Αναγνώστες

Αναζήτηση

30/1/11

Αφιέρωμα: Μνήμες των Εβραίων της Θεσσαλονίκης για το Ολοκαύτωμα


Ο γερμανός φιλόσοφος Νίτσε στο έργο του "Χαρούμενη επιστήμη" αναρωτιόταν "Πού είναι ο θεός;" Για να απαντήσει ο ίδιος στη συνέχεια: "Θα σας το πω εγώ! Τον σκοτώσαμε - εσείς και εγώ! Εμείς όλοι είμαστε οι φονιάδες του!... Δεν νιώθετε να μας αγγίζει η ανάσα του κενού; Δεν έγιναν όλα παγερά; Δεν φτάνει ακατάπαυστα η νύχτα, και περισσότερη νύχτα;" Φαίνεται πως ο Νίτσε, ως ιδιαίτερα ευαίσθητος άνθρωπος, ένιωσε πρώτος αυτό που ερχόταν στη γερμανική κοινωνία με τη φιλοδοξία να επικρατήσει και να επιβληθεί σε όλον τον πλανήτη. Ο "θάνατος" του θεού, όμως, ουσιαστικά σηματοδοτούσε τον ψυχικό θάνατο του ανθρώπου. Βεβαίως, ούτε ο ίδιος ο Νίτσε κατάφερε να βρει κάποιο αντίδοτο στο πλησίασμα και το άγγιγμα της σκοτεινής, ζοφερής, ασέληνης και απαραμύθητης νύκτας που είδε "με δρασκελιές πλησιάζει". Αντίθετα, και ο δικός του Υπεράνθρωπος ενοχοποιήθηκε ως πρότυπο για τη δημιουργία του ανθρώπου της Άριας φυλής και του Ναζισμού. Αυτού του πολιτικού κανίβαλου και μάλλον υπανθρώπου, που χωρίς κανένα σεβασμό στην ανθρώπινη ζωή και αξιοπρέπεια προσπάθησε να κυριαρχήσει σπέρνοντας στο πέρασμά του θάνατο, όλεθρο, αφανισμό, Ολοκαύτωμα. Αυτή ήταν λοιπόν η κληρονομιά του Διαφωτισμού;
Ίσως δεν πρέπει να ξεχνάμε τη ρήση του Αντόρνο, από το βιβλίο του "Διαλεκτική του Διαφωτισμού" (1947), που έγραψε σχετικά με τα γεγονότα του Ολοκαυτώματος: "Με την πιο γενική έννοια της προοδευτικής σκέψης, ο Διαφωτισμός επιδίωξε πάντοτε την απελευθέρωση του ανθρώπου από τον φόβο και την εγκαθίδρυσή του ως κυρίαρχου. Πλην όμως στην πλήρως διαφωτισμένη γη μας ακτινοβολεί ο θρίαμβος της καταστροφής".
Η 27η Ιανουαρίου έχει καθιερωθεί ως Ημέρα Μνήμης των Ελλήνων Εβραίων Μαρτύρων και Ηρώων του Ολοκαυτώματος και η Θεσσαλονίκη έχει έναν ακόμη λόγο να τιμά την επέτειο αυτή, αφού η ίδια αποτελεί την πρωτεύουσα των ελλήνων εβραίων μαρτύρων και ηρώων και, κατά συνέπεια, των ελληνικών μαρτυρικών πόλεων του Ολοκαυτώματος.
Γιατί η πόλη δεν είναι ακόμη ενταγμένη στο Δίκτυο Μαρτυρικών Πόλεων και Χωριών, 1940-1945, θα αποτελέσει μέρος της έρευνας του επόμενου αφιερώματός μας για το Ολοκαύτωμα των Ελλήνων σε πόλεις και χωριά της Μακεδονίας και της Θράκης.

Μνήμες
Ιάκώβος Χανταλί, Έρικα Κούνιο-Αμαρίλιο, Ανριέτα Μόλχο, Λεόν Μπενμαγιόρ, Όρο Αλφανταρή, Σύλια Σεβή, Νίνα Άντζελ, Μπιενβενίδα Μάνο, Λεόν Χαγουέλ

Άρθρο
Δαυίδ Σαλτιέλ

Κείμενο
Φωτεινή Τομαή

Επιμέλεια αφιερώματος, κείμενο
Στέλιος Κούκος


Το πλήρες αφιέρωμα της "ΜτΚ" σε μορφή pdf αρχείου:

http://www.makthes.gr/news/reportage/68779/

(Στο τέλος της σελίδας)

18/1/11

Το Ισραήλ αναγνώρισε την ελληνική ΑΟΖ πριν καν την ανακηρύξει η Ελλάδα!








Mπορεί η Ελλάδα να μην αναγνωρίζει την ΑΟΖ της, αλλά πρόλαβε και την αναγνώρισε το Ισραήλ! Στους χάρτες που έδωσε στην δημοσιότητα το Τελ Αβίβ αναγνωρίζεται 100% η ελληνική ΑΟΖ, η οποία συνεχίζεται με την ΑΟΖ της Κύπρου! Δηλαδή, αναγνωρίζεται (το έτσι ή αλλιώς γεγονός) ότι το Καστελόριζο επεπτείνει την ελληνική ΑΟΖ μέχρι το όριο της ΑΟΖ της Κύπρου। Οι χάρτες δόθηκαν και στην ελληνική πολιτική ηγεσία, περιγράφοντας την πορεία που θα έχει ο αγωγός μεταφοράς φυσικού αερίου που θα παράγεται στο κοίτασμα Λεβιάθαν από την αμερικανική εταιρεία Νoble Εnergy Ltd στην Ευρώπη μέσω υποθαλάσσιου αγωγού που θα περνά από την Ελλάδα.

Για να πραγματοποιηθεί αυτό ο αγωγός αυτός θα πρέπει να διασχίζει την θαλάσσια περιοχή που σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο αποτελεί μέρος της ελληνικής ΑΟΖ και πιο συγκεκριμένα του τμήματος της ΑΟΖ που η Ελλάδα διαθέτει στην θαλάσσια περιοχή της Αν. Μεσογείου χάρις την ύπαρξη του Καστελορίζου, της Ρώ και της Μεγίστης.


Επομένως με την πρόταση τους αυτοί, οι Ισραηλινοί με σαφή τρόπο αναγνωρίζουν την ελληνική ΑΟΖ στην περιοχή και δίνουν στην Ελλάδα ένα ακόμα διαπραγματευτικό χαρτί υποστήριξης των ελληνικών θέσεων για το συγκεκριμένο θέμα। Πρακτικά δημιουργείται ένα πολύ ισχυρό ενεργειακό μπλοκ Ελλάδας-Κύπρου-Ισραήλ, με τις ΗΠΑ να βάζουν την ... εταιρεία εξόρυξης και εκμετάλλευσης!

Το ζητούμενο πια δεν είναι αν η Ελλάδα έχει κοινά συμφέροντα με χώρες της ευρύτερης γεωγραφικής περιφέρειας αλλά πως θα μπορούσε η ελληνική κυβέρνηση να αξιοποιήσεις τις ραγδαίες εξελίξεις στον τομέα της ενέργειας αφού στα τέλη Απριλίου οι Ισραηλινοί θα γνωρίζουν την ποσότητα του φυσικού αερίου στο κοίτασμα Λεβιάθαν και αν θα μπορούν να εκμεταλλευτούν αυτό το κοίτασμα.

Συζήτηση για το θέμα είχαν χτές ο Έλληνας πρωθυπουργός με τον Ισραηλινό υπουργό Εξωτερικών Άβιγκτορ Λίμπερμαν।

http://www.defencenet.gr/defence/index.php?option=com_content&task=view&id=16837&Itemid=52


Sabaton - The Final Solution + Lyrics

14/1/11

Data shows German trade with Iran increased in 2010

BERLIN – Despite new rounds of UN and EU sanctions in 2010, German-Iranian export and import trade showed increases last year, according to an examination of new German government trade statistics last week by The Jerusalem Post.

The fresh data also revealed that Chancellor Angela Merkel’s administration’s approved 16 dual-use transactions with Teheran, which can be used for military and civilian purposes, and remain a major concern for the Israeli government because of the possibility that Iran can apply the equipment for a military application.

Ambassador to Berlin Yoram Ben-Ze’ev and Israeli security officials have over the years criticized flourishing German- Iranian economic relations, which provide sorely needed sophisticated technology to Iran’s government.

Trade numbers from the German Federal Statistical Office reveal that German export trade to Iran increased from $4,159,920,000 between January and October 2009 to $4,175,687,000 during the same time period in 2010. The overall export and import trade data for November and December is not yet available, according to the office. Iranian imports to Germany climbed to $909,176 between January and October 2010 when compared to $574,261 during the identical time frame last year.

Roger Bückert, the head of the group pro-Israel Initiative “Never Again,” wrote the Post by e-mail on Friday that he suspected an increase in German- Iranian trade in 2010.

“As long as relevant economic and societal associations such as the German chamber of commerce supply know-how at workshops, like the recent example in Bayreuth, regarding how one can knowingly circumvent international sanctions against Iran – and do not experience any ostracism or discouragement from the side of politicians and society, the trend will, unfortunately, continue...

despite political lip service.”

Bückert added, “It is true that any infrastructure aid to Iran is wrong, but supply of dual-use goods is completely unacceptable and morally reprehensible.

If Siemens had to refrain from business with Iran because surveillance technology was supplied to Iran that was used for bloody repression of the Iranian opposition, how much more must we reject supply of dualuse goods to Iran that could cause much greater harm.”

Tobias Pierlings, a spokesman for the German Economics Ministry, also wrote the Post by e-mail on Friday, saying, “Trade statistics on a monthly or quarterly basis are subject to heavy fluctuations.

They are therefore not useful as a basis for statements on long-term trends. A multi-year perspective shows that German exports to Iran are declining overall... An eventual increase of German exports to Iran through allowed export policy does not contradict the EU’s sanctions.”

When asked if Germany’s rising trade volume with Iran is jeopardizing the security of Europe and Israel, Pierlings wrote, “Israel’s security for the Federal German government is non-negotiable.”

He added that Germany has implemented the international and EU sanctions targeting Iran.

Holger Beutel, a spokesman for the German Federal Office of Economics and Export Control, told the Post on Wednesday that Germany supplied Iran last year with dual-use equipment like “replacement parts for rescue helicopters, valves for a steel work, a liquid jet vacuum pump for water treatment in connection with desalinization and protective clothing for medical production.”

He declined to comment on the names of the German firms involved in delivering dual-use technology to the Islamic Republic. The spokesman said some of the merchandise, for example, the protective gear, would now be banned under new sanctions because protective clothing could be used in military chemical weapons facilities.

The new round of EU sanctions, according to Beutel, made an exemption for the export of encryption and sophisticated telecommunications technology to Iran’s government and firms.

During the 2009 democracy protests against the alleged doctored results of the presidential elections in Iran, media reports revealed that Iran’s government, particularly the Islamic Revolutionary Guard Corps (IRGC), used surveillance equipment from the German- Finnish firm Siemens- Nokia to block and monitor internet connects, Twitter messages, and mobile and landline communications. It is unclear which EU countries pushed for the telecommunications exemption.

The United States designated the IRGC a global-terror entity in 2007. The EU has refused to crackdown on the IRGC.

According to Iran experts, the EU, which is Iran’s second largest trade partner after China, does not want to dramatically decrease its business relations with Teheran. The IRGC is estimated to control as much as 75 percent of Iran’s economy.

Bückert’s pro-Israel organization, which is located in the small West German city of Siegen, is slated to protest in late January against a local pipeline firm, Bergrohr, which conducts business transactions with Iran. Bergrohr has over 50 contracts with Iran’s energy sector, according to the company’s website.

Bückert said that Germany ought to swiftly implement unilateral sanctions that go beyond the potency of the EU sanctions.

“Germany’s relevance for the Iranian economy is so strong that unilateral German sanctions would mean a damaging blow for Iran’s economy.”

9/1/11

Are EU sanctions influencing Iran's behavior?

Analysis: Many European states 'Switzerland, Italy and Austria have succumbed to Iran¹s game of fooling the West.
Talkbacks (1)

Europe¹s submissive attitude toward Iran and its nuclear weapons program must change, political analyst Diana Gregor, a leading expert in Central European policies vis-a-vis Iran told Benjamin Weinthal, The Jerusalem Post's correspondent in Berlin

What is your assessment of the EU's approach toward Iran's drive to go nuclear?

I find it important to emphasize that Europe is willingly swallowing Iran's non-compliance, despite harsher sanctions and European businesses pulling out of Iran.

Having said that, the EU is currently considering putting an end to direct talks with Iran ­ which only emphasizes the degree of disbelief and disenchantment vis-a-vis Iran's nuclear weapons development program. The EU is at a point where it wants to see Iran "walk the walk" and not only "talk the talk." The EU is also currently thinking of entering talks with Iran only on the condition of Iran¹s compliance with the international community¹s demands from now on. If this regulation comes into effect, it would have immediate impact on the next round of talks in Istanbul ­ if talks take place at all.

Many officials within the EU, however, are convinced that Iran is only playing for time while it keeps fooling the international community ­ a notion I agree with.

Are the EU sanctions putting enough pressure on the Iranians?

Past and current developments do not point toward a change of heart where the Iranians are concerned. And the West seems to be willing to submit to yet another round of Iran's special brand of diplomacy, which consists of indicating openness to renew negotiations (i.e., the upcoming talks in Istanbul) and pseudo-transparency (i.e., the recently issued invitation by Iran to inspect its nuclear sites) ­ while at the same time emphasizing that there is nothing to talk about, and that Iran will not put an end to its uranium enrichment program. Iran's negotiations are merely ways to buy more time.

For the future stability of Europe ­ a future in which Europe is not subjected to blackmail or nuclear threats ­ Iran must abolish its nuclear weapons development program; or be stopped. Inaction will not stop the Iranian regime.

Iran sanctions so far have hit the country¹s economy quite hard, but have not had an effect on the mullahs' regime. The latest P5+1 talks in Geneva showed once again that Iran has no intention to halt its uranium enrichment program and change its nuclear ambitions.

Sanctions are supposed to isolate Iran economically. However, sanctions can only be effective if they are accurately and rigorously implemented. Only then can sanctions convince companies not to do business with Iran. The idea behind sanctions ­ to paraphrase Stuart E. Eizenstat ­ is to maximize the costs that Iran incurs due to its nuclear weapons development program by simultaneously minimizing the benefits. This is the reason why the financial sources Iran needs to keep its nuclear program running need to be eliminated.

Iran is wedded to the idea of having a nuclear capability; the Iranians do not intend to give that up.

Targeted sanctions therefore seem to offer a suitable solution, as chances for a diplomatic breakthrough remain extremely slim.

What is the status of US-EU coordination regarding sanctions?

Since President Obama took office, the US and the EU have worked cooperatively on an Iran policy.

In October 2010, the EU issued new regulations, after the fourth round of sanctions [imposed this summer], calling for restrictions on equipment and technology sales to the Iranian oil and gas industry, as well as on respective investments. However, these regulations do allow the import and export of oil and gas to Iran. The EU also allows financial transactions needed to import oil and gas to Iran.

The US, on the contrary, penalizes companies selling gasoline to Iran and has increased pressure on international companies and refineries to cancel their contracts with Iran.

There has been an agreement between the US State Department and European oil firms Total (France), Statoil (Norway), Eni (Italy) and Royal Dutch Shell (Netherlands + Britain) to refuse to refuel planes that belong to Iran Air ­ they have pledged to stop investing in Iran and to not engage in any new activities with the Islamic Republic. In return, the companies are granted protection from possible US penalties for their pre-existing business ventures with Iran.

The US and EU are considering imposing new, joint sanctions before the next round of P5+1 talks scheduled for later this month in Istanbul. They agree that cooperative, joint action with regard to Iran is necessary. They believe in the effectiveness and efficiency of EU-US sanctions, rather than UN-sanctions, as UN-sanctions are often time-consuming and not always successful. None of the previously issued UN sanctions so far have been able to stop the Iranian nuclear weapons development program.

Is there a unified Iran policy among European countries? Within the EU there are different blocks: Some are pushing for Iran sanctions and their proper implementation, and others are advocating against restrictions. Some of the driving forces behind a "slack" position toward EU sanctions against Iran are the following: Sweden has distinguished itself as one of the EU nations most opposed to sanctions against Iran and has constantly worked to weaken the sanctions put into effect by the international community. After the new round of sanctions was agreed upon in June 2010, Sweden called for decreasing the severity of EU sanctions. Swedish firms are involved in Iran¹s energy sector with private companies selling equipment and spare parts to Iran's oil industry.

Sweden¹s ambassador was among the few Western diplomats who attended [Iranian President Mahmoud] Ahmadinejad¹s inauguration in June 2009.


Austria: Austrian companies are earning good money in Iran, but rarely talk publicly about it. As a result of the global financial crisis, Austria's total worldwide exports shrank by 20 percent last year. Meanwhile, the country's exports to Iran grew! Austria has repeatedly contributed to keeping the Iranian regime from international isolation, and has not helped with steps toward destroying the economic basis of the dictatorship of the ayatollahs and the Revolutionary Guards.

Despite the UN and EU sanctions against Iran, the volume of trade between Teheran and Vienna reached 635.95 million euros in 2008. Austrian exports to the Islamic Republic, including sophisticated machinery and electronic goods, rose by almost 6% in 2009, reaching 350 million euros, while Austrian exports to the rest of the world fell by 20% due to the financial crisis.

Since 2002 trade between Austria and Iran has doubled, with military deals accounting for 11%.

Spain is a major purchaser of Iranian crude oil. According to the Spanish Ministry of Industry, Tourism and Commerce, Spain is the biggest oil importer in the European Union; in fact, within the first quarter of 2010, Spain purchased 134,607 barrels a day, with an approximate value of $11.6 billion. Spain is one of Iran¹s biggest European Union Trade partners. In 2008, trade between the two nations nearly doubled, reaching over three billion euros, according to the Iranian Chamber of Commerce. Spain is one of seven countries chosen to participate in the development of the Teheran-Mashhad railroad project, which is estimated to cost between $650.7 and $867.6 million.

There are 1,500 Spanish enterprises in Iran, mostly concerned with developing infrastructure, generation of electricity, water administration and renewable energy. Spain is the second-biggest importer of oil from Iran [within the EU], just behind Italy. From January 2010 to July 2010 Spanish exports to Iran increased 52%.

Switzerland remains one of Europe's least compliant nations. After the EU voted to strengthen the UN sanctions, the Swiss energy giant EGL was cited as a possible sanctions violator at a US congressional hearing. The hearing cited firms active in Iran's gas and oil sectors despite sanctions.

According to the Swiss Foreign Ministry, Iran is one of Switzerland¹s most important Middle Eastern trading partners.

Italy: Despite the diplomatic rhetoric, Rome traditionally has good business relations with Teheran, and Italy remains one of Iran¹s largest and most important trading partners in Europe, with bilateral trade totaling well over $7.5 billion a year. Italian refiners are maintaining crude oil trade with Iran at a time when other oil majors and big refiners are halting orders.

Malta, Greece and Cyprus have also opposed additional Iran sanctions.

The EU is Iran's second largest trading partner worldwide, after China.

The difficulty of properly implementing Iran sanctions obviously lies in the many differences there are within the EU.


To date, OMV has not succumbed to pressure regarding the South Pars gas project. OMV executive board member Helmut Langanger stated that Iran is continuously pressing OMV to begin with investments, but OMV would rather wait for oil prices to recover. Furthermore, OMV has made it clear that it could still take on the role of a partner, should it decide not to become an investor.

Today, the IRGC [Iranian Revolutionary Guard Corps] constitutes a "state within a state," thus making ever more realistic the possibility that OMV ­ should the deal come to a close ­ might have to sign agreements with the Army of the Guardians of the Islamic Revolution. Since the Revolutionary Guards control the nuclear and arms program, this in turn would mean that OMV would be indirectly co-financing the Iranian nuclear program.

How should the EU deal with the Swiss state-owned energy conglomerate EGL and its refusal to terminate its 18-22 billion euro gas deal with Iran?

Switzerland does not seem to understand its responsibility to make sure Iran does not get nuclear weapons. This is a pure affront against Iran sanctions and the efforts to isolate Iran economically. The EU should call upon Switzerland to revoke the EGL deal with Iran and abide by the EU and US sanctions. Furthermore, the US should reconsider having the Swiss Foreign Ministry represent US interests in Iran. Switzerland is clearly avoiding its responsibility to international security.

The US recently implemented human rights sanctions against Iran. Why is the EU unwilling to sanction Iran in connection with human rights?

As concerns about Iran¹s quest for nuclear weapons and its regional ambitions grow, a new international trend is emerging in which Iran is sanctioned for its human rights abuses as a means to weaken the regime while strengthening the West in this nuclear face-off.

However, the official focus on human rights abuses has not gone far enough.

The true potential that lies within the EU falls short of what could actually be done to further isolate Iran. The EU has not yet decided whether it will implement human rights sanctions against Iran. Such sanctions would undermine the current regime and contribute to the West¹s nuclear standoff with Iran, while sending out the right moral signal for supporting human rights in the Islamic Republic.

What is your view of Europe¹s "critical dialogue" and "change through trade" policies toward Iran?

I am convinced that many European states, such as Switzerland, Italy and Austria, to name only a few, have succumbed to Iran¹s game of fooling the West. Dialogue, whether critical or not ­ particularly without the precondition of Iran¹s compliance with the demands of the international community ­ has not proven successful to date. The Iranians seem to dictate the pace, while the West follows suit. Things should, however, be the other way around as Iran does not abide by international rules. To "reward" the Islamic Republic with business deals and increasing trade relations seems wrong on so many levels.

Europe has a submissive attitude towards Iran and its nuclear weapons development program, and this needs to change! Critics argue that Germany is a major key to solving the Iranian nuclear and human rights crisis. How do you analyze German-Iranian relations? What happened with regard to the German hostages in Iran is symptomatic of Germany's overall relationship with Iran. [She is referring to Marcus Hellwig and Jens Koch, two German journalists seized by the Iranian government in mid-October for interviewing family members of Sakineh Mohammad Ashtiani, an Iranian woman sentenced to death by stoning for alleged adultery.] Berlin is reluctant to impose harsh sanctions and continues to be a major trade partner of the Islamic Republic. The German economy is reacting with caution to the possible tightening of economic sanctions against Iran. Supposedly, Teheran would no longer have reason to repay its debts once the guarantees for Iran (Hermes-Bürgschaften) are further reduced, or discontinued altogether. This would include outstanding payments in the amount of approximately 5.2 billion euros; which, in the event that they are not repaid, the Federal Treasury would have to cover.

With more than 1,900 members, the Chamber of Commerce in Teheran is among Germany¹s largest foreign trade chambers.

The hostage crisis shows how much Germany is under pressure now: As long as Teheran holds the hostages, Berlin will think twice about acting against the Islamic Republic and/or jumping on Washington¹s bandwagon. The German government needs to take a tougher line and stance toward Iran.

What more can the UN Security Council do to penalize Iran?

Targeting more entities, such as IRISL, the Islamic Republic¹s Shipping Lines, and IRGC-controlled companies, as well as individuals, is vital to the global sanctions regime. With so many regimes still critical of Iran sanctions, it is of vital importance that these entities and individuals are "designated" at the UN, as this can ultimately contribute to a wider implementation of sanctions.

Of course, and unfortunately, multilateral action is very difficult to achieve. Targeting IRGC-affiliated companies is one effective strategy.

These sanctions are, however, are just reinforcements of previously issued sanctions, and not completely new ones. The good and important thing about the new set of UN-sanctions is the language, as it calls upon all states to take more stringent action against the IRGC and IRGC-affiliated entities.

In addition to focusing on IRGC-affiliated companies, the UN-sanctions are targeting [40] individuals [putting them under a travel ban and freezing their assets] and requiring countries to inspect ships or planes headed to and from Iran if they suspect banned cargo is on board.

However ­ and this is one of the weaknesses of these sanctions ­ there is no authorization to actually board ships by force at sea. In addition, Iran has proven to be very adept at obscuring its ownership of cargo vessels. Another weakness of the new sanctions is the fact that there is a non-retroactive requirement, which makes it very difficult to stop pre-existing contracts.Iran


From JERUSALEMPOST

5/1/11

ΤΟ ΜΑΝΙΦΕΣΤΟ ΓΙΑ ΑΛΛΑΓΗ ΑΠΟ ΤΗ ΝΕΟΛΑΙΑ ΤΗΣ ΓΑΖΑΣ

ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΝΕΟΛΑΙΑ ΤΗΣ ΓΑΖΑΣ!
Γάζα, 26-12-2010,
Fuck Hamas. Fuck Israel. Fuck Fatah. Fuck UN. Fuck USA!

Εμείς, οι νέοι από τη Γάζα έχουμε φτάσει στο απροχώρητο, από το Ισραήλ, από τη Χαμάς, από την κατοχή, από το πλήγωμα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και από την αδιαφορία της διεθνούς κοινότητας! Θέλουμε να ξεφωνίσουμε και να σπάσουμε αυτό το τείχος της σιωπής, της αδικίας και της αδιαφορίας έτσι όπως τα ισραηλινά F16 σπάζουν το φράγμα του ήχου, να ξεφωνίσουμε με όλη τη δύναμη της ψυχής μας για να απελευθερώσουμε την τεράστια απογοήτευση, που μας κατατρώει εξαιτίας της σκατοκατάστασης στην οποία ζούμε. Είμαστε σαν ψείρες ανάμεσα σε δύο καρφιά, ζούμε έναν εφιάλτη μέσα σε έναν εφιάλτη, κανένας χώρος για ελπίδα, κανένας χώρος για ελευθερία.
Είμαστε άρρωστοι από το να είμαστε καθηλωμένοι σ΄ αυτόν τον πολιτικό αγώνα, άρρωστοι από τις καρβουνιασμένες σκοτεινές νύχτες με τα αεροπλάνα να κάνουν κύκλους πάνω από τα σπίτια μας, άρρωστοι από το να πυροβολούνται αθώοι γεωργοί στη νεκρή ζώνη επειδή φροντίζουν τη γη τους, άρρωστοι από μουσάτους τύπους, που τριγυρνούν με τα όπλα τους, κάνουν κατάχρηση της δύναμής τους και ρίχνουν στη φυλακή νέους ανθρώπους που διαδηλώνουν γι΄ αυτό που πιστεύουν, άρρωστοι από το τείχος της ντροπής, που μας χωρίζει από το υπόλοιπο της χώρας μας και μας κρατάει φυλακισμένους σ΄ ένα κομμάτι γης στο μέγεθος ενός γραμματόσημου, άρρωστοι από το να θεωρούμαστε τρομοκράτες, γεννημένοι φανατικοί με εκρηκτικό υλικό στις τσέπες μας και με σκοτεινό βλέμμα, άρρωστοι από την αδιαφορία, που έρχεται από τη διεθνή κοινότητα, από τους επονομαζόμενους ειδικούς, ειδικούς στο να συζητούν για τις ανησυχίες τους και να σχεδιάζουν ψηφίσματα αλλά δειλοί στο να εφαρμόζουν τις συμφωνίες τους, είμαστε άρρωστοι και κουρασμένοι να περνάμε μία ζωή μέσα στα σκατά, να είμαστε πιασμένοι σε μια φυλακή από το Ισραήλ, να μας ξυλοδέρνει η Χαμάς και να μας αγνοεί ο υπόλοιπος κόσμος.
Μία επανάσταση αναπτύσσεται μέσα μας, μία απέραντη δυσαρέσκεια και απογοήτευση, που θα μας καταστρέψει, εκτός κι΄ αν βρούμε έναν δρόμο, να διοχετεύσουμε αυτήν την ενέργεια σε κάτι που θα προκαλέσει το κατεστημένο και που θα μπορέσει να μας δώσει κάποιο είδος ελπίδας.
Η τελευταία σταγόνα που τρόμαξε τις καρδιές μας με απογοήτευση και απελπισία ήρθε στις 30 Νοεμβρίου, όταν λειτουργοί από τη Χαμάς ήρθαν στο φόρουμ των νέων Sharek, μία κορυφαία οργάνωση για τη νεολαία (www.sharek.ps), με τα όπλα τους, με τα ψέμματά τους και με την επιθετικότητά τους, πέταξαν όλους έξω, συνέλαβαν κάποιους και απαγόρευσαν τη λειτουργία της Sharek. Μερικές μέρες αργότερα, διαδηλωτές υπέστησαν ξυλοδαρμό μπροστά από το κτίριο του Sharek και μερικοί πιάστηκαν αιχμάλωτοι.
Ζούμε πραγματικά έναν εφιάλτη μέσα σ΄ έναν εφιάλτη. Είναι δύσκολο να βρούμε λόγια για να εκφράσουμε την πίεση κάτω από την οποία βρισκόμαστε. Μόλις που επιβιώσαμε την επιχήρηση Χυτό Μολύβι, όταν το Ισραήλ πάρα πολύ αποτελεσματικά μας ξεκόλιασε με τους βομβαρδισμούς εμάς, κατέστρεψε χιλιάδες σπίτια και μερικές ακόμα ζωές και όνειρα. Δεν έπιασαν τη Χαμάς όπως ήταν ο σκοπός τους, όμως σίγουρα μας τρομοκράτησαν μια για πάντα και άφησαν σε όλους μετατραυματικά στρες συμπτώματα, από τα οποία κανείς δε μπορούσε να ξεφύγει
Είμαστε νέοι με βαριές καρδιές. Κουβαλάμε μέσα μας ένα τόσο απέραντο βάρος, που μας είναι δύσκολο να χαρούμε ένα ηλιοβασίλεμα Πως μπορεί να χαρεί κανείς όταν μαύρα σύννεφα βάφουν τον ορίζοντα και κάθε φορά που κλείνουμε τα μάτια ζοφερές μνήμες τρέχουν πίσω τους; Γελάμε για να κρύψουμε τον πόνο. Γελάμε για να ξεχάσουμε τον πόλεμο. Ελπίζουμε, για να μην αυτοκτονήσουμε επιτόπου.
Στη διάρκεια του πολέμου αλάνθαστα νιώσαμε ότι το Ισραήλ θέλει να μας σβήσει από το πρόσωπο της γης. Τα τελευταία χρόνια η Χαμάς έκανε ό,τι μπορούσε για να ελέγξει τις σκέψεις, τη συμπεριφορά και τις λαχτάρες μας. Είμαστε μία γενιά νέων ανθρώπων που έχει συνηθίσει να βλέπει βόμβες, να αντέχει αυτό που φαίνεται αδύνατο: να ζει μια κανονική και υγιή ζωή και μόλις που είναι ελάχιστα ανεκτή από μία μαζική οργάνωση που έχει εξαπλωθεί στην κοινωνία μας σαν ένα κακό καρκίνωμα, που προκαλεί το χάος και που σκοτώνει αποτελεσματικά όλα τα ζωντανά κύτταρα, όλες τις σκέψεις και τα όνειρα και που παραλύει τους ανθρώπους με τη βασιλεία του τρόμου. Για να μην αναφέρουμε τη φυλακή στην οποία ζούμε, μια φυλακή που διατηρείται ορθά από μία λεγόμενη δημοκρατική χώρα.
Η ιστορία επαναλαμβάνεται κατά το σκληρότερο τρόπο και κανείς δε φαίνεται να ανησυχεί γι΄ αυτό. Φοβόμαστε. Εδώ στη Γάζα φοβόμαστε ότι θα μπούμε στη φυλακή, θα ανακριθούμε, θα ξυλοδαρθούμε, θα βασανιστούμε, θα βομβαρδιστούμε, θα οδηγηθούμε στο θάνατο. Φοβόμαστε να ζήσουμε γιατί κάθε ξεχωριστό βήμα που κάνουμε, πρέπει να είναι καλά μελετημένο. Παντού υπάρχουν περιορισμοί. Δε μπορούμε να κινηθούμε, όπως θέλουμε γιατί η κατοχή τόσο τρομερά κατέχει τους εγκεφάλους και τις καρδιές μας, που πονάει, κι΄ αυτό οδηγεί στο να θέλουμε να χύσουμε ατέλειωτα δάκρυα απογοήτευσης και θυμού.
Δε θέλουμε να μισήσουμε. Δε θέλουμε να νιώσουμε όλα αυτά τα αισθήματα, δε θέλουμε πια να είμαστε θύματα. ΑΡΚΕΤΑ! Αρκετός πόνος, αρκετά δάκρυα, δυστυχία, αρκετός έλεγχος, περιορισμοί, άδικες δικαιολογίες, τρομοκρατία, βασανιστήρια, υπεκφυγές, βομβαρδισμοί, ξάγρυπνες νύχτες, νεκροί πολίτες, μαύρες αναμνήσεις, μαύρο μέλλον, παρόν με πόνους στην καρδιά, ταραγμένη πολιτική κατάσταση, φανατικοί πολιτικοί, θρησκευτικές ανοησίες, αρκετές συλλήψεις! ΛΕΜΕ ΣΤΟΠ! Αυτό δεν είναι το μέλλον που θέλουμε!
Θέλουμε τρία πράγματα. Θέλουμε να είμαστε ελεύθεροι. Θέλουμε να είμαστε σε κατάσταση να ζούμε μια κανονική ζωή. Θέλουμε ειρήνη. Θέλουμε πολλά; Είμαστε ένα κίνημα ειρήνης που αποτελείται από νέους ανθρώπους στη Γάζα και υποστηρικτές σε άλλα μέρη και που δεν θα ησυχάσει μέχρι που ο καθένας σ΄ αυτόν τον κόσμο μάθει την αλήθεια για τη Γάζα. Και μάλιστα έτσι που να μη γίνει πια αποδεκτή καμιά σιωπηρή συγκατάθεση ή δυνατή αδιαφορία.
Αυτό είναι το μανιφέστο για αλλαγή από τους νέους της Γάζας!
Θα αρχίσουμε με το να καταστρέψουμε την κατοχή γύρω από τον εαυτό μας, θα βγούμε απ΄ αυτή τη διανοητική φυλακή και θα ξανακερδίσουμε την αξιοπρέπεια και την αυτοεκτίμησή μας. Θα σηκώσουμε τα κεφάλια μας ψηλά, ακόμα και αν συναντήσουμε αντίσταση. Θα δουλεύουμε μέρα και νύχτα για να αλλάξουμε αυτές τις ελεεινές καταστάσεις, στις οποίες ζούμε. Εκεί που συναντάμε τείχη, θα χτίσουμε όνειρα
Ελπίζουμε μόνο, ότι εσύ-ναι, εσύ, αυτός ή αυτή που τώρα αμέσως διαβάζετε αυτή τη δήλωση! μπορείς να μας υποστηρίξεις. Για να βρεις πως, γράψε κάτι στο facebook ή επικοινώνησε απευθείας: Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από κακόβουλη χρήση. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε την Javascript για να τη δείτε. '; document.write( '' ); document.write( addy_text14390 ); document.write( '<\/a>' ); //-->\n Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από κακόβουλη χρήση. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε την Javascript για να τη δείτε.
Θέλουμε να είμαστε ελεύθεροι,
Θέλουμε να ζήσουμε,
Θέλουμε ειρήνη.

Από το site του Ζαν Κοέν

4/1/11

Ο λόγος που υπερασπιζόμαστε το Ισραήλ



Ο λόγος που υπερασπιζόμαστε το Ισραήλ

Από την "Huffington Post" την αμερικανική ειδησεογραφική ιστοσελίδα της πασίγνωστης στην Αμερική Ελληνίδας σχολιάστριας και συγγραφέως, Αριάννα Huffington Στασινοπούλου, δημοσιεύουμε δική μας μετάφραση άρθρου του David Harris, Εκτελεστικού Διευθυντή της "American Jewish Committee" (AJC) μιας ισχυρής Εβραϊκής οργάνωσης στις ΗΠΑ. Στο άρθρο ο Harris εξηγεί τους λόγους για τους οποίους υπερασπίζεται το Ισραήλ παραθέτοντας στοιχεία που αποδεικνύουν τα σαθρά επιχειρήματα εκείνων που ασκούν μονόπλευρη κριτική στη χώρα. Αξίζει να σημειωθεί ότι η American Jewish Committee και ο Harris διατηρούν άριστες σχέσεις με την Ελληνική Κυβέρνηση και με Ελληνικές οργανώσεις της Διασποράς στις ΗΠΑ. Μάλιστα, το 2010 αντιπροσωπεία της AJC με επικεφαλής τον Harris επισκέφθηκε την Ελλάδα και συνάντηθηκε με τον Πρωθπουργό, κ. Γιώργο Παπάνδρεου. Ανάμεσα στα θέματα που συζητήθηκαν με την Ελληνική πολιτική ηγεσία ήταν και η συνεργασία μεταξύ Εβραϊκών και Ελληνικών οργανώσεων της Διασποράς στις ΗΠΑ και η σύσφιξη των σχέσεων Ελλάδας - Ισραήλ.

Πως Μπορείς να Υπερασπίζεσαι το Ισραήλ;

“Huffington Post” (27.12.2010)

Του David Harris

Εκτελεστικού Διευθυντή της American Jewish Committee

http://www.huffingtonpost.com/david-harris/how-can-you-defend-israel_b_801765.html?tr=y&auid=7563359

Καθόμουν σε μια αίθουσα διαλέξεων ενός Βρετανικού πανεπιστημίου. Ο ομιλητής ήταν βαρετός και άρχισα να κοιτάω τριγύρω μου. Είδα κάποιον που έμοιαζε γνωστός από μια παλιά ακαδημαϊκή παρουσίαση. Όταν τελείωσε η ομιλία, του συστήθηκα και αναρωτήθηκα εάν το άτομο αυτό θα με αναγνώριζε έπειτα τόσα χρόνια

Μού είπε ότι με θυμόταν και εγώ του είπα πως έδειχνε μια χαρά. Η δική του απάντηση ήταν: «Εσύ όμως, έχεις αλλάξει πολύ».

«Πώς δηλαδή», τον ρώτησα εγώ με επιφύλαξη γνωρίζοντας πολύ καλά ότι πέρα από τις αυταπάτες, το να είναι κάποιος 60 χρονών δεν είναι το ίδιο πράγμα με το να είναι 30.

Κοιτώντας με κατευθείαν στα μάτια μου ανακοίνωσε καθώς άκουγαν κι’ άλλοι τριγύρω την συζήτηση ότι «Διάβασα αυτά που έγραψες για το Ισραήλ. Τα απεχθάνομαι. Πως μπορείς να υπερασπίζεσαι αυτή την χώρα; Τι απέγινε αυτός ο φιλελεύθερος νέος που γνώριζα πριν 30 χρόνια»;

Και εγώ απάντησα: «Εκείνος ο καλός φιλελεύθερος νέος δεν έχει αλλάξει τις απόψεις του. Το Ισραήλ είναι ένα φιλελεύθερο κράτος και εγώ είμαι υπερήφανος που το υποστηρίζω».

Ναι, είμαι υπερήφανος που υποστηρίζω το Ισραήλ. Ένα πρόσφατο ταξίδι εκεί μου υπενθύμισε το γιατί.

Καμιά φορά αυτό έχει σχέση με πράγματα που φαίνονται ασήμαντα, πράγματα που πολλοί ενδεχομένως δεν προσέχουν ή τα οποία θεωρούν αυτονόητα ή που αγνοούν εσκεμμένα για να μην χαλάσει η παγιωμένη εικόνα που έχουν σχηματίσει.

Είναι πράγματα όπως τα μαθήματα οδήγησης στο Ισραήλ όπου το αμάξι οδηγεί μια θρήσκα Μουσουλμάνα μαθητευόμενη ενώ ο δάσκαλος είναι Ισραηλινός Εβραίος με καπελάκι. Εάν προχωρούσε κάποιος σε εκτιμήσεις με βάση αυτά που αναφέρονται στα ΜΜΕ για τις ατελείωτες εθνοτικές συγκρούσεις, θα ήταν αδύνατο να συμβεί κάτι τέτοιο. Όμως ήταν κάτι τόσο απλό που φαίνεται ότι κανένας εκτός από μένα δεν έδωσε μεγάλη σημασία. Βέβαια εννοείται ότι η ίδια γυναίκα δεν θα είχε την πολυτέλεια να κάνει μαθήματα οδήγησης και σίγουρα όχι με Ορθόδοξο Εβραίο δάσκαλο εάν ζούσε στη Σαουδική Αραβία.

Είναι πράγματα όπως οι δύο ομοφυλόφιλοι άνδρες που περπατούσαν μαζί κρατώντας ο ένας το χέρι το άλλου σε παραλία του Τελ Αβίβ. Κανένας δεν τους κοίταζε, ούτε αμφισβητούσε το δικαίωμά τους να επιδεικνύουν τρυφερότητα ο ένας στον άλλον. Ας προσπαθήσει κάποιος να κάνει το ίδιο σε μια από τις γειτονικές χώρες.

Είναι πράγματα όπως η μεγάλη συγκέντρωση πιστών σε τζαμί στη Γιάφα. Οι Μουσουλμάνοι έχουν την ελευθερία να μπαινοβγαίνουν, να προσεύχονται και να επιβεβαιώνουν την πίστη τους κατά βούληση. Αυτή η εικόνα επαναλαμβάνεται σε όλο το Ισραήλ. Εν τω μεταξύ, οι Χριστιανοί στο Ιράκ γίνονται στόχοι θανατηφόρων επιθέσεων και οι Κόπτες της Αιγύπτου αντιμετωπίζουν καθημερινά την περιθωριοποίηση. Η Σαουδική Αραβία απαγορεύει την οποιαδήποτε δημόσια επίδειξη της Χριστιανικής πίστης και οι Εβραίοι έχουν στο μεγαλύτερο βαθμό εκδιωχθεί από την Αραβική Μέση Ανατολή.

Είναι εικόνες όπως αυτές στην κεντρική στάση λεωφορείων στο Τελ Αβίβ. Εκεί υπάρχει μια ιατρική κλινική που λειτουργεί δωρεάν για τους χιλιάδες Αφρικανούς που έχουν εισέρθει στο Ισραήλ, κάποιοι νόμιμα και άλλοι παράνομα. Αυτοί έρχονται από το Σουδάν, την Ερυθραία και άλλα μέρη. Είναι Χριστιανοί, Μουσουλμάνοι και παγανιστές. Είναι σαφές ότι γνωρίζουν κάτι που δεν γνωρίζουν οι επικριτές του Ισραήλ που κτυπιούνται και ωρύονται για δήθεν ρατσισμό. Γνωρίζουν ότι εάν σταθούν τυχεροί μπορούν να κάνουν μια νέα αρχή στο Ισραήλ. Γι’ αυτό προσπερνούν τις αραβικές χώρες που βρίσκουν στο δρόμο τους, διότι φοβούνται τις διώξεις ή την προφυλάκισή τους. Και ενώ στο μικροσκοπικό Κράτος του Ισραήλ αναρωτιούνται πόσους πρόσφυγες μπορούν να απορροφήσουν, επαγγελματίες της ιατρικής στο χώρα εργάζονται εθελοντικά στην κλινική.

Είναι οργανώσεις όπως το “Save a Child’s Heart” (Σώστε την Καρδιά ενός Παιδιού) που δεν εμφανίζεται συχνά στα διεθνή μέσα μαζικής ενημέρωσης αν και θα έπρεπε να λάβει υποψηφιότητα για το Βραβείο Νομπέλ Ειρήνης. Εκεί πηγαίνουν συχνά μακριά από την δημοσιότητα παιδιά που χρειάζονται προηγμένες καρδιακές θεραπείες. Καταφτάνουν από το Ιράκ, την Δυτική Όχθη, τη Γάζα και άλλα μέρη του αραβικού κόσμου. Εκεί λαμβάνουν νοσηλεία πρώτης τάξεως. Παρέχεται δωρεάν από ιατρούς και νοσοκόμες που θέλουν να εκφράσουν την υποστήριξή τους στην συνύπαρξη. Όμως οι ίδιο άνθρωποι γνωρίζουν ότι σε πολλές περιπτώσεις δεν θα αναγνωριστεί το έργο τους. Οι οικογένειες των παιδιών φοβούνται να ομολογήσουν ότι αναζήτησαν βοήθεια στο Ισραήλ αν και χάρη στους Ισραηλινούς τα παιδιά τους έλαβαν μια νέα ευκαιρία για ζωή.

Είναι πράγματα όπως ο δυναμισμός του δημοσίου διαλόγου στο Ισραήλ που αφορά σχεδόν στα πάντα κυρίως στην συνεχιζόμενη σύγκρουση με τους Παλαιστινίους. Λέγεται ότι ο πρώην Πρόεδρος των ΗΠΑ, Χάρυ Τρούμαν, συναντήθηκε με τον Ισραηλινό Πρόεδρο, Χάιμ Βάιτσμαν, λίγο μετά την ίδρυση του Ισραήλ το 1948. Άρχισαν μια συζήτηση σχετικά με το ποιος είχε την πιο δύσκολη δουλειά. Ο Τρούμαν είπε: «Με όλο τον σεβασμό, είμαι Πρόεδρος 140 εκατομμυρίων ανθρώπων». Ο Βάιτσμαν απάντησε λέγοντας ότι: «Είναι αλήθεια, αλλά εγώ είμαι ο Πρόεδρος ενός εκατομμυρίου Προέδρων».

Είτε αφορά στα πολιτικά κόμματα, την Κνέσετ (κοινοβούλιο), στα μέσα μαζικής ενημέρωσης, στην κοινωνία των πολιτών ή στον μέσο άνθρωπο στο δρόμο, οι Ισραηλινοί έχουν άποψη, ασκούν αυτοκριτική και αντιπροσωπεύουν μια μεγάλη γκάμα ιδεών.

Είναι θέματα όπως οι Ισραηλινοί που σχεδιάζουν την αποκατάσταση του Δάσους του Όρους Καρμέλ μετά την δολοφονική πυρκαγιά που οδήγησε 44 ανθρώπους στον θάνατο και κατέστρεψε 8,000 εκτάρια παρθένου δάσους. Οι Ισραηλινοί πήραν μια άνυδρη και άγονη γη και παρά τις απίστευτα σκληρές συνθήκες φύτεψαν εκεί με αγάπη το ένα δέντρο μετά το άλλο ώστε σήμερα το Ισραήλ να μπορεί να ισχυριστεί ότι αποτελεί μια από τις ελάχιστες χώρες στον κόσμο που έχει περισσότερο πράσινο από ότι είχε πριν έναν αιώνα.

Είναι οι Ισραηλινοί οι οποίοι με σιωπηλή επιμονή και θάρρος είναι αποφασισμένοι να υπερασπιστούν το μικρό κομμάτι γης που έχουν από κάθε πιθανή απειλή – δηλαδή το οπλοστάσιο της Χαμάς στη Γάζα που μεγαλώνει, την επικίνδυνη συγκέντρωση πυραύλων από την Χεζμπολάχ στο Λίβανο, τις εκκλήσεις να εξαφανιστεί το Ισραήλ από το Ιράν που επιδιώκει τα πυρηνικά όπλα, την φιλοξενία που παρέχει η Συρία στους ηγέτες της Χαμάς και η μεταφορά όπλων που προορίζονται για την Χεζμπολάχ και τους εχθρούς που χρησιμοποιούν χωρίς αιδώ αμάχους ως ανθρώπινες ασπίδες. Μπροστά στην παγκόσμια εκστρατεία να αμφισβητηθεί η νομιμότητα του Ισραήλ και το δικαίωμά του στην αυτοάμυνα και στην παράξενη αντισιωνιστική συμμαχία μεταξύ της ριζοσπαστικής Αριστεράς και των Ισλαμιστών εξτρεμιστών. Και μπροστά στην αυτόματη πλειονότητα ισλαμικών κρατών που υπάρχει στον ΟΗΕ η οποία ανά πάση στιγμή βρίσκεται σε θέση να υποστηρίξει ακόμα και τις πιο εξωφρενικές κατηγορίες εναντίον του Ισραήλ. Επίσης και ενάντια σε εκείνη την αρχή των ειδημόνων που δεν μπορούν ή δεν επιθυμούν να καταλάβουν τις τεράστιες στρατηγικές προκλήσεις που αντιμετωπίζει το Ισραήλ.

Ναι, μιλάμε για τους ίδιους Ισραηλινούς οι οποίοι αφού είχαν κηδέψει 21 νέους που δολοφονήθηκαν από τρομοκράτες σε ντισκοτέκ στο Τελ Αβίβ, φόρεσαν την στολή των Ισραηλινών Ενόπλων Δυνάμεων για να υπερασπιστούν την χώρα τους και αμέσως μετά δήλωσαν ότι «Δεν θα σταματήσουμε να χορεύουμε».

Αυτή είναι η χώρα που με κάνει περήφανο να την υπερασπίζομαι. Όχι, δεν θα έλεγα ποτέ ότι το Ισραήλ είναι τέλεια χώρα. Έχει τα προβλήματά και τα ελαττώματα της. Έχει κάνει και τα λάθη της. Αλλά και πάλι το ίδιο ισχύει για κάθε δημοκρατική, φιλελεύθερη χώρα που επιδιώκει την ειρήνη από όσο γνωρίζω, αν και λίγα απ’ αυτά τα κράτη έχουν βρεθεί μπροστά σε υπαρξιακές απειλές από την ημέρα της γέννησής τους. Λέγεται ότι η τελειότητα είναι ο εχθρός του καλού. Το Ισραήλ είναι καλή χώρα. Και όταν την βλέπει κανείς από κοντά αντί να την βλέπει μέσα από το φίλτρο του BBC ή της εφημερίδας “Guardian” τότε δεν ξεχνώ το γιατί.

*Στην φωτογραφία διακρίνουμε τον Διευθυντής της American Jewish Committee, David Harris.