Στον αντισημιτισμό δεν σφυρίζουμε αδιάφορα

28/01/2010

του Παύλου Νεράντζη

Μέρα μνήμης η 27η Ιανουαρίου για το ολοκαύτωμα εκατομμυρίων Εβραίων. Μέρα μνήμης που συμπίπτει φέτος με την έξαρση του αντισημιτισμού στην Ελλάδα, για την οποία εύλογα ανησυχεί η εβραϊκή κοινότητα.

Διότι δεν είναι μόνον τα συνήθη graffiti στους τοίχους και τα κακοήθη σχόλια σε blogs. Είναι ο πρόσφατος εμπρησμός της Συναγωγής στα Χανιά, για τον οποίο πήραμε μια ανάσα ανακούφισης, μετά το εξίσου κακοήθες δημοσίευμα της Wall Street Journal σε βάρος της χώρας μας, επειδή οι δράστες ήταν αλλοδαποί. Είναι οι βανδαλισμοί εβραϊκών τάφων τρεις φορές στα Γιάννενα, η βεβήλωση με συνθήματα της Συναγωγής στο Βόλο, η επίθεση στη Συναγωγή της Λάρισας. Είναι η παμψηφεί πριν λίγο καιρό προκλητική αθώωση από πενταμελές εφετείο του χουντικού ναζιστή Κώστα Πλεύρη, που είχε μηνυθεί από το Ελληνικό Παρατηρητήριο του Ελσίνκι και την Αντι-ναζιστική Πρωτοβουλία για το βιβλίο του «Εβραίοι: Όλη η Αλήθεια» με την κατηγορία της πρόκλησης σε βία εναντίον των Εβραίων.


Είναι κυρίως η υποτονική έως ανύπαρκτη απουσία αντιδράσεων από την κυβέρνηση, τα κόμματα της αντιπολίτευσης, μείζονος και ελάσσονος, την εκκλησία, τα μέσα ενημέρωσης, τις διωκτικές αρχές για τη βεβήλωση πολιτιστικών ιστορικών μνημείων του εβραϊσμού. Ακόμη κι όταν βρέθηκε ανώτερος αστυνομικός ύποπτος για τους βανδαλισμούς στα Γιάννενα, η αστυνομία τήρησε σιγή ιχθύος. Ακόμη κι όταν ο λαλίστατος αρχηγός του ΛΑΟΣ, κ. Καρατζαφέρης, έγραψε σε εφημερίδα του ένα λίβελο κατά των Εβραίων, οι υπόλοιπες πολιτικές δυνάμεις σφύριζαν αδιάφορα, όταν το θέμα τέθηκε στη Βουλή.

Βέβαια πολλές μπορεί να είναι οι αιτίες αυτής της έξαρσης του αντισημιτισμού και της σιωπής όσων βλέπουν σε κάθε Εβραίο έναν εν δυνάμει εχθρό. Η ενίσχυση τα τελευταία χρόνια ακραίων εθνικιστικών στοιχείων, που δρουν ανενόχλητα χάρη ΚΑΙ στην ανοχή και την αδιαφορία της ελληνικής κοινωνίας, το στερεότυπο ότι για όλα τα κακά του κόσμου, συνεπώς και για την οικονομική κρίση, ευθύνεται το αμερικανο-εβραϊκό λόμπι, η εγκληματική στάση όλων των ισραηλινών κυβερνήσεων στο Παλαιστινιακό, θα μπορούσαν επί μακρόν να συζητηθούν. Να γίνουν αντικείμενο μακροσκελών αναλύσεων και κατάθεσης απόψεων από ειδήμονες. Δεν θα περιορίσουν, όμως, το φαινόμενο του αντισημιτισμού, αν δεν το καταδικάσουν εκ προοιμίου. Αν η οποιαδήποτε συζήτηση αφήσει περιθώρια ανοχής στη μισαλλοδοξία και στο ρατσισμό.

Είμαι από αυτούς που καταδίκασαν και καταδικάζουν απερίφραστα το διαρκές έγκλημα στη Γάζα. Η εισβολή των Ισραηλινών το χειμώνα του 2008 ήταν μέρος μιας στρατηγικής που οδηγεί στον όλεθρο όχι μόνον τους Παλαιστίνιους, αλλά και τους Ισραηλινούς. Είμαι από αυτούς που επισήμαναν την εκκωφαντική σιωπή των Εβραίων της διασποράς για αυτό το έγκλημα. Και έθεσα το ερώτημα πώς είναι δυνατόν άνθρωποι που σώθηκαν από το Ολοκαύτωμα και οι απόγονοί τους, μερικές δεκαετίες μετά, να ασκούν μια ανάλογη πολιτική σε βάρος ενός άλλου λαού. Έλληνες, Εβραίοι στο θρήσκευμα, θεώρησαν ότι δεν είναι δυνατή οποιαδήποτε σύγκριση. Άλλοι απλώς διαφώνησαν και άλλο με λοιδόρησαν.


Ο γιος μου, από την άλλη, δυσκολεύεται να καταλάβει γιατί διαφωνώ με την ιδέα του να παρέμβει σε εκδήλωση Εβραίων της Ιταλίας για το Ολοκαύτωμα και να τους μιλήσει για το Παλαιστινιακό. «Δεν είναι, Άντο, θέμα ασφάλειας για τη σωματική σου ακεραιότητα. Είναι ζήτημα σεβασμού στη μνήμη των Εβραίων, είναι θέμα αποδοχής του διαφορετικού, είναι ένα μάθημα ιστορίας για όλους μας» του είπα. Δεν ξέρω τι θα κάνει τελικά.Αλλά θα επιμείνω. Δεν μπορούμε να αφήσουμε το αυγό του φιδιού να εκκολαφθεί κι άλλο. Ανοχή στον αντισημιτισμό σημαίνει ανοχή στο ρατσισμό.