, who was saved by his gaunt build, but who lost his brothers, Yehuda and Shmuel.
Primo Levi himself wrote that had he not been transferred from the job of dismantling steel beams to that of laboratory chemist, where he was protected from the cold, he would not have survived Buna. Again he testifies: "The professional merchants stand in the market, each one in his normal corner; first among them come the Greeks, as immobile and silent as sphinxes, squatting on the ground behind their bowls of thick soup, the fruits of their labour, of their cooperation and of their national solidarity. The Greeks have been reduced to very few by now, but they have made a contribution of the first importance to the physiognomy of the camp and to the international slang in circulation ... These few survivors from the Jewish colony of Salonika, with their two languages, Spanish and Greek, and their numerous activities, are the repositories of a concrete, mundane, conscious wisdom, in which the traditions of all the Mediterranean civilizations blend together. That this wisdom was transformed in the camp into the systematic and scientific practice of theft and seizure of positions and the monopoly of the bargaining Market, should not let one forget that their aversion to gratuitous brutality, their amazing consciousness of the survival of at least a potential human dignity, made of the Greeks the most coherent national nucleus in Lager, and in this respect, the most civilized."
Mass sterilization
"Greeks in Auschwitz-Birkenau" devotes important chapters to blocks 10 and 11 in Auschwitz, in which the most horrifying acts ever enacted by people upon their fellow human beings took place. Many of the women tortured in block 10 were young Jews from Greece. The purpose of the experiments was supposedly to research diseases such as typhoid and cancer or conduct trials of new drugs produced by Bayer. In effect, however, what was perpetrated there en masse was sterilization. The devil for 200 Greek Jewish women was Dr. Karl Klauberg, who removed their ovaries in terrifying ways, without anesthesia or antiseptics. Let us remember the names of some of his victims: Rivka Ari, Dora Cohen, Buena Bitran, Rachel Mordoch, Bella Malach ....
"They pulled my womb down and performed experiments. Afterwards I could never have children," says Elvira Kolado. Another type of experiment was intended for human embalming. "They chose ... Greek Jewish young women with long noses ... Afterwards, I saw several types of masks fitted to the face, a month later the young women were put on a train and never returned. People said they had been mummified," remembers Germaine Mano, who was tortured in block 10.
The chapter in "Greeks in Auschwitz-Birkenau" on the Sonderkommando revolt seems to highlight more than anything else the differences in treatment of the Greek Jews, as opposed to those from the rest of Europe. According to the Greek Foreign Ministry, it would appear that the revolt organized by the Sonderkommando on October 7, 1944, was planned and executed completely by Greeks, waving improvised Greek flags, and accompanied by the strains of the Greek national anthem. Moreover, according to Tomai, the revolt - which included the blowing up of Crematorium No. 4 and sending to a fiery death the Kapo commander and an SS soldier - was led by Yosef Baruch, an officer in the Greek army.
The sparks of the revolt were ignited when Baruch, who worked in the Sonderkommando - which was the worst of all labors forced onto the Jews by the Germans and whose survivors were perhaps the most tragic among all Holocaust survivors - discovered his own parents in the gas chamber. Together with other Greeks, Russian prisoners and the chief Kapo, Jakob Kaminski, and with the help of four women from the weapons factory who smuggled them dynamite, and notwithstanding a series of plans that went wrong, the revolt (which ended in failure, or as Marcel Nagari put it, "For a few seconds we were free" ) began with Baruch's battle cry. Four hundred and fifty rebels, out of them 300 Jews from Greece, were murdered on that day by SS fire; among them was Yosef Baruch.
In contrast, the book "We Wept without Tears: Testimonies of Jewish Sonderkommando from Auschwitz," by Gideon Greif (Yale University Press, 2005), presents a more detailed and complex picture of the revolt, and a very different one. Even so, its description of the revolt also paints it with certain national colors while erasing others. Under the heading: "The Sonderkommando in Auschwitz-Birkenau: Portrait and Self-Image," Greif writes: "The story is told in various versions, especially in regard to the heroism of the participatnts and the symbolism of the act. However, the testimonies of former prisoners allow us to reconstruct the uprising in its general contours." Later on he points out: "Among those killed were almost all the leaders of the uprising," before proceeding to list six men with Ashkenazi names. No Yosef Baruch.
But one Peppo-Yosef Baruch is mentioned by Greif, who acknowledges in the book that he began his research on the topic following his acquaintance with two Greeks, Shaul Chazan and Josef Sakar. In answer to the question, "What do you know about the Sonderkommando revolt?" Greif quotes the answer of Chazan, who was from Salonika: "With us was a Greek Jewish officer whom I'd known back in Greece, Peppo-Josef Baruch. He was in contact with two Russian prisoners of war who were being held in the camp. One of them was also an officer. Peppo and the Russian officer contacted the underground in Auschwitz-I. Very slowly they organized and brought explosives to Birkenau. They made all preparations for an attack and an escape. At some time they told us about the plans for the uprising.."
The historic distortion continues today even at the data resource center of Yad Vashem, where one can read how "Greek survivors of Auschwitz credited themselves [my emphasis] with the explosion of Crematorium 3: Nearly all the participants in the attack were killed singing the Greek national anthem." Well, the truth comes into balance only in the words of Prof. Bowman: "It is also fitting to mention here the participation of the Jews of Greece in the Warsaw Uprising in August 1944, and their contribution to the Sonderkommando revolt in October 1944. This was a suicide battle, but one that gave hope to the prisoners ... in the rest of the camps in the Auschwitz complex."
And it is my hope, filled with pain for all the victims and survivors - no matter what their origin - that the ultimate lesson of the Holocaust would be: Love your neighbor (and brother ) as yourself.
Leah Aini is a writer.
8/8/10
Σταμάτησε η λειτουργία του ηλεκτρικού σταθμού της Γάζας
Σταμάτησε η λειτουργία του ηλεκτρικού σταθμού της Γάζας
Σταμάτησε τη λειτουργία του, λόγω οικονομικών διαφορών με την Παλαιστ. Αρχή, ο μοναδικός ηλεκτρικός σταθμός στη Γάζα.
Ο μοναδικός κεντρικός σταθμός παραγωγής ηλεκτρικού στη Λωρίδα της Γάζας σταμάτησε να λειτουργεί σήμερα, λόγω έλλειψης καυσίμων, ανακοίνωσε ο υπεύθυνος της Ηλεκτρικής Αρχής της περιοχής.
Σύμφωνα με τον Κανάαν Ομπέιντ, η διακοπή της λειτουργίας του σταθμού, που τροφοδοτεί περίπου το ένα τέταρτο του ρεύματος στη Γάζα, οφείλεται σε οικονομική διαφωνία ανάμεσα στη Χαμάς, που ελέγχει την περιοχή, και την Παλαιστινιακή Αρχή, που είναι υπεύθυνη για την αγορά του ηλεκτρικού.
Ο ίδιος τόνισε πως η Παλαιστινιακή Αρχή σταμάτησε να πληρώνει την παράδοση καυσίμων από το Ισραήλ, που τροφοδοτεί τη Γάζα με το 70% της ενέργειας που χρειάζεται, ενώ η Αίγυπτος συνεισφέρει σε άλλα 5%. Μέχρι στιγμής η Παλαιστινιακή Αρχή δεν έχει σχολιάσει τις αιτιάσεις του Ομπέιντ.
Η διαφωνία αυτή υπήρξε υπεύθυνη στα τέλη Ιουνίου και για άλλη πολυήμερη διακοπή της λειτουργίας του σταθμού στη Γάζα, μία περιοχή που μαστίζεται από τις συχνές διακοπές της ηλεκτροδότησης. Τότε η Παλαιστινιακή Αρχή είχε κατηγορήσει τη Χαμάς ότι σκοπίμως δημιουργεί κρίσεις για να καρπωθεί την δυσαρέσκεια του ντόπιου πληθυσμού κατά της Ραμάλα.
Η Παλαιστινιακή Αρχή, που καλύπτει το 95-97% της ηλεκτρικής ενέργειας που χρησιμοποιείται στη Γάζα, είχε απαιτήσει από την Ηλεκτρική Αρχή να συνεισφέρει στα έξοδα, εισπράττοντας τα τέλη από τους καταναλωτές. Η Αρχή, υπεύθυνη για τη διανομή του ρεύματος, είχε υποστηρίξει πως είχε εισπράξει τους λογαριασμούς και τα κεφάλαια είχαν μεταφερθεί στη Ραμάλα.
www.kathimerini.gr με πληροφορίες από ΑΠΕ-ΜΠΕ
Σταμάτησε τη λειτουργία του, λόγω οικονομικών διαφορών με την Παλαιστ. Αρχή, ο μοναδικός ηλεκτρικός σταθμός στη Γάζα.
Ο μοναδικός κεντρικός σταθμός παραγωγής ηλεκτρικού στη Λωρίδα της Γάζας σταμάτησε να λειτουργεί σήμερα, λόγω έλλειψης καυσίμων, ανακοίνωσε ο υπεύθυνος της Ηλεκτρικής Αρχής της περιοχής.
Σύμφωνα με τον Κανάαν Ομπέιντ, η διακοπή της λειτουργίας του σταθμού, που τροφοδοτεί περίπου το ένα τέταρτο του ρεύματος στη Γάζα, οφείλεται σε οικονομική διαφωνία ανάμεσα στη Χαμάς, που ελέγχει την περιοχή, και την Παλαιστινιακή Αρχή, που είναι υπεύθυνη για την αγορά του ηλεκτρικού.
Ο ίδιος τόνισε πως η Παλαιστινιακή Αρχή σταμάτησε να πληρώνει την παράδοση καυσίμων από το Ισραήλ, που τροφοδοτεί τη Γάζα με το 70% της ενέργειας που χρειάζεται, ενώ η Αίγυπτος συνεισφέρει σε άλλα 5%. Μέχρι στιγμής η Παλαιστινιακή Αρχή δεν έχει σχολιάσει τις αιτιάσεις του Ομπέιντ.
Η διαφωνία αυτή υπήρξε υπεύθυνη στα τέλη Ιουνίου και για άλλη πολυήμερη διακοπή της λειτουργίας του σταθμού στη Γάζα, μία περιοχή που μαστίζεται από τις συχνές διακοπές της ηλεκτροδότησης. Τότε η Παλαιστινιακή Αρχή είχε κατηγορήσει τη Χαμάς ότι σκοπίμως δημιουργεί κρίσεις για να καρπωθεί την δυσαρέσκεια του ντόπιου πληθυσμού κατά της Ραμάλα.
Η Παλαιστινιακή Αρχή, που καλύπτει το 95-97% της ηλεκτρικής ενέργειας που χρησιμοποιείται στη Γάζα, είχε απαιτήσει από την Ηλεκτρική Αρχή να συνεισφέρει στα έξοδα, εισπράττοντας τα τέλη από τους καταναλωτές. Η Αρχή, υπεύθυνη για τη διανομή του ρεύματος, είχε υποστηρίξει πως είχε εισπράξει τους λογαριασμούς και τα κεφάλαια είχαν μεταφερθεί στη Ραμάλα.
www.kathimerini.gr με πληροφορίες από ΑΠΕ-ΜΠΕ
7/8/10
Ρουσφέτια στη Γερμανία του Χίτλερ
Ρουσφέτια στη Γερμανία του Χίτλερ
Ο Γερμανός ιστορικός Gotz Aly φωτίζει τη συμβίωση λαϊκού κράτους και εγκλήματος
Συνέντευξη στον Ηλια Μαγκλινη
Το 1961, κατά τη δίκη του Αϊχμαν στην Ιερουσαλήμ, η Χάνα Αρεντ αποδόμησε το «ναζιστικό κτήνος», μιλώντας για τη λεγόμενη «κοινοτοπία του κακού». Σχηματικά, θα ορίζαμε αυτή την έννοια ως εξής: σε αντίθεση με το τι θέλουμε να πιστεύουμε, το κακό δεν είναι κάτι εξωπραγματικό, διαβολικό, το κακό είναι καθημερινό, ανθρώπινο. Τηρουμένων των αναλογιών, κάτι παρόμοιο θέλει να μας πει σήμερα ο Γερμανός ιστορικός και αρθρογράφος Gotz Aly με το πολυσυζητημένο βιβλίο του «Το λαϊκό κράτος του Χίτλερ». Μόνο που ο Aly δεν κινείται στη σφαίρα της φιλοσοφίας αλλά της οικονομίας. Και μιλάει για κάτι πολύ συγκεκριμένο: για το πώς το ναζιστικό καθεστώς αναδείχθηκε σε «λαϊκό κράτος» μέσα από μια πολιτική «ρουσφετιού». Οπως γράφει ο Aly, το βιβλίο του μιλάει για τη «συμβίωση λαϊκού κράτους και εγκλήματος». Οι Εθνικοσοσιαλιστές βασίστηκαν στο δόγμα της φυλετικής ανισότητας στο βαθμό που υποσχέθηκαν στον δοκιμασμένο γερμανικό λαό «μεγαλύτερη ισότητα ευκαιριών από αυτήν που υπήρχε κατά τη διάρκεια της αυτοκρατορίας». Την υπόσχεση την έκαναν πραγματικότητα – έως ένα σημείο. Με ποιο τρόπο όμως.
Κράτος «πρόνοιας»
Κάτι ανάλογο είπε και σ’ εμάς ο Γερμανός συγγραφέας όταν του θέσαμε το ερώτημα γύρω από την αφετηρία για τη συγγραφή του «Λαϊκού κράτους του Χίτλερ». «Ηθελα να δείξω πώς απλοί, φυσιολογικοί Γερμανοί απέκτησαν προνόμια υπό το ναζιστικό καθεστώς, χωρίς όμως να είναι “βαμμένοι” ναζί. Αυτό συνέβη διότι το κράτος πρόνοιας και ειδικών προνομίων που προέκυψε, ήταν αποτέλεσμα χρημάτων και χρυσού που ανήκε σε μειονότητες που διώχθηκαν καθώς και από υποχρεωτικές συνεισφορές των υπό κατοχή χωρών. Οι άνθρωποι εύκολα διαφθείρονται. Σε εποχές κρίσης και πολέμου, δεν κάθονται να προβληματιστούν ως προς την προέλευση χρημάτων και αγαθών, τα οποία, υποτίθεται ότι είναι αποτέλεσμα φιλανθρωπίας. Ενα τόσο φρικώδες δικτατορικό καθεστώς όπως αυτό της ναζιστικής Γερμανίας δεν χρειάζεται πολλά εκατομμύρια φανατικών ναζί, απλώς, ανθρώπους που βρίσκονται σε ανάγκη και οι οποίοι σωπαίνουν όταν αισθάνονται ότι η οικονομική τους κατάσταση βελτιώνεται».
Ο φυλετικός αγώνας που έκανε το ναζιστικό κόμμα, γράφει ο Aly, «έμοιαζε να υπαινίσσεται το τέλος του ταξικού αγώνα. «Αυτό το έκανε δημοφιλές και από εκεί αντλούσε την εγκληματική του ορμή». Το Εθνικοσοσιαλιστικό Κόμμα ήταν ένα, κατά κανόνα, νεανικό κόμμα (με μέσο όρο ηλικίας τα τριάντα πέντε χρόνια) και είχε απήχηση στη νεολαία της Γερμανίας. «Για την πλειοψηφία των Γερμανών, ο εθνικοσοσιαλισμός δεν σήμαινε δικτατορία, απαγόρευση λόγου και καταπίεση, αλλά ελευθερία και περιπέτεια. Εβλεπαν εκεί μια εξέλιξη του νεανικού κινήματος, ένα σωματικό και πνευματικό anti-aging πρόγραμμα». Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, η σχέση λαού και ηγεσίας στον εθνικοσοσιαλισμό, σφραγίστηκε από την πολιτική ρουσφετιού που ακολούθησε το καθεστώς όταν κορυφώθηκε η πολεμική προσπάθεια και οι άνθρωποί του βρέθηκαν κατακτητές σε ξένες χώρες.
Η Ελλάδα
Στο βιβλίο του, ο Aly αφιερώνει ένα ολόκληρο κεφάλαιο στην Ελλάδα, κυρίως στις διαδικασίες που ακολουθήθηκαν, από οικονομικής πλευράς, προκειμένου να βρεθεί το ελληνικό κράτος να χρωστάει στη ναζιστική Γερμανία και στη συνέχεια να κλαπούν τα χρήματα και οι περιουσίες των Ελλήνων Εβραίων. Οπως αναφέρει, «σύμφωνα με τα στοιχεία του οικονομικού επιτελείου της Βέρμαχτ στην Ελλάδα, απαιτούσε το 1941 “περίπου το 40% του ελληνικού πραγματικού εισοδήματος”, ενώ ένα χρόνο αργότερα ανήλθαν “οι δαπάνες κατοχής και οι δημόσιες δαπάνες περίπου στο 90% του πραγματικού εθνικού εισοδήματος”».
Ειδικά σε ό,τι αφορά το εβραϊκό ζήτημα στην Ελλάδα του 1941 - 44, ο Aly παρουσιάζει στοιχεία για το πώς συνεργάστηκαν οι τότε ελληνικές αρχές με τον κατακτητή και πώς επίσης Ελληνες πολίτες ωφελήθηκαν από αυτή την οικονομική πολιτική του Γ΄ Ράιχ. «Η περίπτωση της Ελλάδας δεν διαφέρει από εκείνες άλλων ευρωπαϊκών χωρών: πολλοί πολιτικοί, διοικητικοί και οικονομικοί εκπρόσωποί τους συνεργάστηκαν με τους Γερμανούς κατακτητές», μας λέει ο Aly. «Η μεγάλη εξαίρεση στην Ευρώπη ήταν το Βέλγιο και η Δανία.
Σχετικά με τη μοίρα των Ελλήνων Εβραίων, η συνεργασία των ελληνικών αρχών με τους Γερμανούς ποικίλει: άλλη ήταν η κατάσταση στην Αθήνα, άλλη στη Θεσσαλονίκη. Οι αφομοιωμένοι Εβραίοι της Αθήνας σώθηκαν στην πλειοψηφία τους, δεν συνέβη το ίδιο με τους Εβραίους της Θεσσαλονίκης διότι οι εκεί ελληνικές αρχές συνεργάστηκαν στενά με τους Γερμανούς. Από κοινού εκτόπισαν περισσότερους από 40.000 Εβραίους απαλλοτριώνοντας τις περιουσίες τους. Σχεδόν κανένας δεν επέζησε».
Το κράτος δήμευσε τον χρυσό των Εβραίων
Το πιο ενδιαφέρον όμως στο βιβλίο του είναι αυτό που επισημαίνει, ότι «οι περιουσίες του εβραϊκού πληθυσμού της Ευρώπης δεν δημεύτηκαν από τους Γερμανούς αλλά από τις Αρχές της κάθε χώρας. Οι Εβραίοι της Θεσσαλονίκης είχαν επενδύσει τα χρήματά τους κυρίως σε χρυσό, διότι φοβόντουσαν τον πληθωρισμό. Στα 1942–43, ο χρυσός αυτός δημεύτηκε από το υπουργείο Οικονομικών της Αθήνας. Κυρίως πουλήθηκε σε Ελληνες πολίτες μέσω του χρηματιστηρίου της Αθήνας. Πουλώντας τον χρυσό των Εβραίων (περίπου 46 τόνοι συνολικά) και παίρνοντας σε αντάλλαγμα δραχμές, το ελληνικό υπουργείο Οικονομικών πλήρωσε σημαντικό τμήμα των κατοχικών εξόδων. Σε άλλες χώρες, δημεύτηκαν περισσότερο περιουσίες, εργοστάσια και μετοχές. Τα κέρδη χρησιμοποιήθηκαν ακριβώς όπως και στην Ελλάδα».
Στο βιβλίο, ο Aly γράφει: «Με τη σύμφωνη γνώμη των Τσιρονίκου (υπερ–υπουργού Οικονομικών που τοποθέτησαν οι ναζί) και Χατζηκυριάκου (υποδιοικητή της Κεντρικής Τράπεζας της Ελλάδος, συνεργάτη των ναζί), Ελληνες χρηματομεσίτες πούλησαν τον κλεμμένο από τους Εβραίους της Θεσσαλονίκης χρυσό στο χρηματιστήριο Αθηνών. Εκεί εισέπραξαν τεράστιες ποσότητες χαρτονομισμάτων σε δραχμές, με τις οποίες η Βέρμαχτ πλήρωσε στη συνέχεια τα έξοδά της. Ετσι μπόρεσε ο πληθωρισμός για μερικούς μήνες να σταματήσει ή τουλάχιστον να συγκρατηθεί και να διατηρηθεί το επίπεδο τιμών. Με τη διαπραγμάτευση, ο χρυσός των δολοφονημένων Εβραίων της Θεσσαλονίκης κατέληξε στο μεγαλύτερο μέρος του στα χέρια Ελλήνων εμπόρων και κερδοσκόπων του χρηματιστηρίου, ενώ οι Γερμανοί με τις πληρωμένες στην τιμή ημέρας δραχμές πλήρωσαν τους στρατιώτες τους».
Σιωπή
Ο Aly επιμένει σε μία ακόμα σημαντική παράμετρο: «Ουσιαστικά, η μόνη διαφορά ανάμεσα στην Ελλάδα και στις άλλες ευρωπαϊκές χώρες είναι ότι οι δημεύσεις των περιουσιών αυτών συζητήθηκαν δημοσίως στις περισσότερες χώρες μετά το 1945. Αυτό δεν συνέβη με την περίπτωση της Ελλάδας. Αυτό έχει σημασία διότι το χρυσάφι δεν το πήραν οι ναζί αλλά Ελληνες πολίτες».
Ποιος είναι
Ο Γερμανός ιστορικός και δημοσιογράφος Gotz Aly γεννήθηκε το 1947 στη Χαϊδελβέργη. Σπούδασε δημοσιογραφία, ιστορία και πολιτικές επιστήμες στο Βερολίνο. Εχει εργαστεί, μεταξύ άλλων, στις εφημερίδες Berliner Zeitung και Frankfurter Allgemeine Zeitung. Διετέλεσε επισκέπτης καθηγητής στο Fritz Bauer Institut στη Φρανκφούρτη του Μάιν. Η μελέτη του «Το Λαϊκό Κράτος του Χίτλερ» κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Κέδρος σε μετάφραση του Νίκου Δεληβοριά.
http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_civ_2_07/06/2009_317313
Ο Γερμανός ιστορικός Gotz Aly φωτίζει τη συμβίωση λαϊκού κράτους και εγκλήματος
Συνέντευξη στον Ηλια Μαγκλινη
Το 1961, κατά τη δίκη του Αϊχμαν στην Ιερουσαλήμ, η Χάνα Αρεντ αποδόμησε το «ναζιστικό κτήνος», μιλώντας για τη λεγόμενη «κοινοτοπία του κακού». Σχηματικά, θα ορίζαμε αυτή την έννοια ως εξής: σε αντίθεση με το τι θέλουμε να πιστεύουμε, το κακό δεν είναι κάτι εξωπραγματικό, διαβολικό, το κακό είναι καθημερινό, ανθρώπινο. Τηρουμένων των αναλογιών, κάτι παρόμοιο θέλει να μας πει σήμερα ο Γερμανός ιστορικός και αρθρογράφος Gotz Aly με το πολυσυζητημένο βιβλίο του «Το λαϊκό κράτος του Χίτλερ». Μόνο που ο Aly δεν κινείται στη σφαίρα της φιλοσοφίας αλλά της οικονομίας. Και μιλάει για κάτι πολύ συγκεκριμένο: για το πώς το ναζιστικό καθεστώς αναδείχθηκε σε «λαϊκό κράτος» μέσα από μια πολιτική «ρουσφετιού». Οπως γράφει ο Aly, το βιβλίο του μιλάει για τη «συμβίωση λαϊκού κράτους και εγκλήματος». Οι Εθνικοσοσιαλιστές βασίστηκαν στο δόγμα της φυλετικής ανισότητας στο βαθμό που υποσχέθηκαν στον δοκιμασμένο γερμανικό λαό «μεγαλύτερη ισότητα ευκαιριών από αυτήν που υπήρχε κατά τη διάρκεια της αυτοκρατορίας». Την υπόσχεση την έκαναν πραγματικότητα – έως ένα σημείο. Με ποιο τρόπο όμως.
Κράτος «πρόνοιας»
Κάτι ανάλογο είπε και σ’ εμάς ο Γερμανός συγγραφέας όταν του θέσαμε το ερώτημα γύρω από την αφετηρία για τη συγγραφή του «Λαϊκού κράτους του Χίτλερ». «Ηθελα να δείξω πώς απλοί, φυσιολογικοί Γερμανοί απέκτησαν προνόμια υπό το ναζιστικό καθεστώς, χωρίς όμως να είναι “βαμμένοι” ναζί. Αυτό συνέβη διότι το κράτος πρόνοιας και ειδικών προνομίων που προέκυψε, ήταν αποτέλεσμα χρημάτων και χρυσού που ανήκε σε μειονότητες που διώχθηκαν καθώς και από υποχρεωτικές συνεισφορές των υπό κατοχή χωρών. Οι άνθρωποι εύκολα διαφθείρονται. Σε εποχές κρίσης και πολέμου, δεν κάθονται να προβληματιστούν ως προς την προέλευση χρημάτων και αγαθών, τα οποία, υποτίθεται ότι είναι αποτέλεσμα φιλανθρωπίας. Ενα τόσο φρικώδες δικτατορικό καθεστώς όπως αυτό της ναζιστικής Γερμανίας δεν χρειάζεται πολλά εκατομμύρια φανατικών ναζί, απλώς, ανθρώπους που βρίσκονται σε ανάγκη και οι οποίοι σωπαίνουν όταν αισθάνονται ότι η οικονομική τους κατάσταση βελτιώνεται».
Ο φυλετικός αγώνας που έκανε το ναζιστικό κόμμα, γράφει ο Aly, «έμοιαζε να υπαινίσσεται το τέλος του ταξικού αγώνα. «Αυτό το έκανε δημοφιλές και από εκεί αντλούσε την εγκληματική του ορμή». Το Εθνικοσοσιαλιστικό Κόμμα ήταν ένα, κατά κανόνα, νεανικό κόμμα (με μέσο όρο ηλικίας τα τριάντα πέντε χρόνια) και είχε απήχηση στη νεολαία της Γερμανίας. «Για την πλειοψηφία των Γερμανών, ο εθνικοσοσιαλισμός δεν σήμαινε δικτατορία, απαγόρευση λόγου και καταπίεση, αλλά ελευθερία και περιπέτεια. Εβλεπαν εκεί μια εξέλιξη του νεανικού κινήματος, ένα σωματικό και πνευματικό anti-aging πρόγραμμα». Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, η σχέση λαού και ηγεσίας στον εθνικοσοσιαλισμό, σφραγίστηκε από την πολιτική ρουσφετιού που ακολούθησε το καθεστώς όταν κορυφώθηκε η πολεμική προσπάθεια και οι άνθρωποί του βρέθηκαν κατακτητές σε ξένες χώρες.
Η Ελλάδα
Στο βιβλίο του, ο Aly αφιερώνει ένα ολόκληρο κεφάλαιο στην Ελλάδα, κυρίως στις διαδικασίες που ακολουθήθηκαν, από οικονομικής πλευράς, προκειμένου να βρεθεί το ελληνικό κράτος να χρωστάει στη ναζιστική Γερμανία και στη συνέχεια να κλαπούν τα χρήματα και οι περιουσίες των Ελλήνων Εβραίων. Οπως αναφέρει, «σύμφωνα με τα στοιχεία του οικονομικού επιτελείου της Βέρμαχτ στην Ελλάδα, απαιτούσε το 1941 “περίπου το 40% του ελληνικού πραγματικού εισοδήματος”, ενώ ένα χρόνο αργότερα ανήλθαν “οι δαπάνες κατοχής και οι δημόσιες δαπάνες περίπου στο 90% του πραγματικού εθνικού εισοδήματος”».
Ειδικά σε ό,τι αφορά το εβραϊκό ζήτημα στην Ελλάδα του 1941 - 44, ο Aly παρουσιάζει στοιχεία για το πώς συνεργάστηκαν οι τότε ελληνικές αρχές με τον κατακτητή και πώς επίσης Ελληνες πολίτες ωφελήθηκαν από αυτή την οικονομική πολιτική του Γ΄ Ράιχ. «Η περίπτωση της Ελλάδας δεν διαφέρει από εκείνες άλλων ευρωπαϊκών χωρών: πολλοί πολιτικοί, διοικητικοί και οικονομικοί εκπρόσωποί τους συνεργάστηκαν με τους Γερμανούς κατακτητές», μας λέει ο Aly. «Η μεγάλη εξαίρεση στην Ευρώπη ήταν το Βέλγιο και η Δανία.
Σχετικά με τη μοίρα των Ελλήνων Εβραίων, η συνεργασία των ελληνικών αρχών με τους Γερμανούς ποικίλει: άλλη ήταν η κατάσταση στην Αθήνα, άλλη στη Θεσσαλονίκη. Οι αφομοιωμένοι Εβραίοι της Αθήνας σώθηκαν στην πλειοψηφία τους, δεν συνέβη το ίδιο με τους Εβραίους της Θεσσαλονίκης διότι οι εκεί ελληνικές αρχές συνεργάστηκαν στενά με τους Γερμανούς. Από κοινού εκτόπισαν περισσότερους από 40.000 Εβραίους απαλλοτριώνοντας τις περιουσίες τους. Σχεδόν κανένας δεν επέζησε».
Το κράτος δήμευσε τον χρυσό των Εβραίων
Το πιο ενδιαφέρον όμως στο βιβλίο του είναι αυτό που επισημαίνει, ότι «οι περιουσίες του εβραϊκού πληθυσμού της Ευρώπης δεν δημεύτηκαν από τους Γερμανούς αλλά από τις Αρχές της κάθε χώρας. Οι Εβραίοι της Θεσσαλονίκης είχαν επενδύσει τα χρήματά τους κυρίως σε χρυσό, διότι φοβόντουσαν τον πληθωρισμό. Στα 1942–43, ο χρυσός αυτός δημεύτηκε από το υπουργείο Οικονομικών της Αθήνας. Κυρίως πουλήθηκε σε Ελληνες πολίτες μέσω του χρηματιστηρίου της Αθήνας. Πουλώντας τον χρυσό των Εβραίων (περίπου 46 τόνοι συνολικά) και παίρνοντας σε αντάλλαγμα δραχμές, το ελληνικό υπουργείο Οικονομικών πλήρωσε σημαντικό τμήμα των κατοχικών εξόδων. Σε άλλες χώρες, δημεύτηκαν περισσότερο περιουσίες, εργοστάσια και μετοχές. Τα κέρδη χρησιμοποιήθηκαν ακριβώς όπως και στην Ελλάδα».
Στο βιβλίο, ο Aly γράφει: «Με τη σύμφωνη γνώμη των Τσιρονίκου (υπερ–υπουργού Οικονομικών που τοποθέτησαν οι ναζί) και Χατζηκυριάκου (υποδιοικητή της Κεντρικής Τράπεζας της Ελλάδος, συνεργάτη των ναζί), Ελληνες χρηματομεσίτες πούλησαν τον κλεμμένο από τους Εβραίους της Θεσσαλονίκης χρυσό στο χρηματιστήριο Αθηνών. Εκεί εισέπραξαν τεράστιες ποσότητες χαρτονομισμάτων σε δραχμές, με τις οποίες η Βέρμαχτ πλήρωσε στη συνέχεια τα έξοδά της. Ετσι μπόρεσε ο πληθωρισμός για μερικούς μήνες να σταματήσει ή τουλάχιστον να συγκρατηθεί και να διατηρηθεί το επίπεδο τιμών. Με τη διαπραγμάτευση, ο χρυσός των δολοφονημένων Εβραίων της Θεσσαλονίκης κατέληξε στο μεγαλύτερο μέρος του στα χέρια Ελλήνων εμπόρων και κερδοσκόπων του χρηματιστηρίου, ενώ οι Γερμανοί με τις πληρωμένες στην τιμή ημέρας δραχμές πλήρωσαν τους στρατιώτες τους».
Σιωπή
Ο Aly επιμένει σε μία ακόμα σημαντική παράμετρο: «Ουσιαστικά, η μόνη διαφορά ανάμεσα στην Ελλάδα και στις άλλες ευρωπαϊκές χώρες είναι ότι οι δημεύσεις των περιουσιών αυτών συζητήθηκαν δημοσίως στις περισσότερες χώρες μετά το 1945. Αυτό δεν συνέβη με την περίπτωση της Ελλάδας. Αυτό έχει σημασία διότι το χρυσάφι δεν το πήραν οι ναζί αλλά Ελληνες πολίτες».
Ποιος είναι
Ο Γερμανός ιστορικός και δημοσιογράφος Gotz Aly γεννήθηκε το 1947 στη Χαϊδελβέργη. Σπούδασε δημοσιογραφία, ιστορία και πολιτικές επιστήμες στο Βερολίνο. Εχει εργαστεί, μεταξύ άλλων, στις εφημερίδες Berliner Zeitung και Frankfurter Allgemeine Zeitung. Διετέλεσε επισκέπτης καθηγητής στο Fritz Bauer Institut στη Φρανκφούρτη του Μάιν. Η μελέτη του «Το Λαϊκό Κράτος του Χίτλερ» κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Κέδρος σε μετάφραση του Νίκου Δεληβοριά.
http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_civ_2_07/06/2009_317313
1/8/10
ΔΕΝ ΜΑΣ ΑΦΟΡΑ;;;;
Είναι χρόνια τώρα που δεν εκπλήσσομαι από τα ελληνικά μέσα μαζικής ενημέρωσης. όταν καλύπτουν ειδήσεις που έχουν σχέση με τη Μέση Ανατολή. Και σήμερα ακόμα μία φορά επιβεβαιώθηκε αυτό που στο κάτω-κάτω έχει επιβεβαιωθεί πολλές φορές στο παρελθόν.
Πρωί πρωί σήμερα, 30 Ιουλίου 2010, οι κάτοικοι της ισραηλινής πόλης Άσκελον ξύπνησαν από το μπαμ ενός πυραύλου τύπου Γκραντ. Όπως ανακοινώθηκε, ο πύραυλος άρχισε το ολιγόλεπτο ταξίδι του από την πόλη Μπετ Χανούν της Λωρίδας της Γάζας, έπεσε στο κέντρο της ισραηλινής πόλης Άσκελον, 40 μόλις μέτρα από μία πολυκατοικία, και κατά τύχη δεν υπήρξαν θύματα, ενώ παράλληλα, και άλλοι δύο πύραυλοι του ιδίου τύπου έπεσαν στις γύρω ακατοίκητες περιοχές.
O Ο.Η.Ε. καταδίκασε την πυραυλική επίθεση, χαρακτηρίζοντάς την 'πράξη τρομοκρατίας'.
Και αυτές οι πέντε γραμμές αποτελούν αυτό που λέμε ...'είδηση'.
Γιατί σάς τα λέω όλα αυτά στα καλά-καθούμενα, θα με ρωτήσετε.
Σάς τα λέω επειδή, έτσι από περιέργεια, έκανα ένα γύρο στις ιστοσελίδες των εφημερίδων μας, άκουσα τις εξωτερικές ειδήσεις στους πολυπληθείς ραδιοφωνικούς μας σταθμούς, αλλά -έκπληξη!- για αυτό το συμβάν δεν άκουσα κουβέντα! Κι ας ήταν η πρώτη φορά ύστερα από τον τελευταίο πόλεμο στη Γάζα που έπεσε πύραυλος στο Άσκελον, μια πόλη που έχει περίπου 100.000 κατοίκους και απέχει λίγα χιλιόμετρα από τη Γάζα. Κι ας συνέβη λίγες ώρες αφού -επιτέλους- ο Αραβικός Σύνδεσμος αποφάσισε να δώσει το πράσινο φως στην Παλαιστινιακή Αρχή γαι την επανέναρξη των απ' ευθείας ειρηνευτικών συνομιλιών με τους ισραηλινούς.
Η συμπάθεια των ελληνικών μέσων προς τον παλαιστινιακό αγώνα είναι δεδομένη. Επίσης, η συμπάθεια της ελληνικής κοινής γνώμης δεν αποτελεί διεθνή πρωτοτυπία, αφού τα αισθήματα του μέσου Έλληνα συμπίπτουν σε μεγάλο βαθμό με τη στάση που τηρεί η κοινή γνώμη διεθνώς. Και είναι λογικό, αφού είναι ανθρώπινο να συντάσσεσαι με την πλευρά των αδυνάτων και όχι με την πλευρά των δυνατών.
Αυτή καθαυτή όμως η συμπάθεια προς τη μία πλευρά, άραγε μέχρι ποιού σημείου μπορεί να δικαιολογήσει την αποσιώπηση μίας είδησης ; Γιατί θα πρέπει να δικιολογείται η αποσιώπηση της απλής αλληλουχίας των γεγονότων ; (π.χ. : την τάδε μέρα εκτοξεύθηκε από το μέρος χ ένας πύραυλος, έπεσε στο μέρος ψ, και υπήρξαν/δεν υπήρξαν θύματα. τόσο απλά!) Και δεν θέλω να μπω στην ανώριμη διαδικασία 'σύγκρισης' όσον αφορά ποιός 'υποφέρει περισσότερο' ή 'ποιός σκοτώνει λιγότερο', γιατί ο ανθρώπινος πόνος δεν γνωρίζει ούτε θρησκεία, ούτε έθνη, ούτε σύνορα και σκοπιμότητες. Η ανθρώπινη αγωνία, που σε κάνει να μην ξέρεις τι να κάνεις όταν ακούς τον ήχο της σειρήνας ένα ωραίο καλοκαιριάτικο πρωί, δεν έχει DNA, είτε μάς αρέσει, είτε δεν μάς αρέσει!
Αλλά, στην προκειμένη περίπτωση, επειδή ακριβώς η σειρήνα που ακούστηκε και ο πύραυλος που έπεσε, έπληξε αυτούς τους κακούς ισραηλινούς (και τι κρίμα που δεν κατάφεραν να τους κάψουν όλους να ησυχάσει η φύσις!), ξαφνικά η ανθρώπινη αγωνία φέρεται να έχει... ανεπιθύμητο γενετικό υλικό, που κάποτε επιτέλους πρέπει να γίνει η αρχή για να καταστραφεί. Και αυτό το συγκεκριμένο γενετικό υλικό είναι περιττό να υπάρχει, άρα δεν μάς ενδιαφέρει και δεν ασχολούμαστε με δαύτο. Να χαθεί. Να καεί.
Όποια μέρη έχω επισκεφθεί, τα έχω αγαπήσει. Και ως Έλληνας, έχω πάντα στην άκρη του μυαλού μου την παράξενη εκείνη έννοια που δεν μπορεί να μεταφραστεί εύκολα και με ακρίβεια σε κάποια άλλη γλώσσα : την έννοια του 'Νόστου' .
Ναι, σε όποια μέρη έχω βρεθεί, είτε με πρόγραμμα είτε τυχαία, φυλάω μέσα μου την ελπίδα ότι κάποτε ίσως θα ξαναγυρίσω να δω τι απέγιναν, πώς άλλαξαν, πώς έγιναν ωραιότερα ή χειρότερα από τότε που πρωτοπήγα. Κι ένα από τα μέρη που είχα βρεθεί τυχαία είναι και το Άσκελον, ένα χρόνο περίπου πριν.
Δεν ξέρω αν τη θυμόσαστε την ανάρτηση
(αν όχι, ρίξτε της μια ματιά πατώντας ΕΔΩ).
Επειδή λοιπόν, η σημερινή πυραυλική επίθεση δεν πέρασε καν στα ψιλά των ειδήσεών μας εδώ στην Ελλάδα, βάζω στοίχημα ότι τίποτα απολύτως δεν θα έχει αλλάξει σε αυτήν την έρημη πόλη του φτωχού ισραηλινού νότου. Οι πολυκατοικίες θα είναι το ίδιο έρημες με τότε. Η ανεργία θα κυμαίνεται στα ίδια υψηλά επίπεδα. Μη σάς πω ότι θα λειτουργούν ακόμα οι ίδιες λεωφορειακές γραμμές χωρίς κλιματισμό -κι ας καίει ο ήλιος με 40 βαθμούς και βάλε- (γι' αυτό και έχουν πολύ φθηνότερο εισιτήριο από τις κανονικές), επειδή οι κάτοικοι εκεί δεν έχουν στην κυριολεξία από τι να ζήσουν.
Οπωσδήποτε, η ποιότητα ζωής των κατοίκων του Άσκελον δεν είναι ίδια με αυτήν των παλαιστινίων που ζουν λίγα χιλιόμετρα πιο πέρα και σε πολύ χειρότερες συνθήκες στη Λωρίδα της Γάζας.
Αλλά, γιατί θα έπρεπε να αποσιωπηθεί αυτό το σημερινό γεγονός από τα μεγάλα ΜΜΕ της χώρας μας; Επειδή μήπως αφορά τους αντιπαθητικούς - άνεργους και πάμφτωχους- ισραηλινούς αμάχους και δεν αφορά τους συμπαθείς -εξαθλιωμένους αλλά και ξεχασμένους από τους ίδιους τους συμπατριώτες τους στη Δυτική Όχθη- αλλά εξ ίσου άμαχους παλαιστινίους;
Τελικά, γιατί θα πρέπει σώνει και καλά η ανθρωπιά μας να έχει δύο μέτρα και δύο σταθμά; Και αυτή είναι πλέον η μόνιμη απορία μου όταν βλέπω σχετικά άρθρα του ελληνικού Τύπου.
Γιατί αποσιωπώνται γεγονότα σαν το σημερινό, που στην ουσία θα μάς καταστήσουν πιο ώριμους και πιο πληροφορημένους ως προς την αλληλουχία των γεγονότων που συμβαίνουν σε μία περιοχή που και κοντά μας βρίσκεται, αλλά και αποδεδειγμένα κατά καιρούς μάς αγγίζει συναισθηματικά ;
Και, εν τέλει, ποιό τέλος πάντων είναι το δημοσιογραφικό εκείνο κριτήριο που στην ουσία 'αποκλείει' μια είδηση από το ευρύ ελληνικό κοινό ;
Ή μήπως μία πυραυλική επίθεση κατά μίας πόλης 100.000 κατοίκων (σαν να λέμε 'Γιάννενα') δεν είναι αυτό που λέμε .. 'είδηση' ;
http://alloukiallou.blogspot.com/2010/07/blog-post_30.html
22/7/10
ΔΗΛΩΣΗ ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟΥ ΓΙΩΡΓΟΥ Α. ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ ΣΤΟ ΜΟΥΣΕΙΟ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ ΤΟΥ ΟΛΟΚΑΥΤΩΜΑΤΟΣ
ΓΡΑΦΕΙΟ ΤΥΠΟΥ -ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟΥ'Αθήνα, 22 Ιουλίου 2010
ΔΗΛΩΣΗ
Είναι δύσκολο να περιγράψω με λόγια τι αισθάνομαι, φέρνοντας στο μυαλό όλες τις μνήμες του Ολοκαυτώματος. Είναι μια συνεχής υπενθύμιση για όλους μας, ότι πρέπει να προσέχουμε και να προστατεύουμε τα δικαιώματα όλων των συνανθρώπων μας, για το καλό της ανθρωπότητας. Γιατί όταν απειλείται ένα άτομο σε όλο τον πλανήτη, ή όταν παραβιάζονται τα δικαιώματά του, παραβιάζονται τα δικαιώματα όλων μας.
Οφείλουμε να πούμε ποτέ ξανά στον ρατσισμό, την ξενοφοβία, τον αντισημιτισμό, να πολεμήσουμε για ανοιχτές κοινωνίες, ελευθερία, ισότητα και δικαιοσύνη για όλους. Έτσι βλέπουμε τις δημοκρατικές κοινωνίες. Έτσι βλέπουμε εμείς, οι Έλληνες, τη Δημοκρατία. Η Ελλάδα, εξάλλου, είναι η γενέτειρα της Δημοκρατίας.
Θα ήθελα, επίσης, να σας ευχαριστήσω για την τόσο ζωντανή περιγραφή της φοβερής βίας και της βαρβαρότητας που έζησαν οι Εβραίοι και θα ήθελα να γνωρίζετε ότι, συνεχίζουμε να τονίζουμε και να τιμούμε την ιστορία της Εβραϊκής Κοινότητας στη χώρα μου, την Ελλάδα, που έζησε επίσης τρομερές στιγμές κατά τη διάρκεια του Ολοκαυτώματος.
Σας ευχαριστώ πολύ.
18/7/10
εβραικη κοινοτητα θεσσαλονικης 1922-1925
Στις αρχές της δεκαετίας του 1920 η Ισραηλιτική κοινότητα της Θεσσαλονίκης αριθμούσε περίπου 65.000 άτομα. Η καταστροφική πυρκαγιά του 1917 είχε πλήξει καίρια την κοινότητα καθώς μεγάλο μέρος της παλαιάς πόλης που αποτεφρώθηκε ήταν παραδοσιακά κατοικημένη από Εβραίους.
Η μικρασιατική καταστροφή, η ανταλλαγή των πληθυσμών και η εγκατάσταση χιλιάδων προσφύγων από τη μικρασία που ακολούθησε, άλλαξε ακόμη περισσότερο την πληθυσμιακή σύνθεση της πόλης. Ωστόσο, στη διάρκεια του μεσοπολέμου – τουλάχιστον μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του 1930- η ησραηλιτική κοινότητα διατήρησε σημαντικό ρόλο στην οικονομική ζωή της πόλης, αν και οι διαδοχικοί πόλεμοι, η μετεγκατάσταση πολλών στο εξωτερικό και η έλευση νοτιοελλαδιτών επιχειρηματιών αδυνάτισαν την οικονομική ισχύ μιας τάξης εύπορων Εβραίων.
Σε όλη τη διάρκεια του μεσοπολέμου το εμπορικό και βιομηχανικό επιμελητήριο Θεσσαλονίκης συσπείρωσε εμπόρους και βιομηχάνους γνωμοδοτώντας για θέματα εργασιακής φύσης, συντάσσοντας εμπεριστατωμένα υπομνήματα για σημαντικά οικονομικά θέματα, παρεμβαίνοντας σε θέματα θαλάσσιων και σιδηροδρομικών μεταφορών. Με πρωτοβουλία του ΕΒΕΘ ιδρύθηκε το 1924 χρηματιστήριο εμπορευμάτων και το 1925 επαγγελματικό και βιοτεχνικό επιμελητήριο.
Στο πλαίσιο αυτό συνέχισαν τη βιομηχανική και εμπορική τους δραστηριότητα πολλοί εβραϊκοί οίκοι: τα νηματουργεία Ι. Σαϊας και Τόρρες και Μιζραχή, το συγκρότημα Αλλατίνι που περιελάμβανε τα κεραμεία και τον ομώνυμο αλευρόμυλο, το εργοστάσιο αρβυλών και σαγών Καλδερών και Αροέστι και πολλά άλλα. Σταδιακά, στη διάρκεια της δεκαετίας του 1920 πολλές βιομηχανικές μονάδες θα εκσυγχρονιστούν ακολουθώντας σε εξοπλισμό και οργάνωση τις τρέχουσες ευρωπαϊκές πρακτικές. Η γερμανική, ελβετική, βέλγικη ή αγγλική τεχνογνωσία θα εφαρμοστεί συχνά από ξένους τεχνικούς που μετακαλούνται για την εγκατάσταση και συντήρηση αυτόματων κλωστικών μηχανών, περιστρεφόμενων βυρσοδεψικών βαρελών, αλεστικών κυλίνδρων.
Ακολουθώντας τις εμπορικές πρακτικές της Ευρώπης, η βιομηχανική και εμπορική τάξη των Εβραίων της Θεσσαλονίκης θα προβάλει το έργο της και μέσα από το ανερχόμενο εργαλείο προώθησης της οικονομικής της δραστηριότητας, τη διαφήμιση. Καταχωρίσεις που παραπέμπουν σε ευρωπαϊκά πρότυπα, πληροφορούν για ποικιλία προϊόντων, που συμπληρώνεται ενίοτε με επιβλητικές αναπαραστάσεις εργοστασιακών εγκαταστάσεων.
«... Oι Eβραίοι έχουν πλήθος συναγωγών εις όλας σχεδόν τας συνοικίας της πόλεως και διατηρούν άπειρα σχολεία: σχολεία δημοτικά, εμπορικά και ξένων γλωσσών, παρθεναγωγεία, σχολεία ιερατικά, επαγγελματικά, ιδιωτικά, κοινοτικά, σχολεία της Ισραηλιτικής Αλληλοβοηθείας – η Αλληλοβοήθεια είναι μεγάλη εβραϊκή εταιρεία, έχουσα την έδραν της εις τους Παρισίους. Eις τα σχολεία ταύτα διδάσκονται μεν οι εβραιόπαιδες τοισπανοεβραϊκόν ιδίωμα, το οποίον ομιλούν, διδάσκονται όμως και την γαλλικήν [...]. H ανωτέρα μάλιστα τάξις πολύ ολίγον εκμανθάνει το ισπανικόν ιδίωμα. Tο αντικατέστησε με την γαλλικήν, την οποίαν πολύ καλά γνωρίζουν αι μητέρες και μεταδίδουν ως μητρικήν εις τα τέκνα των. Συχνάζουν δε οι εβραιόπαιδες και εις τα ευρωπαϊκά σχολεία της πόλεως, τα οποία δεν είναι ολίγα. Διότι και γερμανικά σχολεία –δύο– έχει η Θεσσαλονίκη και γαλλικά πολλά των γαλλικών προπαγανδών και της λαϊκής αποστολής (mission laique) και ιταλικά –εκ των ξένων σχολείων της Θεσσαλονίκης τα αρχαιότατα είναι τα ιταλικά– και αγγλικόν παρθεναγωγείον. Eν γένει οι Eβραίοι της Θεσσαλονίκης επιδίδονται πολύ εις τας ξένας γλώσσας, αι οποίαι είναι σήμερον απαραίτητοι εις το εμπόριον. Eπιδίδονται λοιπόν οι Eβραίοι της Θεσσαλονίκης εις το εμπόριον. Δεν είναι όμως ολίγοι και οι βιομήχανοι. Aπό τούτους ας γίνη μνεία ενταύθα των αδελφών Aλλατίνη. Eίναι ιδιοκτήται μεγάλου αλευρομύλου, όπου εργάζονται και τετρακόσιοι ομογενείς εργάται και ανώτεροι ακόμη υπάλληλοι.
Ολίγοι δεν είναι και οι διακεκριμένοι επιστήμονες, ιατροί και δικηγόροι, και οι κτηματίαι και οι τραπεζίται. Αλλά από όλα τα τραπεζιτικά καταστήματα των Eβραίων σπουδαιότατον είναι η Tράπεζα της Θεσσαλονίκης.[... ήτις] προήγαγε πολύ τας μεταξύ της Eυρώπης –της Aυστρίας κυρίως– και της Mακεδονίας συναλλαγάς και έδωκεν ώθησιν μεγάλην εις το εβραϊκόν εμπόριον της Θεσσαλονίκης [...].»
Περιοδικό ΠANAΘHNAIA, Aθήνα, Oκτώβριος 1912
Οι Εβραίοι παραγκωνίσθηκαν
«…H Μικρασιατική καταστροφή και η μαζική εγκατάσταση 100.000 Ελλήνων προσφύγων στη Θεσσαλονίκη άλλαξε τη δημογραφική της σύνθεση και ανέτρεψε τις πολιτικές προτεραιότητες. Οι Εβραίοι παραγκωνίσθηκαν, ενώ νόμος του 1924 κατέστησε υποχρεωτική την αργία της Κυριακής. Επιπλέον [οι Εβραίοι] πιέζονταν και φορολογικά, καθώς οι νέοι πρόσφυγες απαλλάσσονταν της φορολογίας. Έφυγαν τότε πολλοί από τους σημαντικότερους Εβραίους με αποτέλεσμα να χάσει η κοινότητα τους ηγέτες της, αλλά και να υποβαθμιστεί η πόλη οικονομικά. Με την κρίση του 1927 πολλές βιομηχανίες έκλεισαν, επιτείνοντας την ανεργία…»
Pένα Mόλχο, Επτά Ημέρες, Εφ. Καθημερινή
Η μόνη Συναγωγή που διασώθηκε μετά το Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο
Η Συναγωγή Μοναστηριωτών ιδρύθηκε με δωρεά της Ίντας Αροέστη και αφιερώθηκε στη μνήμη του συζύγου της Ισαάκ. Στην ανέγερσή της συνέβαλαν επίσης με δωρεές και οικογένειeς που κατάγονταν από το Μοναστήρι της Γιουγκοσλαβίας και είχαν εγκατασταθεί στη Θεσσαλονίκη μετά τους Βαλκανικούς πολέμους (1912-13) και τον Α΄ Παγκόσμιο πόλεμο (1914-18). Η θεμελίωση της Συναγωγής Μοναστηριωτών έγινε το 1925. Οι εργασίες για την ανοικοδόμησή της κράτησαν δύο χρόνια. Τα εγκαίνιά της έγιναν στις 27 Ελούλ 5687 (1927) από τον τότε τοποτηρητή της Αρχιραβινείας Θεσσαλονίκης Χάϊμ Ραφαέλ Χαμπίμπ.
O Iακώβ Mέιρ
O Iακώβ Mέιρ (1858 1935) ήταν ο πρώτος ξένος αρχιραβίνος της Θεσσαλονίκης. Γεννημένος στα Iεροσολυμα, σπούδασε στη Γαλλία και το 1906 προτάθηκε για τη θέση του αρχιραβίνου της Παλαιστίνης. Kατηγορήθηκε ως σιωνιστής και απεκλείσθη. Oι Eβραίοι της Θεσσαλονίκης τον επέλεξαν για τη θέση αυτή και ανέλαβε στις 14 Iανουαρίου 1908. H περίοδος της ραβινίας του Mέιρ ήταν αρκετά ταραγμένη για την εβραϊκή κοινότητα της Θεσσαλονίκης: Eπανάσταση των Nεοτούρκων, ιταλο-τουρκικός πόλεμος, Bαλκανικοί πόλεμοι, απελευθέρωση της πόλης, A΄ Παγκόσμιος πόλεμος, πυρκαγιά του 1917. Oι ηγετικές του ικανότητες του επέτρεψαν να αντεπεξέλθει με επιτυχία στις μεταβατικές φάσεις και τις δυσκολίες.
Οι κατοικίες των πλουσίων Εβραίων της πόλης
Βίλλα Αλλατίνη (Βασ. Όλγας 198)
Έργο του Ιταλού αρχιτέκτονα Βιταλιάνο Ποζέλι. Χτίστηκε το 1888 σαν εξοχική κατοικία της οικογένειας Αλλατίνη, που ήταν ονομαστή για τις επιχειρηματικές αλλά και για τις κοινωνικές της δραστηριότητες. Από το 1909 ως το 1912 χρησιμοποιήθηκε ως κατοικία και φυλακή του σουλτάνου Αβδούλ Χαμίτ Β΄, που εκθρονίστηκε από τους Νεότουρκους. Το 1926 στέγασε το νεοϊδρυμένο τότε Πανεπιστήμιο της Θεσσαλονίκης. Σήμερα στη βίλλα Αλλατίνη, εδρεύει ο Νομάρχης Θεσσαλονίκης και μέρος των υπηρεσιών της Νομαρχίας.
Άλλα μνημειώδη κτίρια που ανήκαν στους Αλλατίνη και σώζονται αλλά και λειτουργούν μέχρι σήμερα είναι, οι μύλοι στην οδό Ανθέων και η Τράπεζά τους στην πλατεία Χρηματιστηρίου, η σημερινή Στοά Μαλακοπής.
Βίλλα Φερνάντες ή Κάζα Μπιάνκα (Βασ. Όλγας και Θ. Σοφούλη)
Έργο του αρχιτέκτονα Πιέρο Αριγκόνι. Χτίστηκε το 1910 σαν κατοικία του Εβραίου επιχειρηματία Ντίνο Φερνάντες και συνδέθηκε με τη ρομαντική ιστορία του ειδυλλίου της κόρης του Αλίν και του ανθυπολοχαγού Αλιμπέρτη.
Βίλλα Μορδόχ, (Β. Όλγας 162)
Έργο του αρχιτέκτονα Ξενοφώντα Παιονίδη. Χτίστηκε το 1905 σαν κατοικία του Τούρκου μεράρχου Σεϊφουλάχ Πασά. Το 1923 αγοράστηκε από την εβραϊκή οικογένεια Σιαλώμ και το 1930 από την επίσης εβραϊκή οικογένεια Μορδόχ. Μετά το Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο στέγασε διαδοχικά υπηρεσίες του ΕΛΑΣ, του Γ΄ Σώματος Στρατού και του ΙΚΑ. Σήμερα στεγάζει την Πινακοθήκη του Δήμου Θεσσαλονίκης.
Βίλλα Ιακώβ Μοδιάνο, (Β. Όλγας 68)
Χτίστηκε το 1906 σαν κατοικία του Ιακώβ Μοδιάνο σε σχέδια του μηχανικού Έλι Μοδιάνο. Το 1913 η βίλλα αγοράστηκε από τον Δήμο Θεσσαλονίκης και προσφέρθηκε για ανάκτορο στο βασιλιά Κωνσταντίνο. Χρησιμοποιήθηκε, στην περίοδο του μεσοπολέμου, για κατοικία του εκάστοτε Γενικού Διοικητή Μακεδονίας και αργότερα στέγασε τη Στρατιωτική Ιατρική σχολή. Από το 1970 στεγάζει το Λαογραφικό Μουσείο.
Άλλα κτήρια συνδεδεμένα με την εβραϊκή κοινότητα της Θεσσαλονίκης είναι η Αγορά Μοδιάνο, η Στοά Σαούλ, το Ιπποκράτειο Νοσοκομείο –που χτίστηκε το 1907 από την Ισραηλιτική Κοινότητα με τη συνδρομή της Βαρώνης Κλάρας ντε Χρις– και τέλος το Γενί Τζαμί (πρώην Αρχαιολογικό Μουσείο), χτισμένο το 1902, από τους «ντονμέδες», Εβραίους που από το 17ο αιώνα είχαν ασπαστεί τον Ισλαμισμό.
Το 1891 η Εβραϊκή Κοινότητα έχει ιδρύσει τους λαϊκούς συνοικισμούς του Βαρώνου Χιρς και της Καλαμαριάς και προικίζεται με μια αλυσίδα λαμπρών φιλανθρωπικών ιδρυμάτων, εγκαθιστώντας ένα σύστημα αλληλοβοήθειας που όμοιό του δεν συναντούμε σε καμιά άλλη Κοινότητα της διασποράς: Ορφανοτροφεία Καρόλου Αλλατίνι και Μάιρ Αμποάβ, Νοσοκομείο Χιρς, Άσυλο Φρενοβλαβών, Γηροκομείο Σαούλ Μοδιάνο κ.ά.
πηγη ''ΕΛΙΑ''
http://www.creativegate.eu/thessaloniki/
Η μικρασιατική καταστροφή, η ανταλλαγή των πληθυσμών και η εγκατάσταση χιλιάδων προσφύγων από τη μικρασία που ακολούθησε, άλλαξε ακόμη περισσότερο την πληθυσμιακή σύνθεση της πόλης. Ωστόσο, στη διάρκεια του μεσοπολέμου – τουλάχιστον μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του 1930- η ησραηλιτική κοινότητα διατήρησε σημαντικό ρόλο στην οικονομική ζωή της πόλης, αν και οι διαδοχικοί πόλεμοι, η μετεγκατάσταση πολλών στο εξωτερικό και η έλευση νοτιοελλαδιτών επιχειρηματιών αδυνάτισαν την οικονομική ισχύ μιας τάξης εύπορων Εβραίων.
Σε όλη τη διάρκεια του μεσοπολέμου το εμπορικό και βιομηχανικό επιμελητήριο Θεσσαλονίκης συσπείρωσε εμπόρους και βιομηχάνους γνωμοδοτώντας για θέματα εργασιακής φύσης, συντάσσοντας εμπεριστατωμένα υπομνήματα για σημαντικά οικονομικά θέματα, παρεμβαίνοντας σε θέματα θαλάσσιων και σιδηροδρομικών μεταφορών. Με πρωτοβουλία του ΕΒΕΘ ιδρύθηκε το 1924 χρηματιστήριο εμπορευμάτων και το 1925 επαγγελματικό και βιοτεχνικό επιμελητήριο.
Στο πλαίσιο αυτό συνέχισαν τη βιομηχανική και εμπορική τους δραστηριότητα πολλοί εβραϊκοί οίκοι: τα νηματουργεία Ι. Σαϊας και Τόρρες και Μιζραχή, το συγκρότημα Αλλατίνι που περιελάμβανε τα κεραμεία και τον ομώνυμο αλευρόμυλο, το εργοστάσιο αρβυλών και σαγών Καλδερών και Αροέστι και πολλά άλλα. Σταδιακά, στη διάρκεια της δεκαετίας του 1920 πολλές βιομηχανικές μονάδες θα εκσυγχρονιστούν ακολουθώντας σε εξοπλισμό και οργάνωση τις τρέχουσες ευρωπαϊκές πρακτικές. Η γερμανική, ελβετική, βέλγικη ή αγγλική τεχνογνωσία θα εφαρμοστεί συχνά από ξένους τεχνικούς που μετακαλούνται για την εγκατάσταση και συντήρηση αυτόματων κλωστικών μηχανών, περιστρεφόμενων βυρσοδεψικών βαρελών, αλεστικών κυλίνδρων.
Ακολουθώντας τις εμπορικές πρακτικές της Ευρώπης, η βιομηχανική και εμπορική τάξη των Εβραίων της Θεσσαλονίκης θα προβάλει το έργο της και μέσα από το ανερχόμενο εργαλείο προώθησης της οικονομικής της δραστηριότητας, τη διαφήμιση. Καταχωρίσεις που παραπέμπουν σε ευρωπαϊκά πρότυπα, πληροφορούν για ποικιλία προϊόντων, που συμπληρώνεται ενίοτε με επιβλητικές αναπαραστάσεις εργοστασιακών εγκαταστάσεων.
«... Oι Eβραίοι έχουν πλήθος συναγωγών εις όλας σχεδόν τας συνοικίας της πόλεως και διατηρούν άπειρα σχολεία: σχολεία δημοτικά, εμπορικά και ξένων γλωσσών, παρθεναγωγεία, σχολεία ιερατικά, επαγγελματικά, ιδιωτικά, κοινοτικά, σχολεία της Ισραηλιτικής Αλληλοβοηθείας – η Αλληλοβοήθεια είναι μεγάλη εβραϊκή εταιρεία, έχουσα την έδραν της εις τους Παρισίους. Eις τα σχολεία ταύτα διδάσκονται μεν οι εβραιόπαιδες τοισπανοεβραϊκόν ιδίωμα, το οποίον ομιλούν, διδάσκονται όμως και την γαλλικήν [...]. H ανωτέρα μάλιστα τάξις πολύ ολίγον εκμανθάνει το ισπανικόν ιδίωμα. Tο αντικατέστησε με την γαλλικήν, την οποίαν πολύ καλά γνωρίζουν αι μητέρες και μεταδίδουν ως μητρικήν εις τα τέκνα των. Συχνάζουν δε οι εβραιόπαιδες και εις τα ευρωπαϊκά σχολεία της πόλεως, τα οποία δεν είναι ολίγα. Διότι και γερμανικά σχολεία –δύο– έχει η Θεσσαλονίκη και γαλλικά πολλά των γαλλικών προπαγανδών και της λαϊκής αποστολής (mission laique) και ιταλικά –εκ των ξένων σχολείων της Θεσσαλονίκης τα αρχαιότατα είναι τα ιταλικά– και αγγλικόν παρθεναγωγείον. Eν γένει οι Eβραίοι της Θεσσαλονίκης επιδίδονται πολύ εις τας ξένας γλώσσας, αι οποίαι είναι σήμερον απαραίτητοι εις το εμπόριον. Eπιδίδονται λοιπόν οι Eβραίοι της Θεσσαλονίκης εις το εμπόριον. Δεν είναι όμως ολίγοι και οι βιομήχανοι. Aπό τούτους ας γίνη μνεία ενταύθα των αδελφών Aλλατίνη. Eίναι ιδιοκτήται μεγάλου αλευρομύλου, όπου εργάζονται και τετρακόσιοι ομογενείς εργάται και ανώτεροι ακόμη υπάλληλοι.
Ολίγοι δεν είναι και οι διακεκριμένοι επιστήμονες, ιατροί και δικηγόροι, και οι κτηματίαι και οι τραπεζίται. Αλλά από όλα τα τραπεζιτικά καταστήματα των Eβραίων σπουδαιότατον είναι η Tράπεζα της Θεσσαλονίκης.[... ήτις] προήγαγε πολύ τας μεταξύ της Eυρώπης –της Aυστρίας κυρίως– και της Mακεδονίας συναλλαγάς και έδωκεν ώθησιν μεγάλην εις το εβραϊκόν εμπόριον της Θεσσαλονίκης [...].»
Περιοδικό ΠANAΘHNAIA, Aθήνα, Oκτώβριος 1912
Οι Εβραίοι παραγκωνίσθηκαν
«…H Μικρασιατική καταστροφή και η μαζική εγκατάσταση 100.000 Ελλήνων προσφύγων στη Θεσσαλονίκη άλλαξε τη δημογραφική της σύνθεση και ανέτρεψε τις πολιτικές προτεραιότητες. Οι Εβραίοι παραγκωνίσθηκαν, ενώ νόμος του 1924 κατέστησε υποχρεωτική την αργία της Κυριακής. Επιπλέον [οι Εβραίοι] πιέζονταν και φορολογικά, καθώς οι νέοι πρόσφυγες απαλλάσσονταν της φορολογίας. Έφυγαν τότε πολλοί από τους σημαντικότερους Εβραίους με αποτέλεσμα να χάσει η κοινότητα τους ηγέτες της, αλλά και να υποβαθμιστεί η πόλη οικονομικά. Με την κρίση του 1927 πολλές βιομηχανίες έκλεισαν, επιτείνοντας την ανεργία…»
Pένα Mόλχο, Επτά Ημέρες, Εφ. Καθημερινή
Η μόνη Συναγωγή που διασώθηκε μετά το Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο
Η Συναγωγή Μοναστηριωτών ιδρύθηκε με δωρεά της Ίντας Αροέστη και αφιερώθηκε στη μνήμη του συζύγου της Ισαάκ. Στην ανέγερσή της συνέβαλαν επίσης με δωρεές και οικογένειeς που κατάγονταν από το Μοναστήρι της Γιουγκοσλαβίας και είχαν εγκατασταθεί στη Θεσσαλονίκη μετά τους Βαλκανικούς πολέμους (1912-13) και τον Α΄ Παγκόσμιο πόλεμο (1914-18). Η θεμελίωση της Συναγωγής Μοναστηριωτών έγινε το 1925. Οι εργασίες για την ανοικοδόμησή της κράτησαν δύο χρόνια. Τα εγκαίνιά της έγιναν στις 27 Ελούλ 5687 (1927) από τον τότε τοποτηρητή της Αρχιραβινείας Θεσσαλονίκης Χάϊμ Ραφαέλ Χαμπίμπ.
O Iακώβ Mέιρ
O Iακώβ Mέιρ (1858 1935) ήταν ο πρώτος ξένος αρχιραβίνος της Θεσσαλονίκης. Γεννημένος στα Iεροσολυμα, σπούδασε στη Γαλλία και το 1906 προτάθηκε για τη θέση του αρχιραβίνου της Παλαιστίνης. Kατηγορήθηκε ως σιωνιστής και απεκλείσθη. Oι Eβραίοι της Θεσσαλονίκης τον επέλεξαν για τη θέση αυτή και ανέλαβε στις 14 Iανουαρίου 1908. H περίοδος της ραβινίας του Mέιρ ήταν αρκετά ταραγμένη για την εβραϊκή κοινότητα της Θεσσαλονίκης: Eπανάσταση των Nεοτούρκων, ιταλο-τουρκικός πόλεμος, Bαλκανικοί πόλεμοι, απελευθέρωση της πόλης, A΄ Παγκόσμιος πόλεμος, πυρκαγιά του 1917. Oι ηγετικές του ικανότητες του επέτρεψαν να αντεπεξέλθει με επιτυχία στις μεταβατικές φάσεις και τις δυσκολίες.
Οι κατοικίες των πλουσίων Εβραίων της πόλης
Βίλλα Αλλατίνη (Βασ. Όλγας 198)
Έργο του Ιταλού αρχιτέκτονα Βιταλιάνο Ποζέλι. Χτίστηκε το 1888 σαν εξοχική κατοικία της οικογένειας Αλλατίνη, που ήταν ονομαστή για τις επιχειρηματικές αλλά και για τις κοινωνικές της δραστηριότητες. Από το 1909 ως το 1912 χρησιμοποιήθηκε ως κατοικία και φυλακή του σουλτάνου Αβδούλ Χαμίτ Β΄, που εκθρονίστηκε από τους Νεότουρκους. Το 1926 στέγασε το νεοϊδρυμένο τότε Πανεπιστήμιο της Θεσσαλονίκης. Σήμερα στη βίλλα Αλλατίνη, εδρεύει ο Νομάρχης Θεσσαλονίκης και μέρος των υπηρεσιών της Νομαρχίας.
Άλλα μνημειώδη κτίρια που ανήκαν στους Αλλατίνη και σώζονται αλλά και λειτουργούν μέχρι σήμερα είναι, οι μύλοι στην οδό Ανθέων και η Τράπεζά τους στην πλατεία Χρηματιστηρίου, η σημερινή Στοά Μαλακοπής.
Βίλλα Φερνάντες ή Κάζα Μπιάνκα (Βασ. Όλγας και Θ. Σοφούλη)
Έργο του αρχιτέκτονα Πιέρο Αριγκόνι. Χτίστηκε το 1910 σαν κατοικία του Εβραίου επιχειρηματία Ντίνο Φερνάντες και συνδέθηκε με τη ρομαντική ιστορία του ειδυλλίου της κόρης του Αλίν και του ανθυπολοχαγού Αλιμπέρτη.
Βίλλα Μορδόχ, (Β. Όλγας 162)
Έργο του αρχιτέκτονα Ξενοφώντα Παιονίδη. Χτίστηκε το 1905 σαν κατοικία του Τούρκου μεράρχου Σεϊφουλάχ Πασά. Το 1923 αγοράστηκε από την εβραϊκή οικογένεια Σιαλώμ και το 1930 από την επίσης εβραϊκή οικογένεια Μορδόχ. Μετά το Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο στέγασε διαδοχικά υπηρεσίες του ΕΛΑΣ, του Γ΄ Σώματος Στρατού και του ΙΚΑ. Σήμερα στεγάζει την Πινακοθήκη του Δήμου Θεσσαλονίκης.
Βίλλα Ιακώβ Μοδιάνο, (Β. Όλγας 68)
Χτίστηκε το 1906 σαν κατοικία του Ιακώβ Μοδιάνο σε σχέδια του μηχανικού Έλι Μοδιάνο. Το 1913 η βίλλα αγοράστηκε από τον Δήμο Θεσσαλονίκης και προσφέρθηκε για ανάκτορο στο βασιλιά Κωνσταντίνο. Χρησιμοποιήθηκε, στην περίοδο του μεσοπολέμου, για κατοικία του εκάστοτε Γενικού Διοικητή Μακεδονίας και αργότερα στέγασε τη Στρατιωτική Ιατρική σχολή. Από το 1970 στεγάζει το Λαογραφικό Μουσείο.
Άλλα κτήρια συνδεδεμένα με την εβραϊκή κοινότητα της Θεσσαλονίκης είναι η Αγορά Μοδιάνο, η Στοά Σαούλ, το Ιπποκράτειο Νοσοκομείο –που χτίστηκε το 1907 από την Ισραηλιτική Κοινότητα με τη συνδρομή της Βαρώνης Κλάρας ντε Χρις– και τέλος το Γενί Τζαμί (πρώην Αρχαιολογικό Μουσείο), χτισμένο το 1902, από τους «ντονμέδες», Εβραίους που από το 17ο αιώνα είχαν ασπαστεί τον Ισλαμισμό.
Το 1891 η Εβραϊκή Κοινότητα έχει ιδρύσει τους λαϊκούς συνοικισμούς του Βαρώνου Χιρς και της Καλαμαριάς και προικίζεται με μια αλυσίδα λαμπρών φιλανθρωπικών ιδρυμάτων, εγκαθιστώντας ένα σύστημα αλληλοβοήθειας που όμοιό του δεν συναντούμε σε καμιά άλλη Κοινότητα της διασποράς: Ορφανοτροφεία Καρόλου Αλλατίνι και Μάιρ Αμποάβ, Νοσοκομείο Χιρς, Άσυλο Φρενοβλαβών, Γηροκομείο Σαούλ Μοδιάνο κ.ά.
πηγη ''ΕΛΙΑ''
http://www.creativegate.eu/thessaloniki/
13/7/10
28/6/10
Why do so many intelligent people, when talking about Israel, suddenly become idiots?
Pilar Rahola
This speech was given December 16, 2009 at the Conference in the Global forum for Combating Anti-Semitism in Jerusalem. Pilar Rahola is a Spanish Catalan journalist, writer, and former politician and Member of Parliament, and member of the far left.
A meeting in Barcelona with a hundred lawyers and judges a month ago.
They have come together to hear my opinions on the Middle-Eastern conflict. They know that I am a heterodoxal vessel, in the shipwreck of “single thinking” regarding Israel, which rules in my country. They want to listen to me, because they ask themselves why, if Pilar is a serious journalist, does she risk losing her credibility by defending the bad guys, the guilty? I answer provocatively – You all believe that you are experts in international politics when you talk about Israel, but you really know nothing. Would you dare talk about the conflict in Rwanda, in Kashmir? In Chechnya? – No.
They are jurists, their turf is not geopolitics. But against Israel they dare, as does everybody else. Why? Because Israel is permanently under the media magnifying glass and the distorted image pollutes the world’s brains. And because it is part of what is politically correct, it seems part of solidarity, because talking against Israel is free. So cultured people, when they read about Israel, are ready to believe that Jews have six arms, in the same way that during the Middle Ages people believed all sorts of outrageous things.
The first question, then, is why so many intelligent people, when talking about Israel, suddenly become idiots. The problem that those of us who do not demonize Israel have, is that there exists no debate on the conflict. All that exists is the banner; there’s no exchange of ideas. We throw slogans at each other; we don’t have serious information, we suffer from the “burger journalism” syndrome, full of prejudices, propaganda and simplification. Intellectual thinkers and international journalists have given up on Israel. It doesn't exist. That is why, when someone tries to go beyond the “single thought” of criticizing Israel, he becomes suspect and unfaithful, and is immediately segregated. Why?
I’ve been trying to answer this question for years: why?
Why, of all the conflicts in the world, only this one interests them?
Why is a tiny country which struggles to survive criminalized?
Why does manipulated information triumph so easily?
Why are all the people of Israel, reduced to a simple mass of murderous imperialists?
Why is there no Palestinian guilt?
Why is Arafat a hero and Sharon a monster?
Finally, why when Israel is the only country in the World which is threatened with extinction, it is also the only one that nobody considers a victim?
I don’t believe that there is a single answer to these questions. Just as it is impossible to completely explain the historical evil of anti-Semitism, it is also not possible to totally explain the present-day imbecility of anti-Israelism. Both drink from the fountain of intolerance and lies. Also, if we accept that anti-Israelism is the new form of anti-Semitism, we conclude that circumstances may have changed, but the deepest myths, both of the Medieval Christian anti-Semitism and of the modern political anti-Semitism, are still intact. Those myths are part of the chronicle of Israel.
For example, the Medieval Jew accused of killing Christian children to drink their blood connects directly with the Israeli Jew who kills Palestinian children to steal their land. Always they are innocent children and dark Jews. Similarly, the Jewish bankers who wanted to dominate the world through the European banks, according to the myth of the Protocols, connect directly with the idea that the Wall Street Jews want to dominate the World through the White House. Control of the Press, control of Finances, the Universal Conspiracy, all that which has created the historical hatred against the Jews, is found today in hatred of the Israelis. In the subconscious, then, beats the DNA of the Western anti-Semite, which produces an efficient cultural medium.
But what beats in the conscious? Why does a renewed intolerance surge with such virulence, centered now, not against the Jewish people, but against the Jewish state? From my point of view, this has historical and geopolitical motives, among others, the decades long bloody Soviet role, the European Anti-Americanism, the West’s energy dependency and the growing Islamist phenomenon.
But it also emerges from a set of defeats which we suffer as free societies, leading to a strong ethical relativism.
The moral defeat of the left. For decades, the left raised the flag of freedom wherever there was injustice. It was the depositary of the utopian hopes of society. It was the great builder of the future. Despite the murderous evil of Stalinism’s sinking these utopias, the left has preserved intact its aura of struggle, and still pretends to point out good and evil in the world. Even those who would never vote for leftist options, grant great prestige to leftist intellectuals, and allow them to be the ones who monopolize the concept of solidarity. As they have always done. Thus, those who struggled against Pinochet were freedom-fighters, but Castro’s victims, are expelled from the heroes’ paradise, and converted into undercover fascists.
This historic treason to freedom is reproduced nowadays, with mathematical precision. For example, the leaders of Hezbollah are considered resistance heroes, while pacifists like the Israeli singer Noa, are insulted in the streets of Barcelona. Today too, as yesterday, the left is hawking totalitarian ideologies, falls in love with dictators and, in its offensive against Israel, ignores the destruction of fundamental rights. It hates rabbis, but falls in love with imams; shouts against the Israeli Defense Forces, but applauds Hamas’s terrorists; weeps for the Palestinian victims, but scorns the Jewish victims, and when it is touched by Palestinian children, it does it only if it can blame the Israelis.
It will never denounce the culture of hatred, or its preparation for murder. A year ago, at the AIPAC conference in Washington I asked the following questions:
Why don’t we see demonstrations in Europe against the Islamic dictatorships?
Why are there no demonstrations against the enslavement of millions of Muslim women?
Why are there no declarations against the use of bomb-carrying children in the conflicts in which Islam is involved?
Why is the left only obsessed with fighting against two of the most solid democracies of the planet, those which have suffered the bloodiest terrorist attacks, the United States and Israel?
Because the left no longer has any ideas, only slogans. It no longer defends rights, but prejudices. And the greatest prejudice of all is the one aimed against Israel. I accuse, then, in a formal manner that the main responsibility for the new anti-Semitic hatred disguised as anti-Zionism, comes from those who should have been there to defend freedom, solidarity and progress. Far from it, they defend despots, forget their victims and remain silent before medieval ideologies which aim at the destruction of free societies. The treason of the left is an authentic treason against modernity.
Defeat of Journalism. We have more information in the world than ever before, but we do not have a better informed world. Quite the contrary, the information superhighway connects us anywhere in the planet, but it does not connect us with the truth. Today’s journalists do not need maps, since they have Google Earth, they do not need to know History, since they have Wikipedia. The historical journalists, who knew the roots of a conflict, still exist, but they are an endangered species, devoured by that “fast food” journalism which offers hamburger news, to readers who want fast-food information. Israel is the world’s most watched place, but despite that, it is the world’s least understood place. Of course one must keep in mind the pressure of the great petrodollar lobbies, whose influence upon journalism is subtle but deep. Mass media knows that if it speaks against Israel, it will have no problems. But what would happen if it criticized an Islamic country? Without doubt, it would complicate its existence. Certainly part of the press that writes against Israel, would see themselves mirrored in Mark Twain’s ironical sentence: “Get your facts first, then you can distort them as you please.”
Defeat of critical thinking. To all this one must add the ethical relativism which defines the present times: it is based not on denying the values of civilization, but rather in their most extreme banality. What is modernity?
I explain it with this little tale: If I were lost in an uncharted island, and would want to found a democratic society, I would only need three written documents: The Ten Commandments (which established the first code of modernity. "Thou shalt not murder" founded modern civilization.); The Roman Penal Code; and the Universal Declaration of Human Rights. And with these three texts we would start again. These principles are relativized daily, even by those who claim to be defending them.
“Thou shalt not murder” ... depending on who is the target, must think those who, like the demonstrators in Europe, shouted in support of Hamas.
“Hurray for Freedom of Speech!”..., or not. For example, several Spanish left-wing organizations tried to take me to court, accusing me of being a negationist, like the Nazis, because I deny the “Palestinian Holocaust”. They were attempting to prohibit me from writing articles and to send me to prison. And so on... The social critical mass has lost weight and, at the same time ideological dogmatism has gained weight. In this double turn of events, the strong values of modernity have been substituted by a “weak thinking,” vulnerable to manipulation and Manichaeism.
Defeat of the United Nations. And with it, a sound defeat of the international organizations which should protect Human Rights. Instead they have become broken puppets in the hands of despots. The United Nations is only useful to Islamofascists like Ahmadinejad, or dangerous demagogues like Hugo Chavez which offers them a planetary loudspeaker where they can spit their hatred. And, of course, to systematically attack Israel. The UN, too exists to fight Israel.
Finally, defeat of Islam. Tolerant and cultural Islam suffers today the violent attack of a totalitarian virus which tries to stop its ethical development. This virus uses the name of God to perpetrate the most terrible horrors: lapidate women, enslave them, use youths as human bombs. Let’s not forget: They kill us with cellular phones connected to the Middle Ages. If Stalinism destroyed the left, and Nazism destroyed Europe, Islamic fundamentalism is destroying Islam. And it also has an anti-Semitic DNA. Perhaps Islamic anti-Semitism is the most serious intolerant phenomenon of our times; indeed, it contaminates more than 1,400 million people, who are educated, massively, in hatred towards the Jew.
In the crossroads of these defeats, is Israel. Orphan and forgotten by a reasonable left, orphan and abandoned by serious journalism, orphan and rejected by a decent UN, and rejected by a tolerant Islam, Israel suffers the paradigm of the 21st Century: the lack of a solid commitment with the values of liberty. Nothing seems strange. Jewish culture represents, as no other does, the metaphor of a concept of civilization which suffers today attacks on all flanks. The Jews are the thermometer of the world’s health. Whenever the world has had totalitarian fever, they have suffered. In the Spanish Middle Ages, in Christian persecutions, in Russian pogroms, in European Fascism, in Islamic fundamentalism. Always, the first enemy of totalitarianism has been the Jew. And, in these times of energy dependency and social uncertainty, Israel embodies, in its own flesh, the eternal Jew.
A pariah nation among nations, for a pariah people among peoples. That is why the anti-Semitism of the 21st Century has dressed itself with the efficient disguise of anti-Israelism, or its synonym, anti-Zionism. Is all criticism of Israel anti-Semitism? NO. But all present-day anti-Semitism has turned into prejudice and the demonization of the Jewish State. New clothes for an old hatred.
Benjamin Franklin said: “Where liberty is, there is my country.” And Albert Einstein added: “The World is a dangerous place. Not because of the people who are evil; but because of the people who don’t do anything about it.” This is the double commitment, here and now; never remain inactive in front of evil in action and defend the countries of liberty.
Thank you.
This speech was given December 16, 2009 at the Conference in the Global forum for Combating Anti-Semitism in Jerusalem. Pilar Rahola is a Spanish Catalan journalist, writer, and former politician and Member of Parliament, and member of the far left.
A meeting in Barcelona with a hundred lawyers and judges a month ago.
They have come together to hear my opinions on the Middle-Eastern conflict. They know that I am a heterodoxal vessel, in the shipwreck of “single thinking” regarding Israel, which rules in my country. They want to listen to me, because they ask themselves why, if Pilar is a serious journalist, does she risk losing her credibility by defending the bad guys, the guilty? I answer provocatively – You all believe that you are experts in international politics when you talk about Israel, but you really know nothing. Would you dare talk about the conflict in Rwanda, in Kashmir? In Chechnya? – No.
They are jurists, their turf is not geopolitics. But against Israel they dare, as does everybody else. Why? Because Israel is permanently under the media magnifying glass and the distorted image pollutes the world’s brains. And because it is part of what is politically correct, it seems part of solidarity, because talking against Israel is free. So cultured people, when they read about Israel, are ready to believe that Jews have six arms, in the same way that during the Middle Ages people believed all sorts of outrageous things.
The first question, then, is why so many intelligent people, when talking about Israel, suddenly become idiots. The problem that those of us who do not demonize Israel have, is that there exists no debate on the conflict. All that exists is the banner; there’s no exchange of ideas. We throw slogans at each other; we don’t have serious information, we suffer from the “burger journalism” syndrome, full of prejudices, propaganda and simplification. Intellectual thinkers and international journalists have given up on Israel. It doesn't exist. That is why, when someone tries to go beyond the “single thought” of criticizing Israel, he becomes suspect and unfaithful, and is immediately segregated. Why?
I’ve been trying to answer this question for years: why?
Why, of all the conflicts in the world, only this one interests them?
Why is a tiny country which struggles to survive criminalized?
Why does manipulated information triumph so easily?
Why are all the people of Israel, reduced to a simple mass of murderous imperialists?
Why is there no Palestinian guilt?
Why is Arafat a hero and Sharon a monster?
Finally, why when Israel is the only country in the World which is threatened with extinction, it is also the only one that nobody considers a victim?
I don’t believe that there is a single answer to these questions. Just as it is impossible to completely explain the historical evil of anti-Semitism, it is also not possible to totally explain the present-day imbecility of anti-Israelism. Both drink from the fountain of intolerance and lies. Also, if we accept that anti-Israelism is the new form of anti-Semitism, we conclude that circumstances may have changed, but the deepest myths, both of the Medieval Christian anti-Semitism and of the modern political anti-Semitism, are still intact. Those myths are part of the chronicle of Israel.
For example, the Medieval Jew accused of killing Christian children to drink their blood connects directly with the Israeli Jew who kills Palestinian children to steal their land. Always they are innocent children and dark Jews. Similarly, the Jewish bankers who wanted to dominate the world through the European banks, according to the myth of the Protocols, connect directly with the idea that the Wall Street Jews want to dominate the World through the White House. Control of the Press, control of Finances, the Universal Conspiracy, all that which has created the historical hatred against the Jews, is found today in hatred of the Israelis. In the subconscious, then, beats the DNA of the Western anti-Semite, which produces an efficient cultural medium.
But what beats in the conscious? Why does a renewed intolerance surge with such virulence, centered now, not against the Jewish people, but against the Jewish state? From my point of view, this has historical and geopolitical motives, among others, the decades long bloody Soviet role, the European Anti-Americanism, the West’s energy dependency and the growing Islamist phenomenon.
But it also emerges from a set of defeats which we suffer as free societies, leading to a strong ethical relativism.
The moral defeat of the left. For decades, the left raised the flag of freedom wherever there was injustice. It was the depositary of the utopian hopes of society. It was the great builder of the future. Despite the murderous evil of Stalinism’s sinking these utopias, the left has preserved intact its aura of struggle, and still pretends to point out good and evil in the world. Even those who would never vote for leftist options, grant great prestige to leftist intellectuals, and allow them to be the ones who monopolize the concept of solidarity. As they have always done. Thus, those who struggled against Pinochet were freedom-fighters, but Castro’s victims, are expelled from the heroes’ paradise, and converted into undercover fascists.
This historic treason to freedom is reproduced nowadays, with mathematical precision. For example, the leaders of Hezbollah are considered resistance heroes, while pacifists like the Israeli singer Noa, are insulted in the streets of Barcelona. Today too, as yesterday, the left is hawking totalitarian ideologies, falls in love with dictators and, in its offensive against Israel, ignores the destruction of fundamental rights. It hates rabbis, but falls in love with imams; shouts against the Israeli Defense Forces, but applauds Hamas’s terrorists; weeps for the Palestinian victims, but scorns the Jewish victims, and when it is touched by Palestinian children, it does it only if it can blame the Israelis.
It will never denounce the culture of hatred, or its preparation for murder. A year ago, at the AIPAC conference in Washington I asked the following questions:
Why don’t we see demonstrations in Europe against the Islamic dictatorships?
Why are there no demonstrations against the enslavement of millions of Muslim women?
Why are there no declarations against the use of bomb-carrying children in the conflicts in which Islam is involved?
Why is the left only obsessed with fighting against two of the most solid democracies of the planet, those which have suffered the bloodiest terrorist attacks, the United States and Israel?
Because the left no longer has any ideas, only slogans. It no longer defends rights, but prejudices. And the greatest prejudice of all is the one aimed against Israel. I accuse, then, in a formal manner that the main responsibility for the new anti-Semitic hatred disguised as anti-Zionism, comes from those who should have been there to defend freedom, solidarity and progress. Far from it, they defend despots, forget their victims and remain silent before medieval ideologies which aim at the destruction of free societies. The treason of the left is an authentic treason against modernity.
Defeat of Journalism. We have more information in the world than ever before, but we do not have a better informed world. Quite the contrary, the information superhighway connects us anywhere in the planet, but it does not connect us with the truth. Today’s journalists do not need maps, since they have Google Earth, they do not need to know History, since they have Wikipedia. The historical journalists, who knew the roots of a conflict, still exist, but they are an endangered species, devoured by that “fast food” journalism which offers hamburger news, to readers who want fast-food information. Israel is the world’s most watched place, but despite that, it is the world’s least understood place. Of course one must keep in mind the pressure of the great petrodollar lobbies, whose influence upon journalism is subtle but deep. Mass media knows that if it speaks against Israel, it will have no problems. But what would happen if it criticized an Islamic country? Without doubt, it would complicate its existence. Certainly part of the press that writes against Israel, would see themselves mirrored in Mark Twain’s ironical sentence: “Get your facts first, then you can distort them as you please.”
Defeat of critical thinking. To all this one must add the ethical relativism which defines the present times: it is based not on denying the values of civilization, but rather in their most extreme banality. What is modernity?
I explain it with this little tale: If I were lost in an uncharted island, and would want to found a democratic society, I would only need three written documents: The Ten Commandments (which established the first code of modernity. "Thou shalt not murder" founded modern civilization.); The Roman Penal Code; and the Universal Declaration of Human Rights. And with these three texts we would start again. These principles are relativized daily, even by those who claim to be defending them.
“Thou shalt not murder” ... depending on who is the target, must think those who, like the demonstrators in Europe, shouted in support of Hamas.
“Hurray for Freedom of Speech!”..., or not. For example, several Spanish left-wing organizations tried to take me to court, accusing me of being a negationist, like the Nazis, because I deny the “Palestinian Holocaust”. They were attempting to prohibit me from writing articles and to send me to prison. And so on... The social critical mass has lost weight and, at the same time ideological dogmatism has gained weight. In this double turn of events, the strong values of modernity have been substituted by a “weak thinking,” vulnerable to manipulation and Manichaeism.
Defeat of the United Nations. And with it, a sound defeat of the international organizations which should protect Human Rights. Instead they have become broken puppets in the hands of despots. The United Nations is only useful to Islamofascists like Ahmadinejad, or dangerous demagogues like Hugo Chavez which offers them a planetary loudspeaker where they can spit their hatred. And, of course, to systematically attack Israel. The UN, too exists to fight Israel.
Finally, defeat of Islam. Tolerant and cultural Islam suffers today the violent attack of a totalitarian virus which tries to stop its ethical development. This virus uses the name of God to perpetrate the most terrible horrors: lapidate women, enslave them, use youths as human bombs. Let’s not forget: They kill us with cellular phones connected to the Middle Ages. If Stalinism destroyed the left, and Nazism destroyed Europe, Islamic fundamentalism is destroying Islam. And it also has an anti-Semitic DNA. Perhaps Islamic anti-Semitism is the most serious intolerant phenomenon of our times; indeed, it contaminates more than 1,400 million people, who are educated, massively, in hatred towards the Jew.
In the crossroads of these defeats, is Israel. Orphan and forgotten by a reasonable left, orphan and abandoned by serious journalism, orphan and rejected by a decent UN, and rejected by a tolerant Islam, Israel suffers the paradigm of the 21st Century: the lack of a solid commitment with the values of liberty. Nothing seems strange. Jewish culture represents, as no other does, the metaphor of a concept of civilization which suffers today attacks on all flanks. The Jews are the thermometer of the world’s health. Whenever the world has had totalitarian fever, they have suffered. In the Spanish Middle Ages, in Christian persecutions, in Russian pogroms, in European Fascism, in Islamic fundamentalism. Always, the first enemy of totalitarianism has been the Jew. And, in these times of energy dependency and social uncertainty, Israel embodies, in its own flesh, the eternal Jew.
A pariah nation among nations, for a pariah people among peoples. That is why the anti-Semitism of the 21st Century has dressed itself with the efficient disguise of anti-Israelism, or its synonym, anti-Zionism. Is all criticism of Israel anti-Semitism? NO. But all present-day anti-Semitism has turned into prejudice and the demonization of the Jewish State. New clothes for an old hatred.
Benjamin Franklin said: “Where liberty is, there is my country.” And Albert Einstein added: “The World is a dangerous place. Not because of the people who are evil; but because of the people who don’t do anything about it.” This is the double commitment, here and now; never remain inactive in front of evil in action and defend the countries of liberty.
Thank you.
21/6/10
«Ένα καράβι για τη Γάζα» με πλοιοκτήτη τον Νταβούτογλου
20.6.10
Κώστας Χατζηαντωνίου
Το πρόσφατο αιματηρό επεισόδιο μεταξύ του στολίσκου ακτιβιστών που έπλεε προς τη Γάζα (με ναυαρχίδα το τουρκικό «Mavi Marmara») και ειδικών δυνάμεων του Ισραήλ, αποτέλεσε αφορμή για να φωτιστούν μια σειρά από αλλαγές που επίκεινται στους στρατηγικούς συσχετισμούς στην Ανατολική Μεσόγειο. Οι αλλαγές αυτές μπορούν να αποδειχτούν δραματικά αρνητικές για τη χώρα μας αλλά και ανέλπιστη ευκαιρία αν επιτέλους αποφασίσουμε να συγκροτήσουμε μιαν ελληνοκεντρική εξωτερική και αμυντική πολιτική, πέρα από ιδεοληπτικά στερεότυπα. Η μακρά αβελτηρία μας μπροστά στην πάγια τουρκική επιθετικότητα που λαμβάνει πλέον οξύτατη μορφή (συγκεκαλυμμένη πίσω από νεοοθωμανικές ευγένειες που υπόσχονται ανοχή προς την πολιτιστική μας ιδιαιτερότητα, αρκεί να γίνουμε υποτελείς), αν συνεχιστεί, δεν θα μείνει για πολύ καιρό ακόμη ατιμώρητη.
Αν δούμε λίγο προσεκτικότερα το επεισόδιο της 31ης Μαΐου στα ανοιχτά της Γάζας, δεν θα δυσκολευτούμε να διαπιστώσουμε τον κεντρικό ρόλο πρακτόρων του τουρκικού κράτους, μέσω «ανθρωπιστικών» ισλαμικών οργανώσεων που έχουν από καιρό διαβρωθεί από την Ερντογανική ΜΙΤ. Η Τουρκία κλιμακώνει τους τελευταίους μήνες τις παρεμβάσεις της σε όλα τα ανατολικά μέτωπα: Συνάπτει συμφωνίες με το ιρανικό καθεστώς του Αχμαντινετζάντ και το στηρίζει για να βρει μια διέξοδο από το πυρηνικό του αδιέξοδο. Προσεταιρίζεται σταθερά τη Συρία. Παριστάνει τον προστάτη του παλαιστινιακού λαού. Προετοιμάζεται για δυναμικό παιχνίδι στο Ιράκ, μόλις αποχωρήσει ο αμερικανικός στρατός. Συνάπτει ζώνη ελεύθερου εμπορίου με την Ιορδανία και τον Λίβανο. Διευρύνει μ’ ένα λόγο την επιρροή της στη Μ. Ανατολή κερδίζοντας τη στήριξη αραβικών λαών και καθεστώτων.
Στο πλαίσιο αυτού του σχεδιασμού κομβικό ρόλο παίζει πλέον η Γάζα που μετά την αποχώρηση του Ισραήλ το 2006 (στο πλαίσιο του Οδικού Χάρτη για ειρήνευση στη Μ. Ανατολή), πέρασε υπό τον έλεγχο της ισλαμοφασιστικής Χαμάς, η οποία βρίσκεται σε ανοιχτή σύγκρουση με την επίσημη και νόμιμη Παλαιστινιακή Αρχή. Τα γεγονότα είναι γνωστά. Οι διαρκείς επιθέσεις με ρουκέτες και πυραύλους κατά του εδάφους του Ισραήλ, αλλά κυρίως η καταστατική άποψη αυτής της οργάνωσης για πλήρη καταστροφή του κράτους του Ισραήλ, είχαν ως αποτέλεσμα η Γάζα να τεθεί σε ναυτικό αποκλεισμό. Αν η οργάνωση «Free Gaza», ήταν όντως ανθρωπιστική οργάνωση, δεδομένου αυτού του αποκλεισμού (που είναι θεμιτός κατά το διεθνές δίκαιο ακόμη και σε διεθνή ύδατα), δεν θα είχε κανένα λόγο να απορρίψει την πρόταση να καταπλεύσει ο στολίσκος της στο λιμάνι της Ασντόντ, να ξεφορτώσουν, να βάλουν τη βοήθεια σε φορτηγά και να την μεταφέρουν στη Γάζα μέσω των υπαρχουσών χερσαίων εισόδων, μετά τον σχετικό έλεγχο από τις υπηρεσίες του ΟΗΕ και των διεθνών ανθρωπιστικών οργανώσεων. Όπως ακριβώς γίνεται καθημερινά, με τους χιλιάδες τόνους βοήθειας και παντοειδούς υλικού που παρά τον αποκλεισμό περνούν καθημερινά μέσω αυτών των εισόδων.
Ποιοι οργάνωσαν όμως αυτόν τον στολίσκο; Είναι γνωστός πλέον ο κεντρικός ρόλος της διαβόητης μη κυβερνητικής ισλαμιστικής τουρκικής οργάνωσης IHH (Ίδρυμα Ανθρωπιστικής Αρωγής). Με δράση στη Βοσνία, στην Τσετσενία και το Αφγανιστάν όπου υποστήριξε παραστρατιωτικές ομάδες μουσουλμάνων, η IHH εδώ και αρκετό καιρό έχει περάσει υπό τον έλεγχο της τουρκικής ΜΙΤ και του ειδικού τομέα ψυχολογικών επιχειρήσεων του τουρκικού Επιτελείου.
Στα τουρκικά πλοία για τη Γάζα και ειδικά στο επίμαχο «Μαβί Μαρμαρά» (το μόνο που επλήγη με φονικά πυρά, μετά την ένοπλη επίθεση που δέχθηκε η Ισραηλινή δύναμη) επέβαιναν σεσημασμένοι Ισλαμιστές αλλά και πράκτορες της ΜΙΤ με αποστολή να εγκατασταθούν στη Γάζα και να αναλάβουν την εκπαίδευση των μυστικών υπηρεσιών της Χαμάς: Όπως ακριβώς έφταναν τη δεκαετία του 1960 οι Τούρκοι πράκτορες στους τουρκοκυπριακούς θυλάκους.
Και η ελληνική συμμετοχή; Εδώ τα πράγματα γίνονται πολύ ενδιαφέροντα: Γνωρίζουμε καλά ποιοι δίνουν τον τόνο στο ελλαδικό παράρτημα «Ένα καράβι για τη Γάζα». Πρόκειται για γνωστούς αστέρες που αγωνίζονται για μια πολυεθνική Ελλάδα, που υπερασπίζονται παγίως τις τρομοκρατικές οργανώσεις (ακόμη και ως μάρτυρες υπεράσπισης δολοφόνων) και που εν πάση περιπτώσει ποτέ δεν είχαν την έμπνευση να οργανώσουν με αλλοδαπούς συντρόφους τους μιαν ανάλογη εκστρατεία π.χ. για μιαν «Ελεύθερη Κερύνεια». Αλήθεια, γιατί δεν προτείνουν στους συντρόφους της IHH ένα τέτοιο ταξίδι; Θα ήταν χρήσιμο ίσως για να διαπιστώσουν το μέγεθος του διεθνισμού αυτών των «ηρώων» που αίφνης θα αποκαλύπτονταν ως υπερασπιστές του «Αττίλα». Η Κύπρος μπορεί να μην είναι βέβαια στις προτεραιότητες των Ελλαδιτών ακτιβιστών, είναι όμως πρώτη προτεραιότητα των ic oglan του ντουέτου Έρντογαν- Νταβούτογλου.
Στους αναλυτές των αθηναϊκών πανεπιστημιακών καφενέδων είναι δημοφιλής η θεωρία περί διάστασης κεμαλιστών- ισλαμιστών. Αλλά περιέργως, οι ευρωπαϊκές φιλοδοξίες της Τουρκίας ταιριάζουν απόλυτα με τις «ανατολικές» δολιχοδρομίες της καθώς εντείνουν την πίεση για ευρωπαϊκή ένταξη της Τουρκίας, ώστε να μην περιπέσει στα νύχια των «κακών ισλαμιστών». Συγχρόνως με παρόμοια εγχειρήματα πιέζεται και το Ισραήλ του «σκληρού» Νετανιάχου από τη διοίκηση Ομπάμα που δεν υποστηρίζει πια το Ισραήλ, με τον απόλυτο τρόπο της διοίκησης Μπους.
Σε κάθε περίπτωση, οι τουρκικές σημαίες και τα πορτραίτα του Έρντογαν, η τουρκική σημαία που ανάρτησε ο καθηρημένος πρωθυπουργός της Χαμάς Ισμαήλ Χανίγιε δίπλα στην παλαιστινιακή (ακόμη μια φαντασίωση των απελπισμένων Παλαιστινίων που πάντα κάποιον σωτήρα περιμένουν, όπως κάποτε τον Νάσερ ή αργότερα τον Σαντάμ), οι τουρκικές πιέσεις για άρση του αποκλεισμού της Γάζας, είναι σημάδια που δεν πρέπει να υποτιμήσουμε. Είτε για να παίξει ρόλο μεσολαβητή μεταξύ αντιμαχόμενων παλαιστινιακών οργανώσεων είτε για να αναλάβει τη διαιτησία με τις ΗΠΑ και το Ισραήλ είτε για να ηγηθεί του ισλαμικού κόσμου, η Τουρκία γίνεται όλο και πιο επικίνδυνη. Αλλά ο αντισημιτισμός, ο αταβιστικός αντιαμερικανισμός και διεθνιστικές ιδεοληψίες δεν αφήνουν πολλούς από τους κατά περίπτωσιν τουρκοφάγους να αναλύσουν με καθαρό μυαλό την κατάσταση. Ας αναλάβει παγκόσμιο ρόλο η Τουρκία, ας γίνει η Ελλάδα οθωμανική επαρχία, αρκεί να καταστραφεί το Ισραήλ! Τόσος πατριωτισμός!
Και η επίσημη Ελλάδα; Αυτή διά του πρωθυπουργού της ταξίδευε τις ίδιες ημέρες τη… Λιβύη και επισκέπτονταν την σκηνή του γραφικού της δικτάτορα. Οι συστάσεις του Καντάφι προς την αντιπροσωπεία μουσουλμανικών κοινοτήτων Ευρώπης («περιμένω ανυπόμονα τη μέρα που η Τουρκία θα ενταχθεί στην Ευρωπαϊκή Ένωση») και οι ύμνοι του Λίβυου υπουργού Εξωτερικών στο Φόρουμ αραβοτουρκικής συνεργασίας (περί Τουρκίας που «έσωσε την ισλαμική Αφρική από τους Ισπανούς»!), την επομένη που ο πρωθυπουργός μας πήγαινε στην σκηνή του Καντάφι στην έρημο για να υπογράψει ακόμη ένα «μνημόνιο οικονομικής συνεργασίας» (δηλαδή ευχές) και να του επιδείξει φωτογραφίες από τις αλήστου μνήμης συναντήσεις της δεκαετίας του 1980, δείχνει την αποτελεσματικότητα μιας πολιτικής που βρίσκεται ακόμη εκεί: Στη δεκαετία του 1980.
Κι όμως. Η Ελλάδα θα μπορούσε να εκμεταλλευτεί τις εξελίξεις αυτές και να αναβαθμίσει στρατηγικά τον ρόλο της, προσφέροντας το αναγκαίο γεωστρατηγικό βάθος στο Ισραήλ ή αναπτύσσοντας τη συνεργασία σε λίαν ενδιαφέροντες τομείς όπως η αγροτική οικονομία, οι νέες τεχνολογίες, η ιατροφαρμακευτική έρευνα, ο τουρισμός κλπ. Βέβαια σε μια χώρα όπου ο πατριωτισμός γίνεται συχνά επάγγελμα και διάφοροι πράκτορες ή ιδεοληπτικοί φτάνουν να καθυβρίζουν τους Κυπρίους επειδή μετά από σαράντα χρόνια κατοχής και θεωρητικής «συμπαράστασης» αναζητούν μιαν άλλη στρατηγική, τέτοια συζήτηση είναι δύσκολο να γίνει. Κι ας νομιμοποιούν ως ηθική δύναμη τον Αττίλα οι ακτιβιστές, ξεκινώντας για τη Γάζα από την κατεχόμενη Αμμόχωστο.
Η Ελλάδα ποτέ δεν είχε την πολυτέλεια να επιλέγει εχθρούς. Υπήρξε πάντα ο στόχος της βαθιάς Ασίας. Είτε των Περσών, είτε των Αράβων (ξεχάσαμε ότι επί αιώνες η βυζαντινή αυτοκρατορία γνώριζε σφαγές και εξανδραποδισμούς;), είτε, εδώ και 1.000 χρόνια των Τούρκων. Οι φίλοι στις διεθνείς σχέσεις δεν προκύπτουν από ιδεολογικές επιλογές. Όταν όλες οι συναντήσεις του Οργανισμού Ισλαμικής Διάσκεψης περιλαμβάνουν στα ψηφίσματά τους ιταμές συστάσεις για την «τουρκική» μειονότητα της Θράκης, υιοθετώντας όλη την ατζέντα των τουρκικών διεκδικήσεων (βακούφια, εκλογή μουφτήδων, άρθρο 19 περί ιθαγένειας, δικαίωμα τουρκικού αυτοπροσδιορισμού κλπ), είναι απίστευτη μικρόνοια να μην επιτρέπουμε σκέψεις για μιαν άλλη εξωτερική πολιτική. Εκτός και αν έχουμε συμβιβαστεί με την ιδέα της μετατροπής μας σε οθωμανική επαρχία. Τότε σίγουρα δεν πρόκειται να μας σώσουν οι επιχειρήσεις του ισραηλινού στρατού κατά της ισλαμικής βαρβαρότητας. Αυτό όμως, δεν είναι λόγος να αρνούμεθα το πιο ιερό δικαίωμα των εθνών (το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης) στο λαό του Ισραήλ, διαγράφοντας τους ακατάλυτους δεσμούς του με την εθνική του εστία από την οποία ξεριζώθηκε βίαια.
Ο χρόνος δεν παραγράφει εθνικά δικαιώματα. Αν δεχτούμε ότι η βία του χρόνου είναι υπεράνω των ιστορικών δεσμών ενός λαού με τη γη του, πώς θα απαντήσουμε στο γεγονός ότι οι Τούρκοι κατέχουν την Βόρεια Κύπρο εδώ και σαράντα σχεδόν χρόνια- για να μη μιλήσουμε για τη Μικρά Ασία την οποία οι Νεοέλληνες έχουμε ήδη διαγράψει.
Αν όμως εμείς διαγράφουμε τόσο εύκολα την εθνική μας μνήμη και μέσα σε μερικές δεκαετίες ξεγράψαμε τις πατρίδες της Ανατολής, αντικαθιστώντας την πονεμένη ελπίδα και τη δακρυσμένη ευχή αιώνων «Και του χρόνου στην Πόλη», με το όραμα της ρεμούλας και της καλοπέρασης, αυτός δεν είναι λόγος να αρνούμεθα σ’ έναν λαό που επέζησε ματωμένος και φοβισμένος στα γκέτο με την ευχή «Και του χρόνου στην Ιερουσαλήμ», σ’ έναν λαό που βγήκε από τα κρεματόρια σκελετωμένος αλλά ζωντανός, σ’ έναν λαό που είχε τη δύναμη και το σθένος να αναστήσει το αρχαίο έθνος του μετά από 2.500 χρόνια κατατρεγμού, το δικαίωμα να υπερασπίσει με κάθε τρόπο την πατρίδα και την ελευθερία του ενόσω εμείς αγωνιζόμαστε παρέα με τα πλοία του Νταβούτογλου.
Κώστας Χατζηαντωνίου
Το πρόσφατο αιματηρό επεισόδιο μεταξύ του στολίσκου ακτιβιστών που έπλεε προς τη Γάζα (με ναυαρχίδα το τουρκικό «Mavi Marmara») και ειδικών δυνάμεων του Ισραήλ, αποτέλεσε αφορμή για να φωτιστούν μια σειρά από αλλαγές που επίκεινται στους στρατηγικούς συσχετισμούς στην Ανατολική Μεσόγειο. Οι αλλαγές αυτές μπορούν να αποδειχτούν δραματικά αρνητικές για τη χώρα μας αλλά και ανέλπιστη ευκαιρία αν επιτέλους αποφασίσουμε να συγκροτήσουμε μιαν ελληνοκεντρική εξωτερική και αμυντική πολιτική, πέρα από ιδεοληπτικά στερεότυπα. Η μακρά αβελτηρία μας μπροστά στην πάγια τουρκική επιθετικότητα που λαμβάνει πλέον οξύτατη μορφή (συγκεκαλυμμένη πίσω από νεοοθωμανικές ευγένειες που υπόσχονται ανοχή προς την πολιτιστική μας ιδιαιτερότητα, αρκεί να γίνουμε υποτελείς), αν συνεχιστεί, δεν θα μείνει για πολύ καιρό ακόμη ατιμώρητη.
Αν δούμε λίγο προσεκτικότερα το επεισόδιο της 31ης Μαΐου στα ανοιχτά της Γάζας, δεν θα δυσκολευτούμε να διαπιστώσουμε τον κεντρικό ρόλο πρακτόρων του τουρκικού κράτους, μέσω «ανθρωπιστικών» ισλαμικών οργανώσεων που έχουν από καιρό διαβρωθεί από την Ερντογανική ΜΙΤ. Η Τουρκία κλιμακώνει τους τελευταίους μήνες τις παρεμβάσεις της σε όλα τα ανατολικά μέτωπα: Συνάπτει συμφωνίες με το ιρανικό καθεστώς του Αχμαντινετζάντ και το στηρίζει για να βρει μια διέξοδο από το πυρηνικό του αδιέξοδο. Προσεταιρίζεται σταθερά τη Συρία. Παριστάνει τον προστάτη του παλαιστινιακού λαού. Προετοιμάζεται για δυναμικό παιχνίδι στο Ιράκ, μόλις αποχωρήσει ο αμερικανικός στρατός. Συνάπτει ζώνη ελεύθερου εμπορίου με την Ιορδανία και τον Λίβανο. Διευρύνει μ’ ένα λόγο την επιρροή της στη Μ. Ανατολή κερδίζοντας τη στήριξη αραβικών λαών και καθεστώτων.
Στο πλαίσιο αυτού του σχεδιασμού κομβικό ρόλο παίζει πλέον η Γάζα που μετά την αποχώρηση του Ισραήλ το 2006 (στο πλαίσιο του Οδικού Χάρτη για ειρήνευση στη Μ. Ανατολή), πέρασε υπό τον έλεγχο της ισλαμοφασιστικής Χαμάς, η οποία βρίσκεται σε ανοιχτή σύγκρουση με την επίσημη και νόμιμη Παλαιστινιακή Αρχή. Τα γεγονότα είναι γνωστά. Οι διαρκείς επιθέσεις με ρουκέτες και πυραύλους κατά του εδάφους του Ισραήλ, αλλά κυρίως η καταστατική άποψη αυτής της οργάνωσης για πλήρη καταστροφή του κράτους του Ισραήλ, είχαν ως αποτέλεσμα η Γάζα να τεθεί σε ναυτικό αποκλεισμό. Αν η οργάνωση «Free Gaza», ήταν όντως ανθρωπιστική οργάνωση, δεδομένου αυτού του αποκλεισμού (που είναι θεμιτός κατά το διεθνές δίκαιο ακόμη και σε διεθνή ύδατα), δεν θα είχε κανένα λόγο να απορρίψει την πρόταση να καταπλεύσει ο στολίσκος της στο λιμάνι της Ασντόντ, να ξεφορτώσουν, να βάλουν τη βοήθεια σε φορτηγά και να την μεταφέρουν στη Γάζα μέσω των υπαρχουσών χερσαίων εισόδων, μετά τον σχετικό έλεγχο από τις υπηρεσίες του ΟΗΕ και των διεθνών ανθρωπιστικών οργανώσεων. Όπως ακριβώς γίνεται καθημερινά, με τους χιλιάδες τόνους βοήθειας και παντοειδούς υλικού που παρά τον αποκλεισμό περνούν καθημερινά μέσω αυτών των εισόδων.
Ποιοι οργάνωσαν όμως αυτόν τον στολίσκο; Είναι γνωστός πλέον ο κεντρικός ρόλος της διαβόητης μη κυβερνητικής ισλαμιστικής τουρκικής οργάνωσης IHH (Ίδρυμα Ανθρωπιστικής Αρωγής). Με δράση στη Βοσνία, στην Τσετσενία και το Αφγανιστάν όπου υποστήριξε παραστρατιωτικές ομάδες μουσουλμάνων, η IHH εδώ και αρκετό καιρό έχει περάσει υπό τον έλεγχο της τουρκικής ΜΙΤ και του ειδικού τομέα ψυχολογικών επιχειρήσεων του τουρκικού Επιτελείου.
Στα τουρκικά πλοία για τη Γάζα και ειδικά στο επίμαχο «Μαβί Μαρμαρά» (το μόνο που επλήγη με φονικά πυρά, μετά την ένοπλη επίθεση που δέχθηκε η Ισραηλινή δύναμη) επέβαιναν σεσημασμένοι Ισλαμιστές αλλά και πράκτορες της ΜΙΤ με αποστολή να εγκατασταθούν στη Γάζα και να αναλάβουν την εκπαίδευση των μυστικών υπηρεσιών της Χαμάς: Όπως ακριβώς έφταναν τη δεκαετία του 1960 οι Τούρκοι πράκτορες στους τουρκοκυπριακούς θυλάκους.
Και η ελληνική συμμετοχή; Εδώ τα πράγματα γίνονται πολύ ενδιαφέροντα: Γνωρίζουμε καλά ποιοι δίνουν τον τόνο στο ελλαδικό παράρτημα «Ένα καράβι για τη Γάζα». Πρόκειται για γνωστούς αστέρες που αγωνίζονται για μια πολυεθνική Ελλάδα, που υπερασπίζονται παγίως τις τρομοκρατικές οργανώσεις (ακόμη και ως μάρτυρες υπεράσπισης δολοφόνων) και που εν πάση περιπτώσει ποτέ δεν είχαν την έμπνευση να οργανώσουν με αλλοδαπούς συντρόφους τους μιαν ανάλογη εκστρατεία π.χ. για μιαν «Ελεύθερη Κερύνεια». Αλήθεια, γιατί δεν προτείνουν στους συντρόφους της IHH ένα τέτοιο ταξίδι; Θα ήταν χρήσιμο ίσως για να διαπιστώσουν το μέγεθος του διεθνισμού αυτών των «ηρώων» που αίφνης θα αποκαλύπτονταν ως υπερασπιστές του «Αττίλα». Η Κύπρος μπορεί να μην είναι βέβαια στις προτεραιότητες των Ελλαδιτών ακτιβιστών, είναι όμως πρώτη προτεραιότητα των ic oglan του ντουέτου Έρντογαν- Νταβούτογλου.
Στους αναλυτές των αθηναϊκών πανεπιστημιακών καφενέδων είναι δημοφιλής η θεωρία περί διάστασης κεμαλιστών- ισλαμιστών. Αλλά περιέργως, οι ευρωπαϊκές φιλοδοξίες της Τουρκίας ταιριάζουν απόλυτα με τις «ανατολικές» δολιχοδρομίες της καθώς εντείνουν την πίεση για ευρωπαϊκή ένταξη της Τουρκίας, ώστε να μην περιπέσει στα νύχια των «κακών ισλαμιστών». Συγχρόνως με παρόμοια εγχειρήματα πιέζεται και το Ισραήλ του «σκληρού» Νετανιάχου από τη διοίκηση Ομπάμα που δεν υποστηρίζει πια το Ισραήλ, με τον απόλυτο τρόπο της διοίκησης Μπους.
Σε κάθε περίπτωση, οι τουρκικές σημαίες και τα πορτραίτα του Έρντογαν, η τουρκική σημαία που ανάρτησε ο καθηρημένος πρωθυπουργός της Χαμάς Ισμαήλ Χανίγιε δίπλα στην παλαιστινιακή (ακόμη μια φαντασίωση των απελπισμένων Παλαιστινίων που πάντα κάποιον σωτήρα περιμένουν, όπως κάποτε τον Νάσερ ή αργότερα τον Σαντάμ), οι τουρκικές πιέσεις για άρση του αποκλεισμού της Γάζας, είναι σημάδια που δεν πρέπει να υποτιμήσουμε. Είτε για να παίξει ρόλο μεσολαβητή μεταξύ αντιμαχόμενων παλαιστινιακών οργανώσεων είτε για να αναλάβει τη διαιτησία με τις ΗΠΑ και το Ισραήλ είτε για να ηγηθεί του ισλαμικού κόσμου, η Τουρκία γίνεται όλο και πιο επικίνδυνη. Αλλά ο αντισημιτισμός, ο αταβιστικός αντιαμερικανισμός και διεθνιστικές ιδεοληψίες δεν αφήνουν πολλούς από τους κατά περίπτωσιν τουρκοφάγους να αναλύσουν με καθαρό μυαλό την κατάσταση. Ας αναλάβει παγκόσμιο ρόλο η Τουρκία, ας γίνει η Ελλάδα οθωμανική επαρχία, αρκεί να καταστραφεί το Ισραήλ! Τόσος πατριωτισμός!
Και η επίσημη Ελλάδα; Αυτή διά του πρωθυπουργού της ταξίδευε τις ίδιες ημέρες τη… Λιβύη και επισκέπτονταν την σκηνή του γραφικού της δικτάτορα. Οι συστάσεις του Καντάφι προς την αντιπροσωπεία μουσουλμανικών κοινοτήτων Ευρώπης («περιμένω ανυπόμονα τη μέρα που η Τουρκία θα ενταχθεί στην Ευρωπαϊκή Ένωση») και οι ύμνοι του Λίβυου υπουργού Εξωτερικών στο Φόρουμ αραβοτουρκικής συνεργασίας (περί Τουρκίας που «έσωσε την ισλαμική Αφρική από τους Ισπανούς»!), την επομένη που ο πρωθυπουργός μας πήγαινε στην σκηνή του Καντάφι στην έρημο για να υπογράψει ακόμη ένα «μνημόνιο οικονομικής συνεργασίας» (δηλαδή ευχές) και να του επιδείξει φωτογραφίες από τις αλήστου μνήμης συναντήσεις της δεκαετίας του 1980, δείχνει την αποτελεσματικότητα μιας πολιτικής που βρίσκεται ακόμη εκεί: Στη δεκαετία του 1980.
Κι όμως. Η Ελλάδα θα μπορούσε να εκμεταλλευτεί τις εξελίξεις αυτές και να αναβαθμίσει στρατηγικά τον ρόλο της, προσφέροντας το αναγκαίο γεωστρατηγικό βάθος στο Ισραήλ ή αναπτύσσοντας τη συνεργασία σε λίαν ενδιαφέροντες τομείς όπως η αγροτική οικονομία, οι νέες τεχνολογίες, η ιατροφαρμακευτική έρευνα, ο τουρισμός κλπ. Βέβαια σε μια χώρα όπου ο πατριωτισμός γίνεται συχνά επάγγελμα και διάφοροι πράκτορες ή ιδεοληπτικοί φτάνουν να καθυβρίζουν τους Κυπρίους επειδή μετά από σαράντα χρόνια κατοχής και θεωρητικής «συμπαράστασης» αναζητούν μιαν άλλη στρατηγική, τέτοια συζήτηση είναι δύσκολο να γίνει. Κι ας νομιμοποιούν ως ηθική δύναμη τον Αττίλα οι ακτιβιστές, ξεκινώντας για τη Γάζα από την κατεχόμενη Αμμόχωστο.
Η Ελλάδα ποτέ δεν είχε την πολυτέλεια να επιλέγει εχθρούς. Υπήρξε πάντα ο στόχος της βαθιάς Ασίας. Είτε των Περσών, είτε των Αράβων (ξεχάσαμε ότι επί αιώνες η βυζαντινή αυτοκρατορία γνώριζε σφαγές και εξανδραποδισμούς;), είτε, εδώ και 1.000 χρόνια των Τούρκων. Οι φίλοι στις διεθνείς σχέσεις δεν προκύπτουν από ιδεολογικές επιλογές. Όταν όλες οι συναντήσεις του Οργανισμού Ισλαμικής Διάσκεψης περιλαμβάνουν στα ψηφίσματά τους ιταμές συστάσεις για την «τουρκική» μειονότητα της Θράκης, υιοθετώντας όλη την ατζέντα των τουρκικών διεκδικήσεων (βακούφια, εκλογή μουφτήδων, άρθρο 19 περί ιθαγένειας, δικαίωμα τουρκικού αυτοπροσδιορισμού κλπ), είναι απίστευτη μικρόνοια να μην επιτρέπουμε σκέψεις για μιαν άλλη εξωτερική πολιτική. Εκτός και αν έχουμε συμβιβαστεί με την ιδέα της μετατροπής μας σε οθωμανική επαρχία. Τότε σίγουρα δεν πρόκειται να μας σώσουν οι επιχειρήσεις του ισραηλινού στρατού κατά της ισλαμικής βαρβαρότητας. Αυτό όμως, δεν είναι λόγος να αρνούμεθα το πιο ιερό δικαίωμα των εθνών (το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης) στο λαό του Ισραήλ, διαγράφοντας τους ακατάλυτους δεσμούς του με την εθνική του εστία από την οποία ξεριζώθηκε βίαια.
Ο χρόνος δεν παραγράφει εθνικά δικαιώματα. Αν δεχτούμε ότι η βία του χρόνου είναι υπεράνω των ιστορικών δεσμών ενός λαού με τη γη του, πώς θα απαντήσουμε στο γεγονός ότι οι Τούρκοι κατέχουν την Βόρεια Κύπρο εδώ και σαράντα σχεδόν χρόνια- για να μη μιλήσουμε για τη Μικρά Ασία την οποία οι Νεοέλληνες έχουμε ήδη διαγράψει.
Αν όμως εμείς διαγράφουμε τόσο εύκολα την εθνική μας μνήμη και μέσα σε μερικές δεκαετίες ξεγράψαμε τις πατρίδες της Ανατολής, αντικαθιστώντας την πονεμένη ελπίδα και τη δακρυσμένη ευχή αιώνων «Και του χρόνου στην Πόλη», με το όραμα της ρεμούλας και της καλοπέρασης, αυτός δεν είναι λόγος να αρνούμεθα σ’ έναν λαό που επέζησε ματωμένος και φοβισμένος στα γκέτο με την ευχή «Και του χρόνου στην Ιερουσαλήμ», σ’ έναν λαό που βγήκε από τα κρεματόρια σκελετωμένος αλλά ζωντανός, σ’ έναν λαό που είχε τη δύναμη και το σθένος να αναστήσει το αρχαίο έθνος του μετά από 2.500 χρόνια κατατρεγμού, το δικαίωμα να υπερασπίσει με κάθε τρόπο την πατρίδα και την ελευθερία του ενόσω εμείς αγωνιζόμαστε παρέα με τα πλοία του Νταβούτογλου.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)