ΟΙ Στρατηγικές Σχέσεις Ελλάδος - Ισραήλ

Σε αυτό το άρθρο ο γνωστός Έλληνας διεθνολόγος και στρατιωτικός αναλυτής Δόκτωρ Αθανάσιος Δρούγος μιλά για την 'Ελληνο - Ισραηλινή Στρατιωτική και Στρατηγική Συνεργασία και τις προοπτικές για το μέλλον.

Στις διεθνείς εξελίξεις και ενώ πλησιάζουμε την συμπλήρωση δεκαετίας μετά τα τραγικά γεγονότα της 9/11, είναι όσο ποτέ άλλοτε απαραίτητο στην ευρύτερη περιοχή της Μεσογείου, οι Δυτικές χώρες και το Ισραήλ να δούνε τα πράγματα μέσα από μια νέα οπτική γωνία, γιατί οι απειλές εξακολουθούν να είναι ασύμμετρες και να ενδυναμώνονται καθημερινά. Η Δύση αντιμετωπίζει στην περιοχή προβλήματα και απειλές από την μαζική μετακίνηση των πληθυσμών, την δράση εξτρεμιστικών ομάδων, τον Ισλαμικό φονταμενταλισμό,.την διασπορά των Όπλων και υλικών Μαζικής Καταστροφής, τον πολλαπλασιασμό των βαλλιστικών πυραύλων, τις κλιματολογικές συνθήκες,ενώ ιδιαίτερη βαρύτητα έχουν προσλάβει τα θέματα της ενεργειακής ασφάλειας και της προστασίας του κυβερνοχώρου. Για την αντιμετώπισή τους απαιτείται ενισχυμένη πολυμερής(πχ μέσω ΝΑΤΟ), αλλά και διμερής συνεργασία, γιατί τα”πεδία μάχης και οι απειλές” είναι μη-γραμμικού πεδίου και πολλές φορές αόρατες και ιδιότυπες.

Η Ελλάδα και το Ισραήλ είναι χώρες με τεράστια στρατηγική αξία στην Ανατολική Μεσόγειο .Και οι δυο είναι ενταγμένες στη Δύση και έχουν εκτός συνόρων τους υπολογίσιμες κοινότητες που συνδράμουν στις εθνικές θέσεις .Η Ελλάδα αντιμετωπίζει αστάθεια στα βόρεια σύνορά της, ενώ η λαθρομετανάστευση και διάφορες άλλες ασύμμετρες απειλές προκαλούν “πονοκεφάλους” στον εθνικό σχεδιασμό. Συμμετέχει ενεργά σε όλες τις αποστολές του ΝΑΤΟ σε ΚΟΣΟΒΟ-ΑΦΓΑΝΙΣΤΑΝ-ΣΟΜΑΛΙΑ(για την πειρατεία) καθώς και στην επιχείρηση ACTIVE ENDEAVOUR στη Μεσόγειο κατά της τρομοκρατίας(προληπτικά με αεροναυτικές δυνάμεις).

Το Ισραήλ έχει επί δεκαετίες δυναμική παρουσία στην Ανατολική Μεσόγειο και Μέση Ανατολή, ενώ αντιμετωπίζει υπολογίσιμες απειλές που προέρχονται από το θεοκρατικό-”απολιθωμένο” καθεστώς του ΙΡΑΝ(αποτελεί υπαρξιακή απειλή), το οποίο διατηρεί παράνομο στρατιωτικών προδιαγραφών πυρηνικό πρόγραμμα, καθώς και εν εξελίξει πρωτοφανή πυραυλικά προγράμματα, ενώ παράλληλα τα τελευταία χρόνια υπάρχουν ασύμμετρες απειλές και προκλητικές ενέργειες από την ΧΑΜΑΣ(ΓΑΖΑ) ως και ακόμα περισσότερο (κατά τη προσωπική μου εκτίμηση) από την εξτρεμιστική Λιβανέζικη οργάνωση ΧΕΖΜΠΟΛΛΑΧ , που ενεργεί και ως προωθημένη δύναμη για τα συμφέροντα της Τεχεράνης και της Δαμασκού. Το Ισραήλ στα πλαίσια του Μεσογειακού Διαλόγου του ΝΑΤΟ έχει αρχίσει να συνεργάζεται σε πολλούς τομείς με τη Συμμαχία με έμφαση στα μείζονα θέματα όπως εκείνα της αντιμετώπισης της τρομοκρατίας, της διασποράς των Όπλων Μαζικής Καταστροφής, την ανταλλαγή πληροφοριών, τις κοινές ναυτικές ασκήσεις(ΜARITIME INTERDICTION), αλλά και σε αντίστοιχες ανθρωπιστικές/ΕΡΕΥΝΑΣ ΔΙΑΣΩΣΗΣ κλπ.

Ο υπογράφων εκτιμά ότι οι δυο χώρες έχουν πολλά κοινά σημεία ενδιαφέροντος και επί χρόνια θεωρώ ότι θα πρέπει και σε διμερές επίπεδο να προσεγγίσουν ευρύτερα αλλά και εξειδικευμένα η μια την άλλη .Η αστάθεια στην Ανατολική Μεσόγειο, η ενισχυμένη και γεωγραφικά διευρυμένη δράση του τρομοκρατικού δικτύου της AL QAEDA, η προστασία των θαλάσσιων γραμμών επικοινωνίας(SLOCs),η μετακίνηση ύποπτων φορτίων και ατόμων στην περιοχή,τα άλυτα προβλήματα του Κοσόβου , της FYROM, του Λιβάνου, το Παλαιστινιακό και το Κυπριακό,τα προγράμματα χημικών-βιολογικών όπλων της Συρίας,οι περαιτέρω δυνατότητες των βαλλιστικών πυραύλων διαφόρων χωρών(ΙΡΑΝ), οι ενεργειακές ανάγκες, η διαχείριση των υδάτινων πόρων και οι επιπτώσεις από τις περιβαλλοντικές αλλαγές θα πρέπει να προσεγγιστούν και σε διμερή βάση, αφού οι δυο χώρες έχουν Δυτικό προσανατολισμό και ιδιαίτερα σημαντικές επιστημονικές και στρατιωτικές δυνατότητες.

Όσοι θεωρούν ότι οι δυο χώρες -για διαφόρους”περίεργους” και εκ του πονηρού λόγους-δεν μπορούν αν συνεργαστούν, είναι πολύ μακράν της πραγματικότητας .Την ίδια στιγμή η παγκοσμιοποίηση των πραγμάτων, των επικοινωνιών , των μεταφορών και του διαδικτύου ,προσφέρει σημαντικές ευκαιρίες για ενδυνάμωση των επαφών σε πολλούς τομείς, καθώς επίσης και τη δυνατότητα για από κοινού ανοίγματα σε τρίτους. Οι δυο λαοί στην Ανατολική Μεσόγειο έχουν πολλά συγκλίνοντα σημεία και μπορούν να συνδράμουν σε καινοτόμες επιλογές. Δεν θα επικεντρωθώ σε άλλους τομείς, αλλά θα σταθώ σε αυτούς της ΑΜΥΝΑΣ-ΑΣΦΑΛΕΙΑΣ-ΚΑΤΑΠΟΛΕΝΗΣΗ ΤΗΣ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑΣ, που είναι ζωτικής σημασίας στην δύσκολη χρονική περίοδο που διανύουμε. Θα παραθέσω μάλιστα σειρά προσωπικών προτάσεων, ενώ παράλληλα γνωρίζω ότι σημαντικά στελέχη των Ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων επιθυμούν την περαιτέρω συνεργασία με την Ισραηλινή πλευρά.

Στον τομέα της ΑΜΥΝΑΣ οι δυο χώρες θα μπορούσαν αν συνεργαστούν στα εξής:
*Κοινές αεροναυτικές ασκήσεις στην Ανατολική Μεσόγειο με έμφαση στις σύγχρονες δια κλαδικές επιχειρήσεις .Αμοιβαίες επισκέψεις πλοίων σε λιμάνια(ΠΕΙΡΑΙΑΣ-ΧΑΪΦΑ) ως και πολεμικών μοιρών. Έμφαση σε θέματα συνεργασίας σε υποβρύχια-ταχέα σκάφη-υδρογραφικά-Ειδικές Δυνάμεις του Ναυτικού-Έρευνα/Διάσωση-Ανταλλαγή αξιωματικών(σπουδαστών) στις Σχολές Επιτελών των Ενόπλων Δυνάμεων. Συνεργασία σε ζητήματα κυβερνοπολέμου.
*Συνεργασία σε εξοπλιστικά προγράμματα με έμφαση στην αντιπυραυλική άμυνα,στην διασυνοριακή ασφάλεια,στον ηλεκτρονικό πόλεμο,στην αντιμετώπιση ασύμμετρων απειλών,καθώς και στα θέματα εναέριας επιτήρησης-αναγνώρισης (όπου το Ισραήλ έχει τεράστια εμπειρία με την τεχνολογία και χρήση των DRONES/UAVs),
*Συνεργασία σε θέματα Στρατιωτικών Πληροφοριών/παρουσίας Ισραηλινών αξιωματικών στο Πολυεθνικό Σχολείο για τις Αποστολές Υποστήριξης της Ειρήνης(ΚΙΛΚΙΣ) .Επίσης το Ισραήλ(εφ όσον το επιθυμεί) θα μπορούσε (και εντός συνεργασιακού πλαισίου ΝΑΤΟ) να κάνει χρήση του NAMFI-ΠΕΔΙΟ ΒΟΛΗΣ ΚΡΗΤΗΣ/ΧΑΝΙΑ.
*Συμμετοχή του Ισραήλ στις δραστηριότητες του NMIOTC/ΚΕΝΤΡΟ ΝΑΥΤΙΚΗΣ ΑΠΟΤΡΟΠΗΣ/στα πλαίσια των πολύ διευρυμένων δραστηριοτήτων του Κέντρου(που έχει ΝΑΤΟΪΚΕΣ προεκτάσεις και σχέσεις) και επικεντρώνεται στα ζητήματα MARITIME INTERDICTION.
*Το Ισραήλ έχει ευρύτατες εμπειρίες και εξειδίκευση σε θέματα αντιμετώπισης φυσικών καταστροφών(πυρκαγιές-σεισμοί/πρόσφατα στην ΑΪΤΗ-κλπ).Πέραν της συνεργασίας σε θέματα εσωτερικής ασφάλειας, πολλά θα μπορούσαν να γίνουν στο κρίσιμο τομέα της Στρατιωτικής Ιατρικής-Νοσηλευτικής.
*Η Ελλάδα από την πλευρά της θα μπορούσε να είναι πιο κινητική στην προώθηση των επαφών του Ισραήλ με το ΝΑΤΟ(πχ με τα Στρατηγεία της Συμμαχίας, αλλά πιο πολύ με τα διάφορα CENTERS OF EXCELLENCE).
*Σύσταση υψηλόβαθμης διμερούς στρατιωτικής επιτροπής , η οποία θα συνέρχεται σε ετήσια βάση και θα ανανεώνει-επιβλέπει τη διμερή συνεργασία.

Στο Τομέα Ασφάλειας/αντιτρομοκρατίας οι δυο χώρες θα μπορούσαν να συνεργαστούν σε θέματα ανάλυσης τρομοκρατικών δικτύων και ομάδων, στον τομέα της ανταλλαγής πληροφοριών για ασύμμετρους εχθρούς, σε νέες τεχνολογίες για τις αντιτρομοκρατικές δυνάμεις,στην από κοινού λήψη μέτρων για την αντιμετώπιση της πυρηνικής-χημικής και βιολογικής τρομοκρατίας, καθώς και στη περαιτέρω υλοποίηση των όσων προβλέπουν το PROLIFERATION SECURITY INITIATIVE,ως και γνωστές και σημαντικής εμβέλειας αποφάσεις του ΣΑ/ΟΗΕ(όπως είναι η 1540).Τα Υπουργεία Εσωτερικών και οι αρμόδιες μυστικές υπηρεσίες θα μπορούσαν να θέσουν σειρά θεμάτων, επί των οποίων κατ αρχήν θα εξετάζονταν η διμερής συνεργασία.

Οι προοπτικές που υπάρχουν για μια καθολική αναβάθμιση των διμερών σχέσεων είναι αρκετές και ενδιαφέρουσες. Οι δυο χώρες μέσα σε ένα ομιχλώδες διεθνές και περιφερειακό περιβάλλον, έχουν τις δυνατότητες (χωρίς να μειώνουν ή εξασθενούν άλλους δεσμούς) να έρθουν πολύ κοντά .Τρέχουσες τάσεις στις διεθνείς σχέσεις, στον πόλεμο κατά του παγκόσμιου εξτρεμισμού,η ευρύτατη χρήση που γίνεται των θαλασσίων περιοχών,και η πολυποικιλία των κινδύνων και απειλών, απαιτούν ενισχυμένες συγκλίσεις των δυο χωρών. Ασφαλώς χρειάζεται πολιτική βούληση και διευρυμένο πνεύμα κατανόησης των σύγχρονων ζητημάτων, σε μια εποχή που αναμένονται καταλυτικές αλλαγές και μεταπτώσεις.


* Ο υπογράφων ασχολείται επί 20ετία με τα θέματα του ΝΑΤΟ-ΜΕΣΗΣ ΑΝΑΤΟΛΗΣ-ΑΦΡΙΚΗΣ. Είναι ο ιδιοκτήτης του SITE :www.drougos.gr

Ξάδελφος του Σαρκοζί ο νέος πρόεδρος

Ξάδελφος του Σαρκοζί ο νέος πρόεδρος
Ο Σεφαραδίτης κ. Δαυίδ Σαλτιέλ καλείται να αντιμετωπίσει τη συρρίκνωση του πληθυσμού των ελλήνων εβραίων
ΡΕΠΟΡΤΑΖ ΜΑΡΙΑ ΑΝΤΩΝΙΑΔΟΥ | Τρίτη 2 Φεβρουαρίου 2010


Oι έλληνες εβραίοι εξέλεξαν πρόεδρο του Κεντρικού Ισραηλιτικού Συμβουλίου (ΚΙΣ) τον κ. Δαυίδ Σαλτιέλ, ξάδελφο εξ αγχιστείας του γάλλου προέδρου Νικολά Σαρκοζί. Ο κ. Σαλτιέλ είναι ο πρώτος έλληνας εβραίος πρόεδρος της Κοινότητας Θεσσαλονίκης, της πάλαι ποτέ «Μητέρας του Ισραήλ»- Μadre d΄ Ιsrael-, που καταλαμβάνει την κορυφαία θέση του Ισραηλιτικού Συμβουλίου μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και το Ολοκαύτωμα, στο οποίο έχασαν τη ζωή τους 50.000 εβραίοι της συμπρωτεύουσας.

Γεννημένος στην Αθήνα δύο χρόνια μετά τον τερματισμό του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, ο κ. Σαλτιέλ μεγάλωσε στη Θεσσαλονίκη. Πρόκειται, λέγεται, για έναν επιχειρηματία ο οποίος συνεχίζει τη μακραίωνη παράδοση των εμπόρων των Βαλκανίων που είχαν δημιουργήσει οι Σαλτιέλ και οι Μαλλάχ της Θεσσαλονίκης. Οι Μαλλάχ ανήκουν σε μία από τις ιστορικότερες οικογένειες της «Μητέρας του Ισραήλ», από την οποία προήλθαν ακόμη και γερουσιαστές του κόμματος του Ελ. Βενιζέλου. Από τους Μαλλάχ κατάγεται και ο γάλλος πρόεδρος.

Οι κκ. Σαρκοζί και Σαλτιέλ γνωρίζονται πολύ καλά, λένε φίλοι της οικογένειας από τη Θεσσαλονίκη, αφού, όπως προσθέτουν, ο γάλλος πρόεδρος είναι τρίτος εξάδελφος της συζύγου του νέου προέδρου του ΚΙΣ, της κυρίας Λουκίας Μαλλάχ. Μάλιστα όταν ο κ. Σαρκοζί ως υπουργός Εσωτερικών επισκέφθηκε την Αθήνα, είχε συνάντηση με τα μέλη της οικογένειας Μαλλάχ- Σαλτιέλ- Λεβί, την οποία γνώρισε από κοντά. Είχαν γνωριστεί τη δεκαετία του ΄70, όταν βρέθηκε μία και μόνη φορά στη Θεσσαλονίκη, την πατρίδα του παππού του, και συνάντησε τον πατέρα της κυρίας Σαλτιέλ, Νίκο Σολομών Μαλλάχ.

Ο Σεφαραδίτης κ. Δαυίδ Σαλτιέλ εξελέγη πρόεδρος του ΚΙΣ τα ξημερώματα της Κυριακής καθώς ο νόμος ίδρυσής του, το 1945, δεν επέτρεπε την παράταση της θητείας τού επί 12 χρόνια προέδρου και Ρωμανιώτη την καταγωγή κ. Μωυσή Κωνσταντίνη.

Οπως τονίζει στο «Βήμα» ο κ. Κωνσταντίνης, ο διάδοχός του εκ των πραγμάτων έχει να αντιμετωπίσει δύο σοβαρά προβλήματα. Πρόκειται για τον αντισημιτισμό που έχει αρχίσει να διαμορφώνεται στη χώρα αλλά και την αφομοίωση και συρρίκνωση του πληθυσμού των ελλήνων εβραίων. Και ενδεικτική των προβλημάτων που προκαλεί η συρρίκνωση είναι και η έλλειψη ραβίνων. Μάλιστα η Κοινότητα της Θεσσαλονίκης στην προσπάθεια ανεύρεσης θρησκευτικού λειτουργού απευθύνθηκε στο Ισραήλ από όπου προέρχεται ο νέος ραβίνος της, ενώ στην Αθήνα οι δύο ραβίνοι είναι μεγάλη σε ηλικία. Οι Σεφαραδίτες, οι Ρωμανιώτες και οι Ασκεναζί
Οι Σεφαραδίτες, οι Ρωμανιώτες και οι Ασκεναζί είναι οι τρεις «ομάδες» από τις οποίες προέρχονται οι έλληνες εβραίοι.

Σεφαραδίτες είναι οι απόγονοι των εβραίων που ζούσαν στις χώρες της Ιβηρικής Χερσονήσου και εκδιώχθηκαν το 1492 από τον Φερδινάνδο και την Ισαβέλλα της Ισπανίας και το 1493 από τον Μανιουέλ της Πορτογαλίας και εγκαταστάθηκαν στα τότε εδάφη της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και ιδιαίτερα στη Θεσσαλονίκη. Η διάλεκτος που μιλούν είναι εβραιοϊσπανική.

Οι Ρωμανιώτες είναι οι πρώτοι εβραίοι οι οποίοι εγκαταστάθηκαν στον ελλαδικό χώρο κατά τους αρχαίους χρόνους και τη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία. Οι Ρωμανιώτες έγραφαν στα ελληνικά χρησιμοποιώντας το εβραϊκό αλφάβητο. Σε αυτούς κήρυξε τον χριστιανισμό ο Απόστολος των Εθνών Παύλος στους Φιλίππους, στη Θεσσαλονίκη, στη Βέροια και στην Κόρινθο.

Στη χώρα μας υπάρχουν και ορισμένοι Ασκεναζί, δηλαδή εβραίοι που προέρχονται από τις χώρες της Βόρειας και Ανατολικής Ευρώπης όπου μετανάστευσαν όταν οι Ρωμαίοι αυτοκράτορες ισοπέδωσαν το Ισραήλ. Μιλούν τα λεγόμενα γίντις, δηλαδή ένα ιδίωμα μεσαιωνικής γερμανικής γλώσσας με στοιχεία της εβραϊκής και δάνεια από τις γλώσσες των χωρών όπου ζουν. Στην Ελλάδα οι Ασκεναζί αφομοιώθηκαν στη συντριπτική πλειονότητά τους από τους Ρωμανιώτες.

Ο κρότος της απάθειας

Ο κρότος της απάθειας
ΝΙΚΟΣ ΜΠΑΚΟΥΝΑΚΗΣ | Παρασκευή 29 Ιανουαρίου 2010

Δύο φορές έκαψαν την ιστορική συναγωγή των Χανίων Ετς Χαΐμ (χρονολογείται από τον 14ο αιώνα), αλλά ουδείς από τους περίοικους της παλαιάς πόλης των Χανίων είδε και άκουσε τίποτε. Αν δεν ήταν δύο «ξένοι», ένας Αλβανός και ένας Μαροκινός, να ειδοποιήσουν την Πυροσβεστική, αυτό το μνημείο της πολιτιστικής κληρονομιάς μας θα είχε εξαφανιστεί από τον χάρτη της κρητικής πόλης- παρ΄ ότι η φωτιά κατέστρεψε σημαντικές συλλογές σπάνιων βιβλίων και ιστορικών αντικειμένων.

Μέρα μεσημέρι, χθες, άγνωστοι (εντός και εκτός εισαγωγικών) ανέβηκαν τους πέντε ορόφους της πολυκατοικίας της κεντρικότατης και αστυνομικοσύχναστης οδού Ακαδημίας και τοποθέτησαν εμπρηστικό μηχανισμό με τέσσερα γκαζάκια στο γραφείο του πρώην πρωθυπουργού Κώστα Σημίτη. Κανένας δεν είδε, κανένας δεν άκουσε τίποτε, κανένας δεν ρώτησε.

«Η δράση των πολιτών ως προϋπόθεση της δημοκρατίας» ήταν ένα από τα αγαπημένα θέματα του πιο πολιτικού, ίσως, αμερικανού ιστορικού και ακτιβιστή, του Χάουαρντ Ζιν, που πέθανε προχθές. Αλλά στις περιπτώσεις που αναφέραμε, καθώς και σε άλλες που θα μπορούσαμε να αναφέρουμε, ο κανόνας δεν είναι η δράση των πολιτών, είναι η απάθεια. Δεν ξέρω αν υπάρχουν έρευνες που να τεκμηριώνουν την απάθεια αυτή, αλλά εμπειρικά είναι ορατή- και μάλιστα διά γυμνού οφθαλμού- και, το κυριότερο, επικίνδυνη. Γιατί αυτή η απάθεια οδηγεί στην ανοχή και, ακόμη περισσότερο, στην αποδοχή ως καθημερινών και επομένως τετριμμένων πρακτικών της βίας, του ρατσισμού, της μισαλλοδοξίας. Η Ιστορία μάς έχει διδάξει ότι δεν υπάρχει πιο ύπουλος εχθρός για τις δημοκρατίες από τη στάση απέναντι στη βία ως μιας κοινότοπης κατάστασης.

Δεν είναι τυχαίο ότι όσοι αντιδρούν τα τελευταία χρόνια το κάνουν είτε για να εκβιάσουν είτε για να βιά-σουν. Η επικαιρότητα εικονογραφεί εξαιρετικά αυτό το δίπολο. Δεν χρειάζεται να απαριθμήσουμε παραδείγματα. Ζούμε καθημερινά μέσα στα παραδείγματα αυτά. Υπάρχουν δημοκρατικά αντανακλαστικά, όπως θέλουμε να πιστεύουμε; Και εφόσον υπάρχουν, σε τι είδους βαριά ύπνωση έχουν περιπέσει;

Αλλά το θέμα δεν είναι μόνο η δράση των πολιτών. Πολύ περισσότερο η αυθόρμητη δράση. Από τη στιγμή μάλιστα που η οργανωμένη κοινωνία, ιδίως τα κόμματα κινητοποιούνται μόνο μέσα σε στενά κομματικά πλαίσια διεκδικήσεων και συγκυριακών συσχετισμών, η απάθεια αρχίζει πλέον να γίνεται... θεσμική. Απαθής κοινωνία, αλλά και απαθείς θεσμοί. Πέρα από τη μη δράση, όμως, υπάρχει και το ζήτημα της εκτόνωσης αυτού του ανομολόγητου, αλλά υπαρκτού αισθήματος δυσφορίας. Πώς εκτονώνεται όλη αυτή η δυσαρέσκεια και η δυσανεξία; Μήπως μπροστά στο δελτίο ειδήσεων των οκτώ και στα παράθυρα της δημοσιογραφίας των ισχυρισμών;