Conference of Presidents of Major American Jewish Organizations | PM's Speech

Τώρα σειρά έχει η Δυτική Όχθη;

Αν η κυβέρνηση του Ισραήλ και τα λόμπυ της στη Ουάσιγκτον φερθούν λογικά, θα πρέπει να σχεδιάσουν την άμεση αποχώρηση τους από τις κατεχόμενες περιοχές, ενθαρρύνοντας τη δημιουργία ενός παλαιστινιακού κράτους στη Δυτική Όχθη, στη Γάζα και στην Ανατολική Ιερουσαλήμ.

Πρέπει να αντιληφτούν πως η αραβική εξέγερση δεν θα σταματήσει στα σύνορα της Δυτικής Όχθης, ειδικά όταν η κατοχή της ενώνει όλους τους Άραβες και τους Μουσουλμάνους εναντίον τους.

Όσο για τους Παλαιστίνιους, αυτοί παρακολουθούν τις επαναστατικές εξελίξεις με χαρά, αλλά και με ταπείνωση. Οι υπόλοιποι Άραβες απελευθερώνονται από τοπικούς τυράννους, ενώ οι ίδιοι παραμένουν υπό ξένη κατοχή, που γίνεται όλο και πιο δυσβάσταχτη, ειδικά στην Ανατολική Ιερουσαλήμ. Και ενώ οι υπόλοιποι Άραβες πανηγυρίζουν, οι ίδιοι παραμένουν θύματα.

Αυτή η κατάσταση δεν θα διαρκέσει πολύ. Οι Παλαιστίνιοι θα επαναστατήσουν, αλλά θα πρέπει οι ίδιοι οι Ισραηλινοί να αποφασίσουν το πώς θα καταλήξει η όλη ιστορία. Αυτό προϋποθέτει, οι Ισραηλινοί να αποδεχτούν τους όρους των Αράβων, και του ΟΗΕ, για τις κατεχόμενες περιοχές. Αλλιώς θα συνεχιστεί η ίδια μη βιώσιμη αδιέξοδη κατάσταση.

Το Ισραήλ μπορεί επίσης να περιμένει την αναπόφευκτη έκρηξη, νομίζοντας ότι μπορεί να τη συγκρατήσει, και αγνοώντας πως τα όπλα που διαθέτει για χρήση εναντίον εισβολέων δεν μπορούν να χρησιμοποιηθούν εναντίον πληθυσμών αμάχων υπό κατοχή. Και αυτό είναι ιδιαίτερα σημαντικό σε μια εποχή που κυριαρχούν τα Al Jazeera, Twitter, Facebook, κλπ.

Οι δεξιοί Ισραηλινοί και τα λόμπυ τους στην Αμερική ισχυρίζονται πως είναι αδύνατο να εγκαταλείψουν τη Δυτική Όχθη, θυμίζοντας τη περίπτωση της Γάζας. Εκεί, μόλις αποχώρησαν, δέχθηκαν επιθέσεις από παραστρατιωτικούς που ανέλαβαν τον έλεγχο. Έχουν δίκιο, και κάτι τέτοιο μπορεί να συμβεί και πάλι αν η ισραηλινή κατοχή τερματιστεί εξαιτίας κάποιας λαϊκής εξέγερσης. Όμως η Γάζα αποτελεί σχετικό προηγούμενο, μόνο εφόσον το Ισραήλ αποχωρήσει χωρίς να διαπραγματευτεί τους όρους της αποχώρησης. Έφυγε από τη Γάζα μόνο όταν το κόστος της κατοχής είχε γίνει πολύ μεγάλο. Και αντί να διαπραγματευτεί, το Ισραήλ απλά αποχώρησε.

Σε μια επίδειξη τρομερής αλαζονείας, ο Ariel Sharon απεχώρησε μονομερώς. Αρνήθηκε να συνεννοηθεί με τον πρόεδρο Mahmoud Abbas, και ούτε καν ενημέρωσε την παλαιστινιακή αρχή. Αν το είχε κάνει, μπορεί να μην ακολουθούσε το χάος που ακολούθησε. Ο Sharon λειτούργησε περιφρονητικά, σαν το Ισραήλ να ήταν το Βέλγιο του 19^ου αιώνα, και η Παλαιστίνη το Κονγκό.

Η σημερινή ηγεσία του Ισραήλ, θα πρέπει να είναι τρελή για να επαναλάβει κάτι παρόμοιο. Αλλά αυτό θα γίνει αν το Ισραήλ εξαναγκαστεί να αποχωρήσει, αντί να διαπραγματευτεί εκ των προτέρων.

Τι περιμένει λοιπόν το Ισραήλ; Βλέποντας τη κατάσταση που επικρατεί στη περιοχή, δεν καταλαβαίνει ότι η κατοχή είναι προσωρινής μόνο διάρκειας; Περιφρονεί τόσο πολύ τους Παλαιστίνιους που δεν τους θεωρεί ικανούς να επαναλάβουν αυτά που έκαναν οι Τυνήσιοι, οι Αιγύπτιοι, και οι Λίβυοι; Ή μήπως ο Netanyahu βασίζεται στη βοήθεια της Αμερικής όταν συμβεί το αναπόφευκτο; Αυτό είναι μεγάλο λάθος. Άλλο να στηρίζει η Αμερική τις ισραηλινές θέσεις εξαιτίας των λόμπυ, και άλλο να νομίζει κανείς ότι η Αμερική έχει τη δυνατότητα να διατηρεί επ άπειρον την ισραηλινή κατοχή της Δυτικής Όχθης.

Και εν πάση περιπτώσει, είναι πολύ αμφίβολο αν οι Παλαιστίνιου νοιάζονται πλέον για το τι σκέπτεται η Ουάσιγκτον. Όλα εξαρτώνται από το ίδιο το Ισραήλ. Θα πρέπει να βάλει τέρμα στη κατοχή, με όρους που θα συμφωνηθούν με τους Παλαιστίνιους, και όχι να αφήσει τα πράγματα να εξελιχθούν με βία, η οποία θα μπορούσε μακροπρόθεσμα να απειλήσει το ίδιο το κράτος του Ισραήλ.

Γιατί όμως δεν τα καταλαβαίνει όλα αυτά το Ισραήλ; Μήπως οι φανατικοί και οι θρησκολάγνοι έχουν αποφασίσει πως καλύτερα να μην υπάρχει Ισραήλ παρά να υπάρχει κουτσουρεμένο χωρίς της Δυτική Όχθη και τους οικισμούς; Αυτό όμως είναι πραγματική τρέλα.

Του MJ Rosenberg

S.A-Foreign Policy Matters,

Ουαί υμίν υποκριταί ΜΜΕ και κόμματα.

23.2.2011.
Ζαν Κοέν

Εδώ και 2 βδομάδες γίνεται το viens voir που λένε και οι φίλοι μας οι Γάλλοι και επί το ελληνικότερο «το έλα να δεις».

Μέχρι τη στιγμή που γράφεται αυτό το πόνημα έχουν πεθάνει 300 άτομα σύμφωνα με το Al Jazeera, 61 μόνο χθες Δευτέρα (22.2.2011) σε μια πόλη μόνο. Μαχητικά αεροπλάνα βομβαρδίζουν και σκοτώνουν άμαχο πληθυσμό. Πρέσβεις της χώρας καθώς και στρατιωτικοί ζητούν πολιτικό άσυλο στην Ευρώπη. Και όπως είναι φυσικό στην Μέση Ανατολή η κυβέρνηση λέει πως πολεμάει τρομοκράτες.

Που γίνονται όλα αυτά; Όχι στα κατεχόμενα από το Ισραήλ Παλαιστινιακά εδάφη, και πως το ξέρω;

Απλά. Διότι αν γινόντουσαν στο Ισραήλ το ΚΚΕ θα έκανε κάθε μέρα διαδηλώσεις μπροστά από την Ισραηλινή πρεσβεία εναντίον των «δολοφόνων».

Ο Τσίπρας και το club του θα έφερναν παλαιστίνιους από όπου μπορούσε στην Ελλάδα για να δείξει το αίσχος των Ισραηλινών.

Το ΠΑΣΟΚ θα τους έλεγε Ναζί ενώ η ΝΔ θα ζήταγε συζήτηση προ ημερησίας διατάξεως.

Τέλος ο μέγας ανθρωπιστής Καρατζαφέρης θα μας έλεγε ότι είναι «ευρέως γνωστό ότι οι Εβραίοι μυρίζουν αίμα».

Τα διάφορα δε σωματεία ΑΔΕΔΥ, ΓΣΕΕ, Τεχνικό Επιμελητήριο, κλπ θα έκαναν τηλεμαραθώνιο για να μαζέψουν λεφτά για ανύπαρκτο Χριστιανικό νοσοκομείο.

Αφού όλα αυτά δεν έγιναν, και οι παραπάνω φορείς, κόμματα και ΜΜΕ, κάνουν τη πάπια μάλλον σε κάποια Αραβική χώρα συμβαίνουν αυτά. Και όντως έτσι είναι. Αυτά συμβαίνουν στη χώρα του αδελφού μας Καντάφι στη Λιβύη. Και εδώ στην Ελλάδα δεν κουνιέται φύλο.

Θα μου πείτε τι να πουν, ότι η Ελλάδα ανέκαθεν είχε αγαθές σχέσεις με άραβες δικτάτορες; Ότι ειδικά ο Καντάφι ήταν το χαϊδεμένο παιδί των Ελλήνων «προοδευτικών» μόνο και μόνο διότι μέσα στη τρέλα του ήταν εναντίων των Αμερικανών; Ότι όταν έριξε το αεροπλάνο της Pan-Am πάνω από το Λόκερμπι της Σκωτίας στις 21 Δεκεμβρίου του 1988 σκοτώνοντας 270 άτομα κανείς μα κανείς δεν είπε κουβέντα;

Σαν δεν ντρέπονται όλοι τους με την επιλεκτική τους συνείδηση. Εδώ σύμφωνα με τον αναπληρωτή πρεσβευτή της Λιβύης στον ΟΗΕ, Ibrahim Dabbashi, στη χώρα του γίνεται «γενοκτονία» και εδώ όλοι σιωπούν.

Και δεν είναι η πρώτη φορά φυσικά. Θυμάστε τον άλλον αδελφό Σαντάμ Χουσεΐν του Ιράκ που όταν βομβάρδισε τους κούρδους υπηκόους του με χημικά σκοτώνοντας 50.000 ανθρώπους στην Ελλάδα δεν ακούσαμε γκιχ; Ή όταν ο αδελφός Άσαντ της Συρίας έσφαξε 20.000 κόσμο στη πόλη Χαμά το 1982 κανείς δεν είπε κουβέντα.

Που είναι σήμερα το ΚΚΕ να βγάλει μια ανακοίνωση εναντίον της σφαγής αντί να βγάζει το σκασμό;

Που είναι ο λαλίστατος Τσίπρας να πει κάτι αντί να τηρεί σιγή ιχθύος;

Που είναι όλες οι «προοδευτικές» δυνάμεις όπως ο (κατά δική του ομολογία στο High Channel) αντισημίτης, Θεοδωράκης να καταδικάσει τις σφαγές;

Που είναι ο Καμπανέλλης να απαγορεύσει να ακούγεται το έργο του στη Λιβύη;

Όχι μόνο την κάνουν με ελαφρά πηδηματάκια αλλά προσπαθούν να βγάλουν και την ουρά τους απέξω.

Χθες στην πρωινή εκπομπή «Κοινωνία Ώρα Μega», όπου οι Οικονομέας - Καμπουράκης δεν χαρίζουν κάστανα σε κανέναν, όταν ανέφεραν τη φράση «Αδελφός Καντάφι» ο κύριος Παναγιώτης Παναγιώτου, είπε πως το ΚΚΕ δεν τον απεκάλεσε ποτέ Αδελφό τον Καντάφι. Έχετε δίκιο αγαπητέ συνάδελφε εκεί ήταν το πρόβλημα ότι το ΚΚΕ δεν το απεκάλεσε αδελφό τον Καντάφι και όχι ότι μέχρι τώρα δεν έχει πει τίποτα. Θα μου πείτε πως αυτό δεν συμβαίνει μόνο στην Ελλάδα.

Σωστά. Η ανακοίνωση του Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ θεωρήθηκε αστεία από τον αναπληρωτή Πρέσβη της Λιβύης στο ΟΗΕ. Η ανακοίνωση του Αραβικού Συνδέσμου, του οποίου όλα τα μέλη του είναι δικτατορικά καθεστώτα, ήταν της πλάκας, ενώ ο Οργανισμός Αφρικανικών Κρατών δεν συνήλθε καν για το θέμα. Όσο για την επιτροπή Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του ΟΗΕ της οποίας και η Λιβύη είναι μέλος απεφάσισε μετά από 2 βδομάδες σφαγών να συνέλθει την ερχόμενη Παρασκευή.

Ως εκ τούτου συμφωνώ απόλυτα ότι συμβαίνει και αλλού, το να κάνουν την πάπια όταν δεν είναι το Ισραήλ ανακατεμένο.

Αλλά ξέρετε κάτι, ποσώς με ενδιαφέρει διότι εγώ ζω στην Ελλάδα, σε μία Δυτικό-Ευρωπαϊκή δημοκρατική χώρα, με πανάρχαιο πολιτισμό και γι΄αυτό έχω άλλες απαιτήσεις από την χώρα μου.

Ειδικότερα έχω την απαίτηση να μην έχει ΕΠΙΛΕΚΤΙΚΗ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ, διότι η παραβίαση ανθρωπίνων δικαιωμάτων είναι παντού και πάντα ίδια και καταδικαστέα.

Διότι ο έχων ΕΠΙΛΕΚΤΙΚΗ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ επαληθεύει για μία ακόμα φορά τα λόγια του Εβραίου Ραβίνου Γεοσούα Μπεν Γιοσέφ ( ή γνωστότερος ως Χριστός) Ουαί υμίν υποκριταί.

Anti-Semitism flares in Greece

Greece, more than many European nations, continues to wrestle with strong anti-Jewish feelings। Such sentiments have been revived amid the angst and anger of the Greek economic crisis.

Nearly 70 years later, Athens, one of the last European capitals to commemorate those who perished at the hands of Nazi forces, finally has a Holocaust memorial.

But since its dedication in May, synagogues have been targeted, Jewish cemeteries desecrated, Holocaust monuments elsewhere in Greece vandalized and the Jewish Museum of Greece, in the capital, defaced with swastikas. What's more, an alarming chunk of Athenians in November supported the election of a neo-Nazi candidate to the capital's city council.

The ocher-colored marble sculpture in the shape of a broken-up Star of David, its triangular tips dismembered, points toward the 29 Greek cities from which at least 60,000 Jews were gathered and deported to the Auschwitz and Treblinka extermination camps between 1943 and 1944.

The deaths of these victims are memorialized amid striking serenity. Set within a patch of olive and almond trees, and its pieces embedded alongside an herb garden of lavender, marjoram and thyme, the sculpture symbolizes survival and healing. Or is supposed to.

Although anti-Semitism is an old and shameful part of Europe's history, Greece, more than many European nations, continues to wrestle with strong anti-Jewish feelings.

Such sentiments have been revived amid the angst and anger of the Greek economic crisis.

"We've always been under siege by fanatics and far-right political movements here," said David Saltiel, president of the Central Jewish Board of Greece, which represents the country's 6,000 Jews. "The fear now is that anti-Semitism will get worse with the financial crisis."

Well into the nation's worst recession in 17 years, the government in Athens was thrown a bailout lifeline of $146 billion by the European Union and International Monetary Fund last year in exchange for draconian reforms and cost-cutting measures designed to slash the country's yawning budget deficit, equal to 15.4% of gross domestic product.

The measures are thought to be responsible for a surge in hate crimes against minorities by Greeks venting rage over rising unemployment and immigration.

Strapped for cash, the Socialist government has been aggressively wooing rich sovereign investors, tapping into deep pockets in China, Qatar, Saudi Arabia and, now, Israel.

This month, scores of Jewish American leaders arrived in Athens to advance Israel's revived relations with Greece, but not all here were happy to see yarmulkes on Greek streets, much less in the offices of senior politicians, including the country's president.

"We're in danger!" warned renowned composer Mikis Theodorakis, who in the course of a television interview openly conceded that he was an anti-Semite. "Zionism and it leaders are here, meeting in our country!

"This is no laughing matter," he railed, berating Zionism and its "control over America and the banking system that Greece is now a victim of."

Such beliefs aren't new. Nor are they just Greek.

What's different in Greece is the level of tolerance for anti-Semitism.

"There is zip, zilch, zero reaction to any semblance of anti-Semitism," said human rights activist Panayotes Dimitras, "leaving the door wide-open for extremists to come in and exploit this phobic society, more so now, in this time of crisis."

Some critics fault the country's Jewish organizations for shunning quick public reaction to attacks; others point to the attitude of some church prelates and to Greece's failure to come to terms with its once-multicultural identity and harrowing past.

"Whatever the cause," said Anna Stai of the Anti-Nazi Initiative, "Greece can no longer sit in denial about its anti-Jewish feelings. It's dangerous."

Take the case of Konstantinos Plevris.

A self-avowed anti-Semite and Holocaust denier, the 70-year-old lawyer was sentenced to 14 months in prison in 2007 for inciting racial hatred with his book "Jews: The Whole Truth." In 2009, the decision was overturned, and a year later, the Supreme Court upheld Plevris' acquittal, arguing that his "scientific work" did not target the Jews as a race or religion but, rather, their "conspiratorial pursuit of global domination," according to a copy of the 2010 decision.

World Jewish organizations kicked up a storm in protest, but in Athens, mainstream news media offered scant coverage of the ruling and the government remained silent.

Two weeks ago, Stai and other members of the Anti-Nazi Initiative traveled to Brussels to lobby for support from European lawmakers.

"There is such a strong undercurrent of anti-Jewish feeling in Greece," said Dimitras, the human rights activist, "that any hope of drawing attention to the problem must now come from outside pressure."

Others say there is still hope within.

"We're at a turning point as a society today," said Zanet I. Battinou, standing before a scale model of the Holocaust memorial showcased at the Jewish Museum of Greece, which she directs. "If we found the courage to take on responsibility for the financial mess we find ourselves in today, then we can take responsibility in facing down one of our worst traits."

If anything, she quips, "we're running out of scapegoats."

Carassava is a special correspondent.

Copyright © 2011, Los Angeles Times

POST-ISLAMIC REVOLUTION

POST-ISLAMIC REVOLUTION

By Olivier Roy

In trying to interpret the grass-roots revolts in Egypt and elsewhere across North Africa, European public opinion views the situation with a mindset that is 30 years old – essentially based on the Islamic revolution in Iran. So Europeans are now expecting to see Islamist movements – in this case, the Muslim Brotherhood and its offshoots in neighboring areas – emerge at the head of these current revolts or at least waiting in ambush to seize power from them. People with these expectations have been surprised and worried by the Muslim Brotherhood’s low profile and pragmatism so far. What are the Islamists up to?

Actually, if you look at the people who launched these revolts, it is clear that they represent a “post-Islamist generation.” For this generation, the great revolutionary movements of the 1970s and 1980s are history -- something that mattered to their parents but not to them. This new generation is not interested in ideology, A their slogans are pragmatic and very concrete (like “erhal,” the Arabic word for “get out”). They do not invoke Islam like the older generation did in Algeria in the late 1980s. What they mainly express is rejection of corrupt dictatorships and the demand for democracy. Of course, this battle-cry does not mean that the demonstrators are demanding secularism. It does signify that they do not see Islam as a political ideology that can bring offer a better system for their societies. So the young generations are operating with the idea of a secular political arena. The same change is true for other ideologies: the younger generations are patriotic (as shown by the flag-waving) but they are not nationalistic. Even more surprisingly, they are not listening to conspiracy theories: they are not blaming the U.S. or Israel for what is wrong in the Arab world. (In Tunisia, they are even not blaming France for their problems despite the fact that Paris supported Ben Ali [the now-overthrown Tunisian leader] right to the end. Even “Arab nationalism” had disappeared from the slogans in the street, even though the existence of a “pan-Arab” political ethos can be seen in the copy-cat contagion that spurred Egyptians and Yemenis to revolt in the wake of events in Tunisia.

This generation of young Muslims has a mentality that wants pluralism – probably because they are also more individualistic. Statistics show that this generation is better educated than the previous one, is more inclined to live in a nuclear family in the place of the old extended one, and has fewer children; but at the same time these young people are more likely to be jobless and to feel that they have been slipping down the social ladder. This generation is better informed, and often has access to modern technology enabling individuals to connect with each other via digital networks instead of via political parties (which are banned anyway). These young people also know that the Islamist regimes have become dictatorships. They are not fascinated by Iran or Saudi Arabia. The protesters in Egypt are exactly the same kind of people who rose up against Ahmadinejad in Iran. (The Iranian regime is putting out propaganda pretending to support the Egyptian revolt, but in fact this only amounts to getting back at Mubarak.) The new revolutionaries are perhaps practicing or even devout Muslims, but they separate their religious faith from their political agenda. In that sense, it is a “secular” movement that separates religion from politics. Religious practice has become an individual act.

What we see are people whose demands are focused mainly on dignity, on “respect” – a motto that emerged in Algeria in the late 1990s. Protestors are making demands in the name of universal human values. But what is important is that today people are demanding democracy as a right that is no longer something imported from the West. That is what makes it so crucially different from what the Bush administration promoted as democracy in 2003, which was unacceptable because it lacked any political legitimacy in the region, and instead was associated with a U.S. military intervention. However paradoxical it sounds, the fact is that the weakened position of the U.S. In the Middle East and the pragmatic posture of the Obama administration today have opened the way for an indigenous demand for democracy to emerge and take hold with its own legitimacy.

Of course, a revolt does not make a revolution. The protest movement has no leaders, no political parties and no apparatus to sustain it. This is natural given the circumstances, but it does mean that all the problems still have to be solved about how to institutionalize democracy. It is unlikely that the disappearance of a dictatorship will automatically bring about the emergence of liberal democracy in its wake – as Washington hoped it would in Iraq. The fact is that every Arab country, like countries in similar situations elsewhere, has its own political landscape – one that is all the more complicated right now because it has been hidden by dictatorship. Indeed, except for the Islamists and, in many places, labor movements (in a weakened condition); there is not much in the way of political entities.

ISLAMISTS HAVE NOT DISAPPEARED: THEY HAVE CHANGED

By “Islamists,” I mean people who see Islam as a political ideology that can provide answers to solve all the problems confronting society. The most radical people in this group have left their countries to join the international jihadist campaign, so they are no longer on the domestic political scene. They are in the deserts of North Africa with the group Al-Qaeda in the Islamic Maghreb, or in Pakistan, or in the suburbs of London. They have no social or political base in their own countries. Global jihad is completely disconnected from the social, political or geopolitical struggles of the local populations there. Naturally, Al-Qaeda tries to depict the jihadist movement as the avant-garde resistance movement for the Muslim world against Western oppression, but the propaganda doesn’t work. The young jihadists recruited by Al-Qaeda are “de-territorialized,” deracinated, cut off from their old neighborhoods, networks and even their own families. The Al-Qaeda remains locked in its own violent creed of “propaganda by the deed” and has never made the effort to build up a political structure of its own inside Muslim societies. Since Al-Qaeda concentrates its action on targets that are located in the West or defined as “Western,” it has no tangible impact on developments in actual Muslim societies.

Another optical illusion [in Western perceptions] is a linkage between the trend toward political radicalization in the Arab world and what many people see as massive “re-Islamization” of these societies over the last 30 years. But even if it is true that the Arab population have obviously become more Islamic than it was 30 or 40 years ago, how does one explain the absence of Islamic slogans in the current wave of events? This is the paradox of Islamization: the very success of the Islamic revival has largely de-politicized Islam. Amid all the evidence of Islam’s social and cultural return (the return to the veil, the number of new mosques and new imams, religious networks on TV) has occurred in a way that is unrelated to the Islamist militants. This shift has opened up what one might call a “marketplace for religions” where no competitor has a monopoly. And the trend fits with the new appetite for faith-based activity among young people, who are individualistic and also changeable in their allegiances. In other words, the Islamists have lost their monopoly in the public “market” for religious zeal that they had in the 1980s in the Muslim revival.

Most Arab dictatorships have identified with a conservative version of Islam (Tunisia is an exception) that has a societal profile, without political content, and concentrates on controlling public signs of social morality – with effects such as ensuring that women wear veils in public. This “state-ist” conservatism dovetails with the approach of the key fundamentalist Muslim school of “Salafis,” who emphasize the re-Islamization of individuals as distinct from control of larger social movements. The result, as paradoxical as it may seem, is this re-Islamization has had the effect of draining the [old] political meaning from Muslim religious symbols of political meaning. When everything is viewed as religious, nothing has any religious charge. In other words, what the West sees as “massive re-Islamization” really amounts to nothing more than the standardization and banalization of Islam. The term “Islamic” now arises in the context of everything from fast food to female fashion. In practice, piety has become individualized; people practice their faith in a more personal way; they want a guide who preaches in term of self-fulfillment, like the Egyptian [Muslim evangelist] Amr Khaled; they are losing interest in the utopia of an Islamic state. “Salafis” are focused on defending religious symbols and values, but they have no political agenda. They are not present in the ranks of protest movements: the female demonstrators don’t wear burqas and nowadays there are lots of women in the ranks of protest movements in the Arab world, even in Egypt). Moreover, other religious currents thought to be in decline such as Sufism are thriving now. Such diversification of faiths is bursting Islam’s dominant framework as the Arab world’s “established” religion: in Algeria and Iran, there has been a wave of conversions to Christianity.

Another mistake is to think of dictatorships as defenders of secularism against religious fanaticism. Authoritarian regimes have not “secularized” societies: on the contrary, these regimes (except in Tunisia) have accommodated a “neo-fundamentalist” brand of re-Islamization, featuring discussions about putting into effect Sharia law without asking the related questions about the real circumstances and nature of the “state” in modern times . Invoking a tired rearguard mood of Muslim theocracy, these Arab states have co-opted the Ulema (the corpus of recognized authorities on Islamic law) and other official Islamic institutions in their countries. For example, the traditional clerics trained at Al-Azhar are no longer in the loop about political issues or major social questions. They have nothing to offer the new generations who want new models for practicing their faith in a more open world. The result is that the religious conservatives of Islam are no longer in step with the popular protest.

A KEY FOR CHANGE

This trend also affects Islamist political movements embodied in the mainstream Muslim Brotherhood and their off-shoots such as the Nahda Party in Tunisia. The Muslim Brotherhood has changed significantly. The change starts with their recent political experiences: it includes apparent success (via the Islamic revolution of Iran) and also defeat (resulting in repression against them everywhere else). The new generations of militants as well as veteran activists such as Rashid Ghannuchi in Tunisia have drawn some lessons from this. They understood that striving to gain power after a revolution leads either to civil war or dictatorship. So, in their struggle against repression, they have drawn closer to other political forces. They have also learned from the Turkish model. In that country, Prime Minister Recep Tayyip Erdogan and ruling Justice and Development Party (AKP) have been able to reconcile democracy, electoral victory, economic development, and national independence with the promotion of Islamic values – or at least Muslim “authenticity.”

Crucially, the Muslim Brotherhood is no longer defined by having its own separate economic or social model. It has become socially conservative and economically liberal. This is probably the key development. In the 1980’s, Islamists (especially Shi’ites) claimed to be defending the interests of the oppressed classes, and so they advocated nationalization of the economy and redistribution of wealth. Today, the Egyptian Muslim Brotherhood has endorsed economic counter-reforms launched by Mubarak, notably the agrarian liberalization that allows landowners to raise the rents for tenant farmers on their lands and also to fire their tenant farmers. As a result, Islamists are no longer influential in agrarian social movements instead; there is a return of the “left,” meaning trade-union organizers and activists.

This change among Islamists to embrace Western-style middle-class political values is beneficial to democracy. If the Islamists are no longer going to play the “Islamic Revolution” card in national politics, it means that they will be pushed toward conciliation, compromise and alliances with political foes. The question today is no longer whether dictatorships are the best bulwark against Islamism or not. Islamists have become players in the democratic game. They will certainly weigh in the direction of more control of social behavior, but without relying on a system of repression (as in Iran) or the religious police (as in Saudi Arabia). Instead, they will have to cope with demands for freedom – including freedoms not confined to the right to free parliamentary elections. The dilemma for the Islamists is they will have to will identify themselves with the Salafist, conservative traditional ideology -- thereby lose their claim to believing in an Islam that can thrive in the contemporary world -- or else they must make an effort to rethink their conception of the relationship between religion and politics.

One reason the Muslim Brotherhood will be a key for change is that the young generation leading the revolt is not trying very hard to create political structures for itself. We remain in the realm of a protest style of revolt, not the imposition of a new type of regime. Arab societies remain conservative, but the middle classes that economic liberalization has produced in these countries want political stability, and they oppose dictatorships and their predatory nature, which often borders on the Tunisian regime’s kleptomania. The comparison between Tunisia and Egypt is enlightening. In Tunisia, the Ben Ali crew weakened all of its potential supporters, by refusing to share not only power, but mostly wealth. The class of businessmen was literally cheated by the family constantly, and the army was not only left out of politics, but most significantly, excluded from a share in the new distribution of wealth. As a result, the Tunisian army was poor and therefore had a “vested interest” in a democratic regime which would probably allot it a larger budget.

In Egypt however, the regime had a broader social base, and the military is not only associated with political power, but also with the management of the economy and its profits. In the Arab world, demands for democracy will therefore depend on how deeply rooted the regimes’ patronage is in social networks. There is an interesting anthropological question here. Is the demand for democracy capable of surpassing the obstacles posed by complex networks of allegiances and membership in national networks (such as armed forces, tribes, political patrons, etc)? To what extent can regimes rely on traditional allegiances (e.g. Bedouins in Jordan, tribes in Yemen)? How can these social groups tap into (or not) this demand for democracy and become players? How will the dimension of religion become more diverse and adapt to new situations? The process will be long and chaotic, but one thing is certain: we are no longer in a mindset of Arab-Muslim exceptionalism. Current events suggest a deep change in the societies of the Arab world. These changes have been occurring for a while, but were also overshadowed by the deep-rooted stereotypes that the West ascribed to the Middle East.

Twenty years ago, I published The Failure of Political Islam. Whether or not it was read has no importance, but what is happening today shows that local actors have drawn lessons from their own history. We are not yet finished with Islam, and liberal democracy is not “the end of history” either. Now we must now think of Islam in the context of its independence from a stereotyped “Arab-Muslim” culture, which today is no more turned in exclusively on itself than it ever was in reality.

Olivier Roy is a professor and the director of the Mediterranean European University Institute in Florence, Italy.

Υπόθεση Μέρτεν

Η υπόθεση Μέρτεν, Ένας μυστικός πόλεμος ή μια προδοσία; Β’ ΜΕΡΟΣ from Kouti Pandoras on Vimeo.

Το Ισραήλ πρόλαβε την Ελλάδα

Στην αναγνώριση ως 100% της ελληνικής Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης, που αποτελεί συνέχεια εκείνης της Κύπρου, προχώρησε το Ισραήλ, εκδίδοντας σχετικούς χάρτες

Η δημοσιοποίηση έγινε πριν ακόμη η Ελλάδα προβεί σε αναγνώριση της ΑΟΖ, λόγω της υφιστάμενης διαφωνίας με την Τουρκία, για την υφαλοκρηπίδα στο Καστελόριζο, ενώ τη συμφωνία με το Ισραήλ -για την ΑΟΖ των δύο χωρών- κύρωσε ομόφωνα την Πέμπτη (17/02) η κυπριακή Βουλή.

Σύμφωνα με το “Βήμα” (18/02) οι χάρτες περιγράφουν την πορεία που θα έχει ο αγωγός μεταφοράς φυσικού αερίου, που θα παράγεται στο κοίτασμα Λεβιάθαν από την αμερικανική εταιρεία Νoble Εnergy Ltd στην Ευρώπη μέσω υποθαλάσσιου αγωγού που θα περνά από την Ελλάδα.

Σύμφωνα μάλιστα με το δημοσίευμα, έχουν ήδη δοθεί και στην ελληνική πολιτική ηγεσία.

Ο αγωγός αυτός θα πρέπει να διασχίζει την θαλάσσια περιοχή που σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο αποτελεί μέρος της ελληνικής ΑΟΖ και πιο συγκεκριμένα του τμήματος της ΑΟΖ που η Ελλάδα διαθέτει στην θαλάσσια περιοχή της Αν. Μεσογείου χάρις στην ύπαρξη του Καστελόριζου, της Ρώ και της Μεγίστης.

Με την πρότασή τους αυτοί, οι Ισραηλινοί με σαφή τρόπο αναγνωρίζουν την ελληνική ΑΟΖ στην περιοχή και δίνουν στην Ελλάδα ένα ακόμα διαπραγματευτικό χαρτί υποστήριξης των ελληνικών θέσεων για το συγκεκριμένο θέμα.

Όσον αφορά στην κυπριακή Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη, η συμφωνία μεταξύ Κύπρου και Ισραήλ, η οποία ήδη έχει κυρωθεί από το ισραηλινό κοινοβούλιο, προβλέπει την αναθεώρηση του τριεθνούς σημείου ανάλογα με τις συμφωνίες, που θα πετύχει το Ισραήλ με το Λίβανο και την Αίγυπτο, οι οποίες δεν επηρεάζουν τις κυπριακές περιοχές, ενώ περιλαμβάνεται επίσης πρόνοια για τη διαδικασία επίλυσης διαφορών, που μπορεί να καταλήξει μέχρι και την επιδιαιτησία।

News 247

Που πάει η Μέση Ανατολή

Ζαν Κοέν.

Το κομμάτι αυτό το γράφω για να γλυτώσω από τις ερωτήσεις της μητέρας μου σχετικά με τα συμβαίνοντα στην Αίγυπτο, και παρόλο που μου ρίχνει 18 χρόνια χειρίζεται τον υπολογιστή μια χαρά.

Σε άρθρο μου στην Καθημερινή τον Αύγουστο του 1990 με τίτλο «Οι επιπτώσεις μετά την κρίση στον Περσικό κόλπο», έγραφα σε μια παράγραφο:

«Ορισμένα [Αραβικά] κράτη θα κάνουν μόνο μικρές αλλαγές και αυτά σε ορισμένους μόνο τομείς, σε άλλα κράτη θα γίνουν πιο μεγάλες αλλαγές, γενικώς όμως και τηρουμένων των αναλογιών, θα δούμε το φαινόμενο της κατάρρευσης του συστήματος στην Ανατολική Ευρώπη να επαναλαμβάνεται και στον Αραβικό κόσμο.»

Φαίνεται πως έφτασε η ώρα.

Πρώτη ξεκίνησε η Τυνησία και μετά εξαπλώθηκε στην Αίγυπτο, την Ιορδανία, την Υεμένη, και ας μη ξεχνάμε το Λίβανο και την πολιτική κρίση εδώ και μερικές εβδομάδες με πρωταγωνιστή την Χεζχμπολάχ.

Με εξαίρεση τις χώρες που έχουν πετρέλαιο, οι υπόλοιπες είναι χώρες φτωχές με τεράστια ανεργία και με νεανικό πληθυσμό που σε ορισμένα κράτη φτάνει και πάνω από το 50%. Τα δυο τρίτα των 80 εκατομμυρίων κατοίκων της Αιγύπτου είναι ηλικίας κάτω των 30 ετών. Το 40% του πληθυσμού ζει με λιγότερο από δυο δολάρια την ημέρα. Αν, επιπλέον της φτώχειας, συμπεριλάβετε και την έλλειψη ελευθερίας σε βασικά ανθρώπινα δικαιώματα συν τις υπηρεσίες ασφαλείας που δρουν ανεξέλεγκτα εναντίον του πληθυσμού, είναι εύκολο να καταλάβει κανείς τις εξεγέρσεις.

Μέχρι τώρα η Δύση, και παλιότερα η Σοβιετική Ένωση, υποστήριζαν τα δικτατορικά καθεστώτα διότι τους βόλευε αφάνταστα που τα είχαν σήκω-σήκω κάτσε-κάτσε και ας μιλάγανε κάθε τόσο για εκδημοκρατισμό. Ήταν απλώς κουβέντες του αέρα. Απόδειξη ότι, ακόμα και μέχρι χθες, ο Ομπάμα και η Χίλαρι Κλίντον δεν ζητήσανε την παραίτηση του Μουμπάρακ, απλώς είπανε ότι πρέπει να γίνουν κάποιες αλλαγές προς ένα πιο δημοκρατικό πολίτευμα.

Ο λόγος; Ο φόβος του Ισλαμικού φονταμενταλισμού και δικαιολογημένα. Το τελευταίο παράδειγμα ήταν με την Παλαιστινιακή Αρχή όπου ο Πρόεδρος Μπους υιός είχε ζητήσει ελεύθερες εκλογές και, όταν κέρδισε η Χαμάς, τράβαγε τα μαλλιά του.

Οι Ισλαμικές οργανώσεις, εδώ και δεκαετίες ολόκληρες, προσφέρουν έναν κοινωνικό ρόλο που δεν μπορούν να προσφέρουν οι κυβερνήσεις σε παιδεία, υγεία, συντάξεις κλπ. και ως εκ τούτου αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι του απλού ανθρώπου, γι’ αυτό και έχουν μεγαλύτερες πιθανότητες εκλογής.

Όποιος π.χ. πιστεύει πως, αν γίνουν ελεύθερες εκλογές στην Αίγυπτο θα τις κερδίσει ο Mohamed Mustafa ElBaradei, πλανάται πλάνη οικτρά διότι τις εκλογές δεν θα τις κερδίσουν οι 10 εκατομμύρια φοιτητές, οι πλούσιοι και η μεσαία τάξη αλλά τα 70 εκατομμύρια των φτωχών αγροτών και εργατών που δεν έχουν στον ήλιο μοίρα και δεν έχουν δει τίποτα το αξιόλογο μέχρι σήμερα από τις δικτατορικές κυβερνήσεις της Αιγύπτου. Και αυτοί θα ψηφίσουν τους Αδελφούς Μουσουλμάνους. Αυτό φοβάται η Δύση. Και αυτό θα γίνει σύντομα αφού πιστεύω πως ο στρατός θα δηλώσει, όπως έγινε και στο Ιράν, ότι δεν θα κινηθεί εναντίον των διαδηλωτών.

Και δεν είναι μόνον η Αίγυπτος. Στην Ιορδανία, η Μουσουλμανική Αδελφότητα η οποία ηγείται των ταραχών, κάλεσε χθες το λαό σε νέες κινητοποιήσεις με αίτημα πολιτικές και οικονομικές μεταρρυθμίσεις. «Θα συνεχίσουμε τις διαμαρτυρίες μας μέχρι να ικανοποιηθούν τα αιτήματά μας», είπε ο εκπρόσωπος της οργάνωσης Jamil Abu Bakr αναφερόμενος στο αίτημα για εκλογή του πρωθυπουργού και των μελών του υπουργικού συμβουλίου τους οποίους σήμερα διορίζει ο βασιλιάς Αμπντάλα.

Είναι τυχαίο άραγε ότι η πρώτη δήλωση που έκανε όταν επέστρεψε χθες στην Τυνησία από την εξορία του στο Λονδίνο ο θρησκευτικός ηγέτες Tachid Ghannouchi, ήταν «εγώ δεν είμαι Χομεϊνί». Ήθελε να καθησυχάσει τη Δύση.

Εν ολίγοις, στα επόμενα λίγα χρόνια (5-7) οι Αραβικές χώρες θα πέσουν στα χέρια των Ισλαμιστών είτε μετριοπαθών είτε σκληροπυρηνικών. Το ερώτημα είναι ποιες θα είναι οι επιπτώσεις για τη Δύση γενικότερα και για την περιοχή μας ειδικότερα.

Ας ξεκινήσουμε με την Τουρκία η οποία, στην προσπάθεια της να γίνει η ηγέτιδα δύναμη του Αραβικού κόσμου (και γιατί όχι και του Μουσουλμανικού), θ’ αναγκαστεί να γίνει πιο φονταμενταλιστική, ίσως όχι σε στυλ Ιράν αλλά οπωσδήποτε πιο φονταμενταλιστική. Άλλωστε, ας μη ξεχνάμε πως συναγωνίζεται το σκληροπυρηνικό Ιράν για την Αραβική πρωτοκαθεδρία.

Το Ισραήλ θα βρεθεί να είναι περικυκλωμένο από φονταμενταλιστικές χώρες που, στην καλύτερη περίπτωση, δεν θα το βλέπουν με καλό μάτι. Αυτό όμως δεν είναι και τόσο αρνητικό αφού η Δύση θα έρθει πιο κοντά του στην προσπάθεια της ν’ ανακόψει την εξάπλωση του φονταμενταλισμού. Ας μη ξεχνάμε πως το Ισραήλ είναι το μοναδικό κράτος στην περιοχή που, όχι μόνο είναι δημοκρατικό, αλλά και Ευρωπαϊκό στον τρόπο σκέψης και ως εκ τούτου το μοναδικό κράτος που η Δύση μπορεί να βασιστεί επάνω του σε περίπτωση ανάγκης.

Η άλλη χώρα που θα ευνοηθεί από την εξάπλωση του φονταμενταλισμού στις Αραβικές χώρες θα είναι η Ελλάδα. Η Ευρώπη θα καταλάβει επιτέλους ότι η Ελλάδα είναι τα νότια σύνορά της και πρέπει να τα προστατεύσει πάση θυσία από τη διείσδυση του φονταμενταλισμού μέσω των λαθρομεταναστών και γι’ αυτό θα προσφέρει απλόχερα βοήθεια.

Το βασικό μέλημα της Δύσης θα είναι να περιορίσει όσο μπορεί την εγκατάσταση Μουσουλμάνων στα κράτη της. Δεν είναι τυχαίο ότι, τους τελευταίους μήνες, βλέπουμε διάφορα Ευρωπαϊκά κράτη να περνάνε νόμους εναντίον των μεταναστών.

Τέλος, οι ανατροπές αυτές θα έχουν επιπτώσεις και στην ενέργεια γενικότερα «αλλά αυτή είναι μια άλλη ιστορία» όπως έλεγε και ο Moustache στην ταινία του 1964 Irma la Douce.