Από sofistories.wordpress.com
“Ντοκουμέντα και γλυπτικά τοπία”, μια έκθεση έργων του Γιώργου Λάππα, στο Εβραϊκό Μουσείο Θεσσαλονίκης, που αποτυπώνει πολύ εύγλωττα τα όσα συνέβησαν στην πλατεία Ελευθερίας τον Ιούλιο του 1942. Ο καλλιτέχνης χρησιμοποιεί περίπου χίλιες μικροσκοπικές φιγούρες ώστε να αναπαραστήσει τη συγκέντρωση από τους ναζί 9.000 Ελλήνων Εβραίων στην πλατεία Ελευθερίας. Κάποιες από τις φιγούρες είναι μεγαλύτερες, όταν ο καλλιτέχνης θέλει να εστιάσει το “βλέμμα” του θεατή από το πλήθος στο πρόσωπο- πρόσωπο υπαρκτό, ο γείτονας, ο φίλος, ο άνθρωπος της διπλανής πόρτας. Στη σύνθεση υπάρχουν επίσης δύο οριζόντιες δοκοί, όπου οι φιγούρες αυτές περπατούν στοιχισμένες στη σειρά- είναι σαν προβολή εικόνων από το ζοφερό μέλλον των συγκεντρωμένων εκείνη τη μέρα στην πλατεία. Σε κεντρικό σημείο υπάρχει μια σιδερόφραχτη περικεφαλαία, που συμβολίζει την απολυταρχική εξουσία των ναζί. Κι αυτές οι υπερυψωμένες καρέκλες που μοιάζουν με καθίσματα κινηματογράφου; Είναι για αυτούς που παρακολουθούσαν από τα τριγύρω σπίτια το “θέμα” του εξευτελισμού των εβραίων της Θεσσαλονίκης. Από ψηλά, από απόσταση, αμέτοχοι, απόντες. Για αυτό και τα καθίσματα στη σύνθεση του Λάππα είναι άδεια.
Τα άδεια καθίσματα…
“Ντοκουμέντα και γλυπτικά τοπία”, μια έκθεση έργων του Γιώργου Λάππα, στο Εβραϊκό Μουσείο Θεσσαλονίκης, που αποτυπώνει πολύ εύγλωττα τα όσα συνέβησαν στην πλατεία Ελευθερίας τον Ιούλιο του 1942. Ο καλλιτέχνης χρησιμοποιεί περίπου χίλιες μικροσκοπικές φιγούρες ώστε να αναπαραστήσει τη συγκέντρωση από τους ναζί 9.000 Ελλήνων Εβραίων στην πλατεία Ελευθερίας. Κάποιες από τις φιγούρες είναι μεγαλύτερες, όταν ο καλλιτέχνης θέλει να εστιάσει το “βλέμμα” του θεατή από το πλήθος στο πρόσωπο- πρόσωπο υπαρκτό, ο γείτονας, ο φίλος, ο άνθρωπος της διπλανής πόρτας. Στη σύνθεση υπάρχουν επίσης δύο οριζόντιες δοκοί, όπου οι φιγούρες αυτές περπατούν στοιχισμένες στη σειρά- είναι σαν προβολή εικόνων από το ζοφερό μέλλον των συγκεντρωμένων εκείνη τη μέρα στην πλατεία. Σε κεντρικό σημείο υπάρχει μια σιδερόφραχτη περικεφαλαία, που συμβολίζει την απολυταρχική εξουσία των ναζί. Κι αυτές οι υπερυψωμένες καρέκλες που μοιάζουν με καθίσματα κινηματογράφου; Είναι για αυτούς που παρακολουθούσαν από τα τριγύρω σπίτια το “θέμα” του εξευτελισμού των εβραίων της Θεσσαλονίκης. Από ψηλά, από απόσταση, αμέτοχοι, απόντες. Για αυτό και τα καθίσματα στη σύνθεση του Λάππα είναι άδεια.
Καθώς έβλεπα τις συνθέσεις αυτές σκεφτόμουν την κουβέντα που είχα για την πλατεία Ελευθερίας με έναν αρθρογράφο μεγάλης αθηναϊκής εφημερίδας. Είχε διαβάσει αυτό τοκείμενο και του φαινόταν αδιανόητο να συζητάμε καν άλλες εναλλακτικές λύσεις. Στην κουβέντα μας του είπα ότι “θά πρεπε να γίνει αναφορά και άλλα ιστορικά γεγονότα που συνέβησαν στην πλατεία, αλλά με έμφαση στο ‘Μαύρο Σάββατο’ του 1942″. “Είσαι τρελή;” μου απάντησε. “Έχω δει αυτή τη φωτογραφία από τη Θεσσαλονίκη στο Βερολίνο και στη Νέα Υόρκη. Εκατομμύρια άνθρωποι τη βλέπουν. Όταν έρχονται στο ίδιο σημείο στη Θεσσαλονίκη, τι ακριβώς βλέπουν;” Άρχισα να του λέω διάφορα περί της μνήμης και της ηθικής υποχρέωσης της πόλης, αλλά με προσγείωσε: “Άσε κατά μέρος τη μνήμη. Έχετε εδώ ένα σημείο που μπορεί να αναδειχθεί στο απόλυτο σύμβολο του Ολοκαυτώματος. Να έρχονται χιλιάδες επισκέπτες εδώ, μόνο για να φωτογραφηθούν στην πλατεία. Εγώ στη θέση σας θα έκανα μια αναπαράσταση σε μικρογραφία του πλήθους των εβραίων που συγκεντρώθηκε από τους ναζί ακριβώς σε αυτή την πλατεία”. “Μα” του λέω “θα βρεθούν πολλοί να διαμαρτυρηθούν ότι ο δημόσιος χώρος είναι για να τον χαίρονται οι κάτοικοι που ζουν στην πόλη σήμερα, όχι για να γίνει μαυσωλείο”. “Θα χαρούν, μην ανησυχείς, όταν θα έρχονται οι τουρίστες και θα είναι γεμάτη ζωή η περιοχή”.
Εκτός από τα καθίσματα των καφέ που θα γέμιζαν εάν γινόταν αυτό, ίσως θα ήταν μια καλή αφορμή να άνοιγε η συζήτηση και για τα άδεια καθίσματα του τότε…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.