«Ένα καράβι για τη Γάζα» με πλοιοκτήτη τον Νταβούτογλου

20.6.10
Κώστας Χατζηαντωνίου

Το πρόσφατο αιματηρό επεισόδιο μεταξύ του στολίσκου ακτιβιστών που έπλεε προς τη Γάζα (με ναυαρχίδα το τουρκικό «Mavi Marmara») και ειδικών δυνάμεων του Ισραήλ, αποτέλεσε αφορμή για να φωτιστούν μια σειρά από αλλαγές που επίκεινται στους στρατηγικούς συσχετισμούς στην Ανατολική Μεσόγειο. Οι αλλαγές αυτές μπορούν να αποδειχτούν δραματικά αρνητικές για τη χώρα μας αλλά και ανέλπιστη ευκαιρία αν επιτέλους αποφασίσουμε να συγκροτήσουμε μιαν ελληνοκεντρική εξωτερική και αμυντική πολιτική, πέρα από ιδεοληπτικά στερεότυπα. Η μακρά αβελτηρία μας μπροστά στην πάγια τουρκική επιθετικότητα που λαμβάνει πλέον οξύτατη μορφή (συγκεκαλυμμένη πίσω από νεοοθωμανικές ευγένειες που υπόσχονται ανοχή προς την πολιτιστική μας ιδιαιτερότητα, αρκεί να γίνουμε υποτελείς), αν συνεχιστεί, δεν θα μείνει για πολύ καιρό ακόμη ατιμώρητη.

Αν δούμε λίγο προσεκτικότερα το επεισόδιο της 31ης Μαΐου στα ανοιχτά της Γάζας, δεν θα δυσκολευτούμε να διαπιστώσουμε τον κεντρικό ρόλο πρακτόρων του τουρκικού κράτους, μέσω «ανθρωπιστικών» ισλαμικών οργανώσεων που έχουν από καιρό διαβρωθεί από την Ερντογανική ΜΙΤ. Η Τουρκία κλιμακώνει τους τελευταίους μήνες τις παρεμβάσεις της σε όλα τα ανατολικά μέτωπα: Συνάπτει συμφωνίες με το ιρανικό καθεστώς του Αχμαντινετζάντ και το στηρίζει για να βρει μια διέξοδο από το πυρηνικό του αδιέξοδο. Προσεταιρίζεται σταθερά τη Συρία. Παριστάνει τον προστάτη του παλαιστινιακού λαού. Προετοιμάζεται για δυναμικό παιχνίδι στο Ιράκ, μόλις αποχωρήσει ο αμερικανικός στρατός. Συνάπτει ζώνη ελεύθερου εμπορίου με την Ιορδανία και τον Λίβανο. Διευρύνει μ’ ένα λόγο την επιρροή της στη Μ. Ανατολή κερδίζοντας τη στήριξη αραβικών λαών και καθεστώτων.

Στο πλαίσιο αυτού του σχεδιασμού κομβικό ρόλο παίζει πλέον η Γάζα που μετά την αποχώρηση του Ισραήλ το 2006 (στο πλαίσιο του Οδικού Χάρτη για ειρήνευση στη Μ. Ανατολή), πέρασε υπό τον έλεγχο της ισλαμοφασιστικής Χαμάς, η οποία βρίσκεται σε ανοιχτή σύγκρουση με την επίσημη και νόμιμη Παλαιστινιακή Αρχή. Τα γεγονότα είναι γνωστά. Οι διαρκείς επιθέσεις με ρουκέτες και πυραύλους κατά του εδάφους του Ισραήλ, αλλά κυρίως η καταστατική άποψη αυτής της οργάνωσης για πλήρη καταστροφή του κράτους του Ισραήλ, είχαν ως αποτέλεσμα η Γάζα να τεθεί σε ναυτικό αποκλεισμό. Αν η οργάνωση «Free Gaza», ήταν όντως ανθρωπιστική οργάνωση, δεδομένου αυτού του αποκλεισμού (που είναι θεμιτός κατά το διεθνές δίκαιο ακόμη και σε διεθνή ύδατα), δεν θα είχε κανένα λόγο να απορρίψει την πρόταση να καταπλεύσει ο στολίσκος της στο λιμάνι της Ασντόντ, να ξεφορτώσουν, να βάλουν τη βοήθεια σε φορτηγά και να την μεταφέρουν στη Γάζα μέσω των υπαρχουσών χερσαίων εισόδων, μετά τον σχετικό έλεγχο από τις υπηρεσίες του ΟΗΕ και των διεθνών ανθρωπιστικών οργανώσεων. Όπως ακριβώς γίνεται καθημερινά, με τους χιλιάδες τόνους βοήθειας και παντοειδούς υλικού που παρά τον αποκλεισμό περνούν καθημερινά μέσω αυτών των εισόδων.

Ποιοι οργάνωσαν όμως αυτόν τον στολίσκο; Είναι γνωστός πλέον ο κεντρικός ρόλος της διαβόητης μη κυβερνητικής ισλαμιστικής τουρκικής οργάνωσης IHH (Ίδρυμα Ανθρωπιστικής Αρωγής). Με δράση στη Βοσνία, στην Τσετσενία και το Αφγανιστάν όπου υποστήριξε παραστρατιωτικές ομάδες μουσουλμάνων, η IHH εδώ και αρκετό καιρό έχει περάσει υπό τον έλεγχο της τουρκικής ΜΙΤ και του ειδικού τομέα ψυχολογικών επιχειρήσεων του τουρκικού Επιτελείου.

Στα τουρκικά πλοία για τη Γάζα και ειδικά στο επίμαχο «Μαβί Μαρμαρά» (το μόνο που επλήγη με φονικά πυρά, μετά την ένοπλη επίθεση που δέχθηκε η Ισραηλινή δύναμη) επέβαιναν σεσημασμένοι Ισλαμιστές αλλά και πράκτορες της ΜΙΤ με αποστολή να εγκατασταθούν στη Γάζα και να αναλάβουν την εκπαίδευση των μυστικών υπηρεσιών της Χαμάς: Όπως ακριβώς έφταναν τη δεκαετία του 1960 οι Τούρκοι πράκτορες στους τουρκοκυπριακούς θυλάκους.

Και η ελληνική συμμετοχή; Εδώ τα πράγματα γίνονται πολύ ενδιαφέροντα: Γνωρίζουμε καλά ποιοι δίνουν τον τόνο στο ελλαδικό παράρτημα «Ένα καράβι για τη Γάζα». Πρόκειται για γνωστούς αστέρες που αγωνίζονται για μια πολυεθνική Ελλάδα, που υπερασπίζονται παγίως τις τρομοκρατικές οργανώσεις (ακόμη και ως μάρτυρες υπεράσπισης δολοφόνων) και που εν πάση περιπτώσει ποτέ δεν είχαν την έμπνευση να οργανώσουν με αλλοδαπούς συντρόφους τους μιαν ανάλογη εκστρατεία π.χ. για μιαν «Ελεύθερη Κερύνεια». Αλήθεια, γιατί δεν προτείνουν στους συντρόφους της IHH ένα τέτοιο ταξίδι; Θα ήταν χρήσιμο ίσως για να διαπιστώσουν το μέγεθος του διεθνισμού αυτών των «ηρώων» που αίφνης θα αποκαλύπτονταν ως υπερασπιστές του «Αττίλα». Η Κύπρος μπορεί να μην είναι βέβαια στις προτεραιότητες των Ελλαδιτών ακτιβιστών, είναι όμως πρώτη προτεραιότητα των ic oglan του ντουέτου Έρντογαν- Νταβούτογλου.

Στους αναλυτές των αθηναϊκών πανεπιστημιακών καφενέδων είναι δημοφιλής η θεωρία περί διάστασης κεμαλιστών- ισλαμιστών. Αλλά περιέργως, οι ευρωπαϊκές φιλοδοξίες της Τουρκίας ταιριάζουν απόλυτα με τις «ανατολικές» δολιχοδρομίες της καθώς εντείνουν την πίεση για ευρωπαϊκή ένταξη της Τουρκίας, ώστε να μην περιπέσει στα νύχια των «κακών ισλαμιστών». Συγχρόνως με παρόμοια εγχειρήματα πιέζεται και το Ισραήλ του «σκληρού» Νετανιάχου από τη διοίκηση Ομπάμα που δεν υποστηρίζει πια το Ισραήλ, με τον απόλυτο τρόπο της διοίκησης Μπους.

Σε κάθε περίπτωση, οι τουρκικές σημαίες και τα πορτραίτα του Έρντογαν, η τουρκική σημαία που ανάρτησε ο καθηρημένος πρωθυπουργός της Χαμάς Ισμαήλ Χανίγιε δίπλα στην παλαιστινιακή (ακόμη μια φαντασίωση των απελπισμένων Παλαιστινίων που πάντα κάποιον σωτήρα περιμένουν, όπως κάποτε τον Νάσερ ή αργότερα τον Σαντάμ), οι τουρκικές πιέσεις για άρση του αποκλεισμού της Γάζας, είναι σημάδια που δεν πρέπει να υποτιμήσουμε. Είτε για να παίξει ρόλο μεσολαβητή μεταξύ αντιμαχόμενων παλαιστινιακών οργανώσεων είτε για να αναλάβει τη διαιτησία με τις ΗΠΑ και το Ισραήλ είτε για να ηγηθεί του ισλαμικού κόσμου, η Τουρκία γίνεται όλο και πιο επικίνδυνη. Αλλά ο αντισημιτισμός, ο αταβιστικός αντιαμερικανισμός και διεθνιστικές ιδεοληψίες δεν αφήνουν πολλούς από τους κατά περίπτωσιν τουρκοφάγους να αναλύσουν με καθαρό μυαλό την κατάσταση. Ας αναλάβει παγκόσμιο ρόλο η Τουρκία, ας γίνει η Ελλάδα οθωμανική επαρχία, αρκεί να καταστραφεί το Ισραήλ! Τόσος πατριωτισμός!

Και η επίσημη Ελλάδα; Αυτή διά του πρωθυπουργού της ταξίδευε τις ίδιες ημέρες τη… Λιβύη και επισκέπτονταν την σκηνή του γραφικού της δικτάτορα. Οι συστάσεις του Καντάφι προς την αντιπροσωπεία μουσουλμανικών κοινοτήτων Ευρώπης («περιμένω ανυπόμονα τη μέρα που η Τουρκία θα ενταχθεί στην Ευρωπαϊκή Ένωση») και οι ύμνοι του Λίβυου υπουργού Εξωτερικών στο Φόρουμ αραβοτουρκικής συνεργασίας (περί Τουρκίας που «έσωσε την ισλαμική Αφρική από τους Ισπανούς»!), την επομένη που ο πρωθυπουργός μας πήγαινε στην σκηνή του Καντάφι στην έρημο για να υπογράψει ακόμη ένα «μνημόνιο οικονομικής συνεργασίας» (δηλαδή ευχές) και να του επιδείξει φωτογραφίες από τις αλήστου μνήμης συναντήσεις της δεκαετίας του 1980, δείχνει την αποτελεσματικότητα μιας πολιτικής που βρίσκεται ακόμη εκεί: Στη δεκαετία του 1980.

Κι όμως. Η Ελλάδα θα μπορούσε να εκμεταλλευτεί τις εξελίξεις αυτές και να αναβαθμίσει στρατηγικά τον ρόλο της, προσφέροντας το αναγκαίο γεωστρατηγικό βάθος στο Ισραήλ ή αναπτύσσοντας τη συνεργασία σε λίαν ενδιαφέροντες τομείς όπως η αγροτική οικονομία, οι νέες τεχνολογίες, η ιατροφαρμακευτική έρευνα, ο τουρισμός κλπ. Βέβαια σε μια χώρα όπου ο πατριωτισμός γίνεται συχνά επάγγελμα και διάφοροι πράκτορες ή ιδεοληπτικοί φτάνουν να καθυβρίζουν τους Κυπρίους επειδή μετά από σαράντα χρόνια κατοχής και θεωρητικής «συμπαράστασης» αναζητούν μιαν άλλη στρατηγική, τέτοια συζήτηση είναι δύσκολο να γίνει. Κι ας νομιμοποιούν ως ηθική δύναμη τον Αττίλα οι ακτιβιστές, ξεκινώντας για τη Γάζα από την κατεχόμενη Αμμόχωστο.

Η Ελλάδα ποτέ δεν είχε την πολυτέλεια να επιλέγει εχθρούς. Υπήρξε πάντα ο στόχος της βαθιάς Ασίας. Είτε των Περσών, είτε των Αράβων (ξεχάσαμε ότι επί αιώνες η βυζαντινή αυτοκρατορία γνώριζε σφαγές και εξανδραποδισμούς;), είτε, εδώ και 1.000 χρόνια των Τούρκων. Οι φίλοι στις διεθνείς σχέσεις δεν προκύπτουν από ιδεολογικές επιλογές. Όταν όλες οι συναντήσεις του Οργανισμού Ισλαμικής Διάσκεψης περιλαμβάνουν στα ψηφίσματά τους ιταμές συστάσεις για την «τουρκική» μειονότητα της Θράκης, υιοθετώντας όλη την ατζέντα των τουρκικών διεκδικήσεων (βακούφια, εκλογή μουφτήδων, άρθρο 19 περί ιθαγένειας, δικαίωμα τουρκικού αυτοπροσδιορισμού κλπ), είναι απίστευτη μικρόνοια να μην επιτρέπουμε σκέψεις για μιαν άλλη εξωτερική πολιτική. Εκτός και αν έχουμε συμβιβαστεί με την ιδέα της μετατροπής μας σε οθωμανική επαρχία. Τότε σίγουρα δεν πρόκειται να μας σώσουν οι επιχειρήσεις του ισραηλινού στρατού κατά της ισλαμικής βαρβαρότητας. Αυτό όμως, δεν είναι λόγος να αρνούμεθα το πιο ιερό δικαίωμα των εθνών (το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης) στο λαό του Ισραήλ, διαγράφοντας τους ακατάλυτους δεσμούς του με την εθνική του εστία από την οποία ξεριζώθηκε βίαια.

Ο χρόνος δεν παραγράφει εθνικά δικαιώματα. Αν δεχτούμε ότι η βία του χρόνου είναι υπεράνω των ιστορικών δεσμών ενός λαού με τη γη του, πώς θα απαντήσουμε στο γεγονός ότι οι Τούρκοι κατέχουν την Βόρεια Κύπρο εδώ και σαράντα σχεδόν χρόνια- για να μη μιλήσουμε για τη Μικρά Ασία την οποία οι Νεοέλληνες έχουμε ήδη διαγράψει.

Αν όμως εμείς διαγράφουμε τόσο εύκολα την εθνική μας μνήμη και μέσα σε μερικές δεκαετίες ξεγράψαμε τις πατρίδες της Ανατολής, αντικαθιστώντας την πονεμένη ελπίδα και τη δακρυσμένη ευχή αιώνων «Και του χρόνου στην Πόλη», με το όραμα της ρεμούλας και της καλοπέρασης, αυτός δεν είναι λόγος να αρνούμεθα σ’ έναν λαό που επέζησε ματωμένος και φοβισμένος στα γκέτο με την ευχή «Και του χρόνου στην Ιερουσαλήμ», σ’ έναν λαό που βγήκε από τα κρεματόρια σκελετωμένος αλλά ζωντανός, σ’ έναν λαό που είχε τη δύναμη και το σθένος να αναστήσει το αρχαίο έθνος του μετά από 2.500 χρόνια κατατρεγμού, το δικαίωμα να υπερασπίσει με κάθε τρόπο την πατρίδα και την ελευθερία του ενόσω εμείς αγωνιζόμαστε παρέα με τα πλοία του Νταβούτογλου.