31 MAIOY 2010
Καθημερινά και για περισσότερο από μία εβδομάδα, έβγαιναν δημοσιεύματα για την επικείμενη δράση ακτιβιστών στην περιοχή της γάζας.
Τόσες μέρες μετά, όπως φάνηκε σήμερα κατά την ταπεινή μου γνώμη, η ισραηλινή κυβέρνηση αποδείχθηκε τουλάχιστον ανέτοιμη…
Για ν αποφύγω τις πολιτικολογίες, καταρχήν πιστεύω πως για το σημερινό αιματοκύλισμα, ευθύνεται η σημερινή κυβέρνηση του Ισραήλ.
Εξήγηση…
Είμαι από εκείνους που πιστεύουν πως το Ισραήλ έχει περισσότερο δίκιο παρά άδικο στην αραβοϊσραηλινή διαμάχη. Αυτό όμως είναι μία άλλη πολύ μεγάλη κουβέντα…
Σχετικά όμως με το σημερινό γεγονός, δεν καταλαβαίνω γιατί έπρεπε να γίνει!
Ακόμα και αν δεχτώ ότι μπορεί να υπήρχαν πληροφορίες για παράνομη κατοχή και διακίνηση όπλων, μέσα στα πλοία των ακτιβιστών, πάλι δεν καταλαβαίνω τι θέλανε να πετύχουν οι ισραηλινές δυνάμεις με την όλη αντίδραση.
Και για να γίνω πιο σαφής :
Όταν ξέρεις ότι ‘’ολόκληρος ο πλανήτης σε περιμένει στη γωνία’’ να σε κατηγορήσει για απάνθρωπη συμπεριφορά απέναντι σε αμάχους – και όχι στρατιώτες - , δεν χτυπάς. Δεν δίνεις στους επικριτές σου αυτό ακριβώς που περιμένουν από εσένα. Δεν συμπεριφέρεσαι σα μικρό παιδί, που επειδή το πνίγει το δίκιο, στερείται υπομονής και αντιδρά άσχημα – χάνοντας τελικά στα μάτια των τρίτων , το δίκιο του.
Θα περίμενα από μία σοβαρή κυβέρνηση, όπως η ισραηλινή, να είναι πιο ‘’ετοιμοπόλεμη’’.
Και αν είχε συγκεκριμένες πληροφορίες για κρυφή διακίνηση πολεμικού υλικού, να φερόταν ‘’εξυπνότερα’’ και ν άφηνε καταρχήν τους ακτιβιστές να εκφράσουν την αλληλεγγύη τους και τα πιστεύω τους – όπως αρμόζει στη δημοκρατία και ακολούθως, να προέβαινε σε αναγκαίες ενέργειες εναντίον συγκεκριμένων στόχων και ανθρώπων και όχι εναντίον τυχαίων άτυχων αμάχων – όπως αρμόζει σ ένα πραγματικά ισχυρό κράτος.
Σταματώ ‘’να σκέφτομαι εν βρασμώ ψυχής’’ με μία ευχή….
Ελπίζω ότι έγινε σήμερα στην Γάζα, να μην αποτελέσει ακόμα μία αφορμή για αντισημιτικές ενέργειες, εναντίον ΕΛΛΗΝΩΝ εβραίων πολιτών….
Ύπων
31/5/10
A brutal ambush at sea
Ron Ben Yishai recounts bloody clash aboard Gaza-bound vessel: The lacking crowd-dispersal means, the brutal violence of ‘peace activists,’ and the attempt to bring down an IDF helicopter
Ron Ben-Yishai
Published: 05.31.10, 15:44 / Israel News
Our Navy commandoes fell right into the hands of the Gaza mission members. A few minutes before the takeover attempt aboard the Marmara got underway, the operation commander was told that 20 people were waiting on the deck where a helicopter was to deploy the first team of the elite Flotilla 13 unit. The original plan was to disembark on the top deck, and from there rush to the vessel’s bridge and order the Marmara’s captain to stop.
Officials estimated that passengers will show slight resistance, and possibly minor violence; for that reason, the operation’s commander decided to bring the helicopter directly above the top deck. The first rope that soldiers used in order to descend down to the ship was wrested away by activists, most of them Turks, and tied to an antenna with the hopes of bringing the chopper down. However, Flotilla 13 fighters decided to carry on.
Navy commandoes slid down to the vessel one by one, yet then the unexpected occurred: The passengers that awaited them on the deck pulled out bats, clubs, and slingshots with glass marbles, assaulting each soldier as he disembarked. The fighters were nabbed one by one and were beaten up badly, yet they attempted to fight back.
However, to their misfortune, they were only equipped with paintball rifles used to disperse minor protests, such as the ones held in Bilin. The paintballs obviously made no impression on the activists, who kept on beating the troops up and even attempted to wrest away their weapons.
One soldier who came to the aid of a comrade was captured by the rioters and sustained severe blows. The commandoes were equipped with handguns but were told they should only use them in the face of life-threatening situations. When they came down from the chopper, they kept on shouting to each other “don’t shoot, don’t shoot,” even though they sustained numerous blows.
‘I saw the tip of a rifle’
The Navy commandoes were prepared to mostly encounter political activists seeking to hold a protest, rather than trained street fighters. The soldiers were told they were to verbally convince activists who offer resistance to give up, and only then use paintballs. They were permitted to use their handguns only under extreme circumstances.
The planned rush towards the vessel’s bridge became impossible, even when a second chopper was brought in with another crew of soldiers. “Throw stun grenades,” shouted Flotilla 13’s commander who monitored the operation. The Navy chief was not too far, on board a speedboat belonging to Flotilla 13, along with forces who attempted to climb into the back of the ship.
The forces hurled stun grenades, yet the rioters on the top deck, whose number swelled up to 30 by that time, kept on beating up about 30 commandoes who kept gliding their way one by one from the helicopter. At one point, the attackers nabbed one commando, wrested away his handgun, and threw him down from the top deck to the lower deck, 30 feet below. The soldier sustained a serious head wound and lost his consciousness.
Only after this injury did Flotilla 13 troops ask for permission to use live fire. The commander approved it: You can go ahead and fire. The soldiers pulled out their handguns and started shooting at the rioters’ legs, a move that ultimately neutralized them. Meanwhile, the rioters started to fire back at the commandoes.
“I saw the tip of a rifle sticking out of the stairwell,” one commando said. “He fired at us and we fired back. We didn’t see if we hit him. We looked for him later but couldn’t find him.” Two soldiers sustained gunshot wounds to their knee and stomach after rioters apparently fired at them using guns wrested away from troops.
2 errors
During the commotion, another commando was stabbed with a knife. In a later search aboard the Marmara, soldiers found caches of bats, clubs, knives, and slingshots used by the rioters ahead of the IDF takeover. It appeared the activists were well prepared for a fight.
Some passengers on the ship stood at the back and pounded the soldiers’ hands as they attempted to climb on board. Only after a 30-minute shootout and brutal assaults using clubs and knifes did commandoes manage to reach the bridge and take over the Marmara.
It appears that the error in planning the operation was the estimate that passengers were indeed political activists and members of humanitarian groups who seek a political provocation, but would not resort to brutal violence. The soldiers thought they will encounter Bilin-style violence; instead, they got Bangkok. The forces that disembarked from the helicopters were few; just dozens of troops – not enough to contend with the large group awaiting them.
The second error was that commanders did not address seriously enough the fact that a group of men were expecting the soldiers on the top deck. Had they addressed this more seriously, they may have hurled tear-gas grenades and smoke grenades from the helicopter to create a screen that would have enabled them to carry out their mission, without the fighters falling right into the hands of the rioters, who severely assaulted them.
30/5/10
«Ο,τι συνέβη θα ξανασυμβεί»(;)
Tου Τακη Καμπυλη
Τα ξημερώματα της Παρασκευής 14 Μαΐου, μέλη της γνωστής αγέλης έριξαν μολότοφ και έγραψαν ναζιστικά και αντισημιτικά συνθήματα μέσα και στον περίβολο του νέου εβραϊκού νεκροταφείου Θεσσαλονίκης.
Ολοι, μετά, έκαναν καλά τη δουλειά τους. Οποιοι έπρεπε να αντιδράσουν, αντέδρασαν: περίοικος ειδοποίησε, η Αστυνομία έφθασε γρήγορα, μάλιστα συνέλαβε τρεις από τους δράστες. Την άλλη μέρα το γεγονός καταδικάστηκε από το σύνολο του Τύπου. Μέχρι την επόμενη φορά…
Είχαν προηγηθεί αντισημιτικές επιθέσεις στα Χανιά, στη Βέροια, στη Λάρισα, στον Βόλο και στην Αθήνα.
Λίγες βδομάδες πριν από την τελευταία επίθεση εκδόθηκε ένα βιβλίο. Οι συγγραφείς του ξετυλίγουν όλο το νήμα του αντισημιτισμού. Αυτό που στην υπόλοιπη Ευρώπη θεωρήθηκε ότι ολοκληρώθηκε με τη χιτλερική κατάρρευση. Ο, τι μέχρι εκεί είναι ο λογαριασμός για τους Εβραίους της διπλανής πόρτας.
Το βιβλίο των Ιακώβ Σιμπή και Καρίνας Λάμψα «Η ζωή από την αρχή» φέρνει στο φως την εν πολλοίς άγνωστη Οδύσσεια των Εβραίων που βρέθηκαν ζωντανοί στην ελεύθερη μεταχιτλερική Ευρώπη. Κι ένα μεγάλο κομμάτι της έρευνας αφορά τους συμπατριώτες μας που διασώθηκαν ή επέστρεψαν από στρατόπεδα και από τα βουνά του ΕΑΜ. Περίπου 10.000 - 12.000 άνθρωποι είχαν απομείνει από τους 70.000 - 75.000 πριν από το 1943. Οι μισοί απ’ όσους επέζησαν Ελληνες Εβραίοι επέλεξαν να φύγουν για την άγνωστη Παλαιστίνη. Με κίνδυνο να τους συλλάβουν τα αγγλικά πολεμικά και να τους κλείσουν (πάλι!) σε στρατόπεδα στην Κύπρο, στην Αίγυπτό ή στην Παλαιστίνη. (Ως γνωστόν μέχρι το 1947 οι Αγγλοι καταδίωκαν καράβια με πρόσφυγες προς την Παλαιστίνη πολλές φορές με θύματα ανάμεσα στους αμάχους). Γιατί πήραν τότε οι ελεύθεροι Εβραίοι της Ευρώπης και της Ελλάδας αυτή την απόφαση;
Στην έρευνα των Σιμπή - Λάμψα μιλούν νέα στοιχεία, έγγραφα, αλληλογραφία, προσωπικά ή κοινοτικά έγγραφα ή ημερολόγια και άνθρωποι. Οι οποίοι διάλεξαν τότε, στην ελεύθερη Ευρώπη, να πάνε στην άγνωστη Παλαιστίνη για μια νέα αρχή. Γιατί;
Αναμφίβολα υπήρξε προπαγάνδα από εβραϊκές οργανώσεις που πίεζαν για τη δημιουργία του Ισραήλ, αλλά οι διασωθέντες Εβραίοι είχαν άλλη επιλογή;
Είναι π. χ. γνωστή η ιστορία του Γκέτο της Βαρσοβίας και η τύχη των Εβραίων της Πολωνίας στη διάρκεια της ναζιστικής κατοχής. Αλλά όχι το «μετά»: μέχρι το τέλος του 1945, δηλαδή ελάχιστο διάστημα από το τέλος του πολέμου, δολοφονήθηκαν 350 Εβραίοι που είχαν επιστρέψει σπίτια τους. Στην πόλη Κιέλτσε σε πογκρόμ τον Ιούλιο του 1946 (!) δολοφονήθηκαν 42 Εβραίοι και 80 τραυματίστηκαν από τους συνολικά διακόσιους επιζώντες της χιτλερικής εποχής.
Δεν ήταν παντού έτσι για τους Εβραίους θα αντιγυρίσει κάποιος. Οχι. Αλλά οι γενικές συνθήκες ήταν τέτοιες ώστε οι περισσότεροι από τους μισούς Εβραίους που επέζησαν, προτίμησαν να παραμείνουν στα 700 στρατόπεδα των συμμάχων (επιστρατεύθηκαν ακόμη και παλιά γερμανικά!) σε ολόκληρη την Ευρώπη για δύο και τρία χρόνια περιμένοντας την άδεια για την Παλαιστίνη παρά να επιστρέψουν στην παλιά τους ζωή.
Στα πολωνικά βιβλία Ιστορίας (και σε πολλών άλλων χωρών) είναι πιο εύκολο να βρεις τα πογκρόμ μέχρι το 1945 –οπότε και ο ένοχος ήταν σαφής– παρά για τα γεγονότα μετά, που σημαδεύτηκαν από τη μαζική φυγή 150.000 Πολωνοεβραίων και την επιλογή της ζωής σε στρατόπεδο. Για σκεφθείτε το. Με την απελευθέρωση χιλιάδες Εβραίοι ξαναγύρισαν ή γνώρισαν για πρώτη φορά στρατόπεδο. (Σαφώς με άλλες συνθήκες, αλλά αυτό είναι δευτερεύον).
Στην Ελλάδα τέτοιο στρατόπεδο λειτούργησε προσωρινά στα βόρεια σύνορα και αργότερα τα δύο περίφημα αγροκτήματα, στα Πατήσια και στην Φραγκοκλησιά (όπου εκπαιδεύονταν για τις συνθήκες στα «κιμπούτς»). Πάντως, στα 1948 υπήρχαν ακόμη Ελληνες Εβραίοι σε στρατόπεδα στη Γερμανία, όπως π. χ στο Φέλνταφινγκ μία ομάδα από 180 Ελληνες Εβραίους με αρχηγό τον διασωθέντα του Αουσβιτς, Μωύς Σαμουήλ από τη Θεσσαλονίκη.
Οσοι επέστρεψαν στην Ελλάδα, ιδίως στη Θεσσαλονίκη, βρέθηκαν απέναντι σε εχθρικό περιβάλλον (κι αυτό είναι ένα από τα ένοχα μυστικά της νεώτερης ελληνικής Μνήμης). Ανθρωποι - φαντάσματα βρήκαν τις περιουσίες τους λεηλατημένες, στα σπίτια τους άλλους, άγνωστους και ένα ελληνικό κράτος που να αδιαφορεί. Νόμοι επί νόμων βεβαίωναν την επιστροφή των περιουσιών (ένα μεγάλο μέρος της ακίνητης περιουσίας των Εβραίων της Θεσσαλονίκης ανήκε όχι σε φυσικά πρόσωπα αλλά στην κοινότητα), αλλά η Διοίκηση απλώς δεν συμμορφωνόταν. Ηταν βέβαια δύσκολα χρόνια για την Ελλάδα, αλλά το φαινόμενο ξεπερνούσε τα ελληνικά σύνορα για να αποδίδονται ευθύνες αποκλειστικά στο εμφυλιακό χάος.
Μερικές φορές η εχθρική υποδοχή ξεπερνούσε τα όρια της αθλιότητας, όπως στην περίπτωση του γνωστού δικηγόρου της Θεσσαλονίκης Γιομτώβ Γιακοέλ τον οποίο, σύμφωνα με τους συγγραφείς, «κατέδωσε ένας Θεσσαλονικιός, ο Μποντουριάν. Ο Γιακοέλ και τα 14 μέλη της οικογένειάς του εστάλησαν στα ναζιστικά στρατόπεδα. Επέζησε και επέστρεψε μόνο μια νεαρή συγγενής, αλλά στο σπίτι της οικογένειάς της βρήκε εγκατεστημένη την οικογένεια Μποντουριάν. Εξαιτίας του ισχύοντος νόμου η κοπέλα υποχρεώθηκε να μένει σε ένα δωμάτιο του σπιτιού συγκατοικώντας με τους συγγενείς του εκτελεστή της οικογένειάς της».
Τα «φιλέτα» είχαν μοιραστεί από τους Γερμανούς σε επιφανείς συνεργάτες (π. χ., ο γνωστός δωσίλογος Γιώργος Πούλος πήρε από τον στρατιωτικό διοικητή Μαξ Μέρτεν -που αργότερα απόλαυσε την πολιτική ασυλία της ελληνικής κυβέρνησης- τα κλειδιά του κοσμηματοπωλείου των αδελφών Ισαάκ και Ρομπέρ Μποτόν στο κέντρο της πόλης). Μέχρι σήμερα μόλις το 20% των εβραϊκών περιουσιών έχει επιστραφεί.
Ηταν δύσκολο να είσαι Εβραίος πριν από τον πόλεμο, ήταν δύσκολο και μετά. Ακόμη κι αν είχες πληρώσει με ζωές αγαπημένων το «έγκλημα» να είσαι «Εβραίος». Ακόμη κι όταν όλοι έλεγαν πως σου αναγνωρίζουν τη θυσία. Αυτοί ένιωσαν αυτό που είπε σε μία πρόταση ένας μετανάστης στην Παλαιστίνη, ο Τσβι Καζάνσκι: «Αυτό που συνέβη θα ξανασυμβεί» … Κι έφυγαν από το Σούνιο με καραβάκια οι περισσότεροι από τους 5.000 Ελληνες Εβραίους που επέζησαν των Ναζί.
Στη Θεσσαλονίκη δεν άφησαν λίγα. Ανάμεσά τους το νεκροταφείο, το μεγαλύτερο του εβραϊκού κόσμου με τάφους εδώ και 19 αιώνες που τσαλαπατήθηκε, λεηλατήθηκε, μπαζώθηκε. Πολλοί ενθαρρύνθηκαν να μην τους θέλουν ζωντανούς, τώρα τα «παιδιά» τους τα βάζουν και με τους νεκρούς. Και τότε «όλοι έκαναν τη δουλειά τους». Ο Τύπος, η πολιτική ηγεσία. Τότε η «Τρία Εψιλον» (γιαγιά της μετεμφυλιακής ακροδεξιάς) με πλήθος αντισημιτικών ενεργειών στην ελεύθερη Θεσσαλονίκη και σήμερα κάποια άλλη οργάνωση ένιωθαν και νιώθουν ευνοϊκό το κλίμα. Τότε ελέω αντικομμουνισμού, σήμερα ελέω λαϊκισμού. Οχι μόνον του ΛΑΟΣ…
Τα ξημερώματα της Παρασκευής 14 Μαΐου, μέλη της γνωστής αγέλης έριξαν μολότοφ και έγραψαν ναζιστικά και αντισημιτικά συνθήματα μέσα και στον περίβολο του νέου εβραϊκού νεκροταφείου Θεσσαλονίκης.
Ολοι, μετά, έκαναν καλά τη δουλειά τους. Οποιοι έπρεπε να αντιδράσουν, αντέδρασαν: περίοικος ειδοποίησε, η Αστυνομία έφθασε γρήγορα, μάλιστα συνέλαβε τρεις από τους δράστες. Την άλλη μέρα το γεγονός καταδικάστηκε από το σύνολο του Τύπου. Μέχρι την επόμενη φορά…
Είχαν προηγηθεί αντισημιτικές επιθέσεις στα Χανιά, στη Βέροια, στη Λάρισα, στον Βόλο και στην Αθήνα.
Λίγες βδομάδες πριν από την τελευταία επίθεση εκδόθηκε ένα βιβλίο. Οι συγγραφείς του ξετυλίγουν όλο το νήμα του αντισημιτισμού. Αυτό που στην υπόλοιπη Ευρώπη θεωρήθηκε ότι ολοκληρώθηκε με τη χιτλερική κατάρρευση. Ο, τι μέχρι εκεί είναι ο λογαριασμός για τους Εβραίους της διπλανής πόρτας.
Το βιβλίο των Ιακώβ Σιμπή και Καρίνας Λάμψα «Η ζωή από την αρχή» φέρνει στο φως την εν πολλοίς άγνωστη Οδύσσεια των Εβραίων που βρέθηκαν ζωντανοί στην ελεύθερη μεταχιτλερική Ευρώπη. Κι ένα μεγάλο κομμάτι της έρευνας αφορά τους συμπατριώτες μας που διασώθηκαν ή επέστρεψαν από στρατόπεδα και από τα βουνά του ΕΑΜ. Περίπου 10.000 - 12.000 άνθρωποι είχαν απομείνει από τους 70.000 - 75.000 πριν από το 1943. Οι μισοί απ’ όσους επέζησαν Ελληνες Εβραίοι επέλεξαν να φύγουν για την άγνωστη Παλαιστίνη. Με κίνδυνο να τους συλλάβουν τα αγγλικά πολεμικά και να τους κλείσουν (πάλι!) σε στρατόπεδα στην Κύπρο, στην Αίγυπτό ή στην Παλαιστίνη. (Ως γνωστόν μέχρι το 1947 οι Αγγλοι καταδίωκαν καράβια με πρόσφυγες προς την Παλαιστίνη πολλές φορές με θύματα ανάμεσα στους αμάχους). Γιατί πήραν τότε οι ελεύθεροι Εβραίοι της Ευρώπης και της Ελλάδας αυτή την απόφαση;
Στην έρευνα των Σιμπή - Λάμψα μιλούν νέα στοιχεία, έγγραφα, αλληλογραφία, προσωπικά ή κοινοτικά έγγραφα ή ημερολόγια και άνθρωποι. Οι οποίοι διάλεξαν τότε, στην ελεύθερη Ευρώπη, να πάνε στην άγνωστη Παλαιστίνη για μια νέα αρχή. Γιατί;
Αναμφίβολα υπήρξε προπαγάνδα από εβραϊκές οργανώσεις που πίεζαν για τη δημιουργία του Ισραήλ, αλλά οι διασωθέντες Εβραίοι είχαν άλλη επιλογή;
Είναι π. χ. γνωστή η ιστορία του Γκέτο της Βαρσοβίας και η τύχη των Εβραίων της Πολωνίας στη διάρκεια της ναζιστικής κατοχής. Αλλά όχι το «μετά»: μέχρι το τέλος του 1945, δηλαδή ελάχιστο διάστημα από το τέλος του πολέμου, δολοφονήθηκαν 350 Εβραίοι που είχαν επιστρέψει σπίτια τους. Στην πόλη Κιέλτσε σε πογκρόμ τον Ιούλιο του 1946 (!) δολοφονήθηκαν 42 Εβραίοι και 80 τραυματίστηκαν από τους συνολικά διακόσιους επιζώντες της χιτλερικής εποχής.
Δεν ήταν παντού έτσι για τους Εβραίους θα αντιγυρίσει κάποιος. Οχι. Αλλά οι γενικές συνθήκες ήταν τέτοιες ώστε οι περισσότεροι από τους μισούς Εβραίους που επέζησαν, προτίμησαν να παραμείνουν στα 700 στρατόπεδα των συμμάχων (επιστρατεύθηκαν ακόμη και παλιά γερμανικά!) σε ολόκληρη την Ευρώπη για δύο και τρία χρόνια περιμένοντας την άδεια για την Παλαιστίνη παρά να επιστρέψουν στην παλιά τους ζωή.
Στα πολωνικά βιβλία Ιστορίας (και σε πολλών άλλων χωρών) είναι πιο εύκολο να βρεις τα πογκρόμ μέχρι το 1945 –οπότε και ο ένοχος ήταν σαφής– παρά για τα γεγονότα μετά, που σημαδεύτηκαν από τη μαζική φυγή 150.000 Πολωνοεβραίων και την επιλογή της ζωής σε στρατόπεδο. Για σκεφθείτε το. Με την απελευθέρωση χιλιάδες Εβραίοι ξαναγύρισαν ή γνώρισαν για πρώτη φορά στρατόπεδο. (Σαφώς με άλλες συνθήκες, αλλά αυτό είναι δευτερεύον).
Στην Ελλάδα τέτοιο στρατόπεδο λειτούργησε προσωρινά στα βόρεια σύνορα και αργότερα τα δύο περίφημα αγροκτήματα, στα Πατήσια και στην Φραγκοκλησιά (όπου εκπαιδεύονταν για τις συνθήκες στα «κιμπούτς»). Πάντως, στα 1948 υπήρχαν ακόμη Ελληνες Εβραίοι σε στρατόπεδα στη Γερμανία, όπως π. χ στο Φέλνταφινγκ μία ομάδα από 180 Ελληνες Εβραίους με αρχηγό τον διασωθέντα του Αουσβιτς, Μωύς Σαμουήλ από τη Θεσσαλονίκη.
Οσοι επέστρεψαν στην Ελλάδα, ιδίως στη Θεσσαλονίκη, βρέθηκαν απέναντι σε εχθρικό περιβάλλον (κι αυτό είναι ένα από τα ένοχα μυστικά της νεώτερης ελληνικής Μνήμης). Ανθρωποι - φαντάσματα βρήκαν τις περιουσίες τους λεηλατημένες, στα σπίτια τους άλλους, άγνωστους και ένα ελληνικό κράτος που να αδιαφορεί. Νόμοι επί νόμων βεβαίωναν την επιστροφή των περιουσιών (ένα μεγάλο μέρος της ακίνητης περιουσίας των Εβραίων της Θεσσαλονίκης ανήκε όχι σε φυσικά πρόσωπα αλλά στην κοινότητα), αλλά η Διοίκηση απλώς δεν συμμορφωνόταν. Ηταν βέβαια δύσκολα χρόνια για την Ελλάδα, αλλά το φαινόμενο ξεπερνούσε τα ελληνικά σύνορα για να αποδίδονται ευθύνες αποκλειστικά στο εμφυλιακό χάος.
Μερικές φορές η εχθρική υποδοχή ξεπερνούσε τα όρια της αθλιότητας, όπως στην περίπτωση του γνωστού δικηγόρου της Θεσσαλονίκης Γιομτώβ Γιακοέλ τον οποίο, σύμφωνα με τους συγγραφείς, «κατέδωσε ένας Θεσσαλονικιός, ο Μποντουριάν. Ο Γιακοέλ και τα 14 μέλη της οικογένειάς του εστάλησαν στα ναζιστικά στρατόπεδα. Επέζησε και επέστρεψε μόνο μια νεαρή συγγενής, αλλά στο σπίτι της οικογένειάς της βρήκε εγκατεστημένη την οικογένεια Μποντουριάν. Εξαιτίας του ισχύοντος νόμου η κοπέλα υποχρεώθηκε να μένει σε ένα δωμάτιο του σπιτιού συγκατοικώντας με τους συγγενείς του εκτελεστή της οικογένειάς της».
Τα «φιλέτα» είχαν μοιραστεί από τους Γερμανούς σε επιφανείς συνεργάτες (π. χ., ο γνωστός δωσίλογος Γιώργος Πούλος πήρε από τον στρατιωτικό διοικητή Μαξ Μέρτεν -που αργότερα απόλαυσε την πολιτική ασυλία της ελληνικής κυβέρνησης- τα κλειδιά του κοσμηματοπωλείου των αδελφών Ισαάκ και Ρομπέρ Μποτόν στο κέντρο της πόλης). Μέχρι σήμερα μόλις το 20% των εβραϊκών περιουσιών έχει επιστραφεί.
Ηταν δύσκολο να είσαι Εβραίος πριν από τον πόλεμο, ήταν δύσκολο και μετά. Ακόμη κι αν είχες πληρώσει με ζωές αγαπημένων το «έγκλημα» να είσαι «Εβραίος». Ακόμη κι όταν όλοι έλεγαν πως σου αναγνωρίζουν τη θυσία. Αυτοί ένιωσαν αυτό που είπε σε μία πρόταση ένας μετανάστης στην Παλαιστίνη, ο Τσβι Καζάνσκι: «Αυτό που συνέβη θα ξανασυμβεί» … Κι έφυγαν από το Σούνιο με καραβάκια οι περισσότεροι από τους 5.000 Ελληνες Εβραίους που επέζησαν των Ναζί.
Στη Θεσσαλονίκη δεν άφησαν λίγα. Ανάμεσά τους το νεκροταφείο, το μεγαλύτερο του εβραϊκού κόσμου με τάφους εδώ και 19 αιώνες που τσαλαπατήθηκε, λεηλατήθηκε, μπαζώθηκε. Πολλοί ενθαρρύνθηκαν να μην τους θέλουν ζωντανούς, τώρα τα «παιδιά» τους τα βάζουν και με τους νεκρούς. Και τότε «όλοι έκαναν τη δουλειά τους». Ο Τύπος, η πολιτική ηγεσία. Τότε η «Τρία Εψιλον» (γιαγιά της μετεμφυλιακής ακροδεξιάς) με πλήθος αντισημιτικών ενεργειών στην ελεύθερη Θεσσαλονίκη και σήμερα κάποια άλλη οργάνωση ένιωθαν και νιώθουν ευνοϊκό το κλίμα. Τότε ελέω αντικομμουνισμού, σήμερα ελέω λαϊκισμού. Οχι μόνον του ΛΑΟΣ…
20/5/10
ΕΛΛΗΝΕΣ ΕΒΡΑΙΟΙ ΚΑΙ ΔΙΚΑΙΏΜΑΤΑ
19.5.10
Του Νικήτα Ανανιάδη
Το τελευταίο διάστημα μαζί με την οικονομική κρίση παρατηρείται μια νέα έξαρση αντισημιτικών επιθέσεων καθώς και ρατσιστικών δημοσιευμάτων σε ελληνικά blog και κάποιες ακροδεξιές εφημερίδες.
Συγκεκριμένα, μέσα σε μια εβδομάδα είχαμε την βεβήλωση του Εβραϊκού Νεκροταφείου Θεσσαλονίκης και του Μνημείου του Ολοκαυτώματος στη Ρόδο.
Το τελευταίο αντιεβραϊκό παραμύθι σε δημοσιεύματα αφορά στους ισχυρισμούς της εφημερίδας «Ελεύθερη Ώρα» και κάποιων blog, ότι οι Έλληνες Εβραίοι και το Κεντρικό Ισραηλιτικό Συμβούλιο (ΚΙΣ), το όργανο που εκπροσωπεί τους Έλληνες Εβραίους στο θρήσκευμα , τυγχάνουν ειδικής μεταχείρισης σε σχέση με άλλους Έλληνες πολίτες και δεν πληρώνουν φόρους.
Επιπλέον, η «Ελεύθερη Ώρα» πρόσφατα δημοσίευσε άρθρο που ισχυρίζεται ότι οι Ισραηλινοί επιθυμούν να αγοράσουν Ελληνικά νησιά για να στείλουν τους Παλαιστινίους εδώ για να τους ξεφορτωθούν.
Βέβαια, η πραγματικότητα είναι ότι δεν θα έρθουν Παλαιστίνιοι στα ελληνικά νησιά, αλλά περίπου 200 χιλιάδες Ισραηλινοί τουρίστες που επισκέπτονται την Ελλάδα κάθε χρόνο, αποφέροντας και έσοδα στην ελληνική τουριστική αγορά. Αλλά αυτό είναι άλλο θέμα.
Για την ώρα, ας επικεντρωθούμε στις στους ισχυρισμούς περί της δήθεν «απαλλαγής φόρων» για τους Έλληνες Εβραίους και ας ρίξουμε μια ειλικρινή ματιά στις εξελίξεις που αφορούν στους ίδιους αλλά και τη δημοκρατία μας
Το Κεντρικό Ισραηλιτικό Συμβούλιο Ελλάδος (ΚΙΣ), εξέδωσε δελτίο Τύπου για το θέμα της φορολογίας, όπου διευκρινίζεται ότι οι Έλληνες Εβραίοι φορολογούνται κανονικότατα. Βεβαίως, είναι λυπηρό ότι Έλληνες διαφορετικού θρησκεύματος, οι οποίοι σηκώνουν τα ίδια οικονομικά βάρη με τους συμπατριώτες τους σε περίοδο κρίσης, όχι μόνο κατηγορούνται, αλλά αναγκάζονται να εκδίδουν δελτία τύπου για να δηλώνουν τα αυτονόητα.
Οι Έλληνες Εβραίοι έχουν τις ίδιες ακριβώς υποχρεώσεις με τους άλλους πολίτες της Ελλάδας, να πληρώνουν φόρους, να υπηρετούν στο Στρατό, κλπ. Ας μιλήσουμε όμως τώρα και για τα δικαιώματα τους:
Οι Εβραίοι πολίτες φαίνεται να έχουν το δικαίωμα της ξεχωριστής μεταχείρισης. Μέχρι σχετικά πρόσφατα λόγω θρησκεύματος δεν μπορούσαν να εργαστούν ως εκπαιδευτικοί και νηπιαγωγοί σε ελληνικά δημόσια σχολεία ούτε να ενταχθούν στο πυροσβεστικό σώμα ή την Αστυνομία.
Μέχρι σήμερα δεν απολαμβάνουν πλήρη ισονομία. Για παράδειγμα, δεν μπορεί ποτέ Έλληνας Εβραίους πολίτης να αναλάβει το ανώτατο πολιτικό αξίωμα στην Ελλάδα και να γίνει Πρόεδρος της Δημοκρατίας, καθώς το ελληνικό Σύνταγμα ορίζει ότι μόνο οι Έλληνες Ορθόδοξοι Χριστιανοί έχουν τέτοιο δικαίωμα.
Οι Έλληνες Εβραίοι πολίτες είναι επίσης υποχρεωμένοι οι ίδιοι να πληρώνουν τους μισθούς των Ραββίνων κάτι που συμβαίνει και με τους Καθολικούς, παρότι το Ελληνικό κράτος πληρώνει τους μισθούς των Ελλήνων κληρικών και των μουφτήδων της Μουσουλμανικής μειονότητας.
Οι Εβραίοι της Ελλάδας έχουν επίσης το δικαίωμα να τους συκοφαντούν ανελέητα, εάν λάβουμε υπόψη και την τελευταία απόφαση του Αρείου Πάγου σε σχέση με το βιβλίο του γνωστού ακροδεξιού Κώστα Πλεύρη, όπου ο Άρειος Πάγος αποφάσισε να μην προχωρήσει σε αναίρεση υπέρ του νόμου, της απόφασης του εφετείου που τον αθώωνε έπειτα από καταδικαστική απόφαση Πρωτοδικείου, για παραβίαση του αντιρατσιστικού νόμου.
Αυτό έγινε παρά την εισήγηση του Εισαγγελέα του Α.Π.,Ιωάννη Τεντέ , για την αναίρεση. Στο βιβλίο του ο Πλεύρης αναφέρει μεταξύ άλλων, ότι οι Εβραίοι θέλουν εκτελεστικό απόσπασμα, τους χαρακτηρίζει ως «παράσιτα», δηλώνει ότι «Εβραίος και άνθρωπος είναι έννοιες αντιφατικές», ισχυρίζεται ότι το Άουσβιτς είναι «παραμύθι» και επαινεί τους Ναζί.
Όμως στην απόφαση του ο Άρειος Πάγος αναγνωρίζει τον Πλεύρη ως «επιστήμονα και ιστορικό» και αναφέρει ότι «δεν καταφέρεται συλλήβδην κατά των Εβραίων αλλά κατά των εβραιοσιωνιστών».
Δηλαδή, το γεγονός ότι ο Πλεύρης λέει ότι οι Εβραίοι δεν είναι άνθρωποι και θέλουν εκτελεστικό απόσπασμα δεν φαίνεται να έπεισε τον Άρειο Πάγο ότι καταφέρεται εναντίον τους.
Επιπλέον, με τις αναφορές περί «εβραιοσιωνιστών» ο Α.Π. φαίνεται να αποδέχεται και τις γνωστές θεωρίες συνομωσίας κατά των Εβραίων που αποτελούν ένα από τα βασικά χαρακτηριστικά του αντισημιτισμού.
Με την απόφαση ουσιαστικά, ο Άρειος Πάγος χρησιμοποίησε μια ρατσιστική επιχειρηματολογία για να μην καταδικαστεί ο ρατσισμός ενός φασίστα. Αυτό σημαίνει πρακτικά ότι με την απόφαση του Α.Π. η υπόθεση Πλεύρη μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως νομικό προηγούμενο στο μέλλον. Με λίγα λόγια, είναι σαν να δίδεται λευκή επιταγή σε κάθε ρατσιστή να συκοφαντεί τους Εβραίους ελεύθερα.
Τώρα πριν αρχίσουν κάποιοι τα γνωστά κηρύγματα περί ελευθερίας του λόγου σε μια δημοκρατία, κλπ., ο υπογράφον έχει να δηλώσει τα εξής: Πρώτον, ναι, είναι σημαντική η ελευθερία του λόγου σε μια δημοκρατία.
Όμως αυτό που προκαλεί αλγεινή εντύπωση είναι ότι ενώ στην Ελλάδα όλοι κόπτονται για το δικαίωμα ενός φασίστα σαν τον Πλεύρη να εκφράζει ελεύθερα τις απόψεις του, κανένας δεν φαίνεται να νοιάζεται για το γεγονός ότι βεβηλώνονται συνέχεια εβραϊκά μνημεία στη χώρα και για το ότι οι Έλληνες Εβραίοι πολίτες της συκοφαντούνται βάναυσα από έναν νέο-Ναζί.
Δικαιώματα σύμφωνα με αυτή την άρρωστη λογική, φαίνεται ότι έχουν μόνο οι φασίστες «επιστήμονες», όχι οι φιλήσυχοι και παραγωγικοί Έλληνες πολίτες διαφορετικού θρησκεύματος. Στη χώρα μας δυστυχώς επικρατεί η ελευθερία του λόγου της υποκρισίας.
Δεύτερον, παρά την ελευθερία του λόγου, σε καμία δημοκρατία δεν είναι επιτρεπτή η συκοφαντική δυσφήμιση και ο κάθε πολίτης έχει το δικαίωμα της προστασίας του νόμου σε ένα κράτος δικαίου.
Δηλαδή, μπορεί να διαφωνώ με κάποιον αλλά δεν έχω το δικαίωμα να τον χαρακτηρίζω «παράσιτο», ούτε να δηλώνω ότι κακώς δεν εξαφανίστηκε ολόκληρη η φυλή του και η οικογένειά του και να προτρέπω έμμεσα ή άμεσα κάποιους ανεγκέφαλους να του κάνουν κακό.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι το βιβλίο του Πλεύρη αποτελεί ένας είδος συλλογικής συκοφαντικής δυσφήμισης όχι μόνο κατά των Ελλήνων πολιτών εβραϊκού θρησκεύματος αλλά και κατά των ανθρώπων που ασπάζονται την εβραϊκή πίστη παγκοσμίως και καμία δικαστική απόφαση οποιασδήποτε αρχής δεν μπορεί να καλύψει αυτή την πραγματικότητα. Αυτό δεν αποτελεί ελευθερία αλλά ασυδοσία.
Σε ανακοινώσεις του για τις πρόσφατες βεβηλώσεις το Κεντρικό Ισραηλιτικό Συμβούλιο αναφέρει ότι είχε προειδοποιήσει την ελληνική πολιτεία για τις επιπτώσεις που θα είχε η δική Πλεύρη.
Σε δικό της σχόλιο της για την απόφαση του Αρείου Πάγου η Αντιναζιστική Πρωτοβουλία, μια ΜΚΟ που ασχολείται εδώ και χρόνια με το θέμα του Πλεύρη αναφέρει ότι «νομιμοποίησε τον κανιβαλικό αντισημιτισμό και την ωμή φιλοναζιστική προπαγάνδα» και ότι πρόκειται για την «ποινική αθώωση ενός ναζιστή» αλλά και «ηθική δικαίωση του ναζισμού και του αντισημιτισμού».
Με την αλήθεια κανείς δεν μπορεί να διαφωνήσει.
Του Νικήτα Ανανιάδη
Το τελευταίο διάστημα μαζί με την οικονομική κρίση παρατηρείται μια νέα έξαρση αντισημιτικών επιθέσεων καθώς και ρατσιστικών δημοσιευμάτων σε ελληνικά blog και κάποιες ακροδεξιές εφημερίδες.
Συγκεκριμένα, μέσα σε μια εβδομάδα είχαμε την βεβήλωση του Εβραϊκού Νεκροταφείου Θεσσαλονίκης και του Μνημείου του Ολοκαυτώματος στη Ρόδο.
Το τελευταίο αντιεβραϊκό παραμύθι σε δημοσιεύματα αφορά στους ισχυρισμούς της εφημερίδας «Ελεύθερη Ώρα» και κάποιων blog, ότι οι Έλληνες Εβραίοι και το Κεντρικό Ισραηλιτικό Συμβούλιο (ΚΙΣ), το όργανο που εκπροσωπεί τους Έλληνες Εβραίους στο θρήσκευμα , τυγχάνουν ειδικής μεταχείρισης σε σχέση με άλλους Έλληνες πολίτες και δεν πληρώνουν φόρους.
Επιπλέον, η «Ελεύθερη Ώρα» πρόσφατα δημοσίευσε άρθρο που ισχυρίζεται ότι οι Ισραηλινοί επιθυμούν να αγοράσουν Ελληνικά νησιά για να στείλουν τους Παλαιστινίους εδώ για να τους ξεφορτωθούν.
Βέβαια, η πραγματικότητα είναι ότι δεν θα έρθουν Παλαιστίνιοι στα ελληνικά νησιά, αλλά περίπου 200 χιλιάδες Ισραηλινοί τουρίστες που επισκέπτονται την Ελλάδα κάθε χρόνο, αποφέροντας και έσοδα στην ελληνική τουριστική αγορά. Αλλά αυτό είναι άλλο θέμα.
Για την ώρα, ας επικεντρωθούμε στις στους ισχυρισμούς περί της δήθεν «απαλλαγής φόρων» για τους Έλληνες Εβραίους και ας ρίξουμε μια ειλικρινή ματιά στις εξελίξεις που αφορούν στους ίδιους αλλά και τη δημοκρατία μας
Το Κεντρικό Ισραηλιτικό Συμβούλιο Ελλάδος (ΚΙΣ), εξέδωσε δελτίο Τύπου για το θέμα της φορολογίας, όπου διευκρινίζεται ότι οι Έλληνες Εβραίοι φορολογούνται κανονικότατα. Βεβαίως, είναι λυπηρό ότι Έλληνες διαφορετικού θρησκεύματος, οι οποίοι σηκώνουν τα ίδια οικονομικά βάρη με τους συμπατριώτες τους σε περίοδο κρίσης, όχι μόνο κατηγορούνται, αλλά αναγκάζονται να εκδίδουν δελτία τύπου για να δηλώνουν τα αυτονόητα.
Οι Έλληνες Εβραίοι έχουν τις ίδιες ακριβώς υποχρεώσεις με τους άλλους πολίτες της Ελλάδας, να πληρώνουν φόρους, να υπηρετούν στο Στρατό, κλπ. Ας μιλήσουμε όμως τώρα και για τα δικαιώματα τους:
Οι Εβραίοι πολίτες φαίνεται να έχουν το δικαίωμα της ξεχωριστής μεταχείρισης. Μέχρι σχετικά πρόσφατα λόγω θρησκεύματος δεν μπορούσαν να εργαστούν ως εκπαιδευτικοί και νηπιαγωγοί σε ελληνικά δημόσια σχολεία ούτε να ενταχθούν στο πυροσβεστικό σώμα ή την Αστυνομία.
Μέχρι σήμερα δεν απολαμβάνουν πλήρη ισονομία. Για παράδειγμα, δεν μπορεί ποτέ Έλληνας Εβραίους πολίτης να αναλάβει το ανώτατο πολιτικό αξίωμα στην Ελλάδα και να γίνει Πρόεδρος της Δημοκρατίας, καθώς το ελληνικό Σύνταγμα ορίζει ότι μόνο οι Έλληνες Ορθόδοξοι Χριστιανοί έχουν τέτοιο δικαίωμα.
Οι Έλληνες Εβραίοι πολίτες είναι επίσης υποχρεωμένοι οι ίδιοι να πληρώνουν τους μισθούς των Ραββίνων κάτι που συμβαίνει και με τους Καθολικούς, παρότι το Ελληνικό κράτος πληρώνει τους μισθούς των Ελλήνων κληρικών και των μουφτήδων της Μουσουλμανικής μειονότητας.
Οι Εβραίοι της Ελλάδας έχουν επίσης το δικαίωμα να τους συκοφαντούν ανελέητα, εάν λάβουμε υπόψη και την τελευταία απόφαση του Αρείου Πάγου σε σχέση με το βιβλίο του γνωστού ακροδεξιού Κώστα Πλεύρη, όπου ο Άρειος Πάγος αποφάσισε να μην προχωρήσει σε αναίρεση υπέρ του νόμου, της απόφασης του εφετείου που τον αθώωνε έπειτα από καταδικαστική απόφαση Πρωτοδικείου, για παραβίαση του αντιρατσιστικού νόμου.
Αυτό έγινε παρά την εισήγηση του Εισαγγελέα του Α.Π.,Ιωάννη Τεντέ , για την αναίρεση. Στο βιβλίο του ο Πλεύρης αναφέρει μεταξύ άλλων, ότι οι Εβραίοι θέλουν εκτελεστικό απόσπασμα, τους χαρακτηρίζει ως «παράσιτα», δηλώνει ότι «Εβραίος και άνθρωπος είναι έννοιες αντιφατικές», ισχυρίζεται ότι το Άουσβιτς είναι «παραμύθι» και επαινεί τους Ναζί.
Όμως στην απόφαση του ο Άρειος Πάγος αναγνωρίζει τον Πλεύρη ως «επιστήμονα και ιστορικό» και αναφέρει ότι «δεν καταφέρεται συλλήβδην κατά των Εβραίων αλλά κατά των εβραιοσιωνιστών».
Δηλαδή, το γεγονός ότι ο Πλεύρης λέει ότι οι Εβραίοι δεν είναι άνθρωποι και θέλουν εκτελεστικό απόσπασμα δεν φαίνεται να έπεισε τον Άρειο Πάγο ότι καταφέρεται εναντίον τους.
Επιπλέον, με τις αναφορές περί «εβραιοσιωνιστών» ο Α.Π. φαίνεται να αποδέχεται και τις γνωστές θεωρίες συνομωσίας κατά των Εβραίων που αποτελούν ένα από τα βασικά χαρακτηριστικά του αντισημιτισμού.
Με την απόφαση ουσιαστικά, ο Άρειος Πάγος χρησιμοποίησε μια ρατσιστική επιχειρηματολογία για να μην καταδικαστεί ο ρατσισμός ενός φασίστα. Αυτό σημαίνει πρακτικά ότι με την απόφαση του Α.Π. η υπόθεση Πλεύρη μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως νομικό προηγούμενο στο μέλλον. Με λίγα λόγια, είναι σαν να δίδεται λευκή επιταγή σε κάθε ρατσιστή να συκοφαντεί τους Εβραίους ελεύθερα.
Τώρα πριν αρχίσουν κάποιοι τα γνωστά κηρύγματα περί ελευθερίας του λόγου σε μια δημοκρατία, κλπ., ο υπογράφον έχει να δηλώσει τα εξής: Πρώτον, ναι, είναι σημαντική η ελευθερία του λόγου σε μια δημοκρατία.
Όμως αυτό που προκαλεί αλγεινή εντύπωση είναι ότι ενώ στην Ελλάδα όλοι κόπτονται για το δικαίωμα ενός φασίστα σαν τον Πλεύρη να εκφράζει ελεύθερα τις απόψεις του, κανένας δεν φαίνεται να νοιάζεται για το γεγονός ότι βεβηλώνονται συνέχεια εβραϊκά μνημεία στη χώρα και για το ότι οι Έλληνες Εβραίοι πολίτες της συκοφαντούνται βάναυσα από έναν νέο-Ναζί.
Δικαιώματα σύμφωνα με αυτή την άρρωστη λογική, φαίνεται ότι έχουν μόνο οι φασίστες «επιστήμονες», όχι οι φιλήσυχοι και παραγωγικοί Έλληνες πολίτες διαφορετικού θρησκεύματος. Στη χώρα μας δυστυχώς επικρατεί η ελευθερία του λόγου της υποκρισίας.
Δεύτερον, παρά την ελευθερία του λόγου, σε καμία δημοκρατία δεν είναι επιτρεπτή η συκοφαντική δυσφήμιση και ο κάθε πολίτης έχει το δικαίωμα της προστασίας του νόμου σε ένα κράτος δικαίου.
Δηλαδή, μπορεί να διαφωνώ με κάποιον αλλά δεν έχω το δικαίωμα να τον χαρακτηρίζω «παράσιτο», ούτε να δηλώνω ότι κακώς δεν εξαφανίστηκε ολόκληρη η φυλή του και η οικογένειά του και να προτρέπω έμμεσα ή άμεσα κάποιους ανεγκέφαλους να του κάνουν κακό.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι το βιβλίο του Πλεύρη αποτελεί ένας είδος συλλογικής συκοφαντικής δυσφήμισης όχι μόνο κατά των Ελλήνων πολιτών εβραϊκού θρησκεύματος αλλά και κατά των ανθρώπων που ασπάζονται την εβραϊκή πίστη παγκοσμίως και καμία δικαστική απόφαση οποιασδήποτε αρχής δεν μπορεί να καλύψει αυτή την πραγματικότητα. Αυτό δεν αποτελεί ελευθερία αλλά ασυδοσία.
Σε ανακοινώσεις του για τις πρόσφατες βεβηλώσεις το Κεντρικό Ισραηλιτικό Συμβούλιο αναφέρει ότι είχε προειδοποιήσει την ελληνική πολιτεία για τις επιπτώσεις που θα είχε η δική Πλεύρη.
Σε δικό της σχόλιο της για την απόφαση του Αρείου Πάγου η Αντιναζιστική Πρωτοβουλία, μια ΜΚΟ που ασχολείται εδώ και χρόνια με το θέμα του Πλεύρη αναφέρει ότι «νομιμοποίησε τον κανιβαλικό αντισημιτισμό και την ωμή φιλοναζιστική προπαγάνδα» και ότι πρόκειται για την «ποινική αθώωση ενός ναζιστή» αλλά και «ηθική δικαίωση του ναζισμού και του αντισημιτισμού».
Με την αλήθεια κανείς δεν μπορεί να διαφωνήσει.
ΒΕΒΗΛΩΣΗ ΤΟΥ ΜΝΗΜΕΙΟΥ ΟΛΟΚΑΥΤΩΜΑΤΟΣ ΣΤΗ ΡΟΔΟ
Ο βανδαλισμός του Μνημείου Ολοκαυτώματος στη Ρόδο, λίγες μόνον ημέρες μετά την αντίστοιχη επίθεση κατά του εβραϊκού νεκροταφείου Θεσσαλονίκης, σηματοδοτεί μία επικίνδυνη τάση αύξησης των αντισημιτικών φαινομένων στη χώρα μας.
Βάνδαλοι ρατσιστές, χρησιμοποιώντας βαρύ αντικείμενο, κατέστρεψαν το Άστρο του Δαυίδ και ράγισαν τη μία πλευρά του γρανιτένιου Μνημείου Ολοκαυτώματος της Ρόδου.
Το Κεντρικό Ισραηλιτικό Συμβούλιο Ελλάδος απηύθυνε επιστολές προς τους υπουργούς Προστασίας του Πολίτη κ. Μ. Χρυσοχοΐδη, Δικαιοσύνης κ. Χ. Καστανίδη, καθώς και προς τον Κυβερνητικό Εκπρόσωπο κ. Γ. Πεταλωτή ζητώντας τη σύλληψη των δραστών αλλά και την προστασία των εβραϊκών Μνημείων και Ιδρυμάτων ανά την Ελλάδα. Παράλληλα, επιστολές απευθύνθηκαν προς το Νομάρχη Δωδεκανήσου κ. Γ. Μαχαιρίδη και τον Δήμαρχο Ρόδου κ. Χ. Χατζηευθυμίου ζητώντας τις ενέργειές τους για την αποκατάσταση των ζημιών.
Η Εβραϊκή Κοινότητα της Ελλάδος δεν εισακούστηκε όταν είχε έγκαιρα προειδοποιήσει για τις συνέπειες της αθώωσης του Κ. Πλεύρη, ο οποίος, μέσα από το αντισημιτικό βιβλίο του, ρητά προτρέπει σε πράξεις βίας κατά των Ελλήνων Εβραίων.
Το Κεντρικό Ισραηλιτικό Συμβούλιο Ελλάδος την ύστατη στιγμή καλεί την κοινή γνώμη, την Κυβέρνηση, κάθε αρμόδιο και κάθε δημοκράτη πολίτη να αντιληφθεί πού οδηγεί ο κατευθυνόμενος από το φασισμό αντισημιτισμός και να αντιδράσει έντονα.
Βάνδαλοι ρατσιστές, χρησιμοποιώντας βαρύ αντικείμενο, κατέστρεψαν το Άστρο του Δαυίδ και ράγισαν τη μία πλευρά του γρανιτένιου Μνημείου Ολοκαυτώματος της Ρόδου.
Το Κεντρικό Ισραηλιτικό Συμβούλιο Ελλάδος απηύθυνε επιστολές προς τους υπουργούς Προστασίας του Πολίτη κ. Μ. Χρυσοχοΐδη, Δικαιοσύνης κ. Χ. Καστανίδη, καθώς και προς τον Κυβερνητικό Εκπρόσωπο κ. Γ. Πεταλωτή ζητώντας τη σύλληψη των δραστών αλλά και την προστασία των εβραϊκών Μνημείων και Ιδρυμάτων ανά την Ελλάδα. Παράλληλα, επιστολές απευθύνθηκαν προς το Νομάρχη Δωδεκανήσου κ. Γ. Μαχαιρίδη και τον Δήμαρχο Ρόδου κ. Χ. Χατζηευθυμίου ζητώντας τις ενέργειές τους για την αποκατάσταση των ζημιών.
Η Εβραϊκή Κοινότητα της Ελλάδος δεν εισακούστηκε όταν είχε έγκαιρα προειδοποιήσει για τις συνέπειες της αθώωσης του Κ. Πλεύρη, ο οποίος, μέσα από το αντισημιτικό βιβλίο του, ρητά προτρέπει σε πράξεις βίας κατά των Ελλήνων Εβραίων.
Το Κεντρικό Ισραηλιτικό Συμβούλιο Ελλάδος την ύστατη στιγμή καλεί την κοινή γνώμη, την Κυβέρνηση, κάθε αρμόδιο και κάθε δημοκράτη πολίτη να αντιληφθεί πού οδηγεί ο κατευθυνόμενος από το φασισμό αντισημιτισμός και να αντιδράσει έντονα.
ΒΕΒΗΛΩΣΗ ΤΟΥ ΕΒΡΑΪΚΟΥ ΝΕΚΡΟΤΑΦΕΙΟΥ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ
Κατά τις πρώτες πρωινές ώρες της Παρασκευής 14.5.2010, βάνδαλοι ρατσιστές βεβήλωσαν το εβραϊκό νεκροταφείο Θεσσαλονίκης εκσφενδονίζοντας μολότωφ σε τάφους και αναγράφοντας αντισημιτικά συνθήματα και ναζιστικά σύμβολα στον τοίχο και τους διαδρόμους του νεκροταφείου.
Το Κ.Ι.Σ. και η Ισραηλιτική Κοινότητα Θεσσαλονίκης, ενεργώντας άμεσα, εξέδωσαν τα παρακάτω Δελτία Τύπου:
* ΤΟΥ Κ.Ι.Σ. (14.5.10).- «Η αθώωση από την Ελληνική Δικαιοσύνη του -κατά δήλωσή του- ναζιστή Κ. Πλεύρη για τα όσα συκοφαντικά, αλλά προπάντων σαφώς απειλητικά εξέφρασε κατά των Εβραίων της Ελλάδος, άρχισε να έχει τις συνέπειες που είχαν προβλεφτεί. Έτσι, χθες, ρατσιστές αντισημίτες μετέτρεψαν τις απειλές σε αναίσχυντη βεβήλωση του εβραϊκού νεκροταφείου Θεσσαλονίκης πετώντας μολότωφ και καταστρέφοντας τάφους.
Το Κεντρικό Ισραηλιτικό Συμβούλιο Ελλάδος είχε προειδοποιήσει για το πού θα οδηγούσε η αθώωση του υβριστή Πλεύρη, αλλά δεν εισακούστηκε.
Όπως έχει αποδείξει η πρόσφατη ευρωπαϊκή ιστορία σε εποχές κρίσιμες μία από τις εύκολες διεξόδους στις οποίες οι αντισημίτες οδηγούν τους λαούς είναι ο αντισημιτισμός.
Και πριν από τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο κανείς δεν έδινε την πρέπουσα σημασία στις κατηγορίες και στις ενέργειες των ναζιστών κατά των Εβραίων μέχρις ότου η καταστροφή έφτασε στην πόρτα του κάθε Ευρωπαίου.
Πριν να είναι και πάλι πολύ αργά όλοι –Κυβέρνηση και άτομα- οφείλουν να απομονώσουν και να καταδικάσουν έμπρακτα τους νοσταλγούς του Χίτλερ».
* ΤΗΣ Ι.Κ. ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ (14.5.10).-
«Η Ισραηλιτική Κοινότητα Θεσσαλονίκης εκφράζει τη λύπη και την αγανάκτησή της και καταδικάζει απερίφραστα τη βεβήλωση του Εβραϊκού Νεκροταφείου Θεσσαλονίκης, τον εμπρησμό τάφων και την προσπάθεια καταστροφής του ιερού αυτού τόπου από ομάδα νεαρών ακραίων εθνικιστών τα ξημερώματα σήμερα. Εκφράσεις όπως «Φωτιά στους Εβραίους», «Juden Raus», «Sieg Heil», η χρήση ναζιστικών συμβόλων όπως ο αγκυλωτός σταυρός, που γράφτηκαν στην περίφραξη του Νεκροταφείου, και ακόμα περισσότερο η προσβολή των νεκρών δεν έχουν καμία θέση στη σύγχρονη, δημοκρατική κοινωνία μας.
Η Αστυνομία προέβη σε 3 προσαγωγές υπόπτων και είμαστε πεπεισμένοι ότι η Πολιτεία θα καταδικάσει την αποτρόπαια αυτή πράξη και θα λάβει όλα τα αναγκαία μέτρα ώστε να τιμωρηθούν οι δράστες. Πρέπει να εξαλειφθούν παρόμοια φαινόμενα αντισημιτισμού και να ξεριζωθούν τέτοιες αντιλήψεις ακόμη και από τους ελάχιστους θιασώτες, εξασφαλίζοντας την ελεύθερη άσκηση των θρησκευτικών καθηκόντων των πολιτών».
Με επιστολή της προς τον Γενικό Αστυνομικό Διευθυντή Θεσσαλονίκης, η Ισραηλιτική Κοινότητα ζήτησε τη λήψη πρόσθετων μέτρων προστασίας των εβραϊκών ιδρυμάτων. Το Κ.Ι.Σ. σε επιστολή του προς τον υπουργό Προστασίας του Πολίτη κ. Μ. Χρυσοχοΐδη ζήτησε την προστασία των εβραϊκών χώρων, ενώ σε αντίστοιχη επιστολή προς τον υπουργό Δικαιοσύνης κ. Χ. Καστανίδη, ο πρόεδρος του ΚΙΣ κ. Δ. Σαλτιέλ τονίζει ότι «η ενέργεια αυτή είναι έμπρακτο αποτέλεσμα των απειλών που είχε εκφράσει ο κατά δήλωσή του ναζιστής Κ. Πλεύρης».
ΚΑΤΑΔΙΚΗ εκ μέρους της ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ
Η Κυβέρνηση καταδίκασε τους βανδαλισμούς με ανακοίνωση του Κυβερνητικού Εκπροσώπου, κ. Γιώργου Πεταλωτή (14.5.2010): «Η Κυβέρνηση καταδικάζει απερίφραστα τους βανδαλισμούς στο εβραϊκό νεκροταφείο Θεσσαλονίκης. Τέτοια φαινόμενα ρατσισμού και μισαλλοδοξίας δεν έχουν καμία θέση στην ελληνική κοινωνία, η οποία στέκεται απέναντι σε ενέργειες βίας και εθνικισμού. Οι αρμόδιες αρχές θα πράξουν ότι είναι απαραίτητο ώστε οι υπεύθυνοι αυτών των πράξεων να οδηγηθούν, το συντομότερο δυνατό, ενώπιον της δικαιοσύνης».
Σχετικά με τους δράστες
Όπως αναφέρει η Γενική Αστυνομική Διεύθυνση Θεσσαλονίκης σε Δελτίο Τύπου της 15.5.2010:
«Συνελήφθησαν, χθες 14.05.10 και κατά τις πρωινές ώρες, από αστυνομικούς της Διεύθυνσης Ασφάλειας Θεσσαλονίκης, τρεις (3) νεαροί ημεδαποί, ηλικίας 21, 18 και 17 ετών, οι οποίοι κατηγορούνται, κατά περίπτωση, για παραβάσεις σχετικές με περιύβριση νεκρών, διακεκριμένες περιπτώσεις φθοράς, κατοχή εκρηκτικών υλών, καθώς και για παράβαση του ν. περί Όπλων. Συγκεκριμένα, οι τρεις νεαροί μετέβησαν, την 03.50 ώρα, στη συμβολή των οδών Κ. Δημητρίου και Ζ. Καρέλλη, στην περιοχή της Σταυρούπολης, όπου με χρήση σπρέι, ανέγραψαν συνθήματα στο εξωτερικό τοιχίο του Εβραϊκού Κοιμητηρίου, στο οδόστρωμα, καθώς και στον τοίχο παρακείμενης μονοκατοικίας. Στη συνέχεια, και ενώ η 18χρονη κατόπτευε τον γύρω χώρο, ο 17χρονος από κοινού με τον 21χρονο, εκσφενδόνισαν τρεις (3) βόμβες μολότοφ κατά του Κοιμητηρίου, χωρίς να προκληθεί πυρκαγιά. Επιπλέον, συνελήφθη και τέταρτος ημεδαπός, ηλικίας 21 ετών, για υπόθαλψη εγκληματία και παρασιώπηση εγκλημάτων, καθώς γνώριζε τις προθέσεις και τα πράξεις των συνομηλίκων του. Σε έρευνα που πραγματοποιήθηκε στην οικία του τελευταίου (21 ετών), εντοπίστηκε ένα σπαθί, ενώ στην κατοχή του 17χρονου βρέθηκε και κατασχέθηκε ένα μαχαίρι. Οι συλληφθέντες θα οδηγηθούν σήμερα στον κ. Εισαγγελέα Πλημμελειοδικών Θεσσαλονίκης».
ΨΕΥΔΗ ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΣΕ BLOGS ΠΕΡΙ ΜΗ ΦΟΡΟΛΟΓΗΣΗΣ ΕΒΡΑΙΩΝ
Σε μπλογκ ( http://troktiko.blogspot.com/2010/05/blog-post_2515.html ) δημοσιεύθηκε ψευδές άρθρο από το Καταστατικό της Ισραηλιτικής Κοινότητας Αθηνών (και όχι του Κεντρικού Ισραηλιτικού Συμβουλίου, όπως και πάλι ψευδώς αναφέρεται), σύμφωνα με το οποίο οι Εβραίοι που διαμένουν στην Ελλάδα δεν πληρώνουν φόρους στο Ελληνικό Δημόσιο.
Το καταστατικό της Ι.Κ. Αθηνών (Π.Δ. 182) βρίσκεται δημοσιευμένο στο ΦΕΚ 40/Α’ 22.3.1978, το οποίο ο καθένας μπορεί να διαβάσει για να αντιληφθεί το μέγεθος του ψεύδους του δημοσιεύματος και το χαμηλό επίπεδο εντιμότητας στο οποίο κινούνται οι οργανωμένοι αντισημίτες.
Τέλος, σαφώς διευκρινίζεται ότι οι Έλληνες πολίτες, Εβραίοι στο θρήσκευμα, φορολογούνται όπως όλοι οι Έλληνες, ανεξαρτήτως από το αν καταβάλλουν συνδρομή μέλους στο κοινοτικό τους όργανο.
http://www.kis.gr/index.php/component/content/article/49-2009-05-11-09-28-23/493--blogs-.html
Το καταστατικό της Ι.Κ. Αθηνών (Π.Δ. 182) βρίσκεται δημοσιευμένο στο ΦΕΚ 40/Α’ 22.3.1978, το οποίο ο καθένας μπορεί να διαβάσει για να αντιληφθεί το μέγεθος του ψεύδους του δημοσιεύματος και το χαμηλό επίπεδο εντιμότητας στο οποίο κινούνται οι οργανωμένοι αντισημίτες.
Τέλος, σαφώς διευκρινίζεται ότι οι Έλληνες πολίτες, Εβραίοι στο θρήσκευμα, φορολογούνται όπως όλοι οι Έλληνες, ανεξαρτήτως από το αν καταβάλλουν συνδρομή μέλους στο κοινοτικό τους όργανο.
http://www.kis.gr/index.php/component/content/article/49-2009-05-11-09-28-23/493--blogs-.html
9/5/10
Athens unveils its first Holocaust memorial
It has taken nearly 70 years, but tomorrow, as the sun sets over Athens, a monument to honour Greece's Holocaust victims will finally be unveiled.
Athens is the last EU capital to commemorate those who perished at the hands of Nazi forces.
"To get here has been difficult but now it is done the message is simple. We have not forgotten and we will not forget," said Benjamin Albalas, president of the Jewish community in Athens.
Greece lost more of its Jewish population in the Final Solution, proportionately, than almost any other country in Europe during the second world war. Around 65,000 men, women and children were dispatched to their deaths in Auschwitz between 1941 and 1944.
An estimated 1,000 Athenian Jews were packed off to the concentration camp in April 1944 after thousands fled or went underground. Arriving there after a two- week train journey, they were met by Dr Josef Mengele. "He selected 320 men and 328 women for his own 'research,'" writes the historian, Mark Mazower, in his book Inside Hitler's Greece. "The others were immediately gassed and burned in crematoria."
What remains of the country's Jewish community today had campaigned long and hard for the memorial to be erected. The quest began in earnest last year when the municipality of Athens donated a prime piece of real estate, overlooking the ornate cemetery where Pericles delivered his famous funeral oration in honour of the Athenians killed during the Peloponnesian War in 431 BC. Few areas resonate as much with the ideals of freedom, equality and democracy.
More symbolically, the site is also close to the synagogue in Melidoni street where, under a ruse of food hand-outs, the Jews of Athens were trapped and captured by the Germans.
The acclaimed Greek-American artist DeAnna Maganias conveyed what the Holocaust survivor Elie Wiesel describes as "man's inhumanity to man" in a plaque on the site. Carved in the form of the Star of David – acting like as compass, the sculpture points to the cities and villages across Greece from where tens of thousands of Jews were gathered and deported. The community chose it on the basis of its "simplicity" and "ingenious design".
"In keeping with the Jewish tradition it symbolised death and the memory of death in a quiet and calm way," said a committee member who oversaw an international competition for the memorial. But the marble monument, which is set in a herb garden, is also about healing. While six of the work's pieces are triangular, conjuring broken-off pieces of the star, the central piece, a massive hexagon block, remains intact and is reminiscent of rejuvenation and survival.
"The herbal garden is a symbol of healing and place," said Maganias. "The idea is that people walk around the monument. The orientation of the star, engraved with the names of cities and towns from which victims were deported and the smell from the herbs aim to act as a catalyst of memory."
The unveiling of the monument comes against a backdrop of growing attacks against Jewish targets in Greece. In January Crete's historic synagogue was firebombed twice following the vandalism of cemeteries nationwide. Constantine Plevris, a prominent neo-Nazi accused of inciting racial violence with a book glorifying Hitler, was also acquitted by the supreme court.
"Incidents of antisemitism are definitely on the rise and our fear is they will increase with the economic crisis afflicting Greece," said David Saltiel, who heads the Central Jewish Council representing the country's 7000-strong community.
"We feel especially depressed by the decision of the supreme court. This monument, which as a community we dedicate to this city, is a reminder of what can happen when a society loses its tolerance for people who are different."
Mary Michalidou, an expert on monuments in Greece, agrees that Athens' Holocaust memorial is long overdue. "But," she says, "while it should have happened earlier, its location aesthetically and symbolically couldn't be better. It will now rank among Europe's best Holocaust monuments."
4/5/10
Shun the anti-Semite
Ahmadinejad resorts to anti-Semitism to delegitimize Zionism
Anav Silverman
Published: 04.15.10, 00:00 / Israel Opinion
Four years ago, the International Conference to Review the Global Vision of the Holocaust was held in Tehran. Iranian Foreign Minister Manouchehr Mottaki stated that the aim of the conference was "neither to deny nor prove the Holocaust but to provide an appropriate scientific atmosphere for scholars to offer their opinions in freedom about a historical issue."
Contributors to the “scientific atmosphere” included David Duke, a Ku Klux Klan leader and former US state representative, Robert Faurisson, a convicted Holocaust denier from France, and several other professors and educators all engaged in Holocaust denial research and rhetoric. One such professor, Australian national Dr. Fredrick Toben, runs a Website vilifying Jews while claiming that the Nazis did not commit the mass murder of the Jewish people. Several far Right politicians from Germany's neo-Nazi NPD party were invited as well, but the German government barred them from attending.
However, the conference’s main purpose went beyond providing a friendly environment for international Holocaust deniers to share their twisted sentiments. The Iranian Foreign Minister elaborated that "If the official version of the Holocaust is thrown into doubt, then the identity and nature of Israel will be thrown into doubt. And if, during this review, it is proved that the Holocaust was a historical reality, then what is the reason for the Palestinians having to pay the cost of the Nazis' crimes?"
This argument has been repeatedly reiterated by Ahmadinejad, notably in exclusive interviews he granted to US television networks NBC and CBS. In two major interviews with the American TV networks, Ahmadinejad smoothly skirted over the reporters' questions about his Holocaust denial, always deflecting his responses back to Palestinian issues and the State of Israel instead.
The Intelligence and Terrorism Information Center calls Ahmadinejad's use of Holocaust denial "a tool" of Iranian policy. "The Holocaust denial campaign, as a main component of the Iranian regime's anti-Israeli policy, is not only an expression of the hatred for Jews which is rooted in Iranian politics and society, but also a clever, well planned strategy under Ahmadinejad."
According to the IICC, Ahmadinejad uses the denial tactics to delegitimize the Zionist movement and the State of Israel as ideological and moral preparation for Israel’s destruction, as well as to increase Iranian influence among Palestinians while advancing Iranian aspirations for regional hegemony.
Appeasement doesn’t work
Indeed, Ahmadinejad’s repeated rhetoric in promoting the Islamic Republic's anti-Israel agenda has been ultimately successful. Although the International Conference to Review the Global Vision of the Holocaust elicited much international condemnation in 2006, the Iranian president's repeated hateful rhetoric causes very few to flinch in the international community today.
Nobel laureate and Holocaust survivor Elie Wiesel said back in October 2008 that Ahmadinejad’s appearances at the UN General Assembly demonstrate that the world has learned nothing from the Holocaust.
"Ten years ago, and less, the ruler of a country that announced its aspiration for Israel to be wiped off the map would not have dared appear and speak on the UN's podium," Wiesel stated in a Haaretz interview. A few months later, at the Durban II conference, a member of Ahmadinejad's entourage accosted Wiesel screaming at the Holocaust survivor, 'Zio-Nazi.'
Furthermore, US President Obama's friendly attempts to forge dialogue with Iran, while simultaneously giving Israel a cold shoulder, have scored no points with Ahmadinejad. A warm message from President Obama marking the Iranian New Year was met with scorn from the Iranian leader. As reported by Reuters, Ahmadinejad said the note contained "three or four beautiful words" but nothing new of substance.
If anything should be learned from Holocaust Remembrance Day this year, it is that appeasement policies do not work. Seventy-two years ago, when Britain's Neville Chamberlain, France and Italy accepted the Munich Agreement with Germany, the European powers wrongly believed that the annexation of Czechoslovakia would stop Hitler’s war-machine. Following this appeasement agreement, more than 60 million people were killed in the Second World War, with Hitler's anti-Semitic rhetoric marking the process of this horrific tragedy.
Anav Silverman is the International Correspondent for Sderot Media Center: www.SderotMedia.org.il.
Anav Silverman
Published: 04.15.10, 00:00 / Israel Opinion
Four years ago, the International Conference to Review the Global Vision of the Holocaust was held in Tehran. Iranian Foreign Minister Manouchehr Mottaki stated that the aim of the conference was "neither to deny nor prove the Holocaust but to provide an appropriate scientific atmosphere for scholars to offer their opinions in freedom about a historical issue."
Contributors to the “scientific atmosphere” included David Duke, a Ku Klux Klan leader and former US state representative, Robert Faurisson, a convicted Holocaust denier from France, and several other professors and educators all engaged in Holocaust denial research and rhetoric. One such professor, Australian national Dr. Fredrick Toben, runs a Website vilifying Jews while claiming that the Nazis did not commit the mass murder of the Jewish people. Several far Right politicians from Germany's neo-Nazi NPD party were invited as well, but the German government barred them from attending.
However, the conference’s main purpose went beyond providing a friendly environment for international Holocaust deniers to share their twisted sentiments. The Iranian Foreign Minister elaborated that "If the official version of the Holocaust is thrown into doubt, then the identity and nature of Israel will be thrown into doubt. And if, during this review, it is proved that the Holocaust was a historical reality, then what is the reason for the Palestinians having to pay the cost of the Nazis' crimes?"
This argument has been repeatedly reiterated by Ahmadinejad, notably in exclusive interviews he granted to US television networks NBC and CBS. In two major interviews with the American TV networks, Ahmadinejad smoothly skirted over the reporters' questions about his Holocaust denial, always deflecting his responses back to Palestinian issues and the State of Israel instead.
The Intelligence and Terrorism Information Center calls Ahmadinejad's use of Holocaust denial "a tool" of Iranian policy. "The Holocaust denial campaign, as a main component of the Iranian regime's anti-Israeli policy, is not only an expression of the hatred for Jews which is rooted in Iranian politics and society, but also a clever, well planned strategy under Ahmadinejad."
According to the IICC, Ahmadinejad uses the denial tactics to delegitimize the Zionist movement and the State of Israel as ideological and moral preparation for Israel’s destruction, as well as to increase Iranian influence among Palestinians while advancing Iranian aspirations for regional hegemony.
Appeasement doesn’t work
Indeed, Ahmadinejad’s repeated rhetoric in promoting the Islamic Republic's anti-Israel agenda has been ultimately successful. Although the International Conference to Review the Global Vision of the Holocaust elicited much international condemnation in 2006, the Iranian president's repeated hateful rhetoric causes very few to flinch in the international community today.
Nobel laureate and Holocaust survivor Elie Wiesel said back in October 2008 that Ahmadinejad’s appearances at the UN General Assembly demonstrate that the world has learned nothing from the Holocaust.
"Ten years ago, and less, the ruler of a country that announced its aspiration for Israel to be wiped off the map would not have dared appear and speak on the UN's podium," Wiesel stated in a Haaretz interview. A few months later, at the Durban II conference, a member of Ahmadinejad's entourage accosted Wiesel screaming at the Holocaust survivor, 'Zio-Nazi.'
Furthermore, US President Obama's friendly attempts to forge dialogue with Iran, while simultaneously giving Israel a cold shoulder, have scored no points with Ahmadinejad. A warm message from President Obama marking the Iranian New Year was met with scorn from the Iranian leader. As reported by Reuters, Ahmadinejad said the note contained "three or four beautiful words" but nothing new of substance.
If anything should be learned from Holocaust Remembrance Day this year, it is that appeasement policies do not work. Seventy-two years ago, when Britain's Neville Chamberlain, France and Italy accepted the Munich Agreement with Germany, the European powers wrongly believed that the annexation of Czechoslovakia would stop Hitler’s war-machine. Following this appeasement agreement, more than 60 million people were killed in the Second World War, with Hitler's anti-Semitic rhetoric marking the process of this horrific tragedy.
Anav Silverman is the International Correspondent for Sderot Media Center: www.SderotMedia.org.il.
1/5/10
Πότε θα παραδεχθούμε την ιστορία των Γιαννιωτών Εβραίων;
Τετάρτη, 28 Απριλίου 2010
ΗΠΕΙΡΩΤΙΚΟΣ ΑΓΩΝ|
Θύμιος Τζάλλας
Πότε θα παραδεχθούμε την ιστορία των Γιαννιωτών Εβραίων;
Η αίθουσα στην οποία γίνεται η συζήτηση για τον εκτοπισμό των Γιαννιωτών Εβραίων από τα Γιάννενα το 1944, βρίσκεται στο σχολικό συγκρότημα της Ακαδημίας. Σήμερα, ανακαινισμένη και σύγχρονη, λέγεται «Αρχιεπισκόπου Σπυρίδωνος», αλλά για πολλά χρόνια ήταν η περίφημη «Αίθουσα Τελετών» (ολίγον μακάβριος τίτλος) της Ακαδημίας.
Σε αυτή την αίθουσα, πριν ανακαινιστεί, έχω παρακολουθήσει αρκετές παραστάσεις για τον Αλή Πασά, μερικές μάχες με Γερμανούς και κανα-δυο επικά πολεμικά με τον Παπαφλέσσα. Σε όλα αυτά πρωταγωνιστούσαμε εμείς τα παιδιά, μαθητές, ντυμένοι τσολιάδες, πολεμιστές και σουλτάνοι.
Δεν έχω ακούσει λέξη (είτε σε σχολική παράσταση, είτε σε μία από τις σχολικές αίθουσες του συγκροτήματος) για τους Εβραίους των Ιωαννίνων. Ο εκτοπισμός 1850 συμπολιτών μας (τότε μεγάλου ποσοστού του πληθυσμού ολάκερης της πόλης!) δεν ήταν ποτέ μέρος της σχολικής ύλης, ούτε καν της συζήτησης μεταξύ δασκάλων-μαθητών. Στις 25 Μαρτίου (ανήμερα του εκτοπισμού κάθε χρόνο) ακούγαμε για τον Ευαγγελισμό και για την Ελληνική Επανάσταση, τίποτε όμως για τη γενοκτονία στο Κάστρο.
Πληροφορήθηκα το γεγονός όταν τελείωσα το σχολείο!
Ήταν κάτι που οι Έλληνες αποσιωπούσαν. Γιατί; Θα αποσιωπούσαν ποτέ τον εκτοπισμό και θανάτωση των Χριστιανών της πόλης; Ασφαλώς όχι. Γιατί το έκαναν με τους Εβραίους;
Η εκδήλωση της Δευτέρας
Εδώ και καιρό η Ισραηλιτική Κοινότητα Ιωαννίνων, αν και αργοσβήνει, προσπαθεί να κάνει αισθητή την παρουσία της. Επέλεξε τις εκδηλώσεις και μερικές συμβολικές κινήσεις (όπως ο πρόσφατος ανθρώπινος κύκλος έξω από το πολύπαθο εβραϊκό νεκροταφείο) ως την πειστικότερη απάντηση στους βανδαλισμούς σε βάρος της. Φέρνοντας την κοινότητα στο προσκήνιο, έχει ως απώτερο σκοπό να φέρει και τις βαρβαρότητες στην πρώτη γραμμή της προσοχής της τοπικής κοινωνίας.
Μέσα σε αυτό το γενικότερο κλίμα διοργανώθηκε και η προχθεσινή ημερίδα με πρωτοβουλία των ομιλητών. Μάλλον η κουβέντα στήθηκε λίγο αυτοσχέδια και ως συνέχεια της συζήτησης του Δεκεμβρίου, η οποία διεξήχθη εν μέσω έντασης, εξαιτίας της αναφοράς της Φραγκίσκης Αμπατζομπούλου σε αντισημιτικά σχόλια σε λογοτεχνικά κείμενα Γιαννιωτών.
Ήταν λίγο ενοχλητική η περιρρέουσα ατμόσφαιρα «θα πλακωθούμε πάλι», την οποία ενίσχυαν τα σχόλια του συντονιστή των ομιλητών, Πάρι Παπαμίχου. Διαρκώς έλεγε ότι προκύπτουν διαφωνίες, ότι τα πράγματα περιπλέκονται, λες και η αντιδικία ήταν το ζητούμενο. Πράγματι κάποια στιγμή πυροδοτήθηκε ένταση, υπήρξαν διαφωνίες, αλλά απομακρυσμένες από το επίκεντρο της συζήτησης. Ποιο ήταν το επίκεντρο; Αν η πόλη στάθηκε στο ύψος των περιστάσεων το ‘44. Προστάτεψε τους Εβραίους; Ή μήπως ο εκτοπισμός βόλεψε την τοπική κοινωνία, αφού έδωσε το πράσινο φως για το πλιάτσικο των περιουσιών τους; Καθόλου απλό θέμα και μάλιστα όταν συζητιέται σε μαζικά ακροατήρια -η αίθουσα των 300 ατόμων ήταν γεμάτη, ενώ υπήρχαν και πολλοί όρθιοι στην είσοδο.
Γιαννιώτες οι δημοκράτες;
Γύρω από αυτό το ερώτημα αναπτύχθηκαν δύο επιχειρηματολογίες. Η πρώτη της Ελένης Κουρμαντζή. Η καθηγήτρια ιστορίας του πανεπιστημίου (ασταμάτητη ερευνήτρια της εβραϊκής κοινότητας και ειδικά του Γιοσέφ Ελιγιά) μίλησε με θέμα «Μαρτυρίες Γιαννιωτών για την γερμανική κατοχή» και έχει μια ξεκάθαρη θέση: η ηγεσία της εβραϊκής κοινότητας αγνόησε τις προειδοποιήσεις, ο τότε πνευματικός της ηγέτης Σαμπεθάι Καμπιλή πίστεψε στα καθησυχαστικά μηνύματα των Γερμανών. Την ίδια στιγμή η ισχυρή παρουσία του γερμανικού στρατού είχε τρομοκρατήσει τη μαχητική τοπική κοινωνία, η οποία ελάχιστα περιθώρια δράσης είχε. Οι Γιαννιώτες στο σύνολο τους δημοκράτες ιστορικά, είχαν βαθιά συναισθήματα φιλίας, ακόμη και ταύτισης με την κοινότητα. Η διήγηση της κ. Κουρμαντζή στηρίζεται σε πρωτότυπη ιστορική έρευνα, αλλά χρωματίζεται έντονα συναισθηματικά όταν φθάνει στους Γιαννιώτες. Το βροντώδες χειροκρότημα του κοινού όταν τους έπλεξε το εγκώμιο στο τέλος της ομιλίας της σε αποπροσανατόλιζε. Ήρθαμε εδώ για να ακούσουμε τι έγινε ή για να ευλογήσουμε τα… δημοκρατικά μας γένια.
Πριν και μετά
Στον αντίποδα η Φραγκίσκη Αμπατζοπούλου (θέμα της ομιλίας της: «Κατοχικά Γιάννενα και Ολοκαύτωμα: Η λογοτεχνία ως μαρτυρία») περιγράφει τελείως διαφορετικά την κατάσταση. Δεν είναι καθόλου βέβαιη για το αν η εβραϊκή κοινότητα, στοχευμένη και αιχμάλωτη από τις άγριες κατοχικές αρχές, και εν μέσω ενός κλίματος αδιαφορίας ή ακόμη και προκατάληψης, θα μπορούσε να σωθεί από μόνη της. Ιδίως μάλιστα τη στιγμή που δεν διέθετε τη βοήθεια των ελληνικών θεσμών και προσώπων με κομβικό ρόλο στα δρώμενα της πόλης. Η κ. Αμπατζοπούλου επικαλείται τα παραδείγματα άλλων πόλεων όπως της Ζακύνθου με το δεσπότη της και της Αθήνας -με τις διοικητικές της αρχές- που κατάφεραν να οργανώσουν τη μαζική διάσωση των εβραίων συμπολιτών τους. Στα Γιάννενα δεν έγινε καμία συντονισμένη ενέργεια πλην του ΕΑΜ που ζητούσε όμως «άνδρες και λίρες» και όχι τρόπο διάσωσης μιας θρησκευτικής μειοψηφίας.
Η κ. Αμπατζοπούλου στέκεται πολύ στο πριν και στο μετά. Στο διαρκώς επαναλαμβανόμενο ανά τη χώρα και την Ήπειρο στερεότυπο της χρέωσης όλων των δεινών στους Εβραίους (από την εποχή του Σκυλόσοφου μέχρι επεισόδια στο τέλος του 19ου αιώνα στα Γιάννενα και ανυπόστατες κατηγορίες για παιδοκτονία σε βάρος Εβραίων στο Πωγώνι του 1918) και κυρίως στα αφιλόξενα για τους Εβραίους μεταπολεμικά Γιάννενα. Αυτή η τελευταία ευκαιρία για τους Γιαννιώτες να βοηθήσουν τους μόλις 163 διασωθέντες εβραίους συμπολίτες που τελικά επέστρεψαν, χάθηκε ανεπιστρεπτί.
Η τελευταία της αναφορά μου φέρνει στο νου το δικό μου σχολείο.
Αν στο κάτω κάτω της γραφής αγαπούσαμε τόσο πολύ τους Εβραίους συμπολίτες μας και τους προστατέψαμε, γιατί αυτή η ξεκάθαρη ενοχική στάση μας μετά; Γιατί τους εξοβελίσαμε από την ιστορία μας με τον ίδιο τρόπο που τους εξοβελίσαμε από τα σπίτιά τους, μη αναγνωρίζοντας τα ως δικά τους όταν (ελάχιστοι από αυτούς) γύρισαν;
Η συζήτηση σου άφηνε το βαρύ αίσθημα ενός ανεξιχνίαστου και ανέγγιχτου παρελθόντος. Επανέφερε το επιτακτικό ερώτημα: πότε θα ασχοληθούμε επιτέλους στην Ελλάδα με την ιστορία του 20ου αιώνα χωρίς εξωραϊσμούς και προκαταλήψεις; Και την ίδια στιγμή επικρατούσε μια αδιαμφισβήτητη αισιοδοξία. Στην ίδια αίθουσα που ανεβάζαμε θεατρικά της κακιάς ώρας με χατζάρες και τουρμπάνια, αρχίσαμε να συζητάμε για το παρελθόν μας. Σιγά σιγά, λίγο ανορθόδοξα και φοβισμένα, αλλά επιτέλους συζητάμε. Και όταν συζητάς θα μάθεις την αλήθεια και στο τέλος θα την παραδεχθείς.
Στην επιστημονική ημερίδα μίλησαν επίσης η Ρένα Μόλχο με θέμα «Πώς εξιχνιάζεται ένα έγκλημα που έμεινε ατιμώρητο», και ο Σάββας Μιχαήλ με θέμα «Ένας Εβραίος Γιαννιώτης στην αραβική Αλ-Ανταλούς».
ΗΠΕΙΡΩΤΙΚΟΣ ΑΓΩΝ|
Θύμιος Τζάλλας
Πότε θα παραδεχθούμε την ιστορία των Γιαννιωτών Εβραίων;
Η αίθουσα στην οποία γίνεται η συζήτηση για τον εκτοπισμό των Γιαννιωτών Εβραίων από τα Γιάννενα το 1944, βρίσκεται στο σχολικό συγκρότημα της Ακαδημίας. Σήμερα, ανακαινισμένη και σύγχρονη, λέγεται «Αρχιεπισκόπου Σπυρίδωνος», αλλά για πολλά χρόνια ήταν η περίφημη «Αίθουσα Τελετών» (ολίγον μακάβριος τίτλος) της Ακαδημίας.
Σε αυτή την αίθουσα, πριν ανακαινιστεί, έχω παρακολουθήσει αρκετές παραστάσεις για τον Αλή Πασά, μερικές μάχες με Γερμανούς και κανα-δυο επικά πολεμικά με τον Παπαφλέσσα. Σε όλα αυτά πρωταγωνιστούσαμε εμείς τα παιδιά, μαθητές, ντυμένοι τσολιάδες, πολεμιστές και σουλτάνοι.
Δεν έχω ακούσει λέξη (είτε σε σχολική παράσταση, είτε σε μία από τις σχολικές αίθουσες του συγκροτήματος) για τους Εβραίους των Ιωαννίνων. Ο εκτοπισμός 1850 συμπολιτών μας (τότε μεγάλου ποσοστού του πληθυσμού ολάκερης της πόλης!) δεν ήταν ποτέ μέρος της σχολικής ύλης, ούτε καν της συζήτησης μεταξύ δασκάλων-μαθητών. Στις 25 Μαρτίου (ανήμερα του εκτοπισμού κάθε χρόνο) ακούγαμε για τον Ευαγγελισμό και για την Ελληνική Επανάσταση, τίποτε όμως για τη γενοκτονία στο Κάστρο.
Πληροφορήθηκα το γεγονός όταν τελείωσα το σχολείο!
Ήταν κάτι που οι Έλληνες αποσιωπούσαν. Γιατί; Θα αποσιωπούσαν ποτέ τον εκτοπισμό και θανάτωση των Χριστιανών της πόλης; Ασφαλώς όχι. Γιατί το έκαναν με τους Εβραίους;
Η εκδήλωση της Δευτέρας
Εδώ και καιρό η Ισραηλιτική Κοινότητα Ιωαννίνων, αν και αργοσβήνει, προσπαθεί να κάνει αισθητή την παρουσία της. Επέλεξε τις εκδηλώσεις και μερικές συμβολικές κινήσεις (όπως ο πρόσφατος ανθρώπινος κύκλος έξω από το πολύπαθο εβραϊκό νεκροταφείο) ως την πειστικότερη απάντηση στους βανδαλισμούς σε βάρος της. Φέρνοντας την κοινότητα στο προσκήνιο, έχει ως απώτερο σκοπό να φέρει και τις βαρβαρότητες στην πρώτη γραμμή της προσοχής της τοπικής κοινωνίας.
Μέσα σε αυτό το γενικότερο κλίμα διοργανώθηκε και η προχθεσινή ημερίδα με πρωτοβουλία των ομιλητών. Μάλλον η κουβέντα στήθηκε λίγο αυτοσχέδια και ως συνέχεια της συζήτησης του Δεκεμβρίου, η οποία διεξήχθη εν μέσω έντασης, εξαιτίας της αναφοράς της Φραγκίσκης Αμπατζομπούλου σε αντισημιτικά σχόλια σε λογοτεχνικά κείμενα Γιαννιωτών.
Ήταν λίγο ενοχλητική η περιρρέουσα ατμόσφαιρα «θα πλακωθούμε πάλι», την οποία ενίσχυαν τα σχόλια του συντονιστή των ομιλητών, Πάρι Παπαμίχου. Διαρκώς έλεγε ότι προκύπτουν διαφωνίες, ότι τα πράγματα περιπλέκονται, λες και η αντιδικία ήταν το ζητούμενο. Πράγματι κάποια στιγμή πυροδοτήθηκε ένταση, υπήρξαν διαφωνίες, αλλά απομακρυσμένες από το επίκεντρο της συζήτησης. Ποιο ήταν το επίκεντρο; Αν η πόλη στάθηκε στο ύψος των περιστάσεων το ‘44. Προστάτεψε τους Εβραίους; Ή μήπως ο εκτοπισμός βόλεψε την τοπική κοινωνία, αφού έδωσε το πράσινο φως για το πλιάτσικο των περιουσιών τους; Καθόλου απλό θέμα και μάλιστα όταν συζητιέται σε μαζικά ακροατήρια -η αίθουσα των 300 ατόμων ήταν γεμάτη, ενώ υπήρχαν και πολλοί όρθιοι στην είσοδο.
Γιαννιώτες οι δημοκράτες;
Γύρω από αυτό το ερώτημα αναπτύχθηκαν δύο επιχειρηματολογίες. Η πρώτη της Ελένης Κουρμαντζή. Η καθηγήτρια ιστορίας του πανεπιστημίου (ασταμάτητη ερευνήτρια της εβραϊκής κοινότητας και ειδικά του Γιοσέφ Ελιγιά) μίλησε με θέμα «Μαρτυρίες Γιαννιωτών για την γερμανική κατοχή» και έχει μια ξεκάθαρη θέση: η ηγεσία της εβραϊκής κοινότητας αγνόησε τις προειδοποιήσεις, ο τότε πνευματικός της ηγέτης Σαμπεθάι Καμπιλή πίστεψε στα καθησυχαστικά μηνύματα των Γερμανών. Την ίδια στιγμή η ισχυρή παρουσία του γερμανικού στρατού είχε τρομοκρατήσει τη μαχητική τοπική κοινωνία, η οποία ελάχιστα περιθώρια δράσης είχε. Οι Γιαννιώτες στο σύνολο τους δημοκράτες ιστορικά, είχαν βαθιά συναισθήματα φιλίας, ακόμη και ταύτισης με την κοινότητα. Η διήγηση της κ. Κουρμαντζή στηρίζεται σε πρωτότυπη ιστορική έρευνα, αλλά χρωματίζεται έντονα συναισθηματικά όταν φθάνει στους Γιαννιώτες. Το βροντώδες χειροκρότημα του κοινού όταν τους έπλεξε το εγκώμιο στο τέλος της ομιλίας της σε αποπροσανατόλιζε. Ήρθαμε εδώ για να ακούσουμε τι έγινε ή για να ευλογήσουμε τα… δημοκρατικά μας γένια.
Πριν και μετά
Στον αντίποδα η Φραγκίσκη Αμπατζοπούλου (θέμα της ομιλίας της: «Κατοχικά Γιάννενα και Ολοκαύτωμα: Η λογοτεχνία ως μαρτυρία») περιγράφει τελείως διαφορετικά την κατάσταση. Δεν είναι καθόλου βέβαιη για το αν η εβραϊκή κοινότητα, στοχευμένη και αιχμάλωτη από τις άγριες κατοχικές αρχές, και εν μέσω ενός κλίματος αδιαφορίας ή ακόμη και προκατάληψης, θα μπορούσε να σωθεί από μόνη της. Ιδίως μάλιστα τη στιγμή που δεν διέθετε τη βοήθεια των ελληνικών θεσμών και προσώπων με κομβικό ρόλο στα δρώμενα της πόλης. Η κ. Αμπατζοπούλου επικαλείται τα παραδείγματα άλλων πόλεων όπως της Ζακύνθου με το δεσπότη της και της Αθήνας -με τις διοικητικές της αρχές- που κατάφεραν να οργανώσουν τη μαζική διάσωση των εβραίων συμπολιτών τους. Στα Γιάννενα δεν έγινε καμία συντονισμένη ενέργεια πλην του ΕΑΜ που ζητούσε όμως «άνδρες και λίρες» και όχι τρόπο διάσωσης μιας θρησκευτικής μειοψηφίας.
Η κ. Αμπατζοπούλου στέκεται πολύ στο πριν και στο μετά. Στο διαρκώς επαναλαμβανόμενο ανά τη χώρα και την Ήπειρο στερεότυπο της χρέωσης όλων των δεινών στους Εβραίους (από την εποχή του Σκυλόσοφου μέχρι επεισόδια στο τέλος του 19ου αιώνα στα Γιάννενα και ανυπόστατες κατηγορίες για παιδοκτονία σε βάρος Εβραίων στο Πωγώνι του 1918) και κυρίως στα αφιλόξενα για τους Εβραίους μεταπολεμικά Γιάννενα. Αυτή η τελευταία ευκαιρία για τους Γιαννιώτες να βοηθήσουν τους μόλις 163 διασωθέντες εβραίους συμπολίτες που τελικά επέστρεψαν, χάθηκε ανεπιστρεπτί.
Η τελευταία της αναφορά μου φέρνει στο νου το δικό μου σχολείο.
Αν στο κάτω κάτω της γραφής αγαπούσαμε τόσο πολύ τους Εβραίους συμπολίτες μας και τους προστατέψαμε, γιατί αυτή η ξεκάθαρη ενοχική στάση μας μετά; Γιατί τους εξοβελίσαμε από την ιστορία μας με τον ίδιο τρόπο που τους εξοβελίσαμε από τα σπίτιά τους, μη αναγνωρίζοντας τα ως δικά τους όταν (ελάχιστοι από αυτούς) γύρισαν;
Η συζήτηση σου άφηνε το βαρύ αίσθημα ενός ανεξιχνίαστου και ανέγγιχτου παρελθόντος. Επανέφερε το επιτακτικό ερώτημα: πότε θα ασχοληθούμε επιτέλους στην Ελλάδα με την ιστορία του 20ου αιώνα χωρίς εξωραϊσμούς και προκαταλήψεις; Και την ίδια στιγμή επικρατούσε μια αδιαμφισβήτητη αισιοδοξία. Στην ίδια αίθουσα που ανεβάζαμε θεατρικά της κακιάς ώρας με χατζάρες και τουρμπάνια, αρχίσαμε να συζητάμε για το παρελθόν μας. Σιγά σιγά, λίγο ανορθόδοξα και φοβισμένα, αλλά επιτέλους συζητάμε. Και όταν συζητάς θα μάθεις την αλήθεια και στο τέλος θα την παραδεχθείς.
Στην επιστημονική ημερίδα μίλησαν επίσης η Ρένα Μόλχο με θέμα «Πώς εξιχνιάζεται ένα έγκλημα που έμεινε ατιμώρητο», και ο Σάββας Μιχαήλ με θέμα «Ένας Εβραίος Γιαννιώτης στην αραβική Αλ-Ανταλούς».
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)